Black Shape of Nexus - Έχοντας ακούσει πραγματικά ελάχιστα ομολογώ την αρχική μου θετική μεν, ψιλοαδιάφορη δε προδιάθεση. ΟΚ, το έχουμε ξαναπεί, υπερκορεσμός της post metal και post rock σκηνής, μπλα μπλα μπλα, αλλά στην τελική είναι μουσική που γουστάρω να ακούω. Και νομίζω όλοι όσοι παρευρέθησαν. Ξεκινάνε, όμορφα λέω, αυτό που περίμενα, ένα όμορφο σετάκι από doom/post metal. Φυλούσαν όμως έκπληξη για το τέλος - ο τραγουδιστής αφού αφήνει το μικρόφωνο συνδέει ένα κολλάρο. Στο κολλάρο, ήταν συνδεδεμένο ένα πιεζοηλεκτρικό μικρόφωνο, το οποίο περνούσε από διάφορα effects που είχε αραδιασμένα κάτω - χαρακτηριστικά ένα overdrive και ένα delay.
Παρ' όλο που δεν εκπλήσσομαι πλέον καθόλου εύκολα, τόσο αυτή η απλή ιδέα όσο και αυτό που ακολούθησε με ψάρωσε: Το συγκρότημα έδωσε τον πιο αργόσυρτο, βαρύ ρυθμό που είχε δώσει μέχρι εκείνη την στιγμή και ο τραγουδιστής μπήκε όσο σε κανένα άλλο κομμάτι στη μανιασμένη stage persona του.
Ναι, όσο και αν το 'παιζα χαλαρός, ο συνδυασμός των αργών, doom περασμάτων και της ατελείωτης επανάληψης με έναν τύπο με λουρί στον λαιμό που βγάζει όλο τον πόνο του σφαδάζοντας και παραπατώντας με είχε πιάσει για τα καλά. Αν ακούγεται γραφικό, δεν ήταν, και αυτό το λέω έχοντας αλλεργία στην γραφικότητα και την υπερβολή χάριν του show. Όταν ο άλλος έχει πέσει στα γόνατα πια ουρλιάζοντας και κλαίει κανονικότατα δεν είναι performance, είναι μια ολοκληρωμένη και ανατριχιαστική ερμηνεία.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το ήδη γιγαντιαίο κομμάτι ακολουθήθηκε από άλλο ένα, αυτή τη φορά πολύ πιο επιθετικό το οποίο είτε επειδή ήταν όντως καταπληκτικό ή επειδή είχε προηγηθεί το προηγούμενο ψιλοσάρωσε. Αποχώρηση και ανάσα. Ήταν αναπάντεχα καλό.
Τώρα, όσοι έχουν ακούσει Omega Massif ξέρουν ήδη τι ήχο, εικόνες και ατμόσφαιρα βγάζει αυτό το συγκρότημα στους δίσκους. Από το όνομα του δίσκου (Karpatia) και το εξώφυλλο μέχρι το τελευταίο riff οι τύποι είναι η ακουστική προσωποποίηση γρανίτη, ορυχείων και ομίχλης. Είναι σαν να ακούς ένα βουνό. Και αν σας ακούγεται ηλίθια περιγραφή - ακούστε και βρείτε μου καλύτερη.
 |
| Omega Massif |
Τα κολλεγιόπαιδα βγαίνουν και αφού γελάω λίγο μέσα μου με το πώς είναι με βουλώνουν με συνοπτικές διαδικασίες. Αφού τζουτζουράνε με τις κιθάρες ζητάνε να τους δυναμώσουν. Το κάνουν. Το ξαναζητάνε. Ωραία λέω αρχίσαμε - και εκεί κάνουν κίνηση ματ: Τοποθετούν δύο μπλε λάμπες ομίχλης και κλείνουν φώτα. Εδώ είμαστε.
Και έτσι απλά ξεκινάνε. Aura, και οι κιθάρες να γεμίζουν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του An με ισωπεδωτικό όγκο. Με το που έγινε το πρώτο μπάσιμο, είδα πολλά κεφάλια μαζί με το δικό μου να ανεβοκατεβαίνουν στον υπνωτικό ρυθμό. Ο ήχος ήταν απλούστατα ο καλύτερος που έχω ακούσει στο An μαζί με τους Isis το '06. Ήταν τόσο καθαρός και ελεγχόμενος που ξεχώριζα κάθε τελευταία λεπτομέρεια, και η ένταση τέτοια που η μπασίλα σου έσκαγε στο πρόσωπο και στο στήθος. Τελειότητα, και ας πλήρωσαν τα αυτιά μου δύο μέρες από κάτι πρίμα του κιθαρίστα. Τα πάντα πάλλονταν υπό την απόλυτη μονολιθικότητα των ρυθμικών και την ατμόσφαιρα των e-bow περασμάτων της δεύτερης κιθάρας. Γευόσουν τη γαμημένη ομίχλη οροσειρών. Και όταν κάπου στη μέση του σετ τα κάγκελα δεν μου ήταν αρκετά για να χτυπιέμαι και σχεδόν κρεμιόμουν από αυτά, ήξερα οτι σκατά - ήταν πολύ καλό αυτό που άκουγα και έβλεπα. Τελείωσαν το σετ όσο απότομα και απλά οσο μπήκανε. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Κατέβηκα τρέμοντας από το κάγκελο και έκανα κύκλους για να ηρεμήσω - για να ακολουθήσει ο διάλογος που τα περιγράφει όλα:
-Μαλάκα, ξέρεις τι πάω να αγοράσω αύριο.
-Τι?
-Ένα ΜΕΝΙΡ.
 |
| RotoR |
Έχοντας μεγάλη συμπάθεια στους Colour Haze σαφώς καλωσόρισα το γεγονός οτι έπαιζαν και οι RotoR, αν και δεν είχα ακούσει πριν ανακοινωθεί η συναυλία. Αποτελούν στην ουσία μια αρκετά πιο ωμή εκδοχή της όλης stoner-psychedelic λογικής - παρ' όλο που προτιμώ τον πιο "υγρό" ήχο που έχουν οι πρώτοι, σίγουρα απολαμβάνω και τη μουσική των Rotor. Βέβαια υπήρχε ένα προβληματάκι - το οποίο τελικά δεν ήταν οτι απείχαν αρκετά μουσικά από τους προηγούμενους, αλλά το γεγονός οτι είχε ήδη φτάσει 1 όταν τελείωσαν οι Omega. Κάποιοι δεν πτοήθηκαν, έχω την εντύπωση όμως οτι ο κόσμος είχε απώλειες μέχρι να βγεί το συγκροτήμα. Η υπόλοιπη ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα, με αρκετούς ιδιαίτερους ρυθμούς, μια γενικότερη αίσθηση τζαμαρίσματος (με την πλέον καλή έννοια), τον κιθαρίστα να χρησιμοποιεί με πανέξυπνο τρόπο τα πεταλάκια, σε σημείο να ακούγεται σαν να είναι 2 - 3 κιθάρες (αχ, αυτό το ρώσικο muff και το octaver του μας κατέστρεψαν...), τον drummer να οδηγεί τον μισό ήχο και να τονίζει άλλοτε συμβατικά, άλλοτε κουλά τα κομμάτια και τα riffs του μπασίστα. Εξαιρετικό δέσιμο - λογικό για ένα συγκρότημα βέβαια που παίζει πάνω από 10 χρόνια. Αποτέλεσαν για μένα έναν ιδιαίτερα καλό επίλογο της όλης φάσης.
Δεν έχω κάποια άλλη βαθειά σκέψη που αυτή τη στιγμή να θέλω να μοιραστώ. Μόνη ίσως παρατήρηση είναι οτι οι Omega απέδειξαν οτι τον ήχο δεν τον βγάζει ο ηχολήπτης αλλά κατά 80% το συγκρότημα. Α, και οτι το An το αγαπώ σαν χώρο, και ας είναι μικρός, στραβοχυμένος, κουτσός χαμηλοτάβανος και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Νιώθω σαν το σπίτι μου εκεί μέσα. Ευχαριστώ παιδιά, πέρασα τέλεια.
credit ατάκας μενίρ: Άλεξ
credit ατάκας μενίρ: Άλεξ
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου