Την πρωτομαγιά την περίμενα σαν τρελός απο καιρό τώρα.
Καλύτερα θα ήταν να έπεφτε καθημερινή, βέβαια, να πέρναμε και καμιά άδεια αλλά τελικά αυτή η πρωτομαγιάτικη Κυριακή, αποδείχτηκε ιδανική αρχή του καλοκαιριού (παπάρια, ακόμα κρύο κάνει).
Αφού με έκλασαν αμφότεροι οι ΦΛΩΡΟΙ Azarak και Ampaloclock (εμ, Amberclock εννοώ), κατηφόρησα μονάχος προς το κέντρο της Αθήνας, για να παρακολουθήσω την μπάντα-ορισμό του "τρου και καλτ" (κάτι που όπως θα εξηγήσω και στη συνέχεια, προσδιόρισε και το λάιβ), τους υπέρτατους Weedeater.
Από διάφορους ειδικούς απεσταλμένους μου στο φετινό Roadburn, μίλαγαν για την πιο γαμημένα χέβι μπάντα του φεστιβάλ. Ότι και καλά έκανε πλάκα σε όλες τις άλλες υπερμπάντες που πήραν μέρος στο εν λόγω φεστιβάλ και μίλαγαν όλοι για μια άνευ προηγουμένου εκκωφαντική εμπειρία.
Οι πόρτες ήταν να άνοιγαν, όπως είχε ανακοινωθεί, στις 21:00, αλλά τελικά, καθυστέρησαν αδικαιολόγητα, για πάνω από 1 ώρα, ανοίγοντας τες τελικά κατά τις 22:15 (ξένερα νο. 1).
Όπως φαίνεται και από το πόστερ, το σόου ήταν να ανοιγαν οι δικοί μας Sadhus και Korsikov.
Αμφότερους τους γνώρισα μέσα από το compilation δίσκο Miss Fortune της Spinalonga, πριν 2-3 μήνες (οι δεύτεροι είχαν παίξει κιόλας στο πάρτι που είχε γίνει τότε στο Αν). Προς απογοήτευση μου, τελικά, οι Sadhus δεν έπαιξαν (μάλλον γι' αυτό και η καθυστέρηση να ξεκινήσει το λάιβ - ξενέρα νο. 2) και πάνω που νωρίτερα σπίτι μου έτριζαν οι τοίχοι από τους ήχους του φανταστικού ΦΟΥΝΤΑmentalist που περιλαμβάνεται στο παραπάνω compilation άλμπουμ. Τελικά, έπαιξαν οι Stonenrow (και αυτοί είχα παίξει στο λάιβ της Spinalonga), ως ντουέτο πλέον (κιθάρα, ντραμς) και με αποζημίωσαν σε μεγάλο βαθμό. Μεστός, μονολιθικός ήχος που πατάει πάνω στις διδαχές των Sleep, με παραμορφωμένα φωνητικά. Ντουμ αργό και χέβι όπως πρέπει.
Στη συνέχεια οι Korsikov (και αυτοί χωρίς μπάσο), που πατάνε περισσότερο πάνω στην έτερη μπάντα του Pike, High On Fire, μαζί με πολλές Kyuss τζούρες, μας ξετίναξαν και αποτέλεσαν ιδανικό ορεκτικό. Άντε να βγάλουν και άλμπουμ οι μάγκες να γουστάρουμε. Όσο έπαιζαν ο Keko των Weedeater έκοβε βόλτες και έδινε τα εύσημα στον ντράμερ των Korsikov που θέριζε, ενώ η απόλυτη μορφάρα Dixie, τα έπινε στο μπαρ συνδυάζοντας τζακ με άπειρες μπύρες.
Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Το τρίο των Weedeater ανέβηκε στη σκηνή και ήδη από το soundcheck φάνηκε ότι πάμε για μεγάλη βραδιά, αφού ο ήχος ήταν ότι πιο εκκωφαντικό έχω ακούσει. Όταν έπεσαν οι νότες του God Luck And Good Speed, μαζί με το μάτωμα των αυτιών ξεκίνησε και μαζικό mosh, με τον κόσμο να τρελαίνεται από κάτω.
Ο Dixie τρελή μορφάρα, όπως είπα. Μαζί με ένα δεύτερο τζακ και 4-5 μπύρες που κατανάλωνε όποτε του δινόταν η ευκαιρία ήταν χάρμα ειδέσθαι. Αλλοιθώριζε, έκανε διάφορες σπαστικές κινήσεις, χοροπήδαγε σαν τρελός, προέτασσε το μπάσο του προς διάφορες κατευθύνσεις, έλεγε ότι μαλακία του κατέβαινε (εννοείται ότι ήταν εντελώς κλασμένος) με ρομποτική προφορά και... βασικά δεν εξηγείται με απλά λόγια. Ας ήσουν εκεί, αγαπητέ, φλώρε αναγνώστη.
Ο ήχος ήταν κακός (ξενέρα νο. 3), τα φωνητικά τις περισσότερες φορές δεν ακουγόντουσαν καθόλου αλλά ήμουν τόσο τρελαμένος που δεν έδωσα σημασία και απλά συνέχισα να κοπανιέμαι. Ο φωτισμός επίσης κακός, δεν υπήρχε κανένα φως πάνω στον Dixie, κάτι που μας δυσκόλευε για τις φωτογραφίες, αφού όπως και να το κάνουμε εκεί ήταν το ζουμί.
Στα του λάιβ, οι κομμάταρες διαδέχονταν η μία την άλλη, δίνοντας έμφαση στο φετινό άλμουμ (Jason... The Dragon), το φίντμπακ βάραγε οργασμικά το στομάχι και η καύλα είχε χτυπήσει κόκκινο.
Λίγο πριν το Monkey Junction, ένας τύπος έδωσε ένα τεραστίων διαστάσεων μπάφο στον Dixie, ο οποίος άρχισε να το πίνει σαν τρελός. Αφού έκανε σχεδόν το μισό (και μιλάμε για κάνα 20ποντο μπάφο έτσι, όχι αστεία), το πάσαρε στον Keko, αυτός στον Shep και αυτός στον εκστασιασμένο κόσμο, για να καταλήξει τελικά στον ηχολήπτη.
Λίγο πριν την κομματάρα Weed Monkey και έχοντας παίξει μόλις γύρω στα 40-45 λεπτά, ο καημένος ενισχυτής του μπάσου του Dixie δεν άντεξε και ανατινάχτηκε. Ο Dixie άρχισε να βαράει τον διακόπτη, αποτελιώνοντας τον οριστικά, βγάζει το καλώδιο και πριν το βάλει σε ένα άλλο άρχισε να το δαγκώνει, να το τσιμπουκώνει, να το γλείφει, να το χώνει στον κώλο του, βγάζοντας αυτό διάφορους ενοχλητικούς ήχους και στο τέλος γυρίζει στο κοινό και λέει: "Αυτό, για όσους δεν το κατάλαβαν το κάνω επίτηδες. Ναι, είμαι τελείως κλασμένος και δεν ξέρω τι σκατά κάνω". Συγκίνηση, απλά και άπειρες καρδούλες. Ο τύπος είναι κάτι παραπάνω από θεός. Είναι τόσο θεός που παστελώνει τον Τσακ Νόρις για πρωινό, ενώ ταυτόχρονα ξύνει τ' αρχίδια του και τρώει σουβλάκι (ναι, μιλάμε για τόση θεΐλα!).
Τελικά, αφού αντικαταστάθηκε ο ενισχυτής και ξεκίνησαν να το παίζουν το κομμάτι, μετά από μερικά λεπτά έρχεται η τρισμέγιστη ξενέρα νο. 4, που ο Dixie ανακοινώνει ότι δεν ακούει το μπάσο του και δυστυχώς δεν μπορούν να συνεχίσουν. Πάγωμα. Ο Keko δίνει σαν να λέει συγνώμη το ένα πιατίνι του σε έναν τυχερό και τελικά αποχωρούν, σχεδόν τρεκλίζοντας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Καθυστέρηση πάνω από μία ώρα, ακύρωση Sadhus, κάκιστος ήχος, κακό merch (ξενέρα νο. 5, γιατί μια μπλούζα που πήρα ήταν large, επειδή δεν είχε μικρότερες, με αποτέλεσμα να μου είναι σαν φούστα, αν και το merch ήταν κακό γενικά) και ελάχιστη διάρκεια (50 λεπτά μαζί με τις διακοπές).
Ερώτηση: Τελικά άξιζε;
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ!!!
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου