"
Now I didn't like it, you see. These queer sounds, you see. These electric guitars, they got them queer sounds. Most people still don't understand it. You know what I mean?"
Η εικόνα δεν είναι φτιαγμένη από κάποιον εξυπνάκια οπαδό. Είναι το εξώφυλλο του album. Και η ατάκα σε εισαγωγικά ακούγεται δια στόματος του ίδιου μέσα στο δίσκο. Και είναι η αλήθεια. Το 1968 ο Chester Burnett ή κατά κόσμο Howlin’ Wolf, πείθεται από την εταιρία του να ηχογραφήσει ένα δίσκο με κομμάτια που είχε ήδη γράψει σε παλιότερα albums, αλλά αυτή τη φορά με έναν έντονο ψυχεδελικό αέρα.
Πιο συγκεκριμένα, ο Marshall Chess της Chess records (μούτρο της εποχής που έχει δουλέψει με blues και rap καλλιτέχνες αλλά και σαν δεξί χέρι των Stones στα 70’s), μυρίζεται φράγκα στην επιτυχία του Jimi Hendrix αλλά και στην τότε αναβράζουσα ψυχεδελική σκηνή των Η.Π.Α. και στρώνει τον Burnet να επανεκτελέσει τα κλασικά, ωμά και ακατέργαστα blues του με Summer of Love oriented ενορχηστρώσεις.
Βέβαια, η χιλιομετρική απόσταση μεταξύ Chicago και San Francisco είναι μεγάλη. Μεγάλος ήταν επίσης και ο Howlin’ Wolf που το 1969 είχε ήδη 10 βαρύγδουπα έτη δισκογραφίας στην πλάτη του και από την αρχή στράβωσε με το όλο εγχείρημα. Τα late 60’s όμως, ήταν χρόνια πειραματισμού και αυτό πιθανόν να έπεισε τον αγαπημένο bluesman να γράψει το δίσκο παρά τις όποιες ενστάσεις του.
Εμπορικά ο δίσκος δε τα πήγε καλά, σε αντίθεση με το αντίστοιχο πείραμα στο “Electric Mud” album του Muddy Waters, υποκινούμενο πάλι από τον Marshall Chess, για τις ανάγκες των ηχογραφήσεων του οποίου είχαν χρησιμοποιηθεί οι ίδιοι μουσικοί. Πιθανόν να φταίει το εξώφυλλο που σε πιάνει από τα μούτρα. Πως γίνεται να αποδώσει ένα εγχείρημα του οποίου ο πρωταγωνιστής δεν πιστεύει ο ίδιος σε αυτό άλλωστε? Κάτι τέτοιο έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Howlin’ Wolf. Ο Chess μάλλον έμαθε το μάθημά του για το artwork καλά, αφού αργότερα συνέβαλε στη δημιουργία του υπερεπιτυχημένου και διεθνώς αναγνωρίσιμου logo των Rolling Stones με τη γλώσσα…
Στο ζουμί τώρα. Θεωρώ τον Howlin’ Wolf την καλύτερη φωνή των Blues. Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει τα τραγούδια που θα βρεις πάνω κάτω σε κάθε best of συλλογή του, υπογεγραμμένα συνήθως από τον ίδιο ή/και τον άρχοντα Willie Dixon. Το πείραμα να μπολιάσουν με ψυχεδέλεια τον τραχύ και απλό ήχο του, στα δικά μου αυτιά στέφεται με επιτυχία, διότι αποτελεί επί της ουσίας ένα δίσκο διασκευών από τον original δημιουργό. Με ιντριγκάρει επίσης το ότι ενώ έχουμε συνηθίσει να ακούμε rockers να προσκυνάνε το ιερό ιδίωμα των blues, είτε απευθείας μέσω της μουσικής τους, είτε μέσω δηλώσεων, εδώ συμβαίνει το αντίθετο, ο «παλιός» κοιτάζει μπροστά! Σύμφωνοι, τα τραγούδια σε σύγκριση με τις
αυθεντικές τους εκτελέσεις, χάνουν ένα μεγάλο μέρος της μελαγχολίας, της πουτανιάς και της αλητείας τους. Γίνονται όμως πιο ταξιδιάρικα, πιο “feelgood”. Θα τα γουστάρουν τόσο οι άνθρωποι που ανατριχιάζουν στη σκέψη του Monterey Pop festival όσο και οι ασήκωτοι ρέκτες των blues που κάπου κάπου θα παραγγείλουν mojito αντί για bourbon.
Προφανώς ο Chester Burnett το 1969 παραήταν περπατημένος για να ψαρώσει με αγάπες, λουλούδια και ταξίδια με Lsd. Μαγκιά του όμως που μπήκε σε νέα χωράφια (τα οποία βεβαίως είχε, έστω και άθελά του, καλλιεργήσει νωρίτερα)και τα κατάφερε, κι ας ήταν αρνητικός εξ’ αρχής. Μαγκιά και των μουσικών που έχουν κάνει τρομερή δουλειά βέβαια. Σε καμία περίπτωση δε θα θυμόμαστε τη φωνή τη φυσαρμόνικα και την κιθάρα του χάρη σε αυτό το δίσκο. Είναι όμως μια ιδιαίτερη προσέγγιση στη μουσική του που ανά διαστήματα θα φροντίζουμε να απασχολεί το στερεοφωνικό μας. Μπορεί να γκρίνιαζε όσο ήθελε γι’ αυτό το δίσκο, αλλά ακόμα και εδώ, ο λύκος αλυχτούσε.
Sungrazer λοιπόν. Ατόμα που εμπιστέυομαι την κρίση τους έλεγαν μόνο τα καλύτερα για τις ζωντανές εμφανίσεις των Ολλανδών, και η αλήθεια είναι πως και μόνο ακούγοντας τα άλμπουμ τους σου βγάζουν αυτό το αίσθημα, ή τουλάχιστον την επιθυμία να διαπιστώσεις live περί τίνος πρόκειται. Το Mirador έκανε αρκετό κόσμο να τους επιλέξει ανάμεσα στα καλύτερα του 2011, αλλά και η ομώνυμη κυκλοφορία τους του '10 ( δεν ξέρω αν πρεπεί να ονομαστεί ep ή κανονική δουλειά) έχει μέσα πολύ σπουδαίο υλικό. Το trio λοιπόν δεν άφησε κανέ
