Ειχα αποφασισει να παω στο Λονδινο μεσα στον Ιουλιο αρκετο καιρο τωρα.Ο βασικοτερος λογος που διαλεξα τετοια ημερομηνια ηταν ωστε να μπορεσω να παρευρεθω σε αυτη τη συναυλια.Οσοι απο εσας το μοναδικο πραγμα που σας φερνει στο μυαλο το ονομα "Buddy Guy" ειναι ενα συγκεκριμενο στιγμιοτυπο απο South Park και χτυπιεστε ηδη κατω απο τα γελια σαν το φιλο που με φιλοξενει εδω,μαθετε οτι ο Eric Capton τον θεωρει τον καλυτερο εν ζωη κιθαριστα.Η βραδια λοιπον θα κυλουσε με blues ρυθμους οπως ενα ποταμοπλοιο στο Misissipi.Τωρα αν στη θεση του Mισισσπη βρισκεται ο Ταμεσης αυτο δε μας ενοχλει καθολου.Το venue ηταν ηδη γεματο κατα το μεγαλυτερο μερος του και απ'εξω το εισητηρια στη μαυρη αγορα καραδοκουσαν για αγοραστες..Απ οσο ειδα στον πρωτο εξωστη που καθομουν ημουν με διαφορα ο μικροτερος.Οι ηλικιες κυμαινονταν απο 45 μεχρι 60 κατα μεσο ορο.Φαινεται πως η σταυροφορια του John Mayall και το British Blues Boom εχουν κατακτησει την καρδια των Αγγλων και επιπλεον σε καποια μερη του κοσμου το να ακους ποιοτικη μουσικη μετα τα τριαντα δε σε κανει γραφικο και δακτυλοδεικτουμενο.Το Shepherd's Bush Empire ειναι με διαφορα ο πιο ομορφος και φινετσατος συναλιακος χωρος που εχω μπει.Φαντασου αερα εθνικης λυρικης σκηνης με αρχιτεκτονικη και υφος παλαιου Βρετανικου αρχοντικου.Και για να σε προλαβω,οχι δε φιλοξενει μονο ηρεμες μουσικες,πριν καποιο καιρο εκει εμφανιστηκε ο Snoop Dog και τον Oτκωβρη εχουν κλεισει οι Blind Guardian!Εμεις εδω ενα Ροδον ειχαμε να καμαρωνουμε και το καναμε super market...
Στα της μουσικης καθεαυτης παλι,o καλλιτεχνης που ανοιξε τη συνυλια(δεν παιρνω ορκο αν ειχε κι αλλο προηγουμενο)με βρηκε αργοπορημενο.Ισα που καταφερα να αρπαξω μια guinness και να τον δω καθιστο με μια ηλεκτρακουστικη κιαθρα να παιζει τα blues με βαθια φωνη και την κιθαρα με τον μοναδικο τροπο του μακαριτη Jeff Healey,ακουμπισμενη στα γονατα.Ωραιος απο οσο μπορεσα να συμπερανω,κριμα που δεν ειδα περισσοτερο.
Τα αγγλικα στερεοτυπα περι συνεπειας καταριπτονται καθως ο Μr Buddy Guy με τη μπαντα του εμφανιζονται κανα δεκαλεπτακι πριν την προκαθορισμενη ωρα.Πολλες φορες εχω πει οτι μια μπαντα ειναι ορεξατη αλλα για αυτους εδω δεν υπηρχε προηγουμενο!Ο Buddy λατρευεται απο το λονδρεζικο κοινο,το ξερει και το διασκεδαζει.Στο Nobody Understands Me But My Guitar με το οποιο μπηκε,εκτος απο την πρωτη blues τζουρα που εισπνευσαμε τον ειδαμε να χαβαλεδιαζει και να επικοινωνει με το κοινο αρκετα.Ευθης αμεσως ομως μετα την εισαγωγη του Hoochie Coochie Man μας πηρε και μας σηκωσε!Οι χορδες της κρεμ stratocaster(ναι κυριες και κυριοι οι θεορατοι κιθαριστες των blues και του hard rock ΑΥΤΗΝ επιλεγουν)παλονται βαναυσα και σταζουν bourbon και η βαθια γρετζα φωνη του μας σhκωνει την τριχα καγκελο.Η συναυλια προχωρα αλλοτε με μπαρουτοκαπνισμενο τροπο και αλλοτε με αστειευομενη διαθεση εκ μερους του,ποτε ομως εις βαρος της μουσικης.Ο Buddy μας μιλα αρκετα.Για το παραπονο του σε σχεση με το hip hop και την καταχραση της κληρονομιας των blues και τις αποχης τους απο το ραδιοφωνο,το νεο του δισκο,τους κιθαριστες που λατρευει(ναι ναι ακουσαμε το Boom Boom απο το στομα του!)Και οταν αναφερεται σε εναν Aγγλο που καποτε επαιζε σε καποιους Cream και μαλιστα διασκευαζει το Strange Brew το Λονδινο καραγουσταρει.Οπως καραγουσταρει οταν δινει χωρο στο νεαρο κιθαριστα του να πυροδοτησει την ταστιερα του,οπως επισης καραγουσταρει οταν αποφασιζει να μπει στην αρενα αναμεσα στο κοινο και να την οργωσει παιζοντας.Για τον ηχο ειπα οτι ηταν Α Ψ Ε Γ Α Δ Ι Σ Τ Ο Σ?Συνολικα εφυγα απολυτως ικανοποιημενος,το live εσκισε και θεωρω τιμη μου που παρευρεθηκα.Η αληθεια ηταν οτι περιμενα ενα live βαρυ και συναισθηματικα φορτισμενο με τις trademark "κοβω-τις-φλεβες-μου" αφαιρετικες κιθαριστικες παρεμβασεις του εβδομηντατριαχρονου Buddy αλλα η ακρως επικοινωνιακη και ευθυμη πτυχη του τεραστιου μουσικου με καλυψε με εναν διαφορετικο τροπο.Τι κι αν δεν ακουστηκαν τα First Time I Met The Blues και Ten Years Ago που περιμενα σαν τρελος?Aυτη ηταν μια απο τις καλυτερες blues εμφανισεις που θα δω ποτε!
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου