Δύο λόγια...

Δεν πάει καιρός απο τότε που είχα κάνει με έναν συνάδελφο μια συζήτηση, την οποία απο εχθές έχω στο μυαλό μου.Το θέμα της κουβέντας μας ήταν, για ποιούς καλλιτέχνες της rock-metal θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν κερδίσει το αλάθητο.
Εννοώ, ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν κερδίσει με την εν γένει παρουσία τους, το δικαίωμα, ό,τι και να αποφασίσουν να κάνουν στην ζωή τους και στην καριέρα τους, να μην τους κακολογίζουμε όλοι εμείς οι υποστηρικτές/ακροατές/θαυμαστές. Να έχουν δημιουργήσει τέτοιο έργο, έτσι ώστε να μην μπορεί να τους πεί κανένας τίποτα.Οχι απο φόβο (εννοείται), αλλά απο πηγαίο σεβασμό.
Πρώτος για εμένα σε αυτή την κατηγορία,(και αν όχι πρώτος, σίγουρα ανάμεσα στους τρείς πρώτους) είναι ο Dio.Με μία τεράστια διαφορά απο τους υπόλοιπους όμως. Δεν χρειάστηκε ποτέ κανένας μας να πεί πως 'εντάξει μωρε τι να κάνουμε, κι ας έκανε μια μαλακία του το συγχωρούμε γιατί είναι ο Dio'.Δεν χρειάστηκε δηλαδή ποτέ να χρησιμοποιήσει αυτο το αλάθητο.Δεν υπέπεσε πότε στο σφάλμα να κάνει κάτι, άθελα ή μη, το οποίο όλους εμάς να μας φέρει σε άβολη θέση.Απο την αρχή ήταν πάντα όπως τον θέλαμε να είναι.Οπως θέλουμε να είναι ένας ανθρωπος που προσέφερε στην μουσική όσα εκείνος.
Και βεβαίως αμφιβάλω αν και ο ίδιος δεν γνώριζε τι σημαίνει για όλους εμάς.Οι ιστορίες για την καλοσύνη του και για την υπομονή του, πάνε και έρχονται αυτές τις δύο μέρες.
Πλέον έχει φύγει από εδώ, αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά, που ακούγεται τετριμμένο και γραφικό γιατί χρησιμοποιείται συνήθως για τους λάθους ανθρώπους, και μένουμε όλοι εμείς να σκοτωνόμαστε για πολλά χρόνια ακόμα για το ποιός είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει γράψει, ή έχει ντύσει με την φωνή του.

Όσο για εμένα...



Ευχαριστώ ειλικρινά, μέσα απο την καρδιά μου, για την φαντασία...