Η στιγμη που εκπληρωνεται ενα συναυλιακο απωθημεο ειναι κρισιμη.Αλλες φορες ειναι μοναχα δικια σου τρελα και αλλες φορες ολοκληρου του ελληνικου κοινου.Αλλες φορες σου χαραζει ενα χαμογελο απο αυτα που ψαχνει η crest στα casting για τις διαφημισεις της(AC/DC)και αλλες φορες σε κανει να φευγεις κατσουφης για να πας να ακουσεις τους δισκους σπιτι σου(La Guns).Kαι φτανει η ευλογημενη μερα που ερχονται οι Aerosmith.Oι συνεννοησεις και τα τηλεφωνα με φιλους δινουν και παιρνουν μεχρι που ολοι βρισκομαστε επιτελους μεσα και το πανυγυρι αρχιζει.Tο μεγαλο μαυρο πανο με το λογοτυπο πεφτει υπο τους ηχους του Love In An Elevator.O Tyler ειναι hard rock ηρωας και αποθεωνεται(δικαιως οπως εδειξε η συνεχεια και οχι μονο ως φαντασμα του παρελθοντος του).O Perry,ο εταιρος ηρωας της μπαντας με look αναμεσα σε Παναγιωταρεα/Cruella De Vil(φαινεσθαι)και παλεμαχο rock star/σκατοαληταμπουρα(ειναι),το ιδιο.Η παρεα εχει αρρωστησει αλλα κατι μου παει στραβα.O ηχος ειναι σχετικα χαμηλος σε ενταση και συνεπως χανει και λιγο απο τον τσαμπουκα του.Κατα τα αλλα το συγκροτημα ροκαρει τα τραγουδια ειναι σκετη νιτρογλυκερινη(ο ηχος ομως στην αρχη δε τα πυροδοτει!).Ο Τyler ειναι ακομα πολυ σπουδαιος performer εκτος απο λαρυγγι,και κρατιεται μια χαρα αν αναλογιστει κανεις σε τι δοκιμασιες εχει στο παρελθον υποβαλει το σωμα του.Μπορει ομως να κανει επιδοξους frontmen να κρατανε σημειωσεις και κοριτσια να κλαινε.O Perry ειναι λιγοτερο ποζερας,και η λιιιιιγο πιο low profile σταση του τον κανει να ξεχωριζει με το δικο του τροπο αναμεσα στα μελη.Το rythm section των Ηamilton/Kramer απο τη μεση της συναυλιας και μετα δε δειχνει να κανει νυχτοκαμματο αλλα groovαρει κουνωντας κορμια και ο Brad Whitford διχως σταριλικια και ξεσαλωματα υπενθυμιζει οτι οι Αerosmith ανεκαθεν ειχαν κιθαριστικο διδυμο στις ταξεις τους.Απογοητευτικη ηταν παλι η ελαχιστη συμμετοχη του κοσμου που φαινονταν να μην ξερει τα μισα απο τα τραγουδια που ακουστηκαν,αλλα φροντισε να κρατησει συναισθηματικα φορτισμενο το σταδιο στο I Don't Wanna Miss A Thing την ωρα που εγω και ο Θανος παλι ξεκαρδιζομασταν με το θεαματικο διπολο Bruce Willis στη γιαγαντοθονη/ζευγαρακια να φιλιουνται τρυφερα στη αρενα.Απογοητευτικη επισης και η προσελευση αν εκρινα καλα απο τις ματιες που εριξα.Ειχε σιγουρα πολυ κοσμο αλλα για εναν κολοσσο οπως οι Aerosmith στην παρθενικη τους επισκεψη δε ισχυει η inner circle ατακα "δεν πειραζει λιγοι και καλοι".Περιμενουμε αντιθετως τα εισητηρια να γινουν αναρπαστα και απ εξω να αναβουν φωτιες.Αυτη ειναι η πικρη αληθεια παιδες,τα μεγαλα απωθημενα του ελληνικου κοινου σαν εννοια κινδυνευει να γινει αστικος μυθος.Το ειδαμε στους Kiss,το ειδαμε στους AC/DC,το ειδαμε και προχτες.Απο την αλλη οι Scorpions,οι Iron Maiden και οι Anathema ειναι παντα φισκα...Σχετικα με τη συναυλια,δε θελω να αναλωθω σε υπερφιαλες αναλυσεις συναισθηματων,απο το δημοτικο περιμενα μπροστα στο mtv τα video clips τους και τα τραγουδια ααπο τους 70's δισκους τους ειναι σιγουρα υπερανω οποιοασδηποτε φιλολογικης προσεγγισης,ειτε ησουν εκει ειτε πηρες απουσια.Και μεσα στην υπερπροσφορα συναυλιων που ζουμε τα τελευταια χρονια δε μπορω να μη γκρινιαξω και λιγο.Ας φερει επιτελους καποιος τους Cinderella!!!
Υ.Γ. Vivi brings the Toys In The Attic and Αnna Rocks
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου