ΚΑΡΑΚΛΑΣΣΙΚ Φεβρουάριος 2012: Kyuss Welcome to the Sky Valley

(Ευτυχώς αυτός ο φλεβάρης έχει 29 μέρες αλλιώς δεν θα με έσωνε κανείς και από τους τρείς τους)

Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μηνιαίο αφιέρωμα σε κλασσικούς δίσκους, ανεξαρτήτως χρονολογίας κυκλοφορίας, ιδιώματος και δημοτικότητας. Αποφάσισα και εγώ λοιπόν να μιλήσω για το Welcome to the Sky Valley. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως αφού νιώθω πως, ως πολυλογάς που είμαι, πρέπει να κάνω μια μικρή εισαγωγή πρώτα.
Κλασσικοί δίσκοι λοιπόν... Πολλά ονόματα έρχονται στο μυαλό, Master of Reality, Dark Side of the Moon, Cowboys from Hell, Aenima, Thriller, για να αναφέρω απλώς κάποια που μπορούν να μπούν σε αυτή την κατηγορία. Τι κοινό έχουν όμως. Τι κάνει ένα δίσκο κλασσικό; Αυτός που αυτονόητα θεωρείται διαχρονικός και που έθεσε στεγανά για ένα μουσικό ιδίωμα, ή και που έδειξε τον δρόμο σε άλλους καλλτέχνες να βαδίσουν. Αυτός είναι ο ορισμός, που κατα πάσα πιθανότητα λανθασμένα, δίνω. Και συνεχίζω λοιπόν λέγοντας πως κλασσικό άλμπουμ είναι αυτό που με την πρώτη ακρόαση θα σε πιάσει απο το λαιμό και θα φωνάξει στα μούτρα σου « Είμαι εδώ και πρέπει να με ακούσεις!». Και αυτό θα κάνεις. Και θα προχωρήσεις παρακάτω την μουσική διαδρομή σου, και θα ακούσεις πολλές άλλες μουσικές αλλά πάντα σε αυτούς τους κλασσικούς δίσκους θα επιστρέφεις, όχι λόγω παρελθοντολαγνείας, αλλά γιατί κάποια στιγμή θα αντιληφθείς πως στην ουσία, μέσω άλλων καλλιτεχνών, πάντα άκουγες αυτα τα κλασσικά άλμπουμ. Ξαναλέω, μπορεί να είμαι λάθος αλλά για να είσαι all-time classic πρέπει να είσαι επιβλητικός, καθηλωτικός, επιδραστικός και διαχρονικά μουσικά επίκαιρος. Να υπάρχει μια μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών και ακροατών που σε άκουσαν, σε πίστεψαν και σε αφομοίωσαν.

Ετσι λοιπόν και το Welcome to the Sky Valley των Kyuss. Ακούω το εισαγωγικό riff του gardenia και νιώθω σαν να μπαίνω σπίτι μου μετά απο μία κουραστική μέρα, σαν να κατεβαίνω απο το λεωφορείο στην στάση που με αφήνει σπίτι μου( ήθελα πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω αυτή την φωτό). Εχει ποτίσει το DNA μου τόσο πολύ όμως δεν το βαριέμαι ποτέ και σπάνια με αφήνει ασυγκίνητο. Και ναί πιστέυω πως το Welcome ανήκει στην κατηγορία των κλασσικών για όλους τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Οταν τον είχα πρωτοακούσει δεν είχα ιδέα για stoner, heavy rock, fuzz και τα συναφή. Ηξερα πως αυτό που άκουγα ήταν καλό και με έκανε να νιώθω και εγώ καλά. Σου φοράει αυτόματα rayban στα μάτια, σε μεταμορφώνει στον πιο κουλ τύπο με αποστολή να οδηγάει για πάντα, και ακόμα και όταν τελειώσει η βενζίνη, να συνεχίσει με τα πόδια, πάντα σαν να είσαι βγαλμένος απο ταινία όμως. Ο καιρός πέρασε οι μουσικές ήρθαν και έφυγαν, το Welcome to the Sky Valley, όμως παρέμενε περήφανο στην δισκοθήκη μου χωρίς ποτέ να πιάσει σκόνη. Αργότερα γνωρίστηκα με την σκηνή και τότε σαν να άρχισαν οι Kyuss να βγάζουν νόημα. Είχα μπεί σε έναν κόσμο για τον οποίο είχα ήδη προμηθευτεί τα κατάλληλα αυτιά μέσω αυτού του δίσκου. Και μην απατώμαστε, οι μισές stoner μπάντες ξεπατικώνουν kyuss με την ίδια συχνότητα που οι συγγραφείς του φανταστικού ξεπατικώνουν Tolkien. Ξέρω τι μπορεί να απαντήσει κάποιος πάνω σε αυτό, γιατί γνωρίζω πως οι Kyuss δεν ανακάλυψαν τον τροχό, όμως τον κύλησαν προς την σωστή κατέυθυνση με την κατάλληλη ταχύτητα.
Σε ό,τι αφορά ιστορικά θέματα λοιπόν... Welcome to the Sky Valley, ηχογραφημένο το ’93, βγήκε σε κυκλοφορία το ’94 λόγω προβλημάτων με την δισκογραφική. Αυτό που χαρακτηρίζει τον δίσκο είναι πως λάμπουν όλα τα μέλη ως μονάδες αλλά και ως σύνολο, ο μπασσομεσσαίος ήχος που σε κάνει να νιώθεις οτί βυθίζεσαι, και η πολύ σωστή αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στα αργά τριπαριστά κομμάτια τους και στα πιο δυνατά και γρήγορα. Ξεχωριστά για τον καθένα μιλώντας, επιλέγω να ξεκινήσω με την προσωπική μου αδυναμία, τον Scott Reeder, τον τότε νεοφερμένο μπασσίστα, που παρά το γεγονός πως επίσημα είχε μόνο μία κυκλοφορία με τους The Obsessed ( the Church Within) είναι γνώστης της desert σκηνής έχοντας φάει καρότσια άμμου με τους Across the River μαζί με τον Mario Lalli (Fatso Jetson) κάνοντας live σε μαγαζιά τύπου ‘Ο τρίτος κάκτος δεξιά’ και ‘¨Οπως βγαίνεις απο την εθνική, στρίψε αριστερά στον χωματόδρομο με τα φραγκόσυκα, από ‘κεί και πέρα είναι δυο τσιγάρα δρόμος’. Το κομμάτι N.O. αναφέρεται ακριβώς σε τέτοια σκηνικά. O Brant Bjork πίσω από το τύμπανα (κλισέ) δίνει τον ρυθμό αλλά πάνω απ’όλα προσπαθεί να ακουστεί πάνω απ΄’ολους καταπονώντας τα πιατίνια του ασταμάτητα. Είναι πολύ λίγα τα σημεία του δίσκου που δεν ακούς από πίσω τον χαρακτηριστικό ήχο του που αποτέλεσε βασικό στοιχείο στον ήχο των Kyuss. Συνεχίζω με τον John Garcia, του οποίου το λαρύγγι αποτελεί τον λόγο όπου πιστεύεις πως κάθε στίχος είναι αλήθεια και όχι απλώς μια ταιριαστή φωνητική γραμμή. Το καλύτερο Fire που έχει τραγουδιστεί ποτέ βρίσκεται στο Odyssey. Τελεία και παύλα. Επίσης ιστορική εκτέλεση του Supa Scoopa and the mighty Scoop στο Bizzare Fest ’95 με έναν Garcia να μην ξέρει τι λέει καθώς απευθύνεται στο κοινό, λόγω του ‘καπνού’ και δευτερόλεπτα μετά να είναι απλά καθηλωτικός. Για τον τέλος άφησα τον josh Homme, τον κιθαρίστα/βασικό συνθέτη και στιχουργό. O τύπος τελειώνοντας με του Kyuss είχε ήδη δημιουργήσει τους Queens of the Stone Age, βγάζοντας αηδίες τύπου Songs for the Deaf και Rated R, και έχει αναμιχθεί σε τόσα άλλα σχήματα όπου χρειάζεται ξεχωριστό αφιέρωμα για να τα καλύψεις όλα (χμμμμ). Ο Hommes με τη απουσία του έκανε την πρόσφατη περιοδεία των Kyuss Lives! να μοιάζει με τις περιοδείες που επιμένουν να κάνουν οι Thin Lizzy και οι Doors ( Σόρυ αλλά όσο και να καύλωσα με το Whitewater ας πούμε, όλοι ξέρουμε πως αυτο το reunion αποτέλεσε ημίμετρο κατα της ασίγαστης δίψας των οπαδών).
Κλείνοντας να προσθέσω απλά πως το Welcome to the Sky Valley είναι ο μόνος δίσκος των Kyuss που αρέσει και σε κάποιον που δεν ακούει γενικά αυτόν τον ήχο, και μιλάω εκ πέιρας, έχοντας κατα καιρούς πρήξει πολύ κόσμο να του δώσει μια ευκαιρία. Aκόμα και αν η πρώτη αντίδραση συνήθως είναι τύπου «δεν τους ακούω εγώ αυτούς του μαστούρηδες», 99% των περιπτώσεων βγαίνω δικαιωμένος.