The Vacation Albums - Orcus Chylde (2012)

Οι Orcus Chylde είναι ένα εξαμελές συγκρότημα από την Γερμανία, και συγκεκριμένα από το Aschaffenburg. Σχηματίστικαν το 2009 και μέσα στο 2012 κυκλοφόρισαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους, προκαλώντας αναταράξεις στους απανταχού λάτρεις του doom rock / psych prog/ proto metal. Και μπορεί το συγκεκριμένο συνάφι (συμπεριλαμβάνομαι και εγώ) να εντυπωσιάζεται ευκολά από ανάποδους σταυρούς πλαισιωμένους από την γραμματοσειρά butterfly, να δακρύζει στο άκουσμα αναλογικής παραγωγής, και να μην ενοχλείται εάν η στυλιστική άποψη στις φωτογραφίες ταυτίζεται με αυτή της Βλαχοπούλου στο ‘Μαριχουάνα Στοπ’, το συγκεκριμένο συγκρότημα όμως εμπίπτει στην κατηγορία όπου το σύνολο είναι σπουδαιότερο από το άθροισμα των επιμέρους χαρακτηριστικών του. Αστειέυομαι προφανώς, όμως σύμφωνα με τον Batman, οι Orcus Chylde και οι Kadavar είναι τα μόνα καινούργια γερμανικά προιόντα που πρέπει να καταλώνουμε. Και ο τύπος έχει κόψε ακόμα και τις γερμανικές μπύρες...

Καταλαβαίνω πως η κυκλοφορία του δίσκου μπορεί πλέον να αποτελεί ‘παλαιά’ νέα στο χώρο, με τα σημαντικότερα ελληνικά και ξένα site και blog να έχουν ήδη κάνει τις αναφορές τους. Προσωπικά όμως ένιωσα την ανάγκη πρώτα να αφιερώσω αρκετό χρόνο στην ακρόαση του και μετά να μοιραστώ δύο κουβέντες. Όχι πως άλλαξε η γνώμη μου ανάμεσα στη πρώτη και την τελευταία φορά που πάτησα το play, αλλά είναι αυτά τα επιμέρους στοιχεία που ήθελα να χωνέψω και να τα βάλω σε μία σειρά. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα άλμπουμ που στα δισκοπωλεία μπαίνει στο ίδιο ράφι με Witchcraft, The Devil’s Blood και Burning Saviours και θα μπορούσε να έχει αυτοκόλλητο ‘For the Fans of : Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Celtic Frost (κολλάνε παντού)’. Αυτό όμως είναι τόσο ακριβές όσο και να έκρινες και ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του.

 Το πρώτο στοιχείο που εκπλήσει είναι πως το ‘Orcus Chylde’ δεν το κάνεις για πρώτη κυκλοφορία μπάντας. Είναι τέτοια η ποιότητα και το όραμα που διέπει το δίσκο, όπου δύσκολα τη συναντάς σε παρθενική δισκογραφική εμφάνιση. Ξέρουν εκ των πρωτέρων πώς θέλουν να ακούγονται και δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ των μελών για μία θέση μπροστά από το προβολέα. Ακόμα και οι επιλογές του πληκτρά, όργανο που στα αυτιά μου ήχει τις περισσότερες φορές σαν ενοχλητικό κουνούπι εν μέσω αυγουστιάτικης νυχτας, φαίνονται να λειτουργούν μόνο για χάρη του συνόλου, ανυψώνοντας ενορχηστρωτικά το επίπεδο των τραγουδιών. Και επειδή ακούμε Rock και Metal, καλό είναι να θυμόμαστε πως η ενορχήστρωση και η ένταση μας κάνει να ξεχωρίζουμε από ένα σωρό άλλα ηχητικά παράσιτα, όσο μας κάνουν και οι αντιτακτοί αντίχειρες να ξεχωρίζουμε από τα ζώα.


Πριν ανέφερα πως το πρώτο πράγμα που εκπλήσει είναι ο επαγγελματισμός τους, αλλά είπα ψέμματα. Το πρωτο πράγμα που εκπλήσει είναι τα σπαραξικάρδια φαλτσέτα της φωνής του τραγουδιστή. Ένα είδος πένθιμης θρηνωδίας που εξιστορεί τις ημέρες και τα έργα του τέκνου του Όρκους,μία φωνή που θα μπορούσε ίσως να παρομοιαστεί με αυτή του Marcus Pelander, εάν είχε γεννηθεί στο Manchester. Και εδώ παίζει ένα τέχνασμα στη παραγωγή των φωνητικών που δεν γνωρίζω εάν έγινε σκόπιμα: οι φωνητικές γραμμές είναι τόσο εθιστικές όσο και θαμμένες στη μίξη. Θες να γουστάρεις και να το δυναμώσεις το ρημάδι για να τραγουδίσεις και καταλήγεις να ακούς το κομμάτι τέρμα, αλλά η φωνή ακόμα να μην ξεχωρίζει. Κάτι σαν το Whitewater των Kyuss για όσους έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση.

Μάλλον όχι... Το πρώτο πράγμα που εκπλήσει, είναι το όνομα. Αυτό το y και το τελικό e στο Chylde που θυμίζει Witchfynde, και κατ’επέκταση μία ανεπαίσθητη μυρωδιά σκόνης. Συνολικά το Orcus Chylde μπορεί να λειτουργήσει ως ένα όχημα που στο μέλλον θα αποτελεί πειστήριο για τις μουσικές τάσεις της γενιάς μας, πάντα κάπου ανάμεσα στο obscure και στο ‘μπάντα για φεστιβάλ, αλλά στις δυόμιση το μεσημέρι’, όμως με φανατικό κοινό. Εν δυνάμει cult δηλαδή. Κρατήστε το κάπου πρόχειρα στη μνημη σας.

All Hail the Orcus Chylde!