Τhe 2011 tunes that rocked the Batcave

To μεγαλύτερο στοίχημα του 2011 ήταν να συνηθίσω να ακούω καινούριες κυκλφορίες μέσω της άχαρης αλλά προσιτής μεθόδου του downloadng.Τα πράγματα δε θα έπρεπε να πηγαίνουν έτσι.Θυμάμαι λόγου χάρη,το 2005 είχα δει τους Candlemass στην περιοδεία για το ομότιτλο δίσκο τους.Τα τραγούδια με ενθουσίασαν τόσο που έτρεξα να το αγοράσω.Ευτυχώς και δυστυχώς αυτός πάνω κάτω ήταν ο τρόπος που έμαθα να χτίζω τη δισκοθήκη μου και ειδικά με τις νέες κυκλοφορίες.Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αγριέψει και αναγκάστηκα να μάθω να εκτιμώ ένα δίσκο ακόμα και σε ψηφιακή μορφή και να του δίνω προσοχή ανάλογη με αυτή που θα έδινα σε ένα album που απέκτησα "ολόκληρο","με σάρκα και οστά".Sign of the times....Και ναι το παρδέχομαι,δεν έχω αγοράσει κανέναν από τους παρακάτω δίσκους,και ας προτείνω τους 9 από τους δέκα (ο δέκατος είναι η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς)προς αγορά με το χέρι στην καρδιά.Καλή χρονιά σε όλους!

Νο1

Graveyard-Hissinger Blues

Δεύτερο Full Length από τους Σουηδούς και με διαφορά πρώτο στη λίστα των κυκλοφοριών του 2011.Βαριά και ασήκωτα blues με άρωμα δεκαετίας 70',Witchcraft-ικές περγαμηνές,hard rock κατευθείαν από την ψυχή και προσωπικότητα που εξαφανίζει μονομιάς οποιεσδήποτε copy-paste υπόνοιες.Τα πολλά λόγια είναι φτώχια σε τέτοιες περιπτώσεις.Blow up your speakers!

Νο2

Vector-Outer Isolation

Χωρίς κανέναν ενδιασμό ο ακραίος δίσκος της χρονιάς.Οι Vector είναι πιτσιρικάδες παθιασμένοι και καλομελετημένοι.Αντί να πέσουν στη λούμπα της νοσταλγίας όμως,παίρνουν τους Watchtower,Emperor,Immortal και την αφρόκρεμα της true Thrash δισκοθήκης τους,τα τσιγαρίζουν με λάδι και Noctunus αστρονομία και το αποτέλεσμα ματώνει τύμπανα,σπάει σβέρκους,καίει μυαλά και ενώ έρχεται κατευθείαν απο το 2011 για να μην πω από το μέλλον,ψαρώνει ευχάριστα και τον πάλιουρα μπεκροthrasher φίλο σου.Keep it fresh but keep it true.Με εννόησες?

No3

The Devil's Blood-The Tousandfold Epicentre

Μετά το μέγιστο Τhe Time of no Time Evermore του 2009,οι Devil's Blood κράτησαν το επίπεδο στα ίδια υψηλότατα επίπεδα.Λίγο λιγότερο άμεσοι αλλά περισσότερο ατμοσφαιρικοί και ταξιδιάριδες,με τις μελωδίες και την απίστευτη χροιά της φωνής να σπέρνουν παντού καινούριους οπαδούς.Πολλούς τους ξένισε η νέα προσέγγιση και βιάστηκαν να τους αποκυρήξουν.Εγώ πάλι έχω πάθει την πλάκα μου,και χαιδεύω σκεπτικός τα γέννια μου σκεπτόμενος το επόμενο βήμα τους.Δεδομένων των albums,της συσχέτισης της μουσικής ως αίσθηση και όχι τεχνοκρατικά,αναλογιζόμενος το νέο ρεύμα,την προόθηση από τις δισκογραφικές και την ανταπόκριση των ακροατών,στην αγία τριάδα θέτω τους Jex Thoth,Blood Ceremony και The Devil's Blood.Kαι αν η αγία τριάδα σε παραπέμπει αλλού,πιστεύω οτι οι Devil's Blood είναι οι αντίστοιχοι Kreator με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Γιά άλλη μια φορά,με εννόησες?

Νο4

Βlood Ceremony-Living with the Ancients

Ναι,μπορεί να είναι ένα trend."Female fronted pagan obscure occult 70's orriented but yet so original rock".Δεν κρύβω όμως τη χαρά μου και γουστάρω πολύ που συμβαίνει.Καινούρια μουσική με αρχίδια περασμένων δεκαετιών,ύφος που ταιριάζει απόλυτα στα γούστα μου και γυναικεία φωνητικά αντπίθεση στους συμφωνικούς πριμαντωνισμούς που μας είχαν πήξει κάποια χρόνια πίσω.Λοιπόν στο ψητό.Μάνα Γη,riffάρες,γυναικεία φωνή με προσωπικότητα και περίεργη προφορά του "σ"(φταίει ο Μartin Walkyier?),φλάουτο,hammond και καυλιάρικο rhythm section.Kαι όλα τα επιμέρους υλικά δένουν άψογα προσφέροντας δισκάρα να την πιείς στο κέρας.Μεγάλωσα με Jefferson Airplane κι ας μην είναι της εποχής μου.Απ' ότι φαίνεται όμως ήρθε η ώρα μου να το χαρώ.Ευχαριστώ σε,Great God Pan.

No5

Unkle Acid and the Deadbeats-Bloodlust

Άγγλοι με σουηδικό neo-70's φασαριόζικο κιθαριστικό ήχο.Η μεθυσμένη ερμηνεία των φωνητικών (που όσο τα προσέχω νομίζω ότι μου θυμίζουν κάτι από 90's altenative,το οποίο σιχαίνομαι,αλλά εδώ κολλάει μια χαρά) και και το satrday night ξεσάλωμα των οργάνων φτιάχνουν μια ψυχεδελική δίνη που ρουφά μέσα της τους πάντες.Vintage κι αν είναι,καταφέρνουν αριστοτεχνικά να ξεχωρίσουν από το σκασμό συγκροτημάτων που παίζουν παρόμοια.Μεγάλη αποκάλυψη τούτοι.

Νο6

Satan's Host-By the Hands of the Devil

Βλέπε εδώ

No7

Orchid-Capricorn

Tο Doom μου το θέλω the heavy metal way.Mε συνεπαίρνει η Sabbath προσέγγιση του Leif Endling και με κουράζει αυτή των Bongzilla.To stoner το ψιλοβαριέμαι από ένα σημείο και μετά.Το N.Ο.LA. μου αρέσει λόγω του Anselmo.Πεθαίνω για Sabbath και Skynyrd από παιδί ακόμα,αλλά κάτι στο Sludge/Stoner μου τη χαλάει.Οι Orchid όμως στο Through the Devil's Doorway ep και στο φετινό Capricorn με την ανεπιτήδευτη πουτανιά τους ντύνουν τα κάργα Iommi-κά τους riffs με κρόσια και η ανάσα του τραγουδιστή τους βρωμάει Ozzy παραζάλη.Σα να ξεντύνονται από τη stoner ψευτομαγκιά και να βουτάνε γυμνοί στην heavy αθωότητα.Εύγε.

Νο8

Whitesnake-Forevermore

Αυτό και το προηγούμενο Whitesnake είναι άριστοι δίσκοι ηχογραφημένοι με ατόφιο ασπροφιδίσιο δηλητήριο.Προφανώς και δε φτάνουν τις παλιότερες δουλειές τους αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο.Live ο David δε το πολυέχει πλέον,αλλά δισκογραφικά διαπρέπει.Όλα όσα ζητάει ο Whitesnake οπαδός είναι εδώ.Γκάζια,bluesy βρωμοκιθάρες,ανεπαίσθητο meldic hard rock άρωμα και,φυσικά,μπελάδες για τα μάτια γυναικών.Το ημερολόγιο δε σταμάτησε στο 1987.Άντε και σε πιο καθαρόαιμους blues rock δρόμους ο επόμενος.

Νο9

Μegadeth-TH1RT3EN

Ίδια περίπτωση με τους Whitesnake,μόνο που το προηγούμενο "Εndgame" ήταν λίγο καλύτερο.Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι αγαπώ Mustaine αλλά οι δύο τελευταίο δίσκοι με βγάζουν ασπροπρόσωπο για αυτή μου την αδυναμία.H μπάντα εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει να παίζει καθαρόαιμο thrash.Το "Th1rt3en" είναι μοντέρνο από άποψη παραγωγής αλλά πιστό στις γνωστές heavy metal νόρμες των πρόσφατων Megadeth και πιστοποιεί για άλλη μια φορά οτι ο Μegadave δε βγάζει δίσκους-πρόφαση για περιοδεία αλλά το λέει η καρδιά του,κι ας είναι πλέον ορκισμένος χριστιανός,κι ας μην είναι το Countdown to Extinction των 10's όπως έλεγε ο Ellefson.Oι οπαδοί με νιώθουν.

No10

Morbid Angel-Illud Divinum Insanus

Παρά τα όσα είχα διαβάσει,μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι οι Morbid Angel θα έβγαζαν τόσο κακό δίσκο.Όταν όμως τον άκουσα,κάθε αμφιβολία πήγε περίπατο.Μα είμαστε σοβαροί?Στον ένατο δίσκο το θυμήθηκαν να μαλακιστούν?Πρόκειται για ένα ανεπιτυχές πείραμα μπολιάζματος του Death Metal τους με industrial μπλιμπλικομπλιμπλίκια που απ'όσο λένε μέχρι και και οι industrial οπαδοί,είναι ανάξια λόγου.Πραγματικά δεν ξέρω ποιός και τι φταίει στις τάξεις της μπάντας,αλλά το βρώμικο παρελθόν του Vincent και το γεγονός ότι είναι το πρώτο τους album με αυτόν,εδώ και χρόνια,μας βάζει σε σκέψεις.Από την άλλη,μιλάμε για τους Θεούς Morbid Angel με τόσες δισκάρες στη σειρά,είναι λογικό να μη τους καταδικάσουμε από μιά στιγμή αδυναμίας όπως αυτή.Πραγματικά ελπίζω στον επόμενο δίσκο τους να μάθουν από αυτό το στραβοπάτημα και να τους δούμε πάλι στην κορυφή.Εκεί δηλαδή που τους αρμόζει να βρίσκονται.

SLASH ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Υπάρχουν τριών ειδών συγκροτήματα.Αυτά που το ένα μέλος κλέβει την παράσταση εξ αρχής είτε γιατί είναι ο ηγέτης του group(Megadeth),είτε γιατί είναι η ισχυρότερη παρουσία/προσωπικότητα(Doors),παρ όλη την αδιαμφισβήτητη αξία και συνεισφορά των υπολοιπων μελών.Υπάρχουν επίσης τα συγκροτήματα που η δημοσιότητα που απολαμβάνουν τα μέλη είναι σχεδόν ισομερώς κατανεμειμένη(Deep Purple,Mastodon).Tέλος,υπάρχουν τα groups,στις τάξεις των οποίων οι αστέρες είναι δύο.Σε κάποιες περιπτώσεις η εικόνα που δίνουν προς τα έξω είναι ένα κράμα δυνάμεων που επιτίθεται προς την ίδια κατεύθυνση(Lars Ulrich-James Hetfield).Υπάρχει όμως και η περίπτωση που οι δύο μεγάλες δυνάμεις είναι αντικρουόμενες και δίνουν την εντύπωση ότι όλη η μαγεία του συγκροτήματος προκύπτει από το πεδίο που ορίζουν οι αντίθετοι πόλοι τους(Robert Plant-Jimmy Page).

Σε αυτή την τελευταία,"Γιν και Γιαν",κατηγορία ανήκαν οι Guns n Roses στα ντουζένια τους.Δεμένοι μεν σα συμμορία,αλλά μπρος στον καθρεύτη του μπάνιου σου,είτε τον Axl θα παρίστανες,είτε τον Slash.Κακά τα ψέματα.Άσπρο/Μαύρο.Αρχοντιά/Αλητεία.Τσιγάρο με φίλτρο/Τζούρα μέχρι τη γόπα.Φωνή/Κιθάρα.Σαν οπαδός των (παλιών καλών)Guns και Slash-ικός,με το που είδα τη βιογραφία σε ράφι,δεν το σκέφτηκα και πολύ.

Δεν έχει τύχει να διαβάσω άλλες βιογραφίες μουσικών για να έχω μέτρο σύγκρισης,αλλά με τη συγκεκριμένη πέρασα πολύ καλά.Αρχίζει από τα παιδικά του χρόνια έως και την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Velvet Revoler"Libertad" το 2007,και όπως είναι αναμενόμενο η πιο γλαφυρή και αναλυτική περιγραφή αφορά τις μέρες του με τους GnR.To απολαυστικό είναι να διαβάζεις για την οργιάζουσα μουσική σκηνή του La των late 80's από κάποιον που υπήρξε ενεργό μέλος της και όχι από έναν καλά διαβασμένο δημοσιογράφο.Επίσης άλλη βαρύτητα ΄έχουν οι μαρτυρίες για την παρασκηνιακή πραγματκότητα ενός συγκροτήματος από τα ίδια τα μέλη του.Ο Slash επίσης δε διστάζει να τσαλακώσει τον εαυτό του περιγράφοντας πόσο βαθιά χωμένος ήταν μέσα στα ναρκωτικά και πόσο κακό του έκανε εκείνη την εποχή αλλά και σε βάθος χρόνου,τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο,όπως και σε θέμα υγείας.Οι μαρτυρίες του σε κάνουν να ξανασκεφτείς το γνωστό τρίπτυχο και να συνειδητοποιήσεις το τι ποσοστό ο κάθε ένας από τους rockers που θαυμάζεις επιλέγει να εναποθέσει στην εκάστοτε πτυχή του.Δολλάρια,σκόνη,γυναίκες,περοδείες,θαυμαστές,σαπίλα της μουσικής βιομηχανίας,όλα υπάρχουν με το κιλό σε αυτό το βιβλίο,και φυσικά υπάρχει πολύ Axl Rose,τον οποίο προς τιμήν του,όσο του καταλογίζει ευθύνες,άλλο τόσο παραδέχεται πόσο χαρισματικός και καταλυτικός υπήρξε για την 1993 και πίσω περίοδο της μπάντας.

Παρ' όλο που πολλά από όσα θα συναντήσει κανείς σε αυτές τις σελίδες είναι γνωστά στον ψαγμένο Guns n' Roses/Slash οπαδό,θεωρώ ότι οι μαρτυρίες,το αυτοκριτικό πνεύμα που διακατέχει τον Slash,το φωτογραφικό υλικό και η ευκολία στην ανάγνωση,θα αφήσουν τους περισσότερους ικανοποιημένους.Και ας αναφέρει ρητά ότι για reunion ούτε μία στο εκατομμύριο.Εκατομμύριο είπα?Χμμμμμμ....

Εγώ λοιπόν λέω να γράψω και για τους My Bloody Valentine

Δεν ξέρω πόσοι πήρατε χαμπάρι τις προφητικές ιδιότητες του Cornucopia και το τι συνέβη σε αυτό το post με τους Killing Joke αλλά μιας και ανέφερα στο προηγούμενο post τους (πρόσφατα επανενωμένους εν άγνοιά μου) Atari Teenage Riot, ανακοινώθηκαν για live στο Gagarin 205 στις 30 Μαρτίου, με Alec Empire μέσα στο line up.

ΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ

*(#$@#(*,,,0))0##&&start the fucking riot

The post about the Post-Apocalypse

Χιλιάδες πυρηνικες κεφαλές πέφτουν στα κεφάλια μας, οι παράκτιες πόλεις βυθίζονται κάτω απο την θάλασσα, ο αέρας είναι ακατάλληλος, το φρέσκο νερό είναι πλέον σπάνιο, η τροφή δεν αρκεί, ο Lemmy πεθαίνει, οι σκορπιζμένοι επιζησαντες παλεύουν για επιβίωση. Όλοι έχουμε δεί μια post-apocalyptic ταινία, έχουμε παίξει κάποιο παιχνίδι, έχουμε διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο. Φέτος την περίοδο των εορτών αποφασίσαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα για το soundtrack του τέλους του κόσμου όπως το ξέρουμε, αλλά και της ζωής μετά. Η ερώτηση είναι τι μουσική θα μπορούσε να παίζει την έσχατη ώρα, ποιά θα ήταν η ηχητική επένδυση που θα διαλέγαμε εμείς για το Mad Max, το Fallout, το 12 Monkeys.
Αιτία για αυτη την επιλογή στάθηκε το τέλος του Fight Club με το Where is my mind των Pixies και το I wanna be your dog. Η αφορμή δόθηκε από τη θέρμη και αγαλίαση που φέρνει στις ψυχές μας η περίοδος των Χριστουγέννων.

Azarak
I wanna be your dog - The Stooges
Δεν ξέρω γιατί αποτελεί για εμένα το πρώτο post-apocalyptic τραγούδι που μπορώ να σκεφτώ. Ίσως η παραμόρφωση στις κιθάρες ή ο μηδενισμός του. Ίσως και γιατί το έρημο Detroit αποτελεί ήδη μία πόλη βγαλμένη απο το μίζερο μέλλον. Πάντως τα κουδουνάκια είναι μέσα στο πνεύμα των γιορτών.

Hunting and Gathering (Cydonia) - Sunn O)))
Προφανής επιλογή. Βέβαια εδώ μιλάμε για το συμπαντικό τέλος του χωροχρόνου και το ξύπνημα Των Αρχαίων. Η επιστροφή πάλι στην αρχή, στον πρώτο άνθρωπο, στην πρωτόλειες φόρμες κοινωνίας. Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και ξύλα.

A Sun That Never Sets - Neurosis
Ημουν μεταξύ πολλών κομματιών ή και ολόκληρων δίσκων των Neurosis για να αναφέρω. Επέλεξα αυτό γιατί η εισαγωγή κάνει κάτι περίεργο στις τρίχες του κορμιού μου κάθε φορά. Ψηφίζω Neurosis ως τους επίσημους curators της τελευταίας συναυλίας στην γη.

Youth Of America - The Wipers
Ο ηχητικός καννιβαλισμός λέγεται feedback. Portland Oregon. Το ΄81.

Ride Of The Valkyries - Richard Wagner
Charlie don't Surf!


Amberclock
H έννοια του post apocalyptic έχει πάμπολλες πλευρές - λογικό άλλωστε, κάτι που κινείται με επίκεντρο μια καθολική καταστροφή να περιέχει αντίστοιχο εύρος συναισθημάτων και θεματικών. Είτε αυτό είναι η επέλαση των zombies είτε η έλευση εξωγήινων είτε το αποτέλεσμα ενός τελευταίου πυρηνικού πολέμου ή η πανδημία από "κάτι", το πράγμα μέσα στις τόσες λογοτεχνικές, κινηματογραφικές ή εικαστικές τέχνες έχει αντιμετωπιστεί χιουμοριστικά ή δραματικά, εφιαλτικά ή ελπιδοφόρα, βαθιά ή επιφανειακά και σφαχτικά σε έναν τεράστιο αριθμό media και περιστάσεων. Προσπάθησα να μεταφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα σε ήχο μέσα από κομμάτια που μπορεί από μόνα τους να μην αποτελούν θεματική συνέχεια στην Post Apocalyptic αισθητική και ιδέα αλλά αυτή μου βγάζουν και μου θυμίζουν όταν τα ακούω.


Mt. Fuji Doomjazz Corporation
Αυτή είναι η εφιαλτική πτυχή του PΑ. Ένα urban κλίμα, που σαν πρίσμα χρησιμοποιεί την υπνωτική τρομπέτα που μετατρέπεται σε κέρας, σε όργανο φασαρίας, σε "λάθος" ήχους, σε ουρλιαχτά, ενώ το μπάσο του Bong Ra γεμίζει μαζί με την κιθάρα a la Sunn o))) ένα χαλί για να πατήσουν τα samples ή δομούν με τα drums τα αναθυμιασμένα με reverb ηχοτόπια των υπολοίπων. Και όλα αυτά δεμένα με τα παρανοϊκά, βγαλμένα από Κάφκα συναισθήματα που αιωρούνται γύρω.

Alec Empire vs. Merzbow - Live At CBGB's
Είναι ολόκληρο άλμπουμ, το παραθέτω ωστόσο επειδή στην ουσία οι 19 ενότητες/κομμάτια που περιέχει ανήκουν σε μια ενιαία σύνθεση. Αν οι Mt. Fuji είναι η ψυχολογία του post apocalyptic και παίζει με τις πιο κρυμμένες και αθέατες πτυχές των συναισθημάτων, αυτή η συνεργασία είναι ολόκληρη η διηγηματική του, ένα χάος από θόρυβο που συνδυάζει το υπνωτικό noise του Merzbow με τα digital hardcore επιθετικά περάσματα του Alec Empire (μέλος κλειδί στα τελευταία των Atari Teenage Riot και με ιδιαίτερα μακροσκελή σόλο δισκογραφία) και το sampleάρισμα από φωνητικά να επιπλέουν κάτω από τις στρώσεις λευκού θορύβου που σκάνε επιθετικά, ατάκτως ερριμμένα στον χώρο και περιγράφει ηχητικά την πορεία ενός καταστροφικού σκηνικού - είτε κοινωνικά, είτε υλικά. Και αν τα υπόλοιπα κομμάτια δεν φαντάζουν σε κάποιον να μεταφέρουν αρκετά αυτό το κλίμα ή τον ξενίζει η μουσική, ας κάνει τουλάχιστον υπομονή για να κλείσει ο δίσκος με το τρίπτυχο "A Degenerated Nation Reacting to Fear" Pt. I, II και "Some Might Even Die..." και θα καταλάβει.

Set Fire to Flames - Steal Compass/Drive North/Disappear
Οι Set Fire to Flames αποτελούν project συσχετιζόμενο με Godspeed You! Black Emperor, εν τέλει όμως ανεξάρτητο σχεδόν εντελώς από αυτούς, δημιουργούν πολύ πιο ambient ηχοτόπια που φέρνουν μέθη, σκοτάδι και άγνωστο, σχεδόν κλειστοφοβικό κλίμα. Αυτό το κομμάτι είναι ό,τι πιο GY!BE έχουν γράψει και εκτελέσει. Θα μπορούσε άνετα να είχε αποτελέσει συμπλήρωμα του "East Hastings" στο 28 Days Later, με το κλίμα φυγής που μεταφέρει να αφήνει την αίσθηση της παρανοϊκής επιβίωσης που φέρνουν apocalyptic ταινίες ή graphic novels.

Tom Waits - Goin' Out West
Και ξεκινώντας από το προηγούμενο κομμάτι που άρχισε να δίνει μια λιγότερο αυτοσχεδιαστική και χαοτική δομή στον ήχο φτάνουμε στον πιο φασαριόζικο, βρώμικο και ανίερο δίσκο του Tom Waits, Bone Machine. Όπως και πριν, η σύνθεση μου φέρνει έντονα σκηνές απόδρασης, η διαφορά όμως είναι οτι εδώ έχουμε την fucked up και "καθημερινή" πλευρά του PA. Αντί για φόβο, υπάρχει αποδοχή της κατάστασης και βίαια προσαρμογή σε αυτήν, αν το Steal Compass/... είναι το 28 Days Later, το Goin' out West είναι το From Dusk till Dawn.

Vera Lynn - We'll meet again
Όταν το PA γίνεται retro, σχεδόν τρυφερό και με μια δόση σκοτεινού, black humor. Κάτι το οποίο ακολούθησαν σαν παράδοση τα PC Games Fallout. Θα καταλάβετε πολύ καλύτερα γιατί μπήκε το κομμάτι αν δείτε το Dr. Strangelove (or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb) του Kubrick καθώς και αυτή την εισαγωγή του Fallout 3 (τεράστια ανατριχίλα για μένα) που ήταν και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ο Azarak μου είπε για το αφιέρωμα.

special post apocalyptic extra: http://www.youtube.com/watch?v=smNMi8hCDq4&feature=relmfu


Batman
Nuclear Assualt- Game Over

Ρίξε μια ματιά στο εξώφυλλο.Η καρτουνίστικη αισθητική που έφεραν πολλοί thrash metal δίσκοι της εποχής μαζί με τον ίδιο τον τίτλο δίσκου και τραγουδιού,σε παρασέρνουν αυστηρά σε post-apocalyptic σκέψεις.Ήταν και αυτός ο ψυχρός πόλεμος....Το τραγούδι,παρ ότι ορχηστρικό βρίσκει επάξια το δρόμο του σε τέτοιο mini αφιέρωμα.

Death-Vacant Planets

O Chuck είχε πάντα τον τρόπο του να περνάει το μήνυμα.Και φυσικά όταν αποφάσισε να μιλήσει για ένα πιθανό μέλλον που οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να ζουν υπογείως λόγω αλόγιστης χρήσης των φυσικών πόρων δε μπορούσε παρα να τα ξανακαταφέρει.Τα riffs είναι σα μπουλντόζες που σκάβουν τα λαγούμια-σπίτια του μέλοντος.Και όταν στο τέλος του ταγουδιού ουρλιάζει "Planets!" θαρρείς οτι κλείνει την πόρτα σε κάθε εναπομείνουσα Eλπίδα και ταυτόχρονα σε λητρώνει από την σκατοψυχιά που σε βουτά η ακρόαση του τραγουδιού.

Βauhaus-She's in Parties

Ίσως φταίει που τη δεκαετία του 90' διάβαζα πολύ "Βαβέλ" και "Παρά Πέντε" 'oπου φιλοξενούνταν πολλά post apocalyptic/sci-fi comics.Ίσως φταίει ότι ασυναίσθητα συνδύασα αυτή την αισθητική των comic strips με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του post punk.Ίσως και το υποτιθέμενο μέλλον που παρουσιαζόταν να έφερνε στο batcave club του Λονδίνου.Ίσως.Σίγουρα όμως όταν το ακούω βλέπω μπροστά μου darkwaveάδες/ούδες να χορεύουν σε ετοιμόρροπα κτήρια.

Τhe Vanising-Assisting Suicide

Δεν έχω ασχοληθεί πολύ με δαύτους.Το τραγούδι αυτό όμως μου δημιουργεί εικόνες ανάλογες με αυτές στην περίπτωση των Bauhaus.Λογικό θα μου πεις,χοντρικά πρόκειται για πνευματικά παιδιά τους.Εδώ όμως η ιδιαίτερη φωνή της τραγουδίστριας,η παραμόρφωση της κιθάρας και τα μπλιμπλικοεφέ(ευδόκιμος όρος είπαμε!) προσθέτουν νιάτα και διαστημόπλοια.

Fate-I Can't Stand Loosing You

Eπειδή η παραπάνω παράγραφος έκλεισε με τις λέξεις "προσθέτουν νιάτα και διαστημόπλοια" στη σειρά,επειδή χριστουγεννιάτικα ο αρχισυντάκτης Αzarak έβαλε θέμα "post apocalyptic τραγούδια",επειδή για κάποιους το "να τη χάσουν" συνιστά γεγονός εφάμιλλο της Αποκάλυψης,το τελευταίο τραγούδι είναι από τη μπάντα πού έφτιαξε ο Hank Shermann των Mercyful Fate στον πυρετό του δολαρίου και του AOR.Όχι που δε θα σας έκανα πλάκα με τέτοιο aφιέρωμα που βάλατε.Παλιοhipsters!

ΥΓ. Ο Keyser λείπει σε άδεια

Coroner Live Gagarin 205 Σαββάτο 17 Δεκεμβρίου 2011

Ναι ναι ξέρω.Στα τελευταία live reports αναφέρομαι σπάνια στα support groups.Δεν είναι ότι δε με αφορά το ζήτημα της ελληνικής σκηνής ή τα μικρότερο βεληνεκούς ονόματα.Ο λόγος είναι οτι συνήθως μετά από τις συναυλίες δουλεύω και όπως και να το κάνουμε,ο ύπνος είναι σημαντικότερος...Συγνώμη λοιπόν στα groups και τους αναγνώστες.

Στο ζουμί τώρα:Ακούω Coroner από τα σχολικά μου χρόνια.Οι Coroner δεν έχουν κακό δίσκο,αντιθέτως ΌΛΟΙ οι δίσκοι τους από το Death Cult demo μέχρι και το κύκνειό τους άσμα Grin είναι διαμάντια.Πρόλαβα στο τσακ να δω live τους Celtic Frost πριν διαλυθούν.Έχασα την επί ελληνικού εδάφους εμφάνιση των Gotthard και δεν πρόκειται να τους δω ποτέ,τουλάχιστον έτσι όπως τους έμαθα.Δεν υπήρχε λοιπόν ποτέ περίπτωση να απουσιάζω από το live των Coroner(για πόσο ακόμα θα έχει η τσέπη μας την πολυτέλεια να κάνει τέτοιες βαρύγδουπες οπαδικές δηλώσεις άραγε?).

Λοιπόν αυτή είναι μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ.Δε με νοιάζει αν οι Coroner δεν έχουν σκοπό να βγάλουν δίσκο,από τη στιγμή που live αποδίδουν το υλικό τους με τέτοιο τρόπο.Αν αφήσω τον οπαδό μέσα μου να ξεσπαθώσει θα χαρακτήριζα το tour τους "περιοδεία πολιτισμού" και όχι "περιοδεία νοσταλγίας".

Τα τραγούδια που έχουν γράψει οι Coroner θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τεχνικά,δύστροπα,περίπλοκα,εσωστρεφή,έξυπνα και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα.Χθες στο Gagarin όμως,οι βαριές industrial-meets-techthrash συνθέσεις των Ελβετών δημιουργούσαν μια ευφορική ατμόσφαιρα.Ο άψογος φωτισμός,ο σχεδόν άψογος ήχος και η δυναμική του ίδιου του υλικού της μπάντας έδεσαν όλα μαζί και αντί να βλέπεις γύρω σου ελιτιστές thrashers να γουστάρουν που έχουν το τέλειο soundtrack για να ντύσουν τα διψασμένα για riffs σκατοψύχια τους,έβλεπες τους θεατές να κουνιούνται ως ένα με το ρυθμό και τη διάθεση ανεβασμένη.Υποθέτω ότι οι Coroner στις ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν τον τρόπο να ενσωματώνουν την late 60's ψυχεδέλεια του San Fransisco στο παγερό ευρωπαικό metal τους και να το διοχετεύουν ταυτόχρονα και στον αυχένα αλλά και στην καρδιά του θεατή/ακροατή.Μαγεία.

Και όντως το setlist κινήθηκε στην "No More Color και μετά" εποχή του συγκροτήματος με το Grin να έχει την τιμητική του.Αυτό όμως δεν πρέπει να χαλάει κανέναν.Ζωντανά,και παρά την παρουσία ανθρώπου για τη φροντίδα των samples,το μεταγενέστερο,περισσότερο prog παρά thrash,υλικό των Coroner χωρίς να χάσει ίχνος από το μεγαλείο του,ηχούσε πιο true metal και από jacket του Halford.'Αλλωστε ακούσαμε και Masked Jackal και Reborn Trough Hate.Kι ας έλειψαν τα Totetanz,Nosferatu και Arrogance in Uniform.

Οι Ελβετοί των αδυσώπητων riffs,του tech thrash λυρισμού,με τα εφιαλτικής αισθητικής εξώφυλλα κατάφεραν να περάουν vibes και να εμπλουτίσουν το έρεβος με ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις με τρόπο ανάλογο των Cathedral δίχως να χάσουν από το μπουλτντοζέ/οδοστροτηρικό κάργα thrash κύρος τους.Nαι,διακατέχομαι από ενθουσιασμό αλλά όπως έχουμε ξαναπεί τι σχέση έχει η μουσική με την άκρα αντικειμενικότητα?

This is Spinal Member

Αυτό που με σκοτώνει κάθε φορά είναι οτι υπάρχουν επιμελώς κομμένα χαρτάκια. "Χμ, ενδιαφέρον ακούγεται, τίμια τα παλικάρια, για να πάρω ένα τηλέφωνο..."

Rockwave Festival 2012: Πρώτο όνομα Black Sabbath

http://blacksabbath.com/

ΤΕΖΑ, ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΓΑΜΩ!!!

Sodom Live An Club Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Μπορεί οικονομικά τα πράγματα να είναι δύσκολα,τη μπάντα να την έχεις ξαναδεί,να δουλεύεις όλο το υπόλοιπο βράδυ,αλλά το ραντεβού με τους Sοdom δε το χάνεις για κανένα λόγο.Κατανοητό?Ωραία.In War and Pieces,Sodomy and Lust,M16,Outbreak of Evil,Fuck the Police,The Saw is the Law,Proselytism Real,The art of Killing Poetry,I Am the War,City of God,Vice of Killing,Blasphemer,Iron Fist,Agent Orange,Ausgebombt,Sodomised,Remember the Fallen,Bombenhagel.Nα μιλήσω για απόδοση?Ήταν άψογοι.Να μιλήσω για τον καινούριο drummer?Mιά χαρά αν και ο Bobby ήταν μεγαλύτερη μορφή.Να μιλήσω για τον Conqueror?Έδωσε το βροντερό παρόν.Να μιλήσω για τον ήχο?Όχι βέβαια,είμαστε sodomaniacs.Να μιλήσω για το κοινό?Ξεφτυλιστήκαμε και κατά τη λαική παροιμία,αν δεν ανοίξεις ρουθούνι δε βλέπεις encore.Άρα γιατί μένει να μιλήσω?Α ναι!Ήταν η πρώτη συναυλία μετά από μήνες που ένιωσα το μαλλί μου να κουνιέται."Ώριμοι" και τυπάκια που προτιμάτε κοντά μαλλιά ας διαβάζατε review για τους Ulver!Oÿst!

Nadja, Aidan Baker & Horsnah live @ Six D.O.G.S., Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Δε νομίζω να υπάρχουν πολλές συμβατικές ασχολίες πέραν της Τέχνης στις οποίες να φεύγεις με αληθινό αίσθημα κάθαρσης. Συμβατικές εννοώντας δηλαδή τα απλά προσβάσιμα πράγματα που εμπίπτουν στην κατηγορία "καθημερινά". Μια τετάρτη όπως άλλες, σε ένα μαγαζί όπως όλα, μια συναυλία όπως γίνονται τόσες άλλες. Συνεχίζει όμως όταν μου συμβαίνει να βγαίνω από συναυλία όπως χθες, παραπατώντας και παραμιλώντας, να συμβαίνει σαν να έγινε πρώτη φορά.

Rewind. Μια μέρα καλοκαιριού, μια συζήτηση με μια φίλη μου περί drone, πέφτει από αυτή αναφορά στους Nadja που δεν είχε κανείς από τους δύο ακούσει ιδιαίτερα τότε. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ίδια περίοδο του καλοκαιριού κλείνεται, μη ανακοινωμένη ακόμα η συναυλία τους. Τι σου είναι η συγχρονικότητα. Και αφού περνάει μια από τις σπανιότατες πια προσμονές πατάω στο Six D.O.G.S. περιμένοντας πολλά από αυτό που πρόκειται να δω. Και έκανα σωστά που τα περίμενα.

Θα παραλείψω σκόπιμα τους Horsnah, που αντικατέστησαν τελευταία στιγμή την εμφάνιση των Yassa. Άλλη στιγμή και ίσως σε άλλο μέρος.

Baker. Παρ' όλο που ήμουν υποψιασμένος για το τι θα αντικρύσω, έπρεπε να δω μπροστά μου αυτό για να συνειδητοποιήσω οτι όλοι οι ήχοι ανεξαιρέτως είναι μια κιθάρα. Και πάλι όμως, παρατηρώντας το σκηνικό, ήταν δύσκολο κανείς να πιστέψει πόσο ομαλά, πόσο απαλά διαδεχόντουσαν τα layers το ένα το άλλο. Ακόμα και ο μπαμπάς Robert Fripp, ο άνθρωπος που εγκαθίδρυσε με τον πλέον ιδιοφυή τρόπο το layering από μια κιθάρα με τη βοήθεια ατελείωτων effects έχει μια ποιότητα πολύ πιο άμεση, θα έλεγα πιο απότομη - τα δικά του space drones χτυπάνε άμεσα στο αυτί για να ανέβουν σκαλοπάτια. Ο Baker όμως δημιουργεί ποτάμι και όχι σκαλιά, η ρευστότητα των νοτών που διαδεχόντουσαν η μια την άλλη για να μπερδευτούν οι αρμονικές τους και εν τέλει να πλέξουν ένα περίπλοκο σύνολο ήχων και μουσικών φράσεων ήταν σαν μια τέλεια ορχήστρα στην οποία το μόνο που πρόδιδε τη λέξη "λούπα" ήταν ενίοτε το απαλό "κλικ" από κάποιο layer που ηχογραφήθηκε απότομα. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να χειρίζεται τόσο εύθραυστα και διακριτικά τα effects που έχει. Ήταν σαν να μπαίνεις σε ένα ποτάμι και αυτό να σε πάει, αρμονικά και φυσικά και να βλέπεις γύρω τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, αποκαλύπτοντας μέσα από τη διαδοχή τους patterns και λεπτομέρειες που αλλιώς δεν φανερώνονται. Το σετ του το τελείωσε ανακοινώνοντας "see you in 5 minutes". The best is yet to come.

Και έτσι και έγινε. Συνοδεία μπάσου πλέον, ως Nadja, αρχίζουν να στρώνουν drones. Να ελέγχουν. Να οδηγούν αναπόφευκτα, υπνωτικά και μονολιθικά αυτή τη μάζα ήχου, μουσκεύοντας τον αέρα με λευκό θόρυβο και μια θάλασσα από στρώσεις κιθάρας που φωνάζει, πενθεί, ουρλιάζει αιωρείται σε δεκάδες μορφές της γύρω στον χώρο. Όλα αυτά οδηγούμενα από το σάπιο drum machine (για κάποιους ενοχλητικό σε σημείο ξενερώματος),  για να υποχωρήσουν σε ambient περάσματα που άλλοτε λειτουργούσαν σαν οντότητες ξεχωριστές, που από μόνες τους ήταν ένα μικρό κομμάτι μέσα στο κομμάτι και άλλοτε αποτελούσαν πάτημα για τον επόμενο βρυχυθμό του μπάσου, το ξέσπασμα του drum machine και των αναθυμιάσεων. Όταν δε μπήκε το τελευταίο crescendo του The Bungled & The Botched, ένιωσα σαν να ξαναπήρα ανάσα μετά από χρόνια. Σαν να βγήκα από καιρό έξω από νερό που με έπνιγε και με πίεζε. Αυτό, κύριοι, λέγεται κάθαρση.

Και έτσι κόπασαν τα layers, το delay έκανε την τελευταία επανάληψη και οι τελευταίοι απόηχοι κατευνάστηκαν. Και εγώ έμεινα κόκκαλο για κανά λεπτό ακόμα. Δεν ήταν φυσικά μόνο οι Nadja. Ήταν και ο κόσμος, οι καταστάσεις, το πού οδηγούν οι σκέψεις, η κατάσταση στην οποία βλέπεις το λάηβ που θα οδηγήσει σε τέτοια συναισθήματα. Αλλά αυτά εν τέλει είναι που συνδυάζονται σε ένα, και αποτελούν ένα από τα πιo σημαντικά πράγματα που έχω ακούσει από τον Azarak: Το γεγονός οτι ένας κύριος λόγος που πηγαίνουμε σε συναυλίες δεν είναι μόνο η μουσική και η ψυχαγωγία/διασκέδαση που αυτή φέρνει (και σε αυτό βρίσκεται  μια βασική τομή με πολλούς ακροατές), είναι και η αναμονή και προσμονή "αυτής της μίας" στις πολλές συναυλίες που θα κάνει την υπέρβαση, θα περάσει απέναντι και θα σε φέρει σε επαφή με κάτι υπερβατικό, με το κομμάτι της μουσικής που δεν είναι απλώς ακρόαση ή απόλαυση αλλά κάτι που αγγίζει άλλα εσωτερικά και εξωτερικά όρια. Και αν αυτό για κάποιον ακούγεται γραφικά μεταφυσικό ή υπερβολικό τότε απλά δεν το καταλαβαίνει, ας είναι.

Για πιο τεχνικές λεπτομέρειες, αφήνω το προαιρετικό ριβιού του Keyser εφόσον το γράψει. Εγώ αυτά είχα να πω.


(τη φωτογραφία την παρέθεσα από τον ιστότοπο http://www.songkick.com/artists/532730-nadja/images/163211, γιατί δεν μπήκα στη διαδικασία να βγάλω φωτογραφία. ξέρω, χαζό.)

Uncle Acid & the deadbeats

Τέτοιοι δίσκοι αποτελούν βούτυρο στο ψωμί μου. Πραγματικά παρόμοιο κάψιμο από The Devil. Τίποτα δεν είναι τυχαίο βέβαια σε αυτή την ζωή, όχι οτι πιστεύω σε καρμικές μπούρδες, αλλά γαμώ το κέρατο Του έπρεπε να φτάσει στα αυτιά μου αυτός ο δίσκος.

Δεν είμαι άνθρωπος των φόρουμζ (τρολλιά) όσο και να έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει να περιηγηθώ με επιτυχία στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των συζητήσεων που δημιουργούνται. Τουτέστιν δεν έχω άποψη για πολλά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό τον χώρο, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως αποτελεί από τους καλύτερους τρόπους να προτείνεις και να σου προτείνουν νέες κυκλοφορίες, να διαβάσεις τι γνώμη έχει κόσμος για αυτές, αλλά και για επικείμενες συναυλίες, πρώτος απο όλους. Δηλαδή πολλά όμορφα και χρήσιμα πράγματα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Amberclock και, περισσότερο, ο Keyser λειτουργούν ως άνθρωποι εκ των έσω. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να ακούσω έναν από τους δύο να μου μεταφέρουν 'φρέσκα' νέα, άλλωτε καλά και άλλωτε άσχημα, που μόλις ενημερώθηκαν απο κάποιο φόρουμ.
Για κάποιο λόγο, ίσως γιατί βαριέμαι, προτιμώ να ανακαλύπτω την μουσική με ποιό άμεσο τρόπο, δηλαδή ή να μου την προτείνει κάποιος φίλος μου ή κάποιος που εμπιστεύομαι το γούστο του. Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει και το ιντερνετ αλλα όπως και να το κάνουμε όταν ο Keyser μου λέει με τρεμάμενη φωνή πως πρέπει να ακούσω το Bloodlust, τότε ΠΡΕΠΕΙ να ακούσω το Bloodlust κάποιων αγνώστων Uncle Acid and the deadbeats.
Μιλάμε για δίσκο που ο όρος' τρου και καλτ' είναι σαν να δμιουργήθηκε για να περιγράψει την μουσική τους και το ύφος τους. Occult ροκιά με ολίγη απο Satan worshiping και electric wizard όρεξη για horror movies ισπανών σκηνοθετών. Με ράθυμο, αλήτικο doom δείχνουν σε όλους 'πως γίνεται'. Στο μυαλό μου τους συνδέω ποιό πολύ με τους Graveyard, όχι γιατί έχουν πολλά κοινά σημεία στον ήχο τους, αλλά και οι δυό μου δημιουργούν αυτό το ίδιο συναίσθημα, πως παίζουν την 'ιδεατή' 70ίλα. Αυτό πού εννοώ είναι πως δημιουργούν ένα 70's ύφος χωρίς να έχουν επηρρεαστεί μόνο από ένα συγκρότημα, αλλα αντιθέτως καταλήγουν με ένα είδος μουσικής που θυμίζει πολλά, αλλά στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σαν την ταινία Almost Famous ή Pirate Radio. Κατασκευασμένες ιστορίες, που ενώ ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πραγματικότητα, σύμφωνα με τα ρομαντικά και επισκιαζμένα απο ναρκωτικά 70', όπως τουλάχιστον τα έχουμε εμείς οι 'αργότερα γεννημένοι' στο μυαλό μας.
Το Bloodlust λοιπόν του Uncle Acid, της Red και της Kat (the deadbeats) είναι ο δίσκος που εμάς εδώ στο Cornucopia μας έκανε να ψάχνουμε για αίμα. Είναι ο δίσκος που τον λιώσαμε τις τελευταίες μέρες ( ναί και ο Amberclock και ας μην το ξέρει), που θα τον βγάλουμε δια της βοής δίσκο της χρονιάς και που εν τέλει και τελείως φιλικά τον προτείνουμε σε όποιον εκεί έξω ενδιαφέρεται.


doom n' roll

Sinucidal: Lightning Bolt (US)

Ένας φίλος μου με ρώτησε πριν κάποιο καιρό "υπάρχει κάποιο συγκρότημα αυτή τη στιγμή που να είναι 'καινούριο' και ροκ?". Προφανώς όχι με την έννοια του είδους - με την έννοια του attitude, της φόρας, της αντίδρασης, της άγριας χαράς. Όλης αυτής της φάσης του πάρτυ, πουτάνα όλα και αγάπη, απελευθερωμένο από το ψιλοτετριμμένο και ραδιοφωνικό  ήχο (τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια) συγκροτημάτων όπως Muse, προσφέροντας κάτι καινούριο και όντας "αληθινό".

Το πρώτο πράγμα που μου 'ρθε είναι γενικότερα σκηνές όπως sludge, stoner κοκ. Ωστόσο αφ' ενός κάποια από αυτά είναι "παλιά" τόσο σαν ήχος όσο και σαν λογική, αφ' ετέρου ο φίλος μου δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με αυτές τις μουσικές. Το συγκρότημα που μου 'ρθε εν τέλει είναι οι Lightning Bolt.

(Ο Chippendale εδώ πάντα μου θυμίζει τον Blanka)

Δημιουργημένοι αρκετό καιρό, το 1994, κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομότιτλο το 1999. Αποτελούνται από δύο άτομα - τον Brian Chippendale στα drums και τον Brian Gibson ως μπασίστα. Τώρα, όσον αφορά τη μουσική τους... Noise rock στα καλύτερά του. Μιλάμε για έναν τύπο που έχει βάλει χορδή banjo στο μπάσο, τα εφέ του είναι σε αυτή την κατάσταση, ο drummer φοράει μάσκα στο κεφάλι που στο στόμα έχει ένα σάπιο μικρόφωνο τηλεφώνου στο οποίο φωνάζει, "τραγουδάει" ή βγάζει γενικά random ήχους. Το καλύτερο? Βγαίνουν εκτός σκηνής, έχοντας στήσει τα πάντα μέσα στον κόσμο, ακόμα και σε πιο μεγάλα fest που συμμετέχουν.

Oι ρυθμοί του Chippendale επιβάλλουν στο κεφάλι να πιάνει ρυθμό, και οι συνεχόμενες επαναλήψεις είτε με tapping είτε γενικότερα με το αντισυμβατικό παίξιμο του Gibson -που γεμίζει τον ήχο λες και ακούς 3 όργανα- είτε δίνει το έναυσμα να ακολουθήσει η σφαγή των drums, είτε οδηγάει το κομμάτι στα διάφορα μονοπάτια του και τις αλλαγές του, άλλες φορές με το τείχος του distortion, άλλες φορές με καθαρά περάσματα σχεδόν χαζοχαρούμενα (The Faire Folk) και εύθυμα, είτε στα πιο ακραία κομμάτια του συγκροτήματος ακολουθάει υπνωτικά έναν συνεχή παλμό που καθηλώνει, και σε αναγκάζει απλά να χαθείς σε λεπτά ολόκληρα ενός συνεχούς "θορύβου", σαν να είσαι σε μια ηλεκτρική τελετή (η αρχή του Dracula Mountain, ή το 30,000 Monkies) ή σαν... ε βασικά θα το πω, σαν να είσαι στο επίκεντρο καταιγίδας και κεραυνών.

Αυτό που λατρεύω με αυτούς τους ανθρώπους είναι οτι παρ' όλο που θεωρητικά έχουν μπόλικο και επιθετικό θόρυβο, και άσχετα με την τεχνική τους κατάρτιση (παίζουν τον κώλο τους σε φάσεις, πραγματικά) το όλο concept είναι τόσο εύθυμο, πουτάνα-όλα και εκτονωτικό που δεν γίνεται να μην χοροπηδάω με τα κομμάτια τους. Ειδικά το 13 Monsters ή το (hit) Dracula Mountain με το επικό riff στο 2.40. Όσο για κομμάτια όπως το Ride the Sky, ε, αν δεν σας έρχεται να αρχίσετε να γκρεμίζετε τα πράγματα γύρω σας μόλις μπουν τα drums... είστε φλώροι και δεν καταλαβαίνετε. Είναι punk, είναι πάρτυ, είναι rock, είναι απελευθερωτικό, είναι χάλια, είναι τέλειο, είναι σαν να πήραν speed οι Sunn O))) ή οι Boris, είναι κωλοχαρά, είναι χύμα μέχρι τελικής πτώσεως και εν τέλει είναι αφάνταστα, υπέρτατα διασκεδαστικό.

Αν ακόμα δεν πειστήκατε, δείτε ως το τέλος αυτό εδώ. Προσωπικά δυσκολεύομαι να μην ρίξω κάτω το γραφείο μου και να μην κάνω moshpit μόνος στο δωμάτιό μου στο τελευταίο λεπτό. Προτεινόμενο album για ξεκίνημα: Ride The Sky (2001).

Crimson Glory live, Κύτταρο Kυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Καθώς με ενδιέφερε μόνο η εμφάνιση των Crimson Glory, έφτασα στο Κύτταρο αργά και συνεπώς δεν έχω γνώμη για τις εμφανίσεις των άλλων συγκροτημάτων. Πρόλαβα όμως το encore των Innerwish, κατά το οποίο ο τραγουδιστής ανακοίνωσε την αποχώρησή του μετά από δέκα χρόνια, φανερά συγκινημένος.

Η ώρα είχε πάει 10 30 περίπου όταν οι Crimson Glory βγήκαν στη σκηνή με το Valhalla, και μέχρι το τέλος της συναυλίας, κάθε Crimson Glory ύμνος από τους δύο πρώτους αριστουργηματικούς δίσκους, πλην του Heart of Steel, ήταν εκεί προς απόλαυση ενός κοινού διψασμένου και κατακαυλωμένου, που πραγματικά τα έδωσε όλα.Βλέπεις, είναι τέτοια η αξία των "Crimson Glory" και "Τranscedence", που φτάνουν και περισσεύουν ώστε να τοποθετήσουν ένα συγκρότημα στο πάνθεον των heavy metal ηρώων, να ρίξουν βαριά κατάρα σε κάθε μετέπειτα album του, αλλά και να τους επιτρέψει να δώσουν συναυλία 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους με set βασισμένο μόνο σε αυτά και όλοι να πάμε σπίτια μας ικανοποιημένοι.

Τι γίνεται όμως με τον Τοdd La Torre?To στοίχημα για τον νέο τραγουδιστή ήταν τεράστιο, καθώς είχε αναλάβει το μικρόφωνο πίσω από το οποίο τραγούδησε ο Midnight, φωνή εξωπραγματική(τουλάχιστον στις studio ηχογραφήσεις) με το "μυθολογικό προνόμιο" του σχετικά πρόσφατου θανάτου του.Η φωνή του Todd λοιπόν,προσωπικά μου φάνηκε σχετικά μονοδιάστατη.Οι τσιρίδες του ναι μεν έπιαναν συχνότητες δελφινιού αλλά έλειπε το χρώμα.Είμαι από εκείνους που το 2006 επέλεξαν να μη δουν τους Crimson Glory με τον Midnight στο Rockwave και μετά από αυτά που άκουσα δε το μετάνιωσα καθόλου.Συνεπώς η απομυθοποίηση δε με έχει επιρεάσει.Από την άλλη για να είμαστε δίκαιοι,έχουν ακουστεί τόσα για την αυθεντικότητα των φωνητικών πίσω απο τις ηχογραφήσεις των δύο πρώτων albums που το αν η θεία φωνή του Midnight υπήρξε ποτέ κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, αποτελεί ένα ιερό μυστήριο,το οποίο κάθε φορά που πατάμε play,ακολουθούμε την "πίστευε και μη ερεύνα" λογική της true metal ενορίας μας. Φταίει ίσως και το γεγονός ότι ο Todd μέχρι πρώτινος, ουδεμία σχέση είχε με το υλικό των Crimson Glory και εν μία νυκτί πιάνει στο στόμα του μυθολογία ετών 25.Κατά συνέπεια κάθε που ξεστομίζει κανένα πρόλογο τύπου "this is a very special song", ο θεατής του ορθώς του απαντά "όλα είναι special μαλάκα!". Για να είμαι ειλικρινής όμως, ο "νέος" τα έδωσε όλα, η φωνή του ταιριάζει αρκετά στα τραγούδια και μπορεσε να κρατήσει την τσιρίδα του στο ύψος των περιστάσεων,από την αρχή μέχρι το τέλος.

Συμπερασματικά,το Live ήταν καθ όλα επιτυχημένο, κοινό και μπάντα το ευχαριστήθηκαν, ο Jon Drenning και ο Todd La Torre είναι μεγάλα ποζέρια και αρκετά cheesy αλλά αποτελεσματικότατοι, το Crimson Glory πάρτυ μας αποζημίωσε, αλλά ο το γεγονός οτι η μεταγραφή δεν ήταν ανάλογη με εκείνη των Halford/Owens με ό,τι αυτό συνεπάγεται,φρενάρει λίγο τον ενθουσιασμό μου....

Belleruche,Souls System Live Κύτταρο Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Κατά τις 10 που έκαναν την εμφάνιση τους οι Soul System,o φαινομενικά λίγος κόσμος μαζεύτηκε και σχεδόν γέμισε το χώρο του Κυττάρου.Πρόκειται για 100% Hip Hop Soul όπως φρόντισε να μας διευκρινίσει μπλούζα του ενός εκ των τριών mcs.Το καλό με τους Soul System είναι ότι έχουν κιθαρίστα και μπασίστα στις τάξεις τους,που μπορεί από σκηνική παρουσία να είναι ανύπαρκτοι,συμβάλουν τα μέγιστα όμως στο να ακούγεται ο ήχος πολύ πιο ζεστός και ευχάριστος.Από εκεί και πέρα,ο Dj και οι τρεις mcs(ο frontman,ο ζόρικος και ο laid back-δικά μου παρατσούκλια ε!)κάνουν παιχνίδι.Το πάντρεμα της soul μουσικής με τον ελληνικό hip hop στίχο ήταν πολύ ευχάριστο και έκανε αρκετά κεφάλια και πόδια να κουνηθούν.Ο κοινωνικοπολιτικός στίχος τους ήταν τυπικός hiphopάδικος και σε σημεία με κούραζε,ευτυχώς όμως ξέφευγε από τα τετρημένα του ιδώματος(στρίβω,την πίνω,θα σε γαμήσω καριόλη).Ούτως ή άλλως επικεντρωθήκαμε περισσότερο στη μουσική και το ρυθμό οπότε μια χαρά.Μοναδική αλλά σοβαρή ένσταση,η φλύαρία,η άστοχες προσπάθειες για αμεσότητα με το κοινό και οι ατάκες τύπου "'Άμα ήμασταν οι Βelleruche ή τίποτα Chili Peppers θα κάνατε περισσότερο θόρυβο".Φίλε ευτυχώς ούτε οι Chili Peppers είστε,ούτε οι Belleruche και το κοινό σου το ξέρει,όπως ξέρει και την αξία του καθενός,πως να το κάνουμε.Κρίμα και τα πήγαιναν μια χαρά.

Με το so called electronic/soul αλλά και τους ίδιους τους Belleruche λίγη σχέση έχουν τα ακούσματά μου.Η συναυλία ήταν από εκείνες τις "about a girl" συναυλίες που είτε θα σου βγουν μάπα(Blackfield) είτε θα το καταχαρείς.Χθες ευτυχώς έγινε το δεύτερο.Το συγκρότημα είναι τρίο,με έναν Dj,έναν μπασίστα/κιθαρίστα και την τραγουδίστρια.Βγήκαν με το Clockwatching,τρομερά ορεξάτοι,με την κοπελιά να δείχνει εξ αρχής ότι έχει όρεξη για χορό και μάτι θεόζουρλο/καλλιτεχνικό.Για τις επόμενες δύο σχεδόν ώρες η διάθεση έμεινα σαθερά σε πολύ υψηλά επίπεδα.Ο Ricky Fabulous με ενθουσίασε περισσότερο όταν χειριζόταν το μπάσο,αλλά και σαν κιθαρίστας με τα slides του ήταν άξιος.Δεν έλεγε να σταματήσει να κουνιέται ρυθμικά και καθ όλη τη διάρκεια του set κοίταζε την Kathrine DeBoer στα μάτια.Η οποία είχε τέτοια σκηνική παρουσία και απόδοση που απαιτούσε τα βλέμματα όλων.Η φωνή της είναι φωνάρα,αν και τα πετάλια στο μικρόφωνο που κάθε τόσο πάταγε μας μπέρδεψαν...Από pop,funky μέχρι και σε πέρασμα αμανέ,η φωνή της δούλεψε σε όλα.Ο δε Dj Modest αν και ήταν φαινομενικά ο κλασικός Άγγλος εικοσάρης(?) του 2011,χόρευε με τα δάχτυλα πάνω στις κονσόλες του,δημιουργώντας ολόκληρο το υπόβαθρο της μουσικής.Έχοντας μεγαλώσει σε Rock και Heavy Metal συναυλίες,προφανώς η sample μουσική,το Djλίκι και η τα-σπάω-πειράζοντας-μπλιμπλίκια παρουσία με ξενίζει,το τελικό αποτέλεσμα όμως ήταν ομολογουμένως απολαυστικό.Στο encore η μπάντα έπαιξε με ανεβασμένα decibel,παρουσίασε ένα scratch battle με τον Dj των Soul System και τέλος καταχειροκροτήθηκε.

Οι Belleruche κέρδισαν έναν οπαδό και την επόμενη φορά που θα έρθουν,τιμήστε τους!

Τrivia:Το setlist που είχαν,ήταν γραμμένο πάνω σε αντίτυπο του συμφωνητικού τους με τη διοργανώτρια εταιρία!

Blood Ceremony - Living with the Ancients (2011)

Πολύ μου αρέσουν αυτά τα νέα συγκροτήματα με ρετρό doom ήχο, occult θεματολογία και γυναικεία φωνητικά, όπως οι Devil's Blood ή η Jex Thoth με τα project της.
Οι Blood Ceremony είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα και το "Living with the Ancients" είναι μάλλον και το κορυφαίο του είδους (εν αναμονή και του νέου Devil's Blood που πάει μάλλον για αρχές '12).

Αυτός εδώ είναι ο καλύτερος doom δίσκος της χρονιάς για μένα. Και πως να μην είναι όταν αποτελείται από 9 κομματάρες που κόβουν την ανάσα. Είναι heavy και βρωμάει Sabbath-ίλα από μακριά. Έχει φλάουτο που κάνει τη διαφορά. Έχει διάφορα μπλιμπλίκια από αρμόνιο που δένουν τέλεια με την όλη ατμόσφαιρα. Έχει μερικές εξωπραγματικές ριφάρες. Έχει καταπληκτικά φωνητικά. Τα έχει όλα!

Πρόσεξε τι γίνεται από τη μέση και μετά στο εναρκτήριο The Great God Pan, που μπαίνουν τα σολίδια και δημιουργούν κάτι το επικό. Ή την κομματάρα Oliver Haddo που μοιάζει να βγήκε από τα 70s αλλά παράλληλα ακούγεται τόσο μα τόσο φρέσκο. Ή φυσικά το εξωπραγματικό Daughter of the Sun που είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.

Ο δίσκος ξεχειλίζει από ιδέες και έμπνευση, γι' αυτό όλοι εσείς οι doom-άδες που γουστάρετε retro καταστάσεις, δώστε βάση. Αυτός ο δίσκος είναι για εσάς. Όλοι οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία και δεν θα χάσετε. Ίσως μάθετε κάτι καινούριο και να το παίζετε ψαγμένοι στις παρέες σας.

Metal Archives
Blood Ceremony @ Facebook

CHAOS A.D.

Rainbow Rising

AC/DC High Voltage

Aerosmith Rocks

Tρία Larger than life albums που κυκλοφόρησαν το1976.

Megadeth Peace Sells...But Who's Buing?

Cinderella Night Songs

Motorhead Orgasmatron

Tρία Larger than life albums που κυκλοφόρησαν το 1986.

Αναρωτιέμαι αν για έναν μουσικόφιλο έχει σημασία η χρονολογία ή η δεκαετία που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι του,ή αν αυτό που πραγματικά ζητά από τη δισκοθήκη του είναι η ποιότητα.Και κατά πόσο μπορεί να στέκει η έκφραση "Το Orgasmatron έχει τραγούδια μικρής διάρκειας όπως και το Night Songs.Λογικό,μιλάμε για τα 80's.Από την άλλη,κοίτα το Rising δέκα χρόνια πίσω,οι συνθέσεις του είναι πιο μακροσκελείς."?Aν βρισκόταν κανείς σε ένα υποθετικό από κοινού live των Aerosmith και Megadeth θα έβλεπε μπροστά του να συνυπάρχουν δύο ξεχωριστές γενιές rock n' roll ή δύο ξεχωριστά γαμάτα συγκροτήματα?Και τέλος,όταν τη δεκαετία του '90 οι Sepultura διασκεύασαν το Orgasmatron έπρεπε να απολογηθούν που έβαλαν χέρι σε έναν ύμνο των 80's,και με τη σειρά τους οι Motorhead να προβληματιστούν που το '86 δεν ακούγονταν το ίδιο ακραίοι με έναν 90's heavy metal δίσκο?

Στη δικιά μου δισκοθήκη πάντως,η σειρά είναι αλφαβητική και μόνο.

Mustodon

Οι Mastodon πλεόν ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων των οποίων κάθε κυκλοφορία αποτελεί μεγάλο γεγονός, προκαλώντας διαφόρων ειδών αντιδράσεις. Ετσι είναι τα πράγματα, όταν έχεις οπαδούς ανάμεσα σε ένα ευρύ κοινό, του ίδιου εύρους θα είναι και οι απόψεις που θα έχουν καί οι άλλοι για σένα. With great power comes great responsibility.
Έτσι λοιπόν και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω το The Hunter προσπαθώντας να ψυχανεμιστώ αν είναι καλός ή μέτριος (γιατί κακός δεν είναι), αλλά ρε γαμώτο όσο πιο πολύ τον ακούω τόσο πιο πολλή αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα.
Οκ οι Mastodon θέλησαν να κάνουν το ένα βήμα παραπέρα, διευρύνοντας τους μουσικούς ορίζοντες τους. Λογικό, έτσι και αλλιώς απο το Crack the Skye ήδη έχουν δείξει αυτή τη διάθεση.
Κατι μού μυρίζει άσχημα όμως όταν, για να το πετύχουν αυτο προσλαμβάνουν κάργα pop παραγωγό και βγάζουν δίσκο με hit-singles και mellow κομμάτια, τα οποία συν της άλλης έχουν και αρκετά εύπεπτο καί εύκολο ήχο.
Μπορεί να το βλέπω εγώ λάθος, αλλά εμένα αυτο πιο πολύ μου κάνει για 'πάω για την κονόμα' παρά για ' κάνω ένα καλλιτεχνικό βήμα παραπέρα'.
Οκ επειδή όλα αυτα αφορούν ένα μουσικό δίσκο, και η δουλειά των δίσκων είναι να σε ψυχαγωγούν και να μην σε βάζουν σε τέτοιου είδους ενδοσκόπηση, λυπάμαι αλλά το The Hunter μπαίνει προςτο παρών και επ'αόριστον στην άκρη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να του δώσω μία δεύτερη ευκαρία.
Προς το παρών όμως, Split your lungs with blood and thunder, We built this come death, και Uncle Acid & the Deadbeats (πιο πολλά για αυτό σύντομα). Δεν θα καταλήξω εγώ στον ψυχαναλυτή για τους Mastodon!

Batman

Mία ακριβώς εβδομάδα πέρασε από την "κηδεία" των Cathedral και πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα,το "βαρύ" συναυλιακό πρόγραμμα του μήνα μας έφερε στη σκηνή του Fuzz για ένα DoOm mini festival.Το billing ήταν άκρως ενδιαφέρον,συνδυάζοντας doom metal φαντάσματα τόσο του παρελθόντος(Johan Lanngqvist) όσο και του μέλλοντος (Ghost),"νέο" αίμα(Hell) και σταθερές αξίες(Trouble).Που αλλού θα μπορούσαμε λοιπόν να περάσουμε το Σάββατό μας?

Οι Lord Vicar που άνοιξαν τη βραδιά,είχαν την τύχη να βρίσκονται μπροστά σε ένα κατάμεστο,αν αναλογιστεί κανείς οτί το ρολόι έδειχνε ακόμα 17 30,Fuzz με κόσμο ορεξάτο για βαρύ riffing.Ως εκ τούτου,το τίμιο και "αντρίκιο" παίξιμο τους,η εμπειρία που έχουν στις περγαμηνές τους(St Vitus,Reverend Βizzare κλπ) και η classic heavy/doom metal preformance τους εκτιμήθηκαν δεόντως.Προσωπικά τρομερή εντύπωση δε μου έκαναν,αλλά πέρασα μια χαρά,συνεπώς η συμμετοχή τους κρίνεται επιτυχημένη.

Σειρά είχαν οι Hell.Πρόσφατα άκουσα το album τους και διάβασα λεπτομέριες γι αυτούς.Παραδοσιακό heavy metal με τραγουδιστή σειρήνα,συμφωνικά στοιχεία και ολόφρεσκια παραγωγή που μόνο εντύπωση δεν κάνει αφού έχουν έναν Andy Sneap στις τάξεις τους σε διπλό ρόλο κιθαρίστα/παραγωγού.Τη ζωντανή τους εμφάνιση λοιπόν θα χαρακτήριζα "Metal οπερέτα".Υψηλή απόδοση και τεράστια έμφαση στη σκηνική παρουσία.Ο τραγουδιστής εκτός από φωνάρα είναι και ηθοποιός και φροντίζει να το εκμεταλλεύεται στο έπακρο .Τραγουδούσε θεατρικά με το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι,κατέβαινε στο photo pit για extra επαφή με το κοινό,μέχρι που αυτομαστιγώθηκε κιόλας!Η δε μπάντα,με την επιμελώς post-Cradle of Filth goth αμφίεσή τους φρόντισε να χορογραφήσει όλες τις cliche metal κινήσεις με άψογο συγχρονισμό.Δε λέω,μια χαρά δίσκο έφτιαξαν,πολύ καλά απέδωσαν,τo show τους ήταν πέραν των συνηθισμένων,αλλά έχοντας δει live έναν θεατρίνο King Diamond και τον Andy Sneap με Sabbat,εν κατακλείδι η μη-rock n' roll παρουσία τους με ξένισε και μου φάνηκε υπερβολική.

Μπαίνοντας στο venue γινόταν αμέσως κατανοητό ότι τα Ghost T-shirts πουλούσαν σα ζεστά κουλουράκια,ίσως ήταν και τα πιο μοσχοπουλημένα του Merchandise.Eν έτη 2011,μάλλον το να ακούς μπάντες τύπου Ghost τείνει προς το trend.Γουστάρω!Με τις φήμες που θέλουν τα μέλη των Ghost να παίζουν σε φτασμένες σκανδιναβικές heavy ή/και back μπάντες να οργιάζουν,τον διεθνή και εγχώριο τύπο αλλά και γνωστές μπάντες να πίνουν νερό στο όνομά τους και έχοντας στις πλάτες τους έναν αλλά κορυφαίο δίσκο,το trend που λέγαμε πριν,μόνο αβάσιμο δε χαρακτηρίζεται.Bγαίνουν λοιπόν οι Ghost με την ενδυμασία μοναχών και ο τραγουδιστής σαν evil πάπας.Όσοι είχαν μεγάλες προσδοκίες δικαιώθηκαν.Ο ήχος ηταν με το μέρος τους καθ όλη τη διάρκεια του set τους,στο οποίο χώρεσαν τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο και μιά διασκευή Beatles,με το Eye of the Witch και το hit-άκι Ritual να ξεχωρίζουν.Σε μια συνέντευξή τους έλεγαν ότι η μουσική τους υμνεί και διαδίδει το μήνυμα του Σατανά όπως κανένα ακραίο metal ιδίωμα δε θα κατάφερνε.Σωστοί οι μάγκες.Κάθε τραγούδι τους ζωντανά ακούστηκε συναυλιακό για να μην πω σταδιακό και μπορείς άνετα να φανταστείς τη 70's hard rock μουσική τους(OΠΟΙΑ η σύγκρισή τους με τους Mercyful Fate που είπε ένας και ΦΑΓΩΘΗΚΑΤΕ ΟΛΟΙ) να χαίρει συνεχούς airplay και να αποτελεί το καθημερινό ραδιοφωνικό soundtrack των μαζών σήμερα.Με αυστηρά anti-rockstar attitude το συγκρότημα απέδωσε το υλικό του άψογα και ιεροτελεστικά δίχως πολλά πολλά με το κοινό.Ακόμα και όταν παρουσίαζε ένα ένα τα κουκουλωμένα μέλη της μπάντας ο τραγουδιστής,το έκανε δείχνοντάς τους χωρίς να προσφωνεί.Φυσικά η εκρηκτική εμφάνισή τους καταχειροκροτήθηκε και όλοι έμειναν ικανοποιημένοι που για άλλη μια φορά στο Ελλαδιστάν είδαμε κάτι σπουδαίο τη στιγμή που συμβαίνει.Myth confirmed!

Τους Troube που ακολουθούσαν δε τους έχω ακούσει όσο θα ήθελα αν και είμαι οπαδός του καραμπινάτου υλικού τους.Ούτε τους είχα δει ποτέ με τον Eric Wagner πίσω από το μικρόφωνο.Όσο για τον Kory Clarke που έχει σχετικά πρόσφατα αναλάβει χρέη τραγουδιστή,ήξερα ότι είναι ο ιθύνων νους πίσω από μια αδικημένη πλην καθ όλα αξιόλογη hard rock μπάντα,τους Warrior Soul,αλλά μέχρι εκεί.Με το που όρμησαν όμως πάνω στη σκηνή μου ήρθε μια τεράστια σφαλιάρα στα μούτρα ως Doom Metal τιμωρία για τα χρόνια που έχω περάσει περίφανος ως rocker/metalhead παρακάμπτωντας τα κεφάλαια Trouble και Kory Clarke.Tι έλεγα πριν για μη-rock n roll attitude των Ηell και Ghost?Ε λοιπόν,οι Trouble με τον Kory Clake ήταν το άκρως αντίθετο!Ο τύπος έχει την ανδρόγυνη σιλουέτα/στίσιμο και κόμη του Robert Plant,τη χορευτική και ξεκωλιάρικη σκηνική παρουσία του Jeff Scott Soto και την υπέρ-βραχνή,από το άγιο τρίπτυχο tobacco-bourbon-γλυφομούνι,φωνή του Lemmy,ακόμα και όταν μίλαγε!Χωράνε οι Cinderella,οι Rolling Stones και οι Αc/Dc στο Doom Metal?Παραδόξως χωράνε και το αποτέλεσμα στην περίπτωση των Trouble είναι larger than life.Oι αρχετυπικές αμερικανο-Doom riff-άρες και το rock n roll attitude(με έμφαση στο πάθος και όχι στο ψώνιο) έδεσαν όπως το βύσσινο στο καΐμάκι.Να σημειωθεί ότι ο μπασίστας που έπαιξε είναι στη μπάντα μόλις δύο μέρες και είναι Έλληνας σύμφωνα με φίλο μουσικό που είδα στο Fuzz.H εμφάνιση των Trouble με έπιασε από τα μαλλιά,μου έριξε γροθιά στο στομάχι,και θεωρώ ότι ήταν η ανώτερη της βραδιάς.Ακόμα δύσκολότερος ρόλος για τους έτερους πρωτομάστορες του Doom που θα έκλειναν τη βραδιά...

...αλλά τι έχεις να φοβάσαι όταν λέγεσαι Lief Edling και πρόκειται να παρουσιάσεις ζωντανά έναν από τους καλύτερους και επιδραστικότερους δίσκους όλων των εποχών?Αισίως οι Trouble με έστειλαν για τσάι,σε ελεύθερη μετάφραση στην τέταρτη μπύρα,αισίως η χθεσινή ήταν η τέταρτη φορά που θα παρακολουθούσα τους Candlemass.Παρ' όλο που όλοι είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε ευχάριστα μετά απΌ τέσσερις μπάντες,στο εναρακτήριο ρέκβιεμ Marche Funebre σύσσωμο το venue στάθηκε σε στάση προσοχής,σα φαντάροι που τους επιθεωρεί ο Αρχηγός του στρατού.Η μπάντα βγήκε αρχικά με τον Robert Lowe και άρχισε να μας κατακεραυνώνει με τον έναν Doom ύμνο μετά τον άλλον,είτε από την κλασσική Messiah περίοδο είτε από τις δύο τελευταίες απίστευτες δουλειές τους με τον Lowe.O οποίος είναι αγαπημένος από τους Solitude Aeuturnus,είναι μεγάλη φωνή είναι οπαδός των Candlemass από μικρός όπως φρόντισε να μας υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.Αλλά κατά τη γνώμη μου είναι λίγος για να κρατάει το μικρόφωνο της μπάντας.Ίσως γιατί επανειλλημμένα ξεχνάει τους στίχους(όχι και στο Samarithan ρε Rob!),ίσως γιατί παρ όλο που όταν αποδίδει τα μέγιστα και όλοι περνάμε μια χαρά,η αύρα του οχρειά μπροστά στων υπολοίπων.Κοντολογίς και τις δύο φορές που τον έχω δει μου φαίνεται ως ο άξιος και τίμιος αντικαταστάτης του αναντικατάστατου.Πόσο μάλλον αν κάνει κανείς τη σύγκριση με την περίπτωση Wagner-Clarke...Και φτάνει η στιγμή που το μικρόφωνο πιάνει ο Johan Lanngqvist,πρώτος τραγουδιστής της μπάντας που έγραψε ιστορία με τον έναν και μοναδικό πρώτο δίσκο Epicus Doomicus Metallicus.H φωνή του ήταν άψογη και η χαρακτηριστική του χροιά,συνυφασμένη με την πιο μαύρη ιστορία που γράφτηκε ποτέ στη βίβλο του Metal,ήταν παρούσα και μας έκοψε τα γόνατα.Αν και απίστευτος ερμηνευτής,η πολύχρονη απουσία του από τη σκηνή φάνηκε στις στιγμές αμηχανίας που είχε όταν δεν τραγουδούσε ανάμεσα στα κομμάτια.Δε νομίζω κάτι τέτοιο να ενόχλησε κανέναν όμως.Για τον ίδιο το δίσκο τον οποίο και ερμήνευσαν ζωντανά ολόκληρο,και την αξία του,είναι ανούσιο να αναφέρω το παραμικρό φυσικά.Από την αρχή ως το τέλος,δύο προτζέκτορες έδειχναν ένα πολύ πετυχημένο set από καθηλωτικές ασπρόμαυρες εικόνες που σε έβαζε ακόμα πιο μέσα στο Death Magic Doom concept του συγκροτήματος.Το personal favorite Crystal Ball και το έπος Α Sorcerer's Pledge ήταν τα highlights μιας ιστορικής εμφάνισης.Μετά ξαναβγήκε ο Lowe για μερικά ακόμα τραγούδια μέχρι να κλείσει η βραδιά,με το αναμενόμενο ντουέτο του με τον Lanngqvist.

Η 8ή Οκτώβρη πρέπει να ανακηρυχθεί Doom εθνική εορτή ή μάλλον ημέρα εθνικού πένθους στη χώρα μας.Μακάρι όλες οι συναυλίες και το festivals να έφταναν τα δυσθεώρητα επίπεδα της χθεσινής βραδιάς.

Azarak

Η συγκεκριμένη συναυλία πρίν καν γίνει, αποτέλούσε πολύ σημαντικό γεγονός για εμένα για πολλούς λόγους,και λέω να ξεκινήσω με σειρά εμφάνισης: Οι Lord Vicar καί ο δίσκος Fear no Pain, αποτελέι ένα δίσκο διαμάντι για το ιδίωμα και προσωπικό μου σκάλωμα για πάνω από 6 μήνες. Εν ολίγης και μόνοι τους να ερχόντουσταν θα ήμουνα εκεί για να τους δώ. Συνεχίζοντας, όσων αφορά τους Ghost, όλοι θέλαμε να επιβεβαιώσουμε όσα είχαν γραφτεί και ειπωθεί με τα ίδια μας τα μάτια και τα αυτιά. Ευτυχώς για εμάς και για τους Ghost, όλα μα όλα ήταν αλήθεια. Βλέποντας ζωντανά τους Trouble στην ουσία ολοκλήρωνα το καρέ μου με τα συγκροτήματα που αποτελούν τους Doom θεούς ( St. Vitus- Candlemass- Pentagram και Trouble). Τέλος, Candlemass με Langqvist . -

Αφότου έγινε η συναυλία ήθελα να πω την αποψάρα μου λλά από την στιγμή που ο Batman έκανε copy paste από το μυαλό μου τηλεπαθητικά λέω να πω λίγα έξτρα πράγματακια που θα ήθελα να ειπωθούν:

Πρώτον: Πως σου φάνηκε που οι Ghost παίξανε διασκευή το Here comes the sun απο The Beatles? ξέρεις εσύ...

Δεύτερον: Κακά τα ψέμματα οι Candlemass θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο καλά προβαρισμένοι. Επίσης μπορεί να έχουν να βγάλουν κακό δίσκο από το 84' , καί ακόμα και το Death Magic Doom να σπέρνει αλλά άλλο Mirror Mirror καί άλλο If I ever Die.

Τρίτον: Μπορεί να τρως τα δημητριακά σου με τσίπουρο αντί για γάλα (τάδε έφη Batman) και με σφαίρες αντί για δημητριακά, φωνή σαν του Cory Clarke δεν θα αποκτήσεις. Trouble μέσα στην κάυλα και στην ενέργεια.

Τέταρτον: Πέντε (5) ευρώ το νερόπλυμα που ονομάζεται μπύρα; Αυτο το πράγμα μέχρι την άλλη συναυλία στο Fuzz θα έχει λήξει. Και ένα (1) ευρώ το μικρό νερό; Κύριοι του Fuzz, αυτό ονομάζεται αλητεία.

Επόμενη στάση: Christ or Cocaine

Sigiriya - Return to Earth (2011)

Διάφορες ασχολίες με κράτησαν σχετικά μακριά από τη μουσική τις τελευταίες μέρες. Καταρχάς είδα ολόκληρο το Death Note, το οποίο το είχα αρχικά υποτιμήσει αλλά αποδείχτηκε γαμάτο. Κατά δεύτερον έπαιξα ένα πολύ ωραίο κλασσικό adventure video game, το Broken Sword: The Director's Cut, το οποίο κατεβαίνει δωρεάν από ΕΔΩ και συστήνεται σε όλους τους adventur-άδες σαν και του λόγου μου.

Στο ψητό τώρα, αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος stoner δίσκος της φετινής χρονιάς. Τόσο απλά. Και είναι λίγο αστείο αυτό, γιατί τις προάλλες που τα λέγαμε με Azarak, βγήκε το πόρισμα ότι το stoner μου το θέλω όπως το δίδαξαν οι κορυφαίοι Acrimony πριν από 15 χρόνια. Και ξαφνικά πέφτω πάνω σε τούτο τον αγκόλιθο.
Εξηγούμαι: Οι Acrimony ήταν από τα πρωτόλεια και πιο υποτιμημένα stoner συγκροτήματα της δεκαετίας του '90. Τελευταίο τους full length ήταν το υπερέπος "Tumuli Shroomaroom" του 1996 και το 2001 ανακοινώνουν τη διάλυσή τους. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν, 4 από τα 5 ορίτζιναλ μέλη των Acrimony επανασυνδέονται, αποφασίζουν ότι παραείναι γαμάτοι για να μην προσφέρουν στον κόσμο αγνό και ατόφιο stoner και βάζουν μπροστά για νέο δίσκο. Επειδή όμως έχουν περάσει 15 χρόνια από την τελευταία δουλειά τους, με πολλά πράγματα να έχουν αλλάξει και, κυρίως, επειδή οι Acrimony είπαν ό,τι είχαν να πούν τότε, άλλαξαν το όνομα σε Sigiriya και πλέον έχουμε να κάνουμε με μια 100% 10s μπαντα.

Στα του δίσκου, φυσικά και το "Return to Earth" έχει κοινά στοιχεία με τις δουλειές των Acrimony. Στην ουσία μιλάμε για την ίδια μπάντα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και καίριες διαφορές. Για αρχή, όπως γίνεται φανερό και από τον τίτλο, οι Sigiriya κινούνται σε πιο γήινες φόρμες. Η ψυχεδέλεια που είχε ρόλο μπροστάρη στους Acrimony, εδώ έχει υποχωρήσει στο background. Έτσι ο δίσκος είναι πολύ πιο heavy από οποιαδήποτε δουλειά τους. Εδώ όλο το βάρος έχει πέσει πάνω στο groove. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ΠΕΛΩΡΙΟ το άτιμο. Επιπλέον, οι Ουαλοί έχουν ωριμάσει και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Και στα φωνητικά του Dorian Walters που τραγουδάει καλύτερα από ποτέ και στις συνθέσεις των υπολοίπων που φαίνεται να παίζουν παπάδες με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο δίσκος διαρκεί μόλις 35 λεπτά (όσο διαρκεί δηλαδή ένας καλοφτιαγμένος μπάφος) και τα 7 κομμάτια που περιέχει είναι όλα ένα κι ένα. Την παράσταση όμως κλέβει (άνετα κιόλας) το 10λεπτο Deathtrip to Eryri, που κλείνει το δίσκο και χωρίς πλάκα, πρόκειται για μια εκπληκτική κομματάρα που κλάνει μεθάνιο πάνω σε ό,τι τολμάει και αυτοαποκαλείται stoner τη σήμερον ημέρα.
Ο βασιλιάς (Acrimony) πέθανε. Ζήτω ο βασιλιάς (Sigiriya).

Sigiriya @ Facebook
Metal Archives

Satan's Host - By the Hands of the Devil (2011)

Μετά το ακατέργαστο διαμάντι Metal from Hell (1986) και το EP Midnight Wind (1987),οι Satan's Host χώρισαν τους δρόμους τους με τον Harry "The Tyrant" Conklin και η μουσική τους από το σατανικά μπολιασμένο παραδοσιακό heavy,άρχισε να εκφράζει τις evil διδαχές της δια μέσου συνηθέστερων για τη θεματολογία οχημάτων,είτε αυτό είναι το black είτε το death metal.Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι σε αυτό μάστορες ήταν άλλες μπάντες και όχι οι Satan's Host που σε αυτούς τους δίσκους τους υπήρξαν αξιοπρεπείς αλλά μέχρι εκεί.Και να πω την αμαρτία μου,για την post-1987 δραστηριότητα της μπάντας έμαθα ψάχνοντας στο διαδίκτυο μόλις χθες!

Tι σημαίνει όμως,στο δια ταύτα η επιστροφή του Τyrant ή κατά Satan's Host "Leviathan Thisiren" στις τάξεις τις μπάντας εν έτει 2011?Είναι το αποτέλεσμα ικανοποιητικό?Απ' ότι φαίνεται οι απόψεις ποικίλουν.Εγώ τάσσομαι υπέρ του νέου δίσκου,μετά από πολλαπλές ακροάσεις.Η μουσική απέχει από το να χαρακτηριστεί κλασικό heavy metal.Περισσότερο σαν ένα συνοθύλευμα us power και thrash με ακατάπαυστο blast beat,βαρβάτες κιθάρες rif-o-πολυβόλα με παραδοσιακό σολάρισμα θα την περιέγραφαΠρόσθεσε μέσα σε όλο αυτό την μοντέρνα παραγωγή(τουλάχιστον σε σύγκριση με αυτή του Metal from Hell) και θα καταλάβεις για τι στροφή ήχου μιλάμε.Οι ερμηνείες του Θεού Harry Conklin δε θα μπορούσαν να είναι κάτω του παραδεισένιου,όποιος τον έχει δει ζωντανά ξέρει οτί εδώ δεν υπάρχει ανάγκη για πειραγμένα κουμπιά στην κονσόλα του studio.Το αποτέλεσμα στα αυτιά μου δένει μιά χαρά.Στην πρώτη ακρόαση ενδεχομένως να παρεξηγηθεί ως χαοτικό,έπειτα όμως το πεδίο ξεκαθαρίζει.Η μοντερνίζουσα (και όχι μοντέρνα)προσέγγιση του power-death ήχου αναδεικνύει το εύρος τoυ larger than life επαναπατρισθέντως λαρυγγιού και το αντίστροφο,κάνοντας το δίσκο ιδιαίτερα αξιόλογο και ενδιαφέρων.

Και το βασικό ερώτημα που προκύπτει προφανώς είναι το εξής:Koιτάει το "By the Hands of the Devil" στα μάτια το "Metal from Hell"?Aν έπρεπε να απαντήσω μονολεκτικά θα έλεγα όχι.Το θέμα όμως είναι το τι περιμένει να ακούσει κανείς.Ο Tyrant τραγουδά άπταιστα,οπερατικά,κάργα heavymetalικά,αλλά το ύφος του Metal from Hell μονάχα σε μικρές στιγμές ακούγεται.Η μουσική είναι πολύ βίαια και επιθετική αλλά το ολοκαύτωμα του ντεμπούτου εδώ δεν αναπαράγεται ούτε στο ελάχιστο.Aκούς οποιοδήποτε τραγούδι του Metal from Hell και νιώθεις το κακό να χύνεται από τα ηχεία και να πλυμιρίζει το σύμπαν όλο,από έναν τραγουδιστή που ακόμα και ο Σατανάς ο ίδιος τρέμει.Καλώς ή κακώς τα ρομαντικά 80's,η χάλια παραγωγή,η φλόγα της στιγμής και η πρωτόλεια προσέγγιση συνέβαλαν τα μέγιστα στο obscure στοιχείο του Metal from Hell και κατ επέκταση δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.Ας μην αδικούμε όμως καθ όλα αξιόλογες δουλειές από ήρωες περασμένων δεκαετιών που δεν κωλώνουν να επαναπροσδιοριστούν και να θυμίσουν περισσότερο.....Blood Revolt παρά να κοτσάρουν εκ του ασφαλούς αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που να αναγράφει "for fans of Jag Panzer".Ρίξτε μιά αυτιά και τα σμπεράσματα δικά σας.

Trivia:

"I am the ancient lord of the western gate, the seductive serpent who brought forth wisdom to EVE. The spear unto the first womb of mankind spreading my seed unto you all forever and eternal. My name "THISIREN" was given to me by the dark lord SATAN at the beginning of time. Screaming out from the blackness of hell with the power of eternity at my beacon. Behold my powerful voice that pierces to your very core. Behold the wisdom of the ages within my being. Behold the attention I steal and the tremors that take you on a ride like never before. I am worthy of praise and demanding of it also. My background of the ancient voices of Samaria and Egypt grant me wisdom beyond all. Fear me, worship me, Lust for me and praise me with all your soul. For it has always been mine for the taking.

LEVIATHAN THISIREN "serpent's tongue"

My earthly instruments are as follows: Sennheiser and Alesis gear"

To αβυσσαλέο βιογραφικό του Harry Conklin στο επίσημο site των Satan's Host.Μα επιτρέπεται ρε Harry???Εσύ έχεις τραγουδήσει και ένα Eyes of the Young!

Cathedral,Violet Vortex,Infidel Live Gagarin 205 Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Έχει ο καιρός γυρίσματα...Το ότι το review για την εμφάνιση των Cathedral θα το έκανα εγώ και όχι κάποιος από τους δύο doomsters του blog,δε το περίμενα.Από την άλλη,είναι τέτοια η αγάπη που τους έχω,είναι που δεν τους είχα ξαναδεί ποτε και ότι αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία μου να το κάνω,που δε γινόταν να τους χάσω.Extra special thanks στον Αzarak και την Banshee λοιπόν,που φρόντισαν να με διευκολύνουν.

Δυστυχώς Infidel δεν είδαμε,ούτε έτυχε να ακούσουμε κάποιο σχόλιο για την εμφάνισή τους άρα άποψη δεν έχουμε.Και τώρα που το σκέφτομαι,έχω να τους δω Live αρκετά χρόνια,από μία εμφάνισή τους στην Τεχνόπολη σε ένα παζάρι δίσκων.Next time i guess.

Oι Violet Vortex που ακολουθούσαν έπαιξαν τίμιο και αργόσυρτο Doom metal,καταφέρνοντας να ταιριάξουν ωραία στο ύφος της βραδιάς.Μοναδική ένσταση ο τραγουδιστής/μπασίστας frontman τους και η σχετικά αμήχανη και μουδιασμένη σκηνική του παρουσία.Κάτι που προς το τέλος του setlist τους ευτυχώς ανταπεξείλθε και έδεσε αρμονικά με την υπόλοιπη μπάντα αποδίδοντας μάλλον τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους,αφήνοντάς μας με καλές εντυπώσεις.

Τελευταία περιοδεία των Cathedral,πρώτη φορά που θα τους έβλεπα,πρώτο live στο Gagarin για την παρέα μου.Είναι λογικό η αγωνία μας να κορυφώνεται,με θέα το πανό του The Guessing Game που κοσμούσε τη σκηνη.Με το που άρχισε το live δικαιώθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες μου.Vampire Sun και βουτάμε στη δύνη της μουσικής μονομιάς,χωρίς ελπίδα να βγούμε πριν η μπάντα μας αποχαιρετίσει,δυστυχώς μια και καλή.
Mέσα στη μιάμιση ώρα που ακολούθησε οι Cathedral παρέδωσαν μαθήματα για το πως το διαλύει μια μπάντα με το κεφάλι ψηλά.Η απόδωσή τους άγγιξε το άψογο,το setlist τους ήταν ένα δισκογραφικά ισομερώς καταναμειμένο best of,το μεταξύ τους δέσιμο παροιμιώδες και ο Lee Dorrian θεόθεος.
Kάπου ανάμεσα στις αρχετυπικές Sabbath διδαχές του Doom,τα χίπικα ψυχεδελικά ταξίδια,τον βουβό τρόμο που αποπνέει το εξώφυλλο του 'Death Walks Behind You των Atomic Rooster ή το film Vertigo του Alfred Hitchcock και την παραισθησιογόνα λήθη του sex με την καλή σου,κάθε μα κάθε πηχτό riff σε άρπαζε από το λαιμό και σε έχωνε βαθία στην θολή και πολύχρομη ουτοπία των στίχων.
Η κατά τα άλλα φοβερή και τρομερή μπάντα είναι καταδικασμένη να ζει υπό τη βαριά σκιά του Lee Dorrian,του οποίου η θεατρικότητα και η σκηνική παρουσία γενικότερα,δρα ως καταλήτης στο να εκπέμπει η σκηνή σύσωμη τα όσα παραπάνω περιέγραψα.Άλλοτε φιμωνόταν και άλλοτε κρεμιώταν απο το καλώδιο του μικροφώνου,με το που σκάει το riffffff(ναι ρε,με 6 "F"!)του Enter the Worms,να σου τον με το μικρόφωνο καρφωμένο στο στόμα να περπατάει σαν ζομπι.Κάθε βλέμμα και κάθε κίνηση του,αν και φαινομενικά ασήμαντα,είχαν τελικά νόημα στην απόδωση των τραγουδιών,κάνοντας τους πιό ακροβατικά επιδέξιους "stunt rock" frontmen μια χαψιά.Μεγάλο μουρλοκομείο,με γκριμάτσες που μόνο με καυλωμένο Gary Moore συγκρίνονται,ψυχή πραγματικού ερμηνευτή και ένοχο παρελθόν στους Napalm Death.Aγαπάμε.
Cosmic Funeral,Ride,Soul Sacrifice,Upon Azrael's Wings,Midnight Mountain,Utopian Blaster μερικά highlights ανάμεσα σε highlights και το αγαπημένο Hopkins στο οποίο ο Vincent Price έλαμψε δια της απουσίας του.Ναρκωτικά και μαλακίες μου λέτε εσείς μετά.....Όποιος το έχασε..his/her soul condemned to Hell.

Ζόφος και μαγεία.

Τα παρακάτω 2 τραγούδια, συνοψίζουν ό,τι αγαπάω στο black metal, σε ένα είδος στο οποίο δηλώνω τουρίστας αλλά από αυτούς που δεν το χορταίνουν και το επισκέπτονται κάτι παραπάνω από τακτικά.






Το πρώτο είναι το "Abscission" των Deathspell Omega, από το άλμπουμ, Paracletus (2010).
Το δεύτερο είναι το "Țesarul De Lumini" των Negură Bunget, από το άλμπουμ, Om (2006).

To tastecornucopia πάει στο Roi Mat

Με μεγάλη χαρά ανακοινώνω ότι αυτό το σάββατο, 1/10, στο Roi Mat Rock club εγώ και ο Batman θα ανεβούμε στα 'decks' για να επιλέξουμε τραγούδια μέσα απο 4 δεκαετίες σκληρού ήχου, από 70'ς hard rock, 80's heavy metal, alternative, stoner και ότι άλλο προκύψει. Ελπίζουμε να το διασκεδάσετε όσο σκοπεύουμε να το διασκεδάσουμε και εμείς!

Ευθυγραμμισμένα άστρα,Aυγή και Cathedral

Enter the Forest or Enter the Worms

"Lost in the battlefield of opposite extremes
I ponder the enbankment that stands in between
The monochrome and colour entirity
I see the beauty and chaos of fate and destiny
Stand in the balance
Of forest equilibrium
Absorb every aspect
Of forest equilibrium
The fatality of optimism shall we not embrace
But evolve into the actual with grace
Outweigh the balance through excessive choice
I return to the wisdom of this equalateral place
Rebuild thy strength
Here in forest equilibrium
Through irreligious choice
In forest equilibrium
Come walk with me
Through violet smokescreens
Where both feet tread upon joys and agonies
Calm in all we see
Masters of destiny"

Kαλημέρα

Big Business - Quadruple Single EP (2011)

Τη συγκεκριμένη κυκλοφορία την είχα κλάσει λιγάκι. Δεν ξέρω γιατί. Τους Big Business τους θεωρώ από τις πιο πωρωτικές και εξελίξιμες μπάντες στο χώρο του heavy/stoner/sludge χώρου, οπότε μάλλον απλά έτυχε και δεν την είχα ακούσει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως.

Το παρόν EP αποτελεί φυσική συνέχεια του καταπληκτικού "Mind the Drift" που βγήκε πριν 3 χρόνια. Πλέον είναι τετράδα αφού προστέθηκε στο line-up και ο κιθαρίστας Scott Martin και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίρνει μεγαλύτερο όγκο ο ήχος τους.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι τα παλικάρια δεν αναμασάνε παλιές ιδέες αλλά καταφέρνουν και δημιουργούν, για άλλη μια φορά, ένα κολάζ επιθετικής και άκρως πωρωτικής μουσικής, απαρτιζόμενο από 4 δυναμίτες. Μοναδικό αρνητικό θα έλεγα ότι είναι μόνο η διάρκεια που μετά βίας αγγίζει τα 18 λεπτά. Και όταν μιλάμε για τους Big Business, ναι 18 λεπτά είναι λίγα.

Τουλάχιστον υπάρχει αυτό το Guns, που όπως επισημαίνει με πολύ εμφατικό τρόπο και ο Jared Warren (φωνητικά, μπάσο) "Guns are better than anything else".
Ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω;

http://bigbigbusiness.com/

Sanctuary,Disharmony live Gagarin 205 Kυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Tο πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση φτάνοντας στο Gagarin ήταν η πληθώρα απο Megadeth μπλουζάκια.Φαίνεται οτι ο κόσμος γνωρίζει τη λεπτομέρια οτι ο Dave Mustaine έχει επιμεληθεί την παραγωγή στον πρώτο δίσκο των Sanctuary.

Oι Disharmony που άνοιξαν τη βραδιά,ήταν για άλλη μια φορα άψογοι.Ορεξάτοι όσο δεν τους έχετε ξαναπετύχει,και Nevermore-ικοί όπως πάντα,έδεσαν άψογα με το ύφος της βραδιάς και θεωρώ οτι δικαίωσαν την απόφαση των Sanctuary να επιλέξουν αυτούς,αναμεσα σε τρεις υποψήφιες μπαντες.

Με το που βγήκε η μπάντα στη σκηνή,οι φόβοι μας οτι θα δούμε συναυλία με κοκκινομάλλη τραγουδιστη πήγαν περίπατο,καθώς ο Warel συμορφώθηκε και εκτός από το παλίο του συγκρότημα επανήλθε και στο κλασικό ξανθό του look.Ναι ξέρω,μικρότητες για τρίχες,αλλά ως ξανθός αποδίδει καλύτερα(!).O Jim Sheppard ήταν πολύ πιό ακμαίος απο την τελευταία εμφάνισή τους με Nevermore,Dave Budbill και Lenny Rutlege ήταν βράχοι ενώ ο έταιρος κιθαρίστας Brad Hull,εκτός από άψογος headbanger ήταν φτυστός ο Mick Box!

Το κατάμεστο venue και η επανασυνδεδεμένη μπάντα βρίσκονταν σε μια διαρκή ανταλλαγή ενέργειας καθ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.Το 2005 είχα δει έναν Warrel κυρίαρχο της σκηνής,πέρσυ έναν Warrel λίγο στον κόσμο του,αλλά φέτος Sanctuary και ακροατήριο έγιναν ένα,εκμηδενίζοντας κάθε απόσταση,είτε νοητής κυριαρχίας επι σκηνής είτε πραγματικής απόστασης.Ακόμα και οι γνωστές "προσταγές" του τύπου "I expect chaos" γίνονταν χαριτολογόντας και με θεατρική ορθοφωνία.Και λαθάκια έγιναν βέβαια,αλλά δε νομίζω να ενόχλησαν κανέναν,αφού σε γενικές γραμμές η απόδωσή τους ήταν πολύ υψηλή.Οι τραγουδάρες που έγραψαν οι Sanctuary στους δύο δίσκους τους μας κεραυνοβολούσαν η μια μετά την άλλη και δε νομίζω οτι έχει νόημα να αναφέρω τίτλους ή personal favorites.Οτι θα έβλεπα όμως crowd surfing σε τραγούδι Scorpions ή,ακόμα χειρότερα Jefferson Airplane δε το περίμενα.Μαγκιά τους!

Το event κορυφώθηκε στο encore με Taste Revenge,όπου το crowd surfing έδινε και έπαιρνε και η σκηνή γέμισε με οπαδούς,όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα και εντελώς αυθόρμητα.Μιλάμε πλέον για πάρτυ μεταξύ καλών φίλων,όμοιο του δεν έχω ξαναδεί σε Metal συναυλία,παρά μόνο σε live Iggy Pop.Μπορεί να τα έχουμε σκατώσει σα χώρα αλλά σαν κοινό όταν διψαμε για συναυλία και η μπάντα είναι αρκετά αλητήρια,συμβαίνουν τέτοια όμορφα που θα έχουμε να μνημονεύουμε για χρόνια.Κι ας ήταν την ένταση του μικροφώνου χαμηλή..Μetal!

Ghostpoet (UK) - Peanut Butter Blues and Melancholy Jam (2011)

Είναι μάλλον τελικά της μοίρας μου να ασχοληθώ με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με το hip hop (βλ.). Και ο Ghostpoet αποτελεί ιδιαίτερα πρόσφατο εύρημα από φίλο που ασχολείται αρκετά με τη σκηνή της πιο experimental/abstract hip-hop.

Δεν είμαι κανένας ειδικός, αλλά διακρίνω μια τάση που συμπαθώ πολύ την τελευταία δεκαετία της μουσικής αυτής να γειώνεται σε κάτι που εκφράζει πολύ πιο "καθημερινά" πράγματα και ανησυχίες, καθώς και να σπρώχνει τα σύνορά της με άλλες μουσικές. Και εν πάση περιπτώσει, αν πιο παλιά η στιχουργική κάποιων ήταν πιο εναλλακτική, δεν είναι κάτι έχω καταφέρει να αντιληφθώ, εκτός ίσως από τους Beastie Boys. Ξεφεύγω όμως.

Μια απλή περιγραφή του τι έχει κανείς: Πάρτε το Lotus Flower, γδύστε το μέχρι να μείνουν τα υπέρογκα, σκοτεινά και σχεδόν dub μπάσα του, μια πιο "σπιτική παραγωγή" με επαναλαμβανόμενα drums και κιθάρα, με φωνητικά a la Roots Manuva σε πιο τρεμάμενο ύφος, που άλλοτε σχεδόν παραμιλάνε σαν να παραπατάνε με αυτή την κομμένη προφορά του Λονδίνου, άλλες φορές "καθαρίζουν" για να πουν αυτά που θέλουν, μισοτραγουδιστά, μισορυθμικά και στίχους που φτύνουν όχι κρώξιμο για άλλους mcs, ωδές σε λεφτά και αντρίλα αλλά τα κοινωνικά σκατά που τρώς καθημερινά, με λιτότητα, χωρίς καμιά υπερβαθιά φιλοσοφία. Δεν είναι άλλωστε και αναγκαία. Είναι νομίζω έτσι και αλλιώς εύκολο για οποιονδήποτε να ταυτιστεί με όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να τα υπεραναλύσει. Είτε μιλάμε για απλά ένα fucked up μεθύσι (Cash and Carry me Home) είτε για στοιχειώδη υπαρξισμό με τη μορφή του "που πάνε όλα αυτά που κάνω? πού σκατά θα καταλήξω?" (Gaaasp), η ατμόσφαιρα που δίνεται είναι υπνωτική, ύπουλα υποτονική και ανησυχητική.

Εν τέλει, δεν χρειάστηκε πολύ για να το βάλω στο repeat. Ο δίσκος δεν είναι Sinucidal, δεν επανεφεύρει τίποτα - αλλά είναι κολληματικός και αποτελεί ένα πάρα πάρα πολύ καλό ντεμπούτο από έναν κατα τ' άλλα άγνωστο και υποσχόμενο καλλιτέχνη. Και φτάνοντας στο Liiines, βρίσκει κανείς επιτέλους τη λύτρωση από τη σκοτεινίλα και απαισιοδοξία του δίσκου - ξέρετε, ψοφάω για τέτοια. Και το εξαιρετικό είναι οτι όλα τα κομμάτια αποτελούν ορχηστρικά ολοκληρωμένα σύνολα και όχι απλά 10 samples πεταμένα πάνω σε ένα μηχανικό drum machine - σε σημείο που τα έχει παίξει ουκ ολίγες φορές live με συνοδεία μόνο μιας ακουστικής κιθάρας, και ας χάνουν τον αναθυμιαστικό χαρακτήρα που έχουν αρχικά.

Enjoy. Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια του εγχειρήματος.

http://www.megaupload.com/?d=A4DPXZTO
(320)


(συμβουλή: ακούστε κοιτώντας το εξώφυλλο του άλμπουμ
και όχι τη φωτογραφία του youtube)

RWAKE - Rest (2011)

Δώστε βάση εδώ γιατί μάλλον (για μένα σίγουρα) μιλάμε για τον κορυφαίο δίσκο της χρονιάς.
Οι RWAKE επιστρέφουν 4 χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Voices of Omens", με έναν άκρως προοδευτικό (με την κυριολεκτική έννοια) δίσκο γεμάτο από συναρπαστικές ιδέες, λαβυρινθώδεις συνθέσεις και πολλές μεγαλειώδεις στιγμές. Ήδη από το 2005 με το επίσης φανταστικό "If You Walk Before You Crawl, You Crawl Before You Die", είχαν δείξει για τι είναι ικανοί, καθώς επίσης τότε ήταν που έδειξαν ότι πλέον είχαν αφομοιώσει πλήρως τις επιρροές τους και έφτιαξαν τον ήχο τους, ο οποίος πλέον είναι 100% RWAKE.

Αυτό που κάνει τους RWAKE ξεχωριστούς είναι, ο μοναδικός τρόπος που συνδυάζουν το πρωτόλειο sludge των Eyehategod με την εγκεφαλική προσέγγιση των Neurosis και το βαρύ και πολύπλοκο doom των YOB με το επιθετικό, τεχνικό progressive των πρώιμων Mastodon. Τα δυνατά τους σημεία είναι τα εκπληκτικά κιθαριστικά leads που εναλλάσονται με περίτεχνο τρόπο και πολλές φόρες μπαίνουν σφήνα στο ρυθμό, το νευρωτικό drumming και, φυσικά, τα διπλά φωνητικά μεταξύ του C.T. και της B. που αλληλοσυμπληρώνονται άριστα.

Με το "Rest", εξελίσσονται και τη μουσική τους την πάνε ένα βήμα παραπέρα από εκεί που την άφησαν στο "Voices of Omens". Οι συνθέσεις είναι πιο απλωμένες, ελαφρώς πιο πολύπλοκες αλλά εξίσου επιθετικές. Δεν είναι καθόλου εύκολος δίσκος κι αυτός, όπως δεν ήταν και οι προηγούμενοι. Οι επικές πινελιές όμως που υπάρχουν διάσπαρτες, τον κάνουν εύκολα προσβάσιμο. Ουσιαστικά, υπάρχουν 4 συνθέσεις (συν 2 εισαγωγικά κομμάτια του 1 λεπτού), που η μία είναι καλύτερη από την άλλη. Τα leads είναι τόσο καίρια και μεθοδευμένα που προκαλούν ανατριχίλες και τα riffs κολλάνε στο μυαλό και μοιάζουν μνημειώδη. Τα φωνητικά είναι ξεχωριστή περίπτωση αφού η δουλειά που έχει γίνει ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Από τη μία ο C.T. ουρλιάζει σαν να κάνει επικλήσεις σε ένα ανώτερο ον, ενώ η B. έρχεται να δώσει μια άλλη διάσταση με τα black ουρλιαχτά της.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω μια ψυχρή track-by-track ανάλυση αλλά επειδή κάποια πράγματα δεν μπορούν να περιγραφούν με απλές λέξεις, καλύτερα ας περιοριστώ στο ότι, αυτά που θα ακούσετε στο Rest δεν τα ακούτε κάθε μέρα. Τελείως επιγραμματικά, ακούστε τι γίνεται στο It Was Beautiful, But Now It's Sour, πριν κλείσουν καν δύο λεπτά, ή το 16λεπτο "The Culling" που σε μεγαλοπρέπεια συγκρίνεται μόνο με κάνα "Call of Ktulu", ή ακόμα περισσότερο ακούστε το 2ο μισό του -πέρα από κάθε λογική, ανεπανάληπτου- "Was Only A Dream" που κλείνει το δίσκο.

Όσοι ξενέρωσαν με τη βατή στροφή των Mastodon, αυτό είναι το τέλειο υποκατάστατο. Αλλά ακόμα και όσοι γούσταραν, με το "Rest" θα γουστάρουν περισσότερο. Πιστέψτε με, αυτός ο δίσκος είναι μια εμπειρία. Είναι σκεπτόμενη, εγκεφαλική, επιθετική μουσική για ακροατές που θέλουν να βιώσουν κάτι το διαφορετικό. Είναι το γαμημένο ΕΠΟΣ της χρονιάς.

Metal Archives
http://rwake.bandcamp.com/ (ακούτε όλο το δίσκο εδώ)