Ζέστη, κίνηση, δουλειά (ή όχι), νεύρα, χρήματα, λογαριασμοί, υποχρεώσεις, προεκλογική περίοδος. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω όλα τα παραπάνω να έχουν τον πρώτο λόγο στο έμπα του φετινού καλοκαιριού. Προτίμησα τους Cloven Hoof, που θα παρουσίαζαν για πρώτη φορά ζωντανά ολόκληρο το ASultan's Ransom album τους, στο οποίο τρέφω μιά ξεχωριστή αδυναμία.
Μπαίνοντας καθηστεριμένα στην υπόγα, είδα ότι πρώτοι είχαν εμφανιστεί τελικά οι Thelemite από τους οποίους πρόλαβα να ακούσω δύο μόνο τραγούδια, ένα δικό τους και μια διασκευή στο "Diamonds and Rust" της Joan Baez, το οποίο φυσικά το "έχουν κάνει δικό τους" οι Judas Priest (φροντίστε να ακούσετε την καταπληκτική, ζωντανά ηχογραφημένη, εκτέλεσή του στο δίσκο Live Meltdown με τον Ripper πίσω από το μικρόφωνο.). Δυστυχώς οι Thelemite δε μου άρεσαν. Θέλουν ακόμα αρκετή δουλίτσα για να φτάσουν σε αξιόλογα επίπεδα και η προαναφερθείσα διασκευή περισσότερο σα βουτιά στο κενό μου φάνηκε παρά σαν ηρωική υπέρβαση. Την επόμενη φορά θα ήθελα να τους δω βελτιωμένους και διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη για τα όσα είπα παραπάνω, αφού δεν είδα ολόκληρο το set τους.
Οι Heart Attack από την άλλη μου έκαναν καλή εντύπωση. Το hard rock τους που θύμιζε Bon Jovi, δεν έδενε και πολύ με το ύφος της βραδιάς αλλά αυτό δε φάνηκε να ενόχλησε κανέναν, αφού ο μικρός αλλά φέρελπης τραγουδιστής τους κατάφερε να ξεσυκώσει το κοινό. Τα υπόλοιπα μέλη φαίνονταν δεμένα και καλοπροβαρισμένα συμπληρώνοντας όπως έπρεπε το σύνολο. Έπαιξαν τρεις διασκευές. Το "Bloodstreets" των Riot τους έπεσε κάπως βαρύ, τα πήγαν μιά χαρά όμως στο "Edge of Thorns" και το "Lost and Lonely Days", τηρουμένων των αναλογιών, αφού μιλάμε για νεόκοπη μπάντα. Μοναδική ένσταση, η συγκρατημένη σκηνική παρουσία και η αίσθηση αμηχανίας των μελών πλην του τραγουδιστή, που έδιναν την εντύπωση οτι είναι περισσότερο μια μπάντα που γνωρίστηκε σε κάποιο ωδείο, παρά μια παρέα που hardrock-άρει τις νύχτες. Αυτό βέβαια απαιτεί χρόνο και εμπειρίες. The have my vote.
Και η ώρα που θα ξαναβλέπαμε, μέσα σε διάστημα τριών μόνο μηνών, τους Βρετανούς Cloven Hoof είχε φτάσει. Αρχίζουν με πολύ καλή διάθεση με το "Astral Rider" και έπαιξαν με τη σειρά ένα ένα τα τραγούδια της δισκάρας A Sultan's Ransom. O ήχος ως συνήθως δεν ήταν και ο καλύτερος, αλλά η καύλα, η τρομερή απόδωση και οι συνεχείς προσπάθειες του ηχολήπτη, που είχε τα εύσημα του Russ North, τειλκά μεταδώθηκαν και στα αυτιά μας. Για το δίσκο ό,τι και να πω είναι λίγο. Πόσα albums μπορείς να σκεφτείς, που ενώ εκπέμπουν ένα βαρύ άρωμα Ανατολής, μπορούν από τη μιά στιγμή στην άλλη να σε ταξιδέψουν από τα Παραμύθια της Χαλιμάς στα Highlands της Σκωτίας και από εκεί να σου μιλήσουν για διχασμένες προσωπικότητες, δίνοντάς σου την ευκαιρία να ταξιδέψεις και με μαγικό χαλί αλλά και με αστρικό ταξίδι, δίχως να ξεφεύγουν στιγμή από τα Τρου και Καλτ Heavy Metal πλαίσια; Αστραφτερό διαμάντι ξεχασμένο στο χρόνο.....
Το Live κύλησε τέλεια. Είδαμε οπαδούς να παίρνουν το μικρόφωνο, τσιρίδες που ακροβατούν ανάμεσα στην κακοποίηση τυμπάνων και στο κάλεσμα δελφινιών, κιθαρίστες που παίζουν μέσα στο κοινό γιατί οι πάλιουρες ζεσταίνονταν στη σκηνή, είδαμε την κόρη της Αντιγονάρας (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) είδαμε λαθάκια τόσο από μπάντα όσο και από τραγουδιστή και τα γράψαμε μετά χαράς στα παλιά μας τα thrash-άδικα Lotto και στο encore είδαμε και "Gates of Gehenna", "Reach for the Sky" και "Nova Battlestar", Μα πάνω απ' όλα είδαμε ξεροκέφαλους, πεισματάρηδες μουσικούς που ποτέ δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους και το πλήρωσαν, αλλά την αλήθεια την ξέρει η καρδούλα μας και όχι οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Metal!
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου