ΚΑΡΑΚΛΑΣΣΙΚ Ιανουάριος 2012:Rainbow Rising

Μέσα σε μία γενικότερη προσπάθεια για ανανέωση του Blog,προέκυψε αυτή η νέα μόνιμη στήλη,όπου κάθε μήνα ένας από τους συντάκτες θα παρουσιάζει ένα album κλασικότερο των κλασικών,πέρα από μουσικά είδη,δεκαετίες και λοιπά μέσα κατηγοριοποίησης.Μόνος κοινός γνώμονας των δίσκων που θα φιλοξενούνται εδώ,είναι η στόφα του κλασικού...

...και δε μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο να εγκαινιάσω τη στήλη παρά με το Rising των Rainbow.Δεύτερος δίσκος για το καινούριο,τότε,πόνημα του Richie Blackmore, και εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν.Η "project του κιθαρίστα των Deep Purple" λογική φεύγει και πλέον οι Rainbow λειτουργούν σαν κανονική μπάντα.Φεύγει επίσης και το "Richie Blackmore's" μπροστά από το όνομα του συγκροτήματος, που είχε εμφανιστεί στο ομόνυμο ντεμπούτο(για να ξαναέρθει στο τελευταίο album της μπάντας το1995 και να συματοδοτήσει μια σειρά από ομοιότητες με το ντεμπούτο αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία...)Οι αλλαγές όμως δεν περιορίζονται στα τυπικά.Όπως είναι γνωστό,σε ένα γκρούπ που ηγείται ο Blackmore,ο Mustaine,ο Evil Chuck ή ο David Coverdale,δε στεριώνει εύκολα μέλος,έτσι οι αλλαγές στο line up είναι δραστικές.Όλη η μπάντα του πρώτου δίσκου(οι Elf δηλαδή χωρίς τον κιθαρίστα και ξάδελφο του Dio, David Feinstein προφανώς)παίρνει πόδι εκτός του Ronnie James Dio.Ο πολύς Cozy Powel (αν αναφέρω εδώ που έχει παίξει, θα μας κάνουν έξωση από το blogspot για κατάχρηση χώρου) αναλαμβάνει το Drum Kit, με τους Jimmy Bain (Phil Lynnot, Gary Moore, Dio κ.α.)και Tony Carey σε μπάσο και πλήκτρα αντίστοιχα.

Αυτά ως προς τις αλλαγές...Το σωτήριον έτος 1976 λοιπόν,δημιουγήθηκε το κατά Batman καλύτερο album στην ιστορία της μουσικής από καταβολής του κόσμου μέχρι τούτος να σβήσει για πάντα.Το γεγονός ότι ακολουθεί περιγραφή με λόγια είναι από μόνο του αστείο, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου.Τα τραγούδια που περιλαμβάνονται σε αυτό το συμπαντικό αριστούργημα, είναι μόλις 6.Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να θέτει τις βάσεις για την αποφγή των fillers σε δίσκους, αλλά βλέπεις,σήμερα σημασία έχει η ποσότητα όχι η ποιότητα.Τα έξι τραγούδια συμβάλουν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ομοιόμορφης σε όλες τις βόλτες που φέρνει το βινύλιο αλλά παράλληλα το καθένα καταφέρνει αριστουργματικά να ξεδιπλώνει τη δικιά του προσωπικότητα.Ο τιτανομέγιστος Richie αξιοποιεί την κλασική του παιδεία στο έπακρο, δίχως να ξεχνάει στιγμή οτί κρατά τα ηνία σε μιά, rock n roll κατά βάση, μπάντα και να σπέρνει αλητήρια riffs, εμβαπτισένα στο δύστροπο χαρακτήρα του.Ο στιχουργός,τραγουδιστής,ερμηνευτής,μπροστάρης Ronnie James Dio από την άλλη,μεταμορφώνεται από άνθρωπο σε παντοδύναμο μάγο με φαντασία καλπάζουσα και αχαλιναγόγητη,η οποία φροντίζει η θεματολογία των στίχων και η υπερ των ανθρώπινων ορίων ερμηνεία να σπέρνει άλυτα ξόρκια στην ψυχοσύνθεση του ακροατή και ως εκ τούτου περνάει μονομιάς στην αθανασία(2010?χα!).Δεν υπήρχε περίπτωση άλλωστε η λευκή θεά στα χέρια του Blackmore να συμβαδίσει με κάτι λιγότερο.

Aν υποθέσουμε ότι το Rainbow Rising είναι ένα κόσμημα,οι 5 υπεύθυνοι για την δημιουργία του είχαν τις εξής αρμοδιότητες:Ο Blackmore το φαντάστηκε και μάζεψε γύρω του την Dream Team στην οποία μεταλαμπάδευσε την έμπνευση και τη γνώση του.Ο Ronnie Dio ενέπνευσε μέσα στο πετράδι του,τη μαγεία που θα σαγηνεύει αιώνια κάθε έμβιο ον με το χάρισμα της ακοής και φρόντισε για τη μεγαλοπρεπή του όψη.Ο Cozy Powel σφυρυλάτησε τα παραπάνω δίνοντας σχήμα άλλοτε καμπυλωτό και αλλοτε αιχμηρό.Ο Τοny Carrey φρόντισε να εμπλουτίσει την δυτική blues/rock n roll δύναμη και την παραμυθένια αρχαία ευρωπαική αισθητική με μιά βαρία και εξαρτησιογόνα οσμή ανατολής.Και φυσικά ο Jimmy Bain ήταν εκείνος που οργάνωνε τη δουλειά στους απαραίτητους χρόνους και ρυθμούς.

Από το εναρκτήριο Tarot Woman, μέχρι το Light in the Black που ρίχνει την αυλαία, οι έξι συνθέσεις, ως σύνολο αλλά και ως ξεχωριστά κεφάλαια,υπερβαίνουν την έννοια της τελειότητας.Ξεχωρίζει το Do You Close Your Eyes, όχι ως η πιό αδύναμη στιγμή όπως κάποιοι ποταποί τολμούν να ισχυριστούν(όχι,μερικές φορές δεν υπάρχει χώρος για διάλογο),αλλά ως προπομπός της 80's hard rock νόρμας αλλά και ως απαιτούμενη ανάσα πριν τη βουτιά στη δύνη του Stargazer(χτισμένο με τη συμβολή της συμφωνικής ορχήστρας του Μόναχο σε ρόλο βιβλικών δούλων) .Το οποίο στέκει πρώτο μεταξύ ίσων,το ανώτερο κατα Batman τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.Άλλωτε δημιουργεί ψυχική ανάταση,άλλωτε βαριά μελαγχολία,πάντοτε όμως σε πλημμυρίζει με δέος,αλλάζει τον τρόπο που νιώθεις ατενίζοντας τα άστρα, και από την πρώτη φορά που το κοινώνησα, μου καρφώθηκε στο μυαλό ότι είναι εμπνευσμένο από τον πύργο της Βαβέλ.Ο παραληρισμός είναι αναπόφευκτος.Το Rising είναι γραμμένο από το ίδιο μελάνι που γράφτηκε η Γένεσις.Ένα έργο θεικό από ανθρώπινα χέρια.Ο μάγος στην ιστορία δε τα κατάφερε,οι Raibow όμως ναι.

O δίσκος αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει το Power Metal, πιθανώς και το Εpic Metal, είναι ένας από τους λόγους που οι Candlemass ακούγονται τόσο σκοτεινά μαγευτικοί, είναι ο λόγος που το συγκρότημα του Malmsteen λέγεται Rising Force, είναι αυτό που τρίβω στα μούτρα όταν μου λένε ότι η οικογένεια των Deep Purple και ο Blackmore ειδικότερα είναι φλώροι και αερατζίδες.Είναι ο λόγοςπου αυτό το κείμενο είναι τόσο μεγάλο, είναι ο λόγος που θα πάω στην κόλαση γιατί όσο καλός άνρωπος και να γίνω, θα ζηλεύω θανάσιμα όσους είδαν το συγκρότημα επί σκηνής εκείνη την εποχή και είναι ο λόγος που αν δεν υποκλιθείς στο μεγαλείο του θα έρθεις να μου κάνεις παρέα.ΑΝ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ RISING EINAI TO KAΤ' ΕΙΚΟΝΑ,ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧOΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΘ' ΟΜΟΙΩΣΙΝ.

ΑΜΗΝ