Η Ύδρα των Πουλιών, για τον γράφοντα (πςς), είναι το σημαντικότερο ελληνικό άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει εδώ και πάνω από μια δεκαετία (πάω μέχρι το "Μέσα στη νύχτα των άλλων", από Τρύπες).
Η μελωποίηση του Εγγονόπουλου από τον Socos, γίνεται με τον ίδιο σουρεαλιστικό τρόπο που προσέγγιζε και ο ίδιος ο Εγγονόπουλος την ζωγραφική και την ποίηση.
Μινιμαλιστική και υπερβολική ταυτόχρονα. Διακλαδώσεις και κλιμακώσεις. Αχανής αλλά και συγκεκριμένη.
Πάνω από τη μουσική, η φωνή του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Δημήτρη Πουλικάκου, στοιχειωτική και αποθεωτική, να απαγγέλει με τελετουργικό τρόπο που ανατριχιάζει.
Όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσα να έχανα τη μία βραδιά που θα έπαιζαν λάιβ όλο το δίσκο αποδίδοντας ταυτόχρονα, ένα σπάνιο φόρο τιμής στον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο.
Ο Μητσάρας ο Πουλικάκος έκανε την εμφάνιση του και μας σύστησε τους Fregoli Delusion Ensemble, οι οποίοι θα άνοιγαν τη βραδιά. Πολυμελής μπάντα με κλαρινέτο, ακορντεόν, φαγκότο, κοντραμπάσο, βιόλα και τον Socos στην κιθάρα. Δεν μου άρεσαν. Έτσι απλά. Βασικά δεν είχαν κάτι για να μου αρέσει. Ούτε ροή, ούτε δομή, ούτε αρχή , ούτε μέση, ούτε τέλος, ούτε ρυθμό, ούτε τίποτα. Δεν ξέρω αν δεν ήμουν εγώ στη φάση, αλλά πραγματικά αυτό το ντρόουν συνονθύλευμα ξεκάρφωτων ήχων, δεν το πάλεψα. Ήταν και 35 λεπτά πανάθεμα το και μου φάνηκε ότι είχε τον ατέλειωτο.
Κάνα 20λεπτο μετά, ξαναέκανε την εμφάνισή του ο Μητσάρας αυτή τη φορά με τον Socos και τους Live Project Band και έπεσαν οι πρώτες νότες του "Κλέλια Ή Μάλλον Το Ειδύλλιο Της Λιμνοθάλασσας ΙΙ".
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εξαιρετικά αποδίδεται λάιβ. Κάποιες φωνές (από μια κοπέλα και ένα παλικάρι που έκαναν φωνητικά πάνω στις απαγγελίες του Πουλικάκου), ψιλοχάνονταν όταν δυνάμωνε η ένταση αλλά εντάξει κλάιν μάιν. Η απόδοση της μουσικής είναι απλά μοναδική.
Ενδιάμεσα από τα τραγούδια ο Πουλικάκος κάνει λίγο χαβαλέ με τον κόσμο και ο κόσμος περνάει καλά.
Όταν ακούγονται οι πρώτες χαρακτηριστικές νότες του ομότιτλου κομματιού, νιώθω ένα σφίξιμο. Μέχρι το φινάλε ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω σε κλάματα. Ούτως ή άλλως από τον δίσκο το κομμάτι με συνεπαίρνει αλλά λάιβ μιλάμε για κάτι το άπιαστο.
Η βραδιά κυλάει μαγικά, με όλο το άλμπουμ να απλώνεται μπρος στα μάτια μας σαν ένα σουρεάλ θέατρο. Μεγάλες στιγμές με "Πολυξένη", "Άνθη", "Το Καράβι Του Δάσους" και άλλα.
Όλοι οι μουσικοί που παρελαύνουν αφήνουν το λιθαράκι τους με τον Socos να κλέβει πολλές φορές την παράσταση με διάφορα αεροπλανικά που έκανε. Μεγάλη μορφή. Τρου και καλτ που λέμε.
H βραδιά κλείνει εκπληκτικά με το "Τα Κλειδοκύμβαλα Της Σιωπής", μετά από περίπου 70 λεπτά, με όλο το Γκαγκάριν να χειροκροτά εκστασιασμένο.
Γενικά, περίμενα περισσότερο κόσμο, αφού μιλάμε για το πιο σημαντικό ελληνόφωνο δίσκο της περάσμενης χρονιάς (ίσως και της δεκαετίας), αλλά δεν πειράζει. Λίγοι και καλοί ζουν τέτοιες στιγμές. Για τους υπόλοιπους, μάθημα για το μέλλον.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου