HOPE.

disclaimer: ήταν αδύνατο να ξεκινήσω από την ημερολογιακή αρχή, για λόγους που γίνονται κατανοητοί στο κείμενο. θα γράψω πρώτα την τελευταία μέρα παραμονής μου έξω λοιπόν, σε μια εντελώς anticlimactic κίνηση χάριν της ψυχικής μου υγείας.

---

13/12/2010. Godspeed You! Black Emperor, live at Troxy.

Οι Godspeed είναι ένα θηρίο. Είναι ένα ζωντανό πράγμα που αναπνέει. Τεράστιο, γκρι, βιομηχανικό, με γρανάζια στα σωθικά του και λιγοστά χρώματα και ό,τι άλλο καταφέρνει να επιζήσει να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε σχισμές, σαν υγιή παράσιτα. Ξύπνησαν σε μια εποχή που τους χρειάζεται, όχι απο μουσικής απόψεως. Απο υπαρξιακής.

Τα πρώτα 15 λεπτά της συναυλίας ήταν ένας υπόκωφος βόμβος που εξελίχθηκε σε έναν τεράστιο όγκο ήχου, που ξεδιπλωνόταν, ούρλιαζε, κιθάρες αναδυόντουσαν φτύνοντας τρέμολο, βρωμιά και απελπισία για να  ξαναβυθιστούν στο χάος. Σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή υπνωτισμένος οτι αυτό ακριβώς ήταν το τι ξύπνησε. Και γιατί ξύπνησε. Οι GY!BE είναι η ανάκλαση του κόσμου. Υπό το σκοτεινό urban πρίσμα του. Αντικατοπτρίζουν ό,τι είναι λάθος σε αυτόν - τον πόνο του, την σκατίλα του, το χάος του, τη μόλυνση που τρώει το υγιές, τα μωρά που γεννιούνται παραμορφωμένα ή με εγγενή εξάρτηση στις καταχρήσεις της μητέρας, την βία του ανθρώπου όχι μόνο ταξικά ή εξουσιακά αλλά ως σκοτεινή πλευρά, την αυτοκαταστροφή που φέρνει ο βομβαρδισμός μιας πόλης ή η δημιουργία ενός όπλου, τη φωτιά που καταπίνει τη φύση και τελικά μαζί και όσους την ξεκίνησαν.

Και παραδόξως, είναι και ό,τι είναι καθαρό. Όμορφο. Το τοπίο που ρευστοποιείται και αλλάζει ενώ ταξιδεύεις και όσα υπάρχουν σε αυτό, απείραχτα από τον άνθρωπο, ανεξάρτητα. Η φύση που ξανακαλύπτει τους ξεχασμένους σταθμούς τραίνων, τις απανθρακωμένες πετρελαιοπηγές ή τα πτώματα. Το πράσινο που παραμένει για να θυμίζει οτι δεν χάθηκε τίποτα ακόμα. Η ελπίδα. "Hope" είναι αυτό που τρεμοπαίζει στο πανί πίσω απο το συγκρότημα ενώ βρυχάται και εκπνέει τον οχετό του.

Και αφού καταλαγιάσει και εξορκίσει όλο αυτό το φορτίο αφήνοντας έναν γεμάτο χώρο 3 χιλιάδων υπνωτισμένων ανθρώπων σε απόλυτη ησυχία, το θηρίο μπαίνει με το πλέον ελπιδοφόρο και φωτεινό του κομμάτι: Storm.

30 λεπτά αργότερα, αφού για πρώτη φορά σταματήσει κάθε ήχος απο το συγκρότημα και πέσει το πρώτο χειροκρότημα, λυγίζω ψυχικά με το που μπαίνει η διήγηση - εισαγωγή του Sleep. Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Το θέμα είναι οτι ό,τι τεράστιο ένιωσα εκείνη την στιγμή υπάρχει ακόμα και την στιγμή που το περιγράφω τώρα μέσα μου και μου ξαναβγαίνει όταν το σκέφτομαι. Σαν (καθαρή) ανατριχίλα ή κλάμα ή ταραχή. Δεν έχει νόημα αυτή την στιγμή να πω οτι το συγκρότημα βγήκε με 2 drummers, 2 μπασίστες, 3 κιθαρίστες, 1 βιολί και οτι τα άκουγα πεντακάθαρα. Φαίνεται τεχνικό, ανούσιο, ψυχρό. Παρ' όλο που ο ήχος ήταν βασικός λόγος που ήταν τόσο τεράστιο αυτό που έζησα. Είναι πολύ πιο ουσιαστικό να έχω αραδιάσει το λυρικό κείμενο που προηγήθηκε. Και να το συνεχίσω, γιατί δεν θέλω απλά να περιγράψω αυτή την εμπειρία αντικειμενικά. Δεν είναι το δέσιμό μου σαν άνθρωπος με το συγκρότημα. Εννοώ, είναι και αυτό, αλλά δεν ξέρω πώς ένας άνθρωπος βγαίνει απ' τη συναυλία αυτή, αν όχι ίδιος... Αδιάφορος. Φαντάζομαι το οτι στα χαμηλά σημεία του Rockets Fall on Rocket Falls επικράτησε ησυχία που δεν έχω ξαναβιώσει σε συναυλία σημαίνει κάτι, και όχι απλά τυπικό σεβασμό.

Ξέρω οτι βγήκα απο εκεί μέσα με τον Στέλιο, και δεν μιλιόμασταν για τουλάχιστον μισάωρο. Ήταν καθαρό σοκ. Ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο απο 8 ανθρώπους με μουσικά όργανα και πολλά εφέ. Ή όση post rock έχω ακούσει και δει live. Αντικειμενικά, ούτε οι μελωδίες αυτού του συγκροτήματος είναι απο μόνες τους ιδιοφυείς. Οι Mogwai ας πούμε συνθέτουν πολύ πιο πλούσια layers και γεμάτα. Αλλά δεν κάνουν ΑΥΤΟ. Δεν ξέρω πώς ορίζεται, ξέρω οτι άγγιξε κάτι άλλο πολύ πιο μέσα και ψηλότερα.

Δεν υπήρξε κάθαρση. Ο κόσμος δεν έχει κάθαρση. Ή για την ακρίβεια, δεν έχει την στιγμή που μιλάμε. Και κατ' απόλυτη αντιστοιχία, αυτό που φέρνουν οι GY!BE είναι κάτι γεμάτο με αρρώστια και χωρίς φανερή κάθαρση. Με μια βασική, όμως, συνθήκη:

Hope.