Θυμάμαι δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είδα για πρώτη φορά τι σκηνικά παιζόντουσαν στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, όπου μπάντες τύπου Across the river έπαιζαν στο χύμα στην έρημο, ξεκινώντας στην ουσία μουσικό ρεύμα. Πριν απο λιγότερο καιρό έμαθα πως έχει δημιουργηθεί αντίστοιχη φάση στην χώρα μας, με όνομα Praise the Fuzz, και από τότε δηλώνω θαμώνας και υποστηρικτής.Praise the Fuzz vol. 5 λοιπόν και μόνο τα παιδιά απο τους Brotherhood of Sleep, αλλά και όσους άλλους είχαν για βοήθεια, ξέρουν με πόσο κόπο και ιδρώτα κατάφερε να γίνει πραγματικότητα. Για αυτό λοιπόν τον λόγο, αλλά και γιατί μοναδικός σκοπός του praise είναι να ενωθούμε υπό των ηχητικών δονήσεων, όσες μπάντες παίζουν κάθε φορά είναι υπεράνω κριτικής όσων αφορά μουσική απόδοση, setlist, παικτικής αρτιότητας και τέτοια. Στα αυτιά μου όλοι γαμάνε. Και γιά ό,τι άκουσα,είδα και με έκανε να περάσω καλά θέλω να γράψω.
Lunarmare πρώτη μπάντα,, να ξεκινάνε τις πρώτες νότες μόλις πάτησα το πόδι μου στην παλλόμενη άμμο της παραλίας. Από την Κομοτηνή τα παιδιά, με μία παραπάνω δόση άγχους, παρά το γεγόνος πως το κοινό νιώθαμε ήδη σαν να είχαμε γνωριστεί όλοι μεταξύ μας, με την διάθεση να είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ωραίες μουσικές και όμορφοι πειραματισμοί με τρομπέτα και 'μπλιμπλίκια΄(for more info ask Amberclock) τύπου Hawkwind. Δυστυχώς δεν γνωρίζω πόσο κοντά στο μέλλον θα μπορέσω να τους ξαναδώ.
Ακολουθούν οι Circassian, που είχα δεί ξαναδεί αρκετούτσικες φορές, αλλά τώρα σαν κάτι να είχε αλλάξει, προς το καλύτερο. Ιδιο lineup( αν θυμάμαι καλά δηλαδή), ίδια όργανα, αλλά ο ήχος τόσο surf όσο είχα αναγκη να ακούσω μετά από ένα βράδυ κοπανήματος με 50's σε κάποιο μαγαζί της Αρκαδίας. Οι προτάσεις για ονοματοδοσία του ήχου τους πέφτουν σαν βροχή ( ή άμμο;) από εμμέ και τον Amberclock με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο Psysurf. Its a thing I tell you.
Επόμενη μπάντα που ήθελαν να δω πιο πολύ, και αρκετοί απο τους παρευρισκόμενους, oι Dala Sun. Ξεκινήσνε τον κακό χαμό με κόσμο να επιδίδεται σε headbanging, waistbanging, hairdrying, beerdrinking, hazepuffing, beerthrowing, με αποκορύφωμα το Drunk όπου οφείλεις να τραγουδάς μόνο μεθυσμένος και χωρίς να θυμάσαι την 'μελωδία'. Φωνή από τα ηχεία δεν ακούσαμε ποτέ αλλά 'να' μας. Αλητεία μόνο
Ώρα για τους οικοδεσπότες του praise, Brotherhood of Sleep, και ώρα για έμενα να κάνω μια βουτιά στην θάλασσα. Το είχα πεί στον εαυτό μου θα προτιμήσω να είμαι στο νερό την ωρά που θα παίζανε. Πέρα από τα προσωπικά μου, οι Brotherhood είχαν τρομερό ήχο (λογικό αφού δικός τους ήταν ο εξοπλισμός) για τα δεδομένα και έκλεισαν με κανούργιο κομμάτι όπως συνηθίζουν.
Τελευταίοι οι Routes, και ανάθεμα αν μπορώ να θυμηθώ τι ώρα ήτανε. Δυστυχώς ενώ αρχίσανε καλά κάτι παίχτηκε και ξενερώσανε, με αποτέλεσμα να σταματήσουν κάπως σύντομα και απότομα την εμφάνιση τους. Κρίμα γιατι σαν support των Acid King που τους είχα δει, μου είχαν αφήσει μόνο θέτικες εντυπώσεις, και μαζί με Ντάλα ήταν τα συγκροτήματα που με είχαν ψήσει πιο πολύ. Δεν πειράζει παίδες την επόμενη φορά!
Εν ακολουθία λοιπόν jam session με πολλους και διάφορους, με την μνήμη μου να με εγκαταλείπει. Κάτι αχνά θυμάμαι τον Amberclock, την κοκκινοσκουφίτσα που είχε καρκίνο, πιατίνια να τακτοποιούνται ενώ ο drummer συνεχίζει να παίζει και μία τρομπέτα σε ένα απίστευτα καλό για να είναι τυχαίο jam.
Cheers, και του χρόνου, ευχαριστούμε, we want more και τέτοια.
Lunarmere
Circassian
Dala Sun
Brotherhood of Sleep
Routes
Jam
Click to enlarge, την παραλία την αφήσαμε όπως την βρήκαμε, ίσως και λίγο πιο χαρούμενη.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου