Καθώς με ενδιέφερε μόνο η εμφάνιση των Crimson Glory, έφτασα στο Κύτταρο αργά και συνεπώς δεν έχω γνώμη για τις εμφανίσεις των άλλων συγκροτημάτων. Πρόλαβα όμως το encore των Innerwish, κατά το οποίο ο τραγουδιστής ανακοίνωσε την αποχώρησή του μετά από δέκα χρόνια, φανερά συγκινημένος.
Η ώρα είχε πάει 10 30 περίπου όταν οι Crimson Glory βγήκαν στη σκηνή με το Valhalla, και μέχρι το τέλος της συναυλίας, κάθε Crimson Glory ύμνος από τους δύο πρώτους αριστουργηματικούς δίσκους, πλην του Heart of Steel, ήταν εκεί προς απόλαυση ενός κοινού διψασμένου και κατακαυλωμένου, που πραγματικά τα έδωσε όλα.Βλέπεις, είναι τέτοια η αξία των "Crimson Glory" και "Τranscedence", που φτάνουν και περισσεύουν ώστε να τοποθετήσουν ένα συγκρότημα στο πάνθεον των heavy metal ηρώων, να ρίξουν βαριά κατάρα σε κάθε μετέπειτα album του, αλλά και να τους επιτρέψει να δώσουν συναυλία 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους με set βασισμένο μόνο σε αυτά και όλοι να πάμε σπίτια μας ικανοποιημένοι.
Τι γίνεται όμως με τον Τοdd La Torre?To στοίχημα για τον νέο τραγουδιστή ήταν τεράστιο, καθώς είχε αναλάβει το μικρόφωνο πίσω από το οποίο τραγούδησε ο Midnight, φωνή εξωπραγματική(τουλάχιστον στις studio ηχογραφήσεις) με το "μυθολογικό προνόμιο" του σχετικά πρόσφατου θανάτου του.Η φωνή του Todd λοιπόν,προσωπικά μου φάνηκε σχετικά μονοδιάστατη.Οι τσιρίδες του ναι μεν έπιαναν συχνότητες δελφινιού αλλά έλειπε το χρώμα.Είμαι από εκείνους που το 2006 επέλεξαν να μη δουν τους Crimson Glory με τον Midnight στο Rockwave και μετά από αυτά που άκουσα δε το μετάνιωσα καθόλου.Συνεπώς η απομυθοποίηση δε με έχει επιρεάσει.Από την άλλη για να είμαστε δίκαιοι,έχουν ακουστεί τόσα για την αυθεντικότητα των φωνητικών πίσω απο τις ηχογραφήσεις των δύο πρώτων albums που το αν η θεία φωνή του Midnight υπήρξε ποτέ κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, αποτελεί ένα ιερό μυστήριο,το οποίο κάθε φορά που πατάμε play,ακολουθούμε την "πίστευε και μη ερεύνα" λογική της true metal ενορίας μας. Φταίει ίσως και το γεγονός ότι ο Todd μέχρι πρώτινος, ουδεμία σχέση είχε με το υλικό των Crimson Glory και εν μία νυκτί πιάνει στο στόμα του μυθολογία ετών 25.Κατά συνέπεια κάθε που ξεστομίζει κανένα πρόλογο τύπου "this is a very special song", ο θεατής του ορθώς του απαντά "όλα είναι special μαλάκα!". Για να είμαι ειλικρινής όμως, ο "νέος" τα έδωσε όλα, η φωνή του ταιριάζει αρκετά στα τραγούδια και μπορεσε να κρατήσει την τσιρίδα του στο ύψος των περιστάσεων,από την αρχή μέχρι το τέλος.
Συμπερασματικά,το Live ήταν καθ όλα επιτυχημένο, κοινό και μπάντα το ευχαριστήθηκαν, ο Jon Drenning και ο Todd La Torre είναι μεγάλα ποζέρια και αρκετά cheesy αλλά αποτελεσματικότατοι, το Crimson Glory πάρτυ μας αποζημίωσε, αλλά ο το γεγονός οτι η μεταγραφή δεν ήταν ανάλογη με εκείνη των Halford/Owens με ό,τι αυτό συνεπάγεται,φρενάρει λίγο τον ενθουσιασμό μου....
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου