Lynyrd Skynyrd Live 18/06

Έτσι, χθές το βράδυ, σβήσαμε άλλο ένα συγκρότημα από την μεγάλη λίστα με ονόματα που θα θέλαμε να δούμε live. Και όχι η μείωση της λίστας αυτής δεν είναι αυτοσκοπός για εμένα, αν και η σκέψη 'Είδα Lynyrd Skynyrd!', που πριν από λίγο καιρό θα ήταν ένα όνειρο, πλέον είναι τόσο αληθινή που μοιάζει σχεδόν σαν ψέμα.

Ναι λοιπόν είδα τους Skynyrd. Και σίγουρα όχι μόνος μου. Η όλη χθεσινή μέρα είχε μία αίσθηση γιορτής. Σε πόσα συγκροτήματα έχεις δεί σύσσωμη μια κουλτούρα (η οποία συνήθως απέχει απο συναυλίες) να έρχεται να δώσει το παρών, και να δηλώσει την αγάπη του; Στην τελική από μόνος του ο αριθμός των Harley παρκαρισμένων  έξω από το γήπεδο baseball εποτελεί είδηση.

Λόγω μηχανικής βλάβης δεν πρόλαβα να ακούσω τους Έλληνες Soundtruck, για την ακρίβεια την ώρα που έφτασα στο συναυλιακό χώρο άκουσα μια διασκευή σε AC/DC. To συκρότημα παίζει αγνό Southern Rock και έχει μία κυκλοφορία στο ενεργητικό της. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Σειρά είχαν οι Potergeist, μια σκληρότερη έκφανση της κληρονομιάς των Lynyrd Skynyrd. Εντυπωσιάστηκα από τον αέρα που είχανε στην σκηνή, πιστεύω πως το κοινό το αντιλαμβάνεται αυτο και τους το αναγνωρίζε, όπως και ότι έχουν κυκλοφορίσει καλό υλικό. Πίσω απο τον ηχολήπτη που στεκόμουνα άκουγα τον ήχο τους να 'σπάει' και στην σύντομη βόλτα που έκανα, δεν άκουσα κάποια σημαντική διαφορά στην ποιότητα.  Περισσότερες πληροφορίες για τους Potergeist εδώ.

Πάμε στον λόγο που βρεθήκαμε στο ελληνικό όμως. Θα ήταν σφάλμα να ξεκινήσω να γράφω τη γνώμη μου, χωρίς πρωτίστως να αναφερθώ στον άψογο επαγγελματισμό του συγκροτήματος. Για όση ώρα παίξανε μας είχανε του χεριού τους, μας κάνανε ότι θέλανε.'Τα χέρια σας ψηλά' , 'Πάμε όλοι με ρυθμό', 'Δικό σας Athens, Greece'...όλα αυτά τα όμορφα και εμείς, παραδωμένοι στη ρυθμό του Southern Rock τους, υπήρξαμε υπάκουοι. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν έχεις εννέα άτομα επί σκηνής να σε πυροβολούν με (μόνο) αγαπημένα; Call me the breeze, Gimme back my bullets, Whiskey rock a roller και το εναρκήτιριο Working for MCA. Ανατριχίλα. Οταν παίξανε το Sweet Home σχεδόν είχα ξεχάσει πως και αυτό δικό τους είναι. Η μόνη μικρή μου 'γκρίνια' είναι πως στα ποιο χαλαρά τους κομμάτια ( Simple Man, Tuesday's Gone, Freebird) θα μπορούσανε να κρατήσουν σε πιό χαμηλά επίπεδα την αδρεναλίνη τους. Θα ήθελα λιγότερα εφφέ με τον φωτισμό, λίγο πιο κάτω γενικότερα οι εντάσεις. Αυτό βέβαια αφορά εμένα μόνο και το πως θα ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στον μουσικό τιτάνα ονόματι Lynyrd Skynyrd αλλά και σε τραγούδια που ΠΟΤΕ δεν θα πεθάνουν. Μακάρι να συνεχίσουν να περιοδεύουν, να προσφέρουν στους ακροατές τα τραγούδια τους, και είμαι σίγουρος πως, και για χίλια χρόνια ακόμα να το κάνουν, πάντα θα υπάρξει κοινό που θα τους εκτιμήσει, θα τους λατρέψει και θα τραγουδίσει παρέα τους.