Καρακλάσσικ Αυγούστου 2012: The Melvins - Houdini (1993)

Απόλυτα προσηλωμένος στην underground γραμμή μου, ήταν απλά θέμα χρόνου για να ασχοληθώ με το μοναδικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα "Melvins". Οι Melvins γενικά χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στο πολυαγαπημένο μας μπλογκ αφού ουκ ολίγες φορές έχουν αποκαλυφθεί και παρουσιαστεί διάφορες πτυχές (από τις άπειρες που έχουν) του συγκροτήματος, εδώ όμως το πάω λίγο παραπέρα και αφού ταλαντεύτηκα ανέμεσα σε 2-3 ακόμα αριστουργήματα που έχουν κυκλοφορήσει, επέλεξα την εύκολη λύση, δηλαδή τον πιο γνωστό και -κατά γενική ομολογία- καλύτερο δίσκο τους.

Ακόμα δεν ξέρω αν πρόκειται για τον πιο αγαπημένο μου δίσκο των Melvins, είναι η αλήθεια. Βασικά νομίζω ότι ανάλογα με τη διάθεση και την εκάστοτε ψυχοσύνθεση στην οποία βρίσκομαι, τον ρόλο του "αγαπημένου δίσκου" θα τον αναλαμβάνει κάθε φορά και ένας διαφορετικός. Το "Houdini" όμως, για κάποιο λόγο, πάντα θα μου βγάζει λιιιιιιίγο πιο έντονα, αυτή την αίσθηση του ότι είναι πραγματικά ένα τεράστιο άλμπουμ. Μπορεί να λατρεύω το "Lysol" με τις παρανοϊκές και πρωτόλειες σλατζοντροουνιές του, το "Bullhead" για τον τρόπο που εξέλιξαν τον ακατέργαστο -αλλά φυσικά ευφάνταστο- ήχο των "Gluey Porch Treatment" και "Ozma", το "Stoner Witch" για την ατόφια stoner μαγκιά του, αλλά πάντα όταν ακούω το "Houdini", θα βρω σημεία που θα με κάνουν να βροντοφωνάξω ότι αυτό το πράγμα είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στη ζωή μου.

Και πώς να μην είναι; Από ΄που και να πιάσεις αυτή την τελειότητα, η έμπνευση ξεχειλίζει. Πάρε τα riffs του King Buzzo και δες με τι μαεστρία διαδέχεται το ένα το άλλο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το καθένα από αυτά έχει την ικανότητα να σε κολλάει στον τοίχο με χαρακτηριστική ευκολία. Και αυτό αν και τη σήμερον ημέρα πιθανόν να μη φαντάζει και σαν τεράστιο επίτευγμα, όταν μιλάμε για το '93, δεν υπάρχουν και πολλοί κιθάριστες οι οποίοι γράφουν τόσο κολλητικά, γαμημένα groovy hooks. Άντε κάνας Homme, κάνας Pike και μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, το μπάσο της Lorax -στο μοναδικό στούντιο άλμπουμ που ηχογράφησε με τους Melvins- προκαλεί τριγμούς, ενώ ο άρχοντας Dale Crover, πίσω από τύμπανα κάνει τα δίκα του, ρίχνοντας άλλοτε το ρυθμό στα τάρταρα και άλλες φορές δίνει μια εκπληκτική φρενίτιδα που κάνει τους υπόλοιπους να τρέχουν σαν λυσσασμένα σκυλιά για να τον προφτάσουν.

Όλα τα παραπάνω συντελούν στη δημιουργία ενός από πιο σημαντικούς δίσκους της δεκαετίας του '90. Πάνω στην έξαρση του grunge, οι Melvins έρχονται με τις αρχιδάτες και υπερ-heavy κιθάρες τους να δείξουν ότι δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Έρχονται και βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους στα τότε θεμέλια του τωρινού μαστουριάρικου stoner πύργου. Κάνουν το doom να ακουστεί πιο groovy από ποτέ. Αποδεικνύουν με τον εκκωφαντικό τρόπο ότι ο χαβαλές μπορεί να χωρέσει στη μουσική αρκεί να μη χάνεις τον στόχο. Παρουσιάζουν μια παράνοια που ακόμα και τώρα είναι δυνατόν να προκαλέσει ημικρανίες. Και πάνω απ' όλα γράφουν μια ντουζίνα (+1 αλλά δεν πιάνεται γιατί είναι άλλη φάση) κομματάρες που κολλάνε στο μυαλό ακόμα και με μόλις μία ακρόαση. Κομμάτια που ακόμα και σήμερα προκαλούν παροξυσμό όταν τα παίζουν live.

Οι Melvins μάλλον είναι το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο. Χωρίς πλάκα. Η επιρροή που έχουν ασκήσει δεν χωράει σε αριθμούς και λέξεις. Και αυτό το χρωστάνε σε τεράστιο βαθμό σε τούτο εδώ το αραβούργημα (γιατί περί αυτόυ πρόκειται) θορύβων που επισφραγίζει το καρακλασσικό cult status τους και περνάει στην ιστορία με συνοπτικές διαδικασίες. Μόνο δέος. Τίποτ' άλλο.