Έχοντας λοιπόν βγάλει ένα αρκετά καλό δισκάκι το 2009 ("Pomegranate") ο Astronautalis επέστρεψε το 2011 για έναν δίσκο που δεν ξέρω για top, σίγουρα όμως θεωρώ εξαιρετικό άκουσμα για την προηγούμενη χρονιά.
Και αν δεν είναι όλος ο δίσκος στα top, είναι αναμφίβολλα το εισαγωγικό κομμάτι του. Δεν έχω αρκετά λόγια για το "The River, The Woods". Το πράγμα είναι μια ανατριχίλα από την πρώτη συλλαβή που μπαίνει και την πρώτη στιγμή που μπαίνουν τα δεύτερα "χορωδιακά" φωνητικά, μέχρι το συγκλονιστικό ρεφραίν. Οι στίχοι είναι ανετότατα σε επίπεδα Mighty Ocean και πάνω, με τη δεύτερη στροφή να με καρφώνει στον τοίχο και να με πετάει απανωτά από τοπία σε τοπία, σε εικόνες και σε ένα ανεβοκατέβασμα συναισθημάτων, μια θύελλα από άγρια χαρά, έναν ύμνο στα ανήσυχα πνεύματα - ΤΟ ΖΩ ΓΑΜΩΤΟ ΛΕΜΕ.
Γκμ. Γενικά μιλώντας, ο δίσκος την πρώτη φορά εκτός από το προαναφερθέν δεν μου 'χε κάνει τόσο τρομερή εντύπωση. Όσο όμως τον άκουγα και παρατηρούσα τους στίχους τόσο πιο πολύ τον αγαπούσα. Σίγουρα υπάρχουν όντως δύο - τρία που είναι λίγο πιο αδιαφορούτσικα, ή που μου δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα σαν αποτέλεσμα. Ακόμα όμως και σε αυτά, ένα πράγμα που συνεχίζει να κάνει εκπληκτικά ο Astronautalis είναι η ενορχήστρωση. Παίρνοντας για παράδειγμα το Contrails, τα φωνητικά της Quinn (των Tegan & Sarah) δίνουν άλλη πνοή στη σύνθεση, που ίσως αλλιώς να ήταν μάλλον μέτρια: Για άλλη μια φορά οι απαράδεκτα ευφυέστατες, καλοφτιαγμένες και γεμάτες ενορχηστρώσεις είναι παντού, με αρκετή βαρύτητα να δίνεται σε καλοδουλεμένα synth περασματάκια τα οποία αποτέλεσαν ουκ ολίγες φορές τη λεπτομέρεια που με κάνει να θέλω να ακούσω ξανά και ξανά ένα track. Α, σας είπα οτι ο δίσκος είναι εθιστικότατος άπαξ και κολλήσεις με 2 - 3 κομμάτια?
Κάτι που άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να αγαπάω από ένα σημείο και μετά είναι οτι αυτός ο δίσκος διακατέχεται από τρυφερότητα. Εκτός από την πιο "επική" φάση που ξεχειλίζουν τραγούδια όπως το "The River, The Woods", το "Holy Water" ή το "Dimitri Mendeleev", ο Astronautalis νομίζω πως έχει γράψει μερικές από τις πιο όμορφες "εξαιρετικά αφιερωμένες" γραμμές που έχει μέχρι τώρα. "Secret on our Lips", 'Lift the Curse' και πάνω απ' όλα το "Measure the Globe": Πόσα κομμάτια περί αγάπης ή παρεμφερούς ιστορίας να ακούσει κανείς μέχρι να βαρεθεί? Ειδικά όταν σε έναν δίσκο που περιέχονται τρία τέτοια. Και όμως, καταφέρνουν και έχει το καθένα τη δική του σημασία, σημειολογία και διακριτικότητα. Είτε αυτό είναι μια ιστορία που εκμυστηρεύεται για πρώτη φορά, είτε αυτό είναι η αφοπλιστική απλότητα του Measure the Globe, μου αφήνουν ένα αίσθημα αισιοδοξίας, φωτεινότητας - και ας μην είναι ιστορίες που καταλήγουν καλά ή ολοκληρώνονται. Και ίσως για αυτό ακριβώς είναι τόσο ωραίες: δεν προσπαθούν να αφηγηθούν κάποιο επικό κινηματογραφικό σκηνικό, είναι κάτι το αληθινό, απλό και ειλικρινές.
Με αυτή την αίσθηση τελειώνει τον δίσκο ο Bothwell (το κανονικό του όνομα). Λίγο πιο αισιόδοξα από το Mighty Ocean, πιο συγκεντρωμένα απ' ό,τι το Pomegranate. Με ωδές σε βυθισμένα πλοία, σε έρωτες μιας νύχτας, σε συμβολικές τράπουλες, στον Σίσυφο και στην ενδελέχεια. Και μπορεί αίσιο τέλος ακόμα να μην έχει βρει, αλλά συνεχίζει περισσότερο από ποτέ να με αφήνει με καθαρότητα και τη θέληση να περπατήσω σε βροχερές μέρες αγνοώντας το γεγονός οτι ο ουρανός είναι γκρίζος και σκοτεινός, και βρέχομαι μέχρι το κόκκαλο από τις καταιγίδες του.
Το βρίσκετε εδώ, στο λινκ πιο κάτω (320kbps)
...
And if the world could end very soon
And all we've accomplished is moot
I'll coat the carpet in gasoline
Strike our last match and leave
Before the whole house is consumed
So I'll cover my hand in tattoos
I'll kiss any woman that moves
There's no Lord to forgive me and physics is tricky
So all that I'm left with is you
...
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου