Mastodon - The Hunter (2011)

Καταρχάς να εξηγηθώ. Το Remission (μαζί με το Lifesblood EP) είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ από Mastodon. Από εκεί και πέρα, όλα τους τα άλμπουμ μου άρεσαν, αλλά επειδή δίσκο με δίσκο, η επιθετικότητα υποχωρούσε, στο τέλος έμενα με μια πικρία. Στο Crack the Sky, με ξενέρωσε ελαφρώς η εμφανώς πιο prog προσέγγιση, αλλά είχε κάποιες δαιδαλώδεις συνθέσεις, όπως τα Czar, Last Baron και το ομότιτλο που γούσταρα. Φτάνουμε λοιπόν στο φετινό τους πόνημα, το οποίο μάλλον ήταν και ο πιο αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς.

Ας ξεκινήσω με τα αρνητικά: Για πρώτη φορά δεν μου αρέσει καθόλου το artwork. Ο Paul Romano με τα καταπληκτικά του εξώφυλλα την έκανε και την θέση του πήρε κάποιος AJ Fosik.
Στα του δίσκου, έχουμε να κάνουμε με την πιο βατή και πιασάρικη δουλειά των Mastodon. Τα prog στοιχεία έχουν πληθύνει, θυμίζοντας έντονα Beatles, Pink Floyd και άλλα prog συγκροτήματα των '60s και '70s. Το sludge έχει υποχωρήσει σχεδόν οριστικά όπως και τα ουρλιαχτά. Πλέον έχουμε περισσότερα από ποτέ καθαρά φωνητικά και επίσης για πρώτη φορά ακούμε τον ντράμερ Brann Dailor να τραγουδάει, με ένα τρόπο που προσωπικά μου φαίνεται άκρως ενοχλητικός. Επίσης, ακούμε πολλά heavy rock/stoner στοιχεία, που μάλλον, όμως αυτά, κρίνονται πετυχημένα.

Εντάξει οι Mastodon είναι παιχταράδες. Αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να έχουν πραγματοποιήσει 180 μοιρών στροφή, αλλά αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν το κάνουν καλά. Όλες οι επιρροές τους είναι αρμονικά συνδυασμένες. Κλασσικά η κιθαριστική δουλειά είναι εξαιρετική. Ο δίσκος μπορεί να μην είναι επιθετικός, αλλά παραμένει heavy. Μερικά riffs είναι πανέμορφα και κατ' επέκταση κάποια κομμάτια, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνουν κλασσικά.
Όπως για παράδειγμα το The Sparrow, που για μένα είναι και το κορυφαίο του δίσκου: Μια ευθεία αναφορά στο Wish You Were Here των Pink Floyd και με ένα μεσαίο riff που κάθε heavy rock μπάντα θα ζήλευε.
Ή όπως το Curl of the Burl, που με τη μαγκιά του σβήνει ολόκληρες δισκογραφίες stoner συγκροτημάτων.
Ή όπως τα Black Tongue και Spectrelight (με συμμετοχή Scott Kelly), που θυμίζουν παλιές καλές εποχές.
Από εκεί και πέρα όμως, βρίσκω μόνο διάσπαρτες καλές στιγμές, αρκετές μέτριες και μερικές κακές. Όπως το απαίσιο "Creature Lives" (εδώ τραγουδάει ο Dailor), που είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από Mastodon, γενικά.

Εν κατακλείδι, το The Hunter, θεωρώ ότι δεν είναι κακός δίσκος. Οι Mastodon εξελίσσονται διαρκώς, προσθέτουν καινούρια στοιχεία, ανοίγουν νέους δρόμους, δεν επαναλαμβάνονται ενώ ταυτόχρονα κρατάνε μία σταθερή heavy βάση και θέτουν νέα μέτρα και σταθμά, δικαιολογώντας την τρομερή απήχηση που έχουν. Αλλά εμένα δεν μου κάνουν πλέον. Δεν συγκλονίστηκα σε κανένα σημείο και σε αρκετά βαρέθηκα, κουράστηκα και εκνευρίστηκα.
Είναι ένας δίσκος που αξίζει ενασχόλησης και ακροάσεων αλλά μέχρι εκεί.