Taste Cornucopia Wants You Project Part One: The Batman Diaries

Την αρχή του αφιερώματος κάνω εγώ, ελπίζοντας ότι το κείμενο θα δώσει το έναυσμα σε κάποιους/κάποιες από εσάς να συμμετέχετε, περιγράφοντάς μουσικές που ανακαλύψατε στο σπίτι τα πολύ παλιά χρόνια. Τον τρόπο και τους όρους συμμετοχής τους έχει αναρτήσει ο Azarak εδώ. Κάθε εβδομάδα θα δημοσιεύουμε και από ένα κείμενο συνεπώς περιμένουμε τις συμμετοχές σας, ειδικά από τους αδελφούς bloggers!


Στο σπίτι δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να έχω πρόσβαση σε μουσική που μου άρεσε. Έβλεπα πολύ Mtv και Mcm. Τότε ακόμα δεν ήταν συνδρομητικά και που και που έβαζαν hard rock video clips. Ακόμα και σήμερα μπορεί να πετύχω κάποιο video clip μια μπάντας και να πάθω flash backwards από τις τότε μέρες ατελείωτης παρακολούθησης (π.χ. XYZ – Face Down in the Gutter). Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι ο δρόμος για τη μουσική παιδεία στην κατεύθυνση που εγώ επιθυμούσα, εκτός από μακρύς, ήταν και μοναχικός. Στο σπίτι υπήρχε μουσική επένδυση βέβαια, αλλά δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου. Παρόλα αυτά, πολλές φορές την άκουγα. Σε εκδρομές, βόλτες με το αυτοκίνητο ή και στο Pick-up. Νέο κύμα, latin, early 90’s mainstream και γιαπωνέζικη μουσική και Ξυλούρης είναι τα μουσικά είδη που είχα ανακαλύψει ξεψαχνίζοντας συρτάρια με κασέτες και το ράφι με τα βινύλια. Ένα Rachmaninov δε μετράει γιατί δε το είχα ακούσει ποτέ, ούτε και η κασέτα Marlboro Classics με βαρύ βλάχικο αμερικάνικο τραγούδι και ύμνους για θάλασσες από bourbon, αφού θα μπορούσε να έχει σχέση, έστω και ξώφαλτσα, με το Southern Rock.

Θα μπορούσα να μιλήσω για το «Μπαρ το Ναυάγιο», αλλά παραείναι cliché, θα μπορούσα να μιλήσω για μια ανώμαλη μίξη παραδοσιακού γιαπωνέζικου τραγουδιού με ήχους σα γάβγισμα σκύλου τα οποία άκουγα και φανταζόμουν ότι πρωταγωνιστώ στο Shinobi, αλλά οι πληροφορίες που έχω είναι ελλιπέστατες. Συνεπώς θα γράψω για κάτι πιο συγκεκριμένο.

Ο πατέρας μου αγαπούσε τη latin μουσική, χωρίς να την ψάχνει συνειδητά ως μουσικόφιλος. Επίσης εκτιμούσε την πολιτισμική προσφορά της Μελίνας Μερκούρη στη χώρα. Και τελικά βρήκε τη χρυσή τομή αυτών των δύο. Ένας Ισπανός τραγουδοποιός/τραγουδιστής, ο Camilo Sesto, είχε γράψει ένα τραγούδι για τη Μελίνα. Μετά από κάποιο ταξίδι του, είχε φέρει ένα cd του που περιείχε το τραγούδι “Melina”. Είχε ένα καφέ-πορτοκαλί εξώφυλλο αλλά όσο και να το έψαξα, δε το βρήκα στο διαδύκτιο. Το ενδιαφέρον με το τραγούδι, είναι η πεντακάθαρη παραγωγή και η χρήση μπουζουκιού, κάτι ασυνήθιστο για latin μουσική, τουλάχιστον από όσο γνωρίζω. Αν μπορώ να διακρίνω καλά, ο ρυθμός είναι σα χασάπικο, επίσης μεγάλη αδυναμία του πατέρα μου. Δεν ξέρω αν φταίνε οι αναμνήσεις ή το ίδιο το τραγούδι, αλλά η μελωδία έχει vibes. Κερασάκι στην τούρτα, η πρόσφατη φωτογραφία του στην ιστοσελίδα, με μαλλί και πόζα εντελώς Joe Lynn Turner! Πως λένε στα ισπανικά “Ι Surrender” ;;;;;