Sinucidal: Lightning Bolt (US)

Ένας φίλος μου με ρώτησε πριν κάποιο καιρό "υπάρχει κάποιο συγκρότημα αυτή τη στιγμή που να είναι 'καινούριο' και ροκ?". Προφανώς όχι με την έννοια του είδους - με την έννοια του attitude, της φόρας, της αντίδρασης, της άγριας χαράς. Όλης αυτής της φάσης του πάρτυ, πουτάνα όλα και αγάπη, απελευθερωμένο από το ψιλοτετριμμένο και ραδιοφωνικό  ήχο (τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια) συγκροτημάτων όπως Muse, προσφέροντας κάτι καινούριο και όντας "αληθινό".

Το πρώτο πράγμα που μου 'ρθε είναι γενικότερα σκηνές όπως sludge, stoner κοκ. Ωστόσο αφ' ενός κάποια από αυτά είναι "παλιά" τόσο σαν ήχος όσο και σαν λογική, αφ' ετέρου ο φίλος μου δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με αυτές τις μουσικές. Το συγκρότημα που μου 'ρθε εν τέλει είναι οι Lightning Bolt.

(Ο Chippendale εδώ πάντα μου θυμίζει τον Blanka)

Δημιουργημένοι αρκετό καιρό, το 1994, κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομότιτλο το 1999. Αποτελούνται από δύο άτομα - τον Brian Chippendale στα drums και τον Brian Gibson ως μπασίστα. Τώρα, όσον αφορά τη μουσική τους... Noise rock στα καλύτερά του. Μιλάμε για έναν τύπο που έχει βάλει χορδή banjo στο μπάσο, τα εφέ του είναι σε αυτή την κατάσταση, ο drummer φοράει μάσκα στο κεφάλι που στο στόμα έχει ένα σάπιο μικρόφωνο τηλεφώνου στο οποίο φωνάζει, "τραγουδάει" ή βγάζει γενικά random ήχους. Το καλύτερο? Βγαίνουν εκτός σκηνής, έχοντας στήσει τα πάντα μέσα στον κόσμο, ακόμα και σε πιο μεγάλα fest που συμμετέχουν.

Oι ρυθμοί του Chippendale επιβάλλουν στο κεφάλι να πιάνει ρυθμό, και οι συνεχόμενες επαναλήψεις είτε με tapping είτε γενικότερα με το αντισυμβατικό παίξιμο του Gibson -που γεμίζει τον ήχο λες και ακούς 3 όργανα- είτε δίνει το έναυσμα να ακολουθήσει η σφαγή των drums, είτε οδηγάει το κομμάτι στα διάφορα μονοπάτια του και τις αλλαγές του, άλλες φορές με το τείχος του distortion, άλλες φορές με καθαρά περάσματα σχεδόν χαζοχαρούμενα (The Faire Folk) και εύθυμα, είτε στα πιο ακραία κομμάτια του συγκροτήματος ακολουθάει υπνωτικά έναν συνεχή παλμό που καθηλώνει, και σε αναγκάζει απλά να χαθείς σε λεπτά ολόκληρα ενός συνεχούς "θορύβου", σαν να είσαι σε μια ηλεκτρική τελετή (η αρχή του Dracula Mountain, ή το 30,000 Monkies) ή σαν... ε βασικά θα το πω, σαν να είσαι στο επίκεντρο καταιγίδας και κεραυνών.

Αυτό που λατρεύω με αυτούς τους ανθρώπους είναι οτι παρ' όλο που θεωρητικά έχουν μπόλικο και επιθετικό θόρυβο, και άσχετα με την τεχνική τους κατάρτιση (παίζουν τον κώλο τους σε φάσεις, πραγματικά) το όλο concept είναι τόσο εύθυμο, πουτάνα-όλα και εκτονωτικό που δεν γίνεται να μην χοροπηδάω με τα κομμάτια τους. Ειδικά το 13 Monsters ή το (hit) Dracula Mountain με το επικό riff στο 2.40. Όσο για κομμάτια όπως το Ride the Sky, ε, αν δεν σας έρχεται να αρχίσετε να γκρεμίζετε τα πράγματα γύρω σας μόλις μπουν τα drums... είστε φλώροι και δεν καταλαβαίνετε. Είναι punk, είναι πάρτυ, είναι rock, είναι απελευθερωτικό, είναι χάλια, είναι τέλειο, είναι σαν να πήραν speed οι Sunn O))) ή οι Boris, είναι κωλοχαρά, είναι χύμα μέχρι τελικής πτώσεως και εν τέλει είναι αφάνταστα, υπέρτατα διασκεδαστικό.

Αν ακόμα δεν πειστήκατε, δείτε ως το τέλος αυτό εδώ. Προσωπικά δυσκολεύομαι να μην ρίξω κάτω το γραφείο μου και να μην κάνω moshpit μόνος στο δωμάτιό μου στο τελευταίο λεπτό. Προτεινόμενο album για ξεκίνημα: Ride The Sky (2001).

Crimson Glory live, Κύτταρο Kυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Καθώς με ενδιέφερε μόνο η εμφάνιση των Crimson Glory, έφτασα στο Κύτταρο αργά και συνεπώς δεν έχω γνώμη για τις εμφανίσεις των άλλων συγκροτημάτων. Πρόλαβα όμως το encore των Innerwish, κατά το οποίο ο τραγουδιστής ανακοίνωσε την αποχώρησή του μετά από δέκα χρόνια, φανερά συγκινημένος.

Η ώρα είχε πάει 10 30 περίπου όταν οι Crimson Glory βγήκαν στη σκηνή με το Valhalla, και μέχρι το τέλος της συναυλίας, κάθε Crimson Glory ύμνος από τους δύο πρώτους αριστουργηματικούς δίσκους, πλην του Heart of Steel, ήταν εκεί προς απόλαυση ενός κοινού διψασμένου και κατακαυλωμένου, που πραγματικά τα έδωσε όλα.Βλέπεις, είναι τέτοια η αξία των "Crimson Glory" και "Τranscedence", που φτάνουν και περισσεύουν ώστε να τοποθετήσουν ένα συγκρότημα στο πάνθεον των heavy metal ηρώων, να ρίξουν βαριά κατάρα σε κάθε μετέπειτα album του, αλλά και να τους επιτρέψει να δώσουν συναυλία 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους με set βασισμένο μόνο σε αυτά και όλοι να πάμε σπίτια μας ικανοποιημένοι.

Τι γίνεται όμως με τον Τοdd La Torre?To στοίχημα για τον νέο τραγουδιστή ήταν τεράστιο, καθώς είχε αναλάβει το μικρόφωνο πίσω από το οποίο τραγούδησε ο Midnight, φωνή εξωπραγματική(τουλάχιστον στις studio ηχογραφήσεις) με το "μυθολογικό προνόμιο" του σχετικά πρόσφατου θανάτου του.Η φωνή του Todd λοιπόν,προσωπικά μου φάνηκε σχετικά μονοδιάστατη.Οι τσιρίδες του ναι μεν έπιαναν συχνότητες δελφινιού αλλά έλειπε το χρώμα.Είμαι από εκείνους που το 2006 επέλεξαν να μη δουν τους Crimson Glory με τον Midnight στο Rockwave και μετά από αυτά που άκουσα δε το μετάνιωσα καθόλου.Συνεπώς η απομυθοποίηση δε με έχει επιρεάσει.Από την άλλη για να είμαστε δίκαιοι,έχουν ακουστεί τόσα για την αυθεντικότητα των φωνητικών πίσω απο τις ηχογραφήσεις των δύο πρώτων albums που το αν η θεία φωνή του Midnight υπήρξε ποτέ κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, αποτελεί ένα ιερό μυστήριο,το οποίο κάθε φορά που πατάμε play,ακολουθούμε την "πίστευε και μη ερεύνα" λογική της true metal ενορίας μας. Φταίει ίσως και το γεγονός ότι ο Todd μέχρι πρώτινος, ουδεμία σχέση είχε με το υλικό των Crimson Glory και εν μία νυκτί πιάνει στο στόμα του μυθολογία ετών 25.Κατά συνέπεια κάθε που ξεστομίζει κανένα πρόλογο τύπου "this is a very special song", ο θεατής του ορθώς του απαντά "όλα είναι special μαλάκα!". Για να είμαι ειλικρινής όμως, ο "νέος" τα έδωσε όλα, η φωνή του ταιριάζει αρκετά στα τραγούδια και μπορεσε να κρατήσει την τσιρίδα του στο ύψος των περιστάσεων,από την αρχή μέχρι το τέλος.

Συμπερασματικά,το Live ήταν καθ όλα επιτυχημένο, κοινό και μπάντα το ευχαριστήθηκαν, ο Jon Drenning και ο Todd La Torre είναι μεγάλα ποζέρια και αρκετά cheesy αλλά αποτελεσματικότατοι, το Crimson Glory πάρτυ μας αποζημίωσε, αλλά ο το γεγονός οτι η μεταγραφή δεν ήταν ανάλογη με εκείνη των Halford/Owens με ό,τι αυτό συνεπάγεται,φρενάρει λίγο τον ενθουσιασμό μου....

Belleruche,Souls System Live Κύτταρο Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Κατά τις 10 που έκαναν την εμφάνιση τους οι Soul System,o φαινομενικά λίγος κόσμος μαζεύτηκε και σχεδόν γέμισε το χώρο του Κυττάρου.Πρόκειται για 100% Hip Hop Soul όπως φρόντισε να μας διευκρινίσει μπλούζα του ενός εκ των τριών mcs.Το καλό με τους Soul System είναι ότι έχουν κιθαρίστα και μπασίστα στις τάξεις τους,που μπορεί από σκηνική παρουσία να είναι ανύπαρκτοι,συμβάλουν τα μέγιστα όμως στο να ακούγεται ο ήχος πολύ πιο ζεστός και ευχάριστος.Από εκεί και πέρα,ο Dj και οι τρεις mcs(ο frontman,ο ζόρικος και ο laid back-δικά μου παρατσούκλια ε!)κάνουν παιχνίδι.Το πάντρεμα της soul μουσικής με τον ελληνικό hip hop στίχο ήταν πολύ ευχάριστο και έκανε αρκετά κεφάλια και πόδια να κουνηθούν.Ο κοινωνικοπολιτικός στίχος τους ήταν τυπικός hiphopάδικος και σε σημεία με κούραζε,ευτυχώς όμως ξέφευγε από τα τετρημένα του ιδώματος(στρίβω,την πίνω,θα σε γαμήσω καριόλη).Ούτως ή άλλως επικεντρωθήκαμε περισσότερο στη μουσική και το ρυθμό οπότε μια χαρά.Μοναδική αλλά σοβαρή ένσταση,η φλύαρία,η άστοχες προσπάθειες για αμεσότητα με το κοινό και οι ατάκες τύπου "'Άμα ήμασταν οι Βelleruche ή τίποτα Chili Peppers θα κάνατε περισσότερο θόρυβο".Φίλε ευτυχώς ούτε οι Chili Peppers είστε,ούτε οι Belleruche και το κοινό σου το ξέρει,όπως ξέρει και την αξία του καθενός,πως να το κάνουμε.Κρίμα και τα πήγαιναν μια χαρά.

Με το so called electronic/soul αλλά και τους ίδιους τους Belleruche λίγη σχέση έχουν τα ακούσματά μου.Η συναυλία ήταν από εκείνες τις "about a girl" συναυλίες που είτε θα σου βγουν μάπα(Blackfield) είτε θα το καταχαρείς.Χθες ευτυχώς έγινε το δεύτερο.Το συγκρότημα είναι τρίο,με έναν Dj,έναν μπασίστα/κιθαρίστα και την τραγουδίστρια.Βγήκαν με το Clockwatching,τρομερά ορεξάτοι,με την κοπελιά να δείχνει εξ αρχής ότι έχει όρεξη για χορό και μάτι θεόζουρλο/καλλιτεχνικό.Για τις επόμενες δύο σχεδόν ώρες η διάθεση έμεινα σαθερά σε πολύ υψηλά επίπεδα.Ο Ricky Fabulous με ενθουσίασε περισσότερο όταν χειριζόταν το μπάσο,αλλά και σαν κιθαρίστας με τα slides του ήταν άξιος.Δεν έλεγε να σταματήσει να κουνιέται ρυθμικά και καθ όλη τη διάρκεια του set κοίταζε την Kathrine DeBoer στα μάτια.Η οποία είχε τέτοια σκηνική παρουσία και απόδοση που απαιτούσε τα βλέμματα όλων.Η φωνή της είναι φωνάρα,αν και τα πετάλια στο μικρόφωνο που κάθε τόσο πάταγε μας μπέρδεψαν...Από pop,funky μέχρι και σε πέρασμα αμανέ,η φωνή της δούλεψε σε όλα.Ο δε Dj Modest αν και ήταν φαινομενικά ο κλασικός Άγγλος εικοσάρης(?) του 2011,χόρευε με τα δάχτυλα πάνω στις κονσόλες του,δημιουργώντας ολόκληρο το υπόβαθρο της μουσικής.Έχοντας μεγαλώσει σε Rock και Heavy Metal συναυλίες,προφανώς η sample μουσική,το Djλίκι και η τα-σπάω-πειράζοντας-μπλιμπλίκια παρουσία με ξενίζει,το τελικό αποτέλεσμα όμως ήταν ομολογουμένως απολαυστικό.Στο encore η μπάντα έπαιξε με ανεβασμένα decibel,παρουσίασε ένα scratch battle με τον Dj των Soul System και τέλος καταχειροκροτήθηκε.

Οι Belleruche κέρδισαν έναν οπαδό και την επόμενη φορά που θα έρθουν,τιμήστε τους!

Τrivia:Το setlist που είχαν,ήταν γραμμένο πάνω σε αντίτυπο του συμφωνητικού τους με τη διοργανώτρια εταιρία!

Blood Ceremony - Living with the Ancients (2011)

Πολύ μου αρέσουν αυτά τα νέα συγκροτήματα με ρετρό doom ήχο, occult θεματολογία και γυναικεία φωνητικά, όπως οι Devil's Blood ή η Jex Thoth με τα project της.
Οι Blood Ceremony είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα και το "Living with the Ancients" είναι μάλλον και το κορυφαίο του είδους (εν αναμονή και του νέου Devil's Blood που πάει μάλλον για αρχές '12).

Αυτός εδώ είναι ο καλύτερος doom δίσκος της χρονιάς για μένα. Και πως να μην είναι όταν αποτελείται από 9 κομματάρες που κόβουν την ανάσα. Είναι heavy και βρωμάει Sabbath-ίλα από μακριά. Έχει φλάουτο που κάνει τη διαφορά. Έχει διάφορα μπλιμπλίκια από αρμόνιο που δένουν τέλεια με την όλη ατμόσφαιρα. Έχει μερικές εξωπραγματικές ριφάρες. Έχει καταπληκτικά φωνητικά. Τα έχει όλα!

Πρόσεξε τι γίνεται από τη μέση και μετά στο εναρκτήριο The Great God Pan, που μπαίνουν τα σολίδια και δημιουργούν κάτι το επικό. Ή την κομματάρα Oliver Haddo που μοιάζει να βγήκε από τα 70s αλλά παράλληλα ακούγεται τόσο μα τόσο φρέσκο. Ή φυσικά το εξωπραγματικό Daughter of the Sun που είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.

Ο δίσκος ξεχειλίζει από ιδέες και έμπνευση, γι' αυτό όλοι εσείς οι doom-άδες που γουστάρετε retro καταστάσεις, δώστε βάση. Αυτός ο δίσκος είναι για εσάς. Όλοι οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία και δεν θα χάσετε. Ίσως μάθετε κάτι καινούριο και να το παίζετε ψαγμένοι στις παρέες σας.

Metal Archives
Blood Ceremony @ Facebook

CHAOS A.D.

Rainbow Rising

AC/DC High Voltage

Aerosmith Rocks

Tρία Larger than life albums που κυκλοφόρησαν το1976.

Megadeth Peace Sells...But Who's Buing?

Cinderella Night Songs

Motorhead Orgasmatron

Tρία Larger than life albums που κυκλοφόρησαν το 1986.

Αναρωτιέμαι αν για έναν μουσικόφιλο έχει σημασία η χρονολογία ή η δεκαετία που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι του,ή αν αυτό που πραγματικά ζητά από τη δισκοθήκη του είναι η ποιότητα.Και κατά πόσο μπορεί να στέκει η έκφραση "Το Orgasmatron έχει τραγούδια μικρής διάρκειας όπως και το Night Songs.Λογικό,μιλάμε για τα 80's.Από την άλλη,κοίτα το Rising δέκα χρόνια πίσω,οι συνθέσεις του είναι πιο μακροσκελείς."?Aν βρισκόταν κανείς σε ένα υποθετικό από κοινού live των Aerosmith και Megadeth θα έβλεπε μπροστά του να συνυπάρχουν δύο ξεχωριστές γενιές rock n' roll ή δύο ξεχωριστά γαμάτα συγκροτήματα?Και τέλος,όταν τη δεκαετία του '90 οι Sepultura διασκεύασαν το Orgasmatron έπρεπε να απολογηθούν που έβαλαν χέρι σε έναν ύμνο των 80's,και με τη σειρά τους οι Motorhead να προβληματιστούν που το '86 δεν ακούγονταν το ίδιο ακραίοι με έναν 90's heavy metal δίσκο?

Στη δικιά μου δισκοθήκη πάντως,η σειρά είναι αλφαβητική και μόνο.

Mustodon

Οι Mastodon πλεόν ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων των οποίων κάθε κυκλοφορία αποτελεί μεγάλο γεγονός, προκαλώντας διαφόρων ειδών αντιδράσεις. Ετσι είναι τα πράγματα, όταν έχεις οπαδούς ανάμεσα σε ένα ευρύ κοινό, του ίδιου εύρους θα είναι και οι απόψεις που θα έχουν καί οι άλλοι για σένα. With great power comes great responsibility.
Έτσι λοιπόν και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω το The Hunter προσπαθώντας να ψυχανεμιστώ αν είναι καλός ή μέτριος (γιατί κακός δεν είναι), αλλά ρε γαμώτο όσο πιο πολύ τον ακούω τόσο πιο πολλή αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα.
Οκ οι Mastodon θέλησαν να κάνουν το ένα βήμα παραπέρα, διευρύνοντας τους μουσικούς ορίζοντες τους. Λογικό, έτσι και αλλιώς απο το Crack the Skye ήδη έχουν δείξει αυτή τη διάθεση.
Κατι μού μυρίζει άσχημα όμως όταν, για να το πετύχουν αυτο προσλαμβάνουν κάργα pop παραγωγό και βγάζουν δίσκο με hit-singles και mellow κομμάτια, τα οποία συν της άλλης έχουν και αρκετά εύπεπτο καί εύκολο ήχο.
Μπορεί να το βλέπω εγώ λάθος, αλλά εμένα αυτο πιο πολύ μου κάνει για 'πάω για την κονόμα' παρά για ' κάνω ένα καλλιτεχνικό βήμα παραπέρα'.
Οκ επειδή όλα αυτα αφορούν ένα μουσικό δίσκο, και η δουλειά των δίσκων είναι να σε ψυχαγωγούν και να μην σε βάζουν σε τέτοιου είδους ενδοσκόπηση, λυπάμαι αλλά το The Hunter μπαίνει προςτο παρών και επ'αόριστον στην άκρη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να του δώσω μία δεύτερη ευκαρία.
Προς το παρών όμως, Split your lungs with blood and thunder, We built this come death, και Uncle Acid & the Deadbeats (πιο πολλά για αυτό σύντομα). Δεν θα καταλήξω εγώ στον ψυχαναλυτή για τους Mastodon!

Batman

Mία ακριβώς εβδομάδα πέρασε από την "κηδεία" των Cathedral και πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα,το "βαρύ" συναυλιακό πρόγραμμα του μήνα μας έφερε στη σκηνή του Fuzz για ένα DoOm mini festival.Το billing ήταν άκρως ενδιαφέρον,συνδυάζοντας doom metal φαντάσματα τόσο του παρελθόντος(Johan Lanngqvist) όσο και του μέλλοντος (Ghost),"νέο" αίμα(Hell) και σταθερές αξίες(Trouble).Που αλλού θα μπορούσαμε λοιπόν να περάσουμε το Σάββατό μας?

Οι Lord Vicar που άνοιξαν τη βραδιά,είχαν την τύχη να βρίσκονται μπροστά σε ένα κατάμεστο,αν αναλογιστεί κανείς οτί το ρολόι έδειχνε ακόμα 17 30,Fuzz με κόσμο ορεξάτο για βαρύ riffing.Ως εκ τούτου,το τίμιο και "αντρίκιο" παίξιμο τους,η εμπειρία που έχουν στις περγαμηνές τους(St Vitus,Reverend Βizzare κλπ) και η classic heavy/doom metal preformance τους εκτιμήθηκαν δεόντως.Προσωπικά τρομερή εντύπωση δε μου έκαναν,αλλά πέρασα μια χαρά,συνεπώς η συμμετοχή τους κρίνεται επιτυχημένη.

Σειρά είχαν οι Hell.Πρόσφατα άκουσα το album τους και διάβασα λεπτομέριες γι αυτούς.Παραδοσιακό heavy metal με τραγουδιστή σειρήνα,συμφωνικά στοιχεία και ολόφρεσκια παραγωγή που μόνο εντύπωση δεν κάνει αφού έχουν έναν Andy Sneap στις τάξεις τους σε διπλό ρόλο κιθαρίστα/παραγωγού.Τη ζωντανή τους εμφάνιση λοιπόν θα χαρακτήριζα "Metal οπερέτα".Υψηλή απόδοση και τεράστια έμφαση στη σκηνική παρουσία.Ο τραγουδιστής εκτός από φωνάρα είναι και ηθοποιός και φροντίζει να το εκμεταλλεύεται στο έπακρο .Τραγουδούσε θεατρικά με το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι,κατέβαινε στο photo pit για extra επαφή με το κοινό,μέχρι που αυτομαστιγώθηκε κιόλας!Η δε μπάντα,με την επιμελώς post-Cradle of Filth goth αμφίεσή τους φρόντισε να χορογραφήσει όλες τις cliche metal κινήσεις με άψογο συγχρονισμό.Δε λέω,μια χαρά δίσκο έφτιαξαν,πολύ καλά απέδωσαν,τo show τους ήταν πέραν των συνηθισμένων,αλλά έχοντας δει live έναν θεατρίνο King Diamond και τον Andy Sneap με Sabbat,εν κατακλείδι η μη-rock n' roll παρουσία τους με ξένισε και μου φάνηκε υπερβολική.

Μπαίνοντας στο venue γινόταν αμέσως κατανοητό ότι τα Ghost T-shirts πουλούσαν σα ζεστά κουλουράκια,ίσως ήταν και τα πιο μοσχοπουλημένα του Merchandise.Eν έτη 2011,μάλλον το να ακούς μπάντες τύπου Ghost τείνει προς το trend.Γουστάρω!Με τις φήμες που θέλουν τα μέλη των Ghost να παίζουν σε φτασμένες σκανδιναβικές heavy ή/και back μπάντες να οργιάζουν,τον διεθνή και εγχώριο τύπο αλλά και γνωστές μπάντες να πίνουν νερό στο όνομά τους και έχοντας στις πλάτες τους έναν αλλά κορυφαίο δίσκο,το trend που λέγαμε πριν,μόνο αβάσιμο δε χαρακτηρίζεται.Bγαίνουν λοιπόν οι Ghost με την ενδυμασία μοναχών και ο τραγουδιστής σαν evil πάπας.Όσοι είχαν μεγάλες προσδοκίες δικαιώθηκαν.Ο ήχος ηταν με το μέρος τους καθ όλη τη διάρκεια του set τους,στο οποίο χώρεσαν τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο και μιά διασκευή Beatles,με το Eye of the Witch και το hit-άκι Ritual να ξεχωρίζουν.Σε μια συνέντευξή τους έλεγαν ότι η μουσική τους υμνεί και διαδίδει το μήνυμα του Σατανά όπως κανένα ακραίο metal ιδίωμα δε θα κατάφερνε.Σωστοί οι μάγκες.Κάθε τραγούδι τους ζωντανά ακούστηκε συναυλιακό για να μην πω σταδιακό και μπορείς άνετα να φανταστείς τη 70's hard rock μουσική τους(OΠΟΙΑ η σύγκρισή τους με τους Mercyful Fate που είπε ένας και ΦΑΓΩΘΗΚΑΤΕ ΟΛΟΙ) να χαίρει συνεχούς airplay και να αποτελεί το καθημερινό ραδιοφωνικό soundtrack των μαζών σήμερα.Με αυστηρά anti-rockstar attitude το συγκρότημα απέδωσε το υλικό του άψογα και ιεροτελεστικά δίχως πολλά πολλά με το κοινό.Ακόμα και όταν παρουσίαζε ένα ένα τα κουκουλωμένα μέλη της μπάντας ο τραγουδιστής,το έκανε δείχνοντάς τους χωρίς να προσφωνεί.Φυσικά η εκρηκτική εμφάνισή τους καταχειροκροτήθηκε και όλοι έμειναν ικανοποιημένοι που για άλλη μια φορά στο Ελλαδιστάν είδαμε κάτι σπουδαίο τη στιγμή που συμβαίνει.Myth confirmed!

Τους Troube που ακολουθούσαν δε τους έχω ακούσει όσο θα ήθελα αν και είμαι οπαδός του καραμπινάτου υλικού τους.Ούτε τους είχα δει ποτέ με τον Eric Wagner πίσω από το μικρόφωνο.Όσο για τον Kory Clarke που έχει σχετικά πρόσφατα αναλάβει χρέη τραγουδιστή,ήξερα ότι είναι ο ιθύνων νους πίσω από μια αδικημένη πλην καθ όλα αξιόλογη hard rock μπάντα,τους Warrior Soul,αλλά μέχρι εκεί.Με το που όρμησαν όμως πάνω στη σκηνή μου ήρθε μια τεράστια σφαλιάρα στα μούτρα ως Doom Metal τιμωρία για τα χρόνια που έχω περάσει περίφανος ως rocker/metalhead παρακάμπτωντας τα κεφάλαια Trouble και Kory Clarke.Tι έλεγα πριν για μη-rock n roll attitude των Ηell και Ghost?Ε λοιπόν,οι Trouble με τον Kory Clake ήταν το άκρως αντίθετο!Ο τύπος έχει την ανδρόγυνη σιλουέτα/στίσιμο και κόμη του Robert Plant,τη χορευτική και ξεκωλιάρικη σκηνική παρουσία του Jeff Scott Soto και την υπέρ-βραχνή,από το άγιο τρίπτυχο tobacco-bourbon-γλυφομούνι,φωνή του Lemmy,ακόμα και όταν μίλαγε!Χωράνε οι Cinderella,οι Rolling Stones και οι Αc/Dc στο Doom Metal?Παραδόξως χωράνε και το αποτέλεσμα στην περίπτωση των Trouble είναι larger than life.Oι αρχετυπικές αμερικανο-Doom riff-άρες και το rock n roll attitude(με έμφαση στο πάθος και όχι στο ψώνιο) έδεσαν όπως το βύσσινο στο καΐμάκι.Να σημειωθεί ότι ο μπασίστας που έπαιξε είναι στη μπάντα μόλις δύο μέρες και είναι Έλληνας σύμφωνα με φίλο μουσικό που είδα στο Fuzz.H εμφάνιση των Trouble με έπιασε από τα μαλλιά,μου έριξε γροθιά στο στομάχι,και θεωρώ ότι ήταν η ανώτερη της βραδιάς.Ακόμα δύσκολότερος ρόλος για τους έτερους πρωτομάστορες του Doom που θα έκλειναν τη βραδιά...

...αλλά τι έχεις να φοβάσαι όταν λέγεσαι Lief Edling και πρόκειται να παρουσιάσεις ζωντανά έναν από τους καλύτερους και επιδραστικότερους δίσκους όλων των εποχών?Αισίως οι Trouble με έστειλαν για τσάι,σε ελεύθερη μετάφραση στην τέταρτη μπύρα,αισίως η χθεσινή ήταν η τέταρτη φορά που θα παρακολουθούσα τους Candlemass.Παρ' όλο που όλοι είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε ευχάριστα μετά απΌ τέσσερις μπάντες,στο εναρακτήριο ρέκβιεμ Marche Funebre σύσσωμο το venue στάθηκε σε στάση προσοχής,σα φαντάροι που τους επιθεωρεί ο Αρχηγός του στρατού.Η μπάντα βγήκε αρχικά με τον Robert Lowe και άρχισε να μας κατακεραυνώνει με τον έναν Doom ύμνο μετά τον άλλον,είτε από την κλασσική Messiah περίοδο είτε από τις δύο τελευταίες απίστευτες δουλειές τους με τον Lowe.O οποίος είναι αγαπημένος από τους Solitude Aeuturnus,είναι μεγάλη φωνή είναι οπαδός των Candlemass από μικρός όπως φρόντισε να μας υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.Αλλά κατά τη γνώμη μου είναι λίγος για να κρατάει το μικρόφωνο της μπάντας.Ίσως γιατί επανειλλημμένα ξεχνάει τους στίχους(όχι και στο Samarithan ρε Rob!),ίσως γιατί παρ όλο που όταν αποδίδει τα μέγιστα και όλοι περνάμε μια χαρά,η αύρα του οχρειά μπροστά στων υπολοίπων.Κοντολογίς και τις δύο φορές που τον έχω δει μου φαίνεται ως ο άξιος και τίμιος αντικαταστάτης του αναντικατάστατου.Πόσο μάλλον αν κάνει κανείς τη σύγκριση με την περίπτωση Wagner-Clarke...Και φτάνει η στιγμή που το μικρόφωνο πιάνει ο Johan Lanngqvist,πρώτος τραγουδιστής της μπάντας που έγραψε ιστορία με τον έναν και μοναδικό πρώτο δίσκο Epicus Doomicus Metallicus.H φωνή του ήταν άψογη και η χαρακτηριστική του χροιά,συνυφασμένη με την πιο μαύρη ιστορία που γράφτηκε ποτέ στη βίβλο του Metal,ήταν παρούσα και μας έκοψε τα γόνατα.Αν και απίστευτος ερμηνευτής,η πολύχρονη απουσία του από τη σκηνή φάνηκε στις στιγμές αμηχανίας που είχε όταν δεν τραγουδούσε ανάμεσα στα κομμάτια.Δε νομίζω κάτι τέτοιο να ενόχλησε κανέναν όμως.Για τον ίδιο το δίσκο τον οποίο και ερμήνευσαν ζωντανά ολόκληρο,και την αξία του,είναι ανούσιο να αναφέρω το παραμικρό φυσικά.Από την αρχή ως το τέλος,δύο προτζέκτορες έδειχναν ένα πολύ πετυχημένο set από καθηλωτικές ασπρόμαυρες εικόνες που σε έβαζε ακόμα πιο μέσα στο Death Magic Doom concept του συγκροτήματος.Το personal favorite Crystal Ball και το έπος Α Sorcerer's Pledge ήταν τα highlights μιας ιστορικής εμφάνισης.Μετά ξαναβγήκε ο Lowe για μερικά ακόμα τραγούδια μέχρι να κλείσει η βραδιά,με το αναμενόμενο ντουέτο του με τον Lanngqvist.

Η 8ή Οκτώβρη πρέπει να ανακηρυχθεί Doom εθνική εορτή ή μάλλον ημέρα εθνικού πένθους στη χώρα μας.Μακάρι όλες οι συναυλίες και το festivals να έφταναν τα δυσθεώρητα επίπεδα της χθεσινής βραδιάς.

Azarak

Η συγκεκριμένη συναυλία πρίν καν γίνει, αποτέλούσε πολύ σημαντικό γεγονός για εμένα για πολλούς λόγους,και λέω να ξεκινήσω με σειρά εμφάνισης: Οι Lord Vicar καί ο δίσκος Fear no Pain, αποτελέι ένα δίσκο διαμάντι για το ιδίωμα και προσωπικό μου σκάλωμα για πάνω από 6 μήνες. Εν ολίγης και μόνοι τους να ερχόντουσταν θα ήμουνα εκεί για να τους δώ. Συνεχίζοντας, όσων αφορά τους Ghost, όλοι θέλαμε να επιβεβαιώσουμε όσα είχαν γραφτεί και ειπωθεί με τα ίδια μας τα μάτια και τα αυτιά. Ευτυχώς για εμάς και για τους Ghost, όλα μα όλα ήταν αλήθεια. Βλέποντας ζωντανά τους Trouble στην ουσία ολοκλήρωνα το καρέ μου με τα συγκροτήματα που αποτελούν τους Doom θεούς ( St. Vitus- Candlemass- Pentagram και Trouble). Τέλος, Candlemass με Langqvist . -

Αφότου έγινε η συναυλία ήθελα να πω την αποψάρα μου λλά από την στιγμή που ο Batman έκανε copy paste από το μυαλό μου τηλεπαθητικά λέω να πω λίγα έξτρα πράγματακια που θα ήθελα να ειπωθούν:

Πρώτον: Πως σου φάνηκε που οι Ghost παίξανε διασκευή το Here comes the sun απο The Beatles? ξέρεις εσύ...

Δεύτερον: Κακά τα ψέμματα οι Candlemass θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο καλά προβαρισμένοι. Επίσης μπορεί να έχουν να βγάλουν κακό δίσκο από το 84' , καί ακόμα και το Death Magic Doom να σπέρνει αλλά άλλο Mirror Mirror καί άλλο If I ever Die.

Τρίτον: Μπορεί να τρως τα δημητριακά σου με τσίπουρο αντί για γάλα (τάδε έφη Batman) και με σφαίρες αντί για δημητριακά, φωνή σαν του Cory Clarke δεν θα αποκτήσεις. Trouble μέσα στην κάυλα και στην ενέργεια.

Τέταρτον: Πέντε (5) ευρώ το νερόπλυμα που ονομάζεται μπύρα; Αυτο το πράγμα μέχρι την άλλη συναυλία στο Fuzz θα έχει λήξει. Και ένα (1) ευρώ το μικρό νερό; Κύριοι του Fuzz, αυτό ονομάζεται αλητεία.

Επόμενη στάση: Christ or Cocaine

Sigiriya - Return to Earth (2011)

Διάφορες ασχολίες με κράτησαν σχετικά μακριά από τη μουσική τις τελευταίες μέρες. Καταρχάς είδα ολόκληρο το Death Note, το οποίο το είχα αρχικά υποτιμήσει αλλά αποδείχτηκε γαμάτο. Κατά δεύτερον έπαιξα ένα πολύ ωραίο κλασσικό adventure video game, το Broken Sword: The Director's Cut, το οποίο κατεβαίνει δωρεάν από ΕΔΩ και συστήνεται σε όλους τους adventur-άδες σαν και του λόγου μου.

Στο ψητό τώρα, αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος stoner δίσκος της φετινής χρονιάς. Τόσο απλά. Και είναι λίγο αστείο αυτό, γιατί τις προάλλες που τα λέγαμε με Azarak, βγήκε το πόρισμα ότι το stoner μου το θέλω όπως το δίδαξαν οι κορυφαίοι Acrimony πριν από 15 χρόνια. Και ξαφνικά πέφτω πάνω σε τούτο τον αγκόλιθο.
Εξηγούμαι: Οι Acrimony ήταν από τα πρωτόλεια και πιο υποτιμημένα stoner συγκροτήματα της δεκαετίας του '90. Τελευταίο τους full length ήταν το υπερέπος "Tumuli Shroomaroom" του 1996 και το 2001 ανακοινώνουν τη διάλυσή τους. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν, 4 από τα 5 ορίτζιναλ μέλη των Acrimony επανασυνδέονται, αποφασίζουν ότι παραείναι γαμάτοι για να μην προσφέρουν στον κόσμο αγνό και ατόφιο stoner και βάζουν μπροστά για νέο δίσκο. Επειδή όμως έχουν περάσει 15 χρόνια από την τελευταία δουλειά τους, με πολλά πράγματα να έχουν αλλάξει και, κυρίως, επειδή οι Acrimony είπαν ό,τι είχαν να πούν τότε, άλλαξαν το όνομα σε Sigiriya και πλέον έχουμε να κάνουμε με μια 100% 10s μπαντα.

Στα του δίσκου, φυσικά και το "Return to Earth" έχει κοινά στοιχεία με τις δουλειές των Acrimony. Στην ουσία μιλάμε για την ίδια μπάντα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και καίριες διαφορές. Για αρχή, όπως γίνεται φανερό και από τον τίτλο, οι Sigiriya κινούνται σε πιο γήινες φόρμες. Η ψυχεδέλεια που είχε ρόλο μπροστάρη στους Acrimony, εδώ έχει υποχωρήσει στο background. Έτσι ο δίσκος είναι πολύ πιο heavy από οποιαδήποτε δουλειά τους. Εδώ όλο το βάρος έχει πέσει πάνω στο groove. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ΠΕΛΩΡΙΟ το άτιμο. Επιπλέον, οι Ουαλοί έχουν ωριμάσει και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Και στα φωνητικά του Dorian Walters που τραγουδάει καλύτερα από ποτέ και στις συνθέσεις των υπολοίπων που φαίνεται να παίζουν παπάδες με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο δίσκος διαρκεί μόλις 35 λεπτά (όσο διαρκεί δηλαδή ένας καλοφτιαγμένος μπάφος) και τα 7 κομμάτια που περιέχει είναι όλα ένα κι ένα. Την παράσταση όμως κλέβει (άνετα κιόλας) το 10λεπτο Deathtrip to Eryri, που κλείνει το δίσκο και χωρίς πλάκα, πρόκειται για μια εκπληκτική κομματάρα που κλάνει μεθάνιο πάνω σε ό,τι τολμάει και αυτοαποκαλείται stoner τη σήμερον ημέρα.
Ο βασιλιάς (Acrimony) πέθανε. Ζήτω ο βασιλιάς (Sigiriya).

Sigiriya @ Facebook
Metal Archives

Satan's Host - By the Hands of the Devil (2011)

Μετά το ακατέργαστο διαμάντι Metal from Hell (1986) και το EP Midnight Wind (1987),οι Satan's Host χώρισαν τους δρόμους τους με τον Harry "The Tyrant" Conklin και η μουσική τους από το σατανικά μπολιασμένο παραδοσιακό heavy,άρχισε να εκφράζει τις evil διδαχές της δια μέσου συνηθέστερων για τη θεματολογία οχημάτων,είτε αυτό είναι το black είτε το death metal.Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι σε αυτό μάστορες ήταν άλλες μπάντες και όχι οι Satan's Host που σε αυτούς τους δίσκους τους υπήρξαν αξιοπρεπείς αλλά μέχρι εκεί.Και να πω την αμαρτία μου,για την post-1987 δραστηριότητα της μπάντας έμαθα ψάχνοντας στο διαδίκτυο μόλις χθες!

Tι σημαίνει όμως,στο δια ταύτα η επιστροφή του Τyrant ή κατά Satan's Host "Leviathan Thisiren" στις τάξεις τις μπάντας εν έτει 2011?Είναι το αποτέλεσμα ικανοποιητικό?Απ' ότι φαίνεται οι απόψεις ποικίλουν.Εγώ τάσσομαι υπέρ του νέου δίσκου,μετά από πολλαπλές ακροάσεις.Η μουσική απέχει από το να χαρακτηριστεί κλασικό heavy metal.Περισσότερο σαν ένα συνοθύλευμα us power και thrash με ακατάπαυστο blast beat,βαρβάτες κιθάρες rif-o-πολυβόλα με παραδοσιακό σολάρισμα θα την περιέγραφαΠρόσθεσε μέσα σε όλο αυτό την μοντέρνα παραγωγή(τουλάχιστον σε σύγκριση με αυτή του Metal from Hell) και θα καταλάβεις για τι στροφή ήχου μιλάμε.Οι ερμηνείες του Θεού Harry Conklin δε θα μπορούσαν να είναι κάτω του παραδεισένιου,όποιος τον έχει δει ζωντανά ξέρει οτί εδώ δεν υπάρχει ανάγκη για πειραγμένα κουμπιά στην κονσόλα του studio.Το αποτέλεσμα στα αυτιά μου δένει μιά χαρά.Στην πρώτη ακρόαση ενδεχομένως να παρεξηγηθεί ως χαοτικό,έπειτα όμως το πεδίο ξεκαθαρίζει.Η μοντερνίζουσα (και όχι μοντέρνα)προσέγγιση του power-death ήχου αναδεικνύει το εύρος τoυ larger than life επαναπατρισθέντως λαρυγγιού και το αντίστροφο,κάνοντας το δίσκο ιδιαίτερα αξιόλογο και ενδιαφέρων.

Και το βασικό ερώτημα που προκύπτει προφανώς είναι το εξής:Koιτάει το "By the Hands of the Devil" στα μάτια το "Metal from Hell"?Aν έπρεπε να απαντήσω μονολεκτικά θα έλεγα όχι.Το θέμα όμως είναι το τι περιμένει να ακούσει κανείς.Ο Tyrant τραγουδά άπταιστα,οπερατικά,κάργα heavymetalικά,αλλά το ύφος του Metal from Hell μονάχα σε μικρές στιγμές ακούγεται.Η μουσική είναι πολύ βίαια και επιθετική αλλά το ολοκαύτωμα του ντεμπούτου εδώ δεν αναπαράγεται ούτε στο ελάχιστο.Aκούς οποιοδήποτε τραγούδι του Metal from Hell και νιώθεις το κακό να χύνεται από τα ηχεία και να πλυμιρίζει το σύμπαν όλο,από έναν τραγουδιστή που ακόμα και ο Σατανάς ο ίδιος τρέμει.Καλώς ή κακώς τα ρομαντικά 80's,η χάλια παραγωγή,η φλόγα της στιγμής και η πρωτόλεια προσέγγιση συνέβαλαν τα μέγιστα στο obscure στοιχείο του Metal from Hell και κατ επέκταση δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.Ας μην αδικούμε όμως καθ όλα αξιόλογες δουλειές από ήρωες περασμένων δεκαετιών που δεν κωλώνουν να επαναπροσδιοριστούν και να θυμίσουν περισσότερο.....Blood Revolt παρά να κοτσάρουν εκ του ασφαλούς αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που να αναγράφει "for fans of Jag Panzer".Ρίξτε μιά αυτιά και τα σμπεράσματα δικά σας.

Trivia:

"I am the ancient lord of the western gate, the seductive serpent who brought forth wisdom to EVE. The spear unto the first womb of mankind spreading my seed unto you all forever and eternal. My name "THISIREN" was given to me by the dark lord SATAN at the beginning of time. Screaming out from the blackness of hell with the power of eternity at my beacon. Behold my powerful voice that pierces to your very core. Behold the wisdom of the ages within my being. Behold the attention I steal and the tremors that take you on a ride like never before. I am worthy of praise and demanding of it also. My background of the ancient voices of Samaria and Egypt grant me wisdom beyond all. Fear me, worship me, Lust for me and praise me with all your soul. For it has always been mine for the taking.

LEVIATHAN THISIREN "serpent's tongue"

My earthly instruments are as follows: Sennheiser and Alesis gear"

To αβυσσαλέο βιογραφικό του Harry Conklin στο επίσημο site των Satan's Host.Μα επιτρέπεται ρε Harry???Εσύ έχεις τραγουδήσει και ένα Eyes of the Young!

Cathedral,Violet Vortex,Infidel Live Gagarin 205 Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Έχει ο καιρός γυρίσματα...Το ότι το review για την εμφάνιση των Cathedral θα το έκανα εγώ και όχι κάποιος από τους δύο doomsters του blog,δε το περίμενα.Από την άλλη,είναι τέτοια η αγάπη που τους έχω,είναι που δεν τους είχα ξαναδεί ποτε και ότι αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία μου να το κάνω,που δε γινόταν να τους χάσω.Extra special thanks στον Αzarak και την Banshee λοιπόν,που φρόντισαν να με διευκολύνουν.

Δυστυχώς Infidel δεν είδαμε,ούτε έτυχε να ακούσουμε κάποιο σχόλιο για την εμφάνισή τους άρα άποψη δεν έχουμε.Και τώρα που το σκέφτομαι,έχω να τους δω Live αρκετά χρόνια,από μία εμφάνισή τους στην Τεχνόπολη σε ένα παζάρι δίσκων.Next time i guess.

Oι Violet Vortex που ακολουθούσαν έπαιξαν τίμιο και αργόσυρτο Doom metal,καταφέρνοντας να ταιριάξουν ωραία στο ύφος της βραδιάς.Μοναδική ένσταση ο τραγουδιστής/μπασίστας frontman τους και η σχετικά αμήχανη και μουδιασμένη σκηνική του παρουσία.Κάτι που προς το τέλος του setlist τους ευτυχώς ανταπεξείλθε και έδεσε αρμονικά με την υπόλοιπη μπάντα αποδίδοντας μάλλον τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους,αφήνοντάς μας με καλές εντυπώσεις.

Τελευταία περιοδεία των Cathedral,πρώτη φορά που θα τους έβλεπα,πρώτο live στο Gagarin για την παρέα μου.Είναι λογικό η αγωνία μας να κορυφώνεται,με θέα το πανό του The Guessing Game που κοσμούσε τη σκηνη.Με το που άρχισε το live δικαιώθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες μου.Vampire Sun και βουτάμε στη δύνη της μουσικής μονομιάς,χωρίς ελπίδα να βγούμε πριν η μπάντα μας αποχαιρετίσει,δυστυχώς μια και καλή.
Mέσα στη μιάμιση ώρα που ακολούθησε οι Cathedral παρέδωσαν μαθήματα για το πως το διαλύει μια μπάντα με το κεφάλι ψηλά.Η απόδωσή τους άγγιξε το άψογο,το setlist τους ήταν ένα δισκογραφικά ισομερώς καταναμειμένο best of,το μεταξύ τους δέσιμο παροιμιώδες και ο Lee Dorrian θεόθεος.
Kάπου ανάμεσα στις αρχετυπικές Sabbath διδαχές του Doom,τα χίπικα ψυχεδελικά ταξίδια,τον βουβό τρόμο που αποπνέει το εξώφυλλο του 'Death Walks Behind You των Atomic Rooster ή το film Vertigo του Alfred Hitchcock και την παραισθησιογόνα λήθη του sex με την καλή σου,κάθε μα κάθε πηχτό riff σε άρπαζε από το λαιμό και σε έχωνε βαθία στην θολή και πολύχρομη ουτοπία των στίχων.
Η κατά τα άλλα φοβερή και τρομερή μπάντα είναι καταδικασμένη να ζει υπό τη βαριά σκιά του Lee Dorrian,του οποίου η θεατρικότητα και η σκηνική παρουσία γενικότερα,δρα ως καταλήτης στο να εκπέμπει η σκηνή σύσωμη τα όσα παραπάνω περιέγραψα.Άλλοτε φιμωνόταν και άλλοτε κρεμιώταν απο το καλώδιο του μικροφώνου,με το που σκάει το riffffff(ναι ρε,με 6 "F"!)του Enter the Worms,να σου τον με το μικρόφωνο καρφωμένο στο στόμα να περπατάει σαν ζομπι.Κάθε βλέμμα και κάθε κίνηση του,αν και φαινομενικά ασήμαντα,είχαν τελικά νόημα στην απόδωση των τραγουδιών,κάνοντας τους πιό ακροβατικά επιδέξιους "stunt rock" frontmen μια χαψιά.Μεγάλο μουρλοκομείο,με γκριμάτσες που μόνο με καυλωμένο Gary Moore συγκρίνονται,ψυχή πραγματικού ερμηνευτή και ένοχο παρελθόν στους Napalm Death.Aγαπάμε.
Cosmic Funeral,Ride,Soul Sacrifice,Upon Azrael's Wings,Midnight Mountain,Utopian Blaster μερικά highlights ανάμεσα σε highlights και το αγαπημένο Hopkins στο οποίο ο Vincent Price έλαμψε δια της απουσίας του.Ναρκωτικά και μαλακίες μου λέτε εσείς μετά.....Όποιος το έχασε..his/her soul condemned to Hell.