Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

2011 is a prime


Καλή χρονιά και ότι καλύτερο σε όλους! Λίγο αργά τα λέμε βέβαια, αλλά ,ως γνωστόν, εμείς εδώ κινούμαστε σε doom ρυθμούς, οπότε μία μικρή καθυστέρηση είναι πάντα εντός κλίματος.
Προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι πιό χαρούμενος, όχι τόσο για την έλευση του νέου έτους, όσο για την οριστική και αμετάβλητη καταχώρηση των 00's στο χρονοντούλαπο, έκει όπου θα μείνουν γιά να κριθούν, να μισηθούν ή γιά να αγαπηθούν και να νοσταλγηθούν μέσα από τις κουβέντες μας. Πάνω από όλα όμως ήταν μία δεκαετία όπου ενηλικιώθηκα μουσικά, συνειδητοποιώντας τα γούστα μου ήδη απο την αρχή του 2000, συνεχίζοντας όμως να διαμορφώνω άποψη καθόλη την διάρκεια της. Ζώντας σε ένα κόσμο όπου η μουσική για λόγους κατηγοριοποίησης χωρίζεται καί σε δεκαετίες (άλλος ο ήχος και το ύφος των 60's, άλλο των 70's κ.ο.κ.), επιτέλους φτάσαμε στο σημείο όπου καί η απερχόμενη δεκαετία του mp3, του youtube και του filesharing (κλισέ, μπορούσα και καλύτερα), θα αναφέρεται στην ολότητα της και το πολύ σε 1 με 2 χρόνια θα μπορούμε να έχουμε μία πλήρη εικόνα για το τι προσδιορίζει τον ήχο της. Θα μπορώ όμως πλεον καί εγώ να λέω, όπως καί τόσοι μεγαλύτερης ηλικίας κάνουν για τα δικά τους χρόνια της νιότης , πως τα τελευταία χρόνια τα έζησα, ακούγοντας και βλέποντας μουσική που δημιουργήθηκε στις μέρες μου καί ως επί το πλείστον απο άτομα της γενιάς μου. Μουσική που ανά πάσα στιγμή ένιωθα, ή μάλλον ήξερα πως μίλαγε για εμένα ,ή τουλάχιστον, σε εμένα.

Κάτι άλλο που αντιλήφθηκα σχετικά πρόσφατα σε μία κουβέντα πού είχα με έναν φίλο, είναι πως παρά το γεγονός πως μουσική άκουγα καί πρίν από το 2000, και με ιδιαίτερη θέρμη μάλιστα, υπήρξε ένας δίσκος που με έκανε να καταλάβω πως η μουσική έχει πολύ ευρύτερα όρια από αυτά που μέχρι τότε μόνο επιδερμικά ψηλάφιζα. Το Lateralus των Tool. Ηταν -είναι- (παρά το γεγονός πως προφανώς δεν ήταν ο πρώτος δίσκος που απέκτησα) ο δίσκος που με έβαλε στην διαδικασία να θέλω να ακούω σε μεγαλύτερος βάθος μουσική, αλλά που μου άνοιξε καί την όρεξη για πολλά περισσότερα. Αρχίζοντας λοιπόν να ρωτάω φίλους κατάλαβα πως όλοι είχαν κάποιο album το οποίο έιχε την ίδια επιρροή πάνω τους, όπως το lateralus σε εμένα. Αυτό που θα θέλαμε εμείς εδώ στο Cornucopia λοιπόν, θα ήταν να βλέπαμε αν καί έσεις νιώθετε έτσι για κάποιον δίσκο. Αν ναί τότε απλά γράψτε το όνομα του συγκροτήματος ή του καλλιτέχνη και τον δίσκο στα σχόλια. Ή και ότι άλλο θέλετε να πείτε.

4 Say something...:

Unknown είπε...

8a pw me perisseia anesh k xwris deyterh skepsh to 'ten' twn pearl jam. :))))))))
ki otan 8a psaxnete gia ton 2o disko pou mas ephrease, exw k ekei apanthsh :P
taste CORNUCOPIAAAAA xD

Keyser είπε...

Για Lateralus τα είπαμε.
Κάτι παραπάνω από μουσική. Είναι η ίδια η τέχνη. Μπορεί πλέον να μου αρέσει περισσότερο το Aenima (πλέον μάλλον ο πιο αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών) από Tool, αλλά το Lateralus αποτελεί σημείο αναφοράς. Επειδή θα μπορούσα να γράψω σεντόνι για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε όταν το πρωτοάκουσα αλλά και για το πως με άλλαξε σαν άνθρωπο θα σταματήσω εδώ και θα αφήσω τα υπόλοιπα να εννοηθούν από μόνα τους.
Σήμειο αναφοράς επίσης ήταν και όταν πρωτοάκουσα Pink Floyd. Αρκετά μικρότερος σε ηλικία, άκουγοντας διάφορα αποσπασματικά κομμάτια, συνειδητοποίησα ότι ο dance/λαϊκοποπ εμετός που άκουγα τριγύρω μου είναι μόνο γι' αυτούς που έχουν τυρόπιτες στ' αυτιά και δεν λογίζουν τη μουσική ως τέχνη αλλά καθαρά και μόνο ως μέσο διασκέδασης και μπανιστιριού. Και μάλλον ο δίσκος/σημείο αναφοράς από Φλόιντ είναι το αριστουργηματικό, Animals.
Στα stoner/doom ακούσματα, Kyuss και Sleep με άλλαξαν για πάντα και όρισαν τη λέξη "πώρωση".

Αυτά εν ολίγοις. Μπράβο για το ποστ φίλε.

hopeb7 είπε...

Καθυστερημένα το διάβασα αλλά με έκανε να θυμηθώ στιγμές αγάπης που είχα/έχω με/για την μουσική.
Να 'σαι καλά Azarak.
Tool-Eulogy
Pearl Jam-Alive

Azarak] είπε...

Κάλιο αργά παρά ποτέ!
Ευχαριστούμε για το θετικό feedback

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...