Summer in the city, or wherever for that matter...

Είμαστε άνθρωποι των παραδόσεων. Σαν λαός γενικότερα αλλά και σαν παρέα ειδικότερα. Και πέρσι όταν κάναμε ένα καλοκαιρινό αφιέρωμα για μουσική που θέλουμε να συνοδεύει την Αυγουστιάτικη πανσέληνο κατα κάποιο τρόπο ξεκινήσαμε μία παράδοση. Ιδού λοιπόν και φέτος όπου κάνουμε μία επιλογή από άλμπουμ που πιστεύει ο καθένας μας ξεχωριστά πως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του καλοκαιριού, όπως το αντιλαμβάνεται βέβαια ο καθένας μας.

(σημ. οι όροι για το αφιέρωμα ήταν να επιλέξουμε δύο δίσκους για τους οποιούς θα γράψουμε συνοπτικά μερικές κουβέντες για το καθένα, βέβαια κάποιοι το παράκαναν και κάποιοι έκλεψαν! )

Amberclock

Παύλος Παυλίδης - Αφού λοιπόν ξεχάστηκα...

Δε νομίζω να έχω δίσκο που να έχω συνδέσει περισσότερο με καλοκαίρι. Ανέκαθεν ο Παυλίδης το είχε αυτό - οι δίσκοι του και με τα Σπαθιά ακόμα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτή την εποχή (και δεν εννοώ το Λιωμένο Παγωτό). Σου αφήνουν αυτή την απίστευτα ήρεμη, αργόσχολη και μελαγχολική ξεραΐλα του καλοκαιριού. Η διαφορά είναι οτι αυτός ο δίσκος είναι ακόμα πιο "αργός". Δεν ακούγεται ίχνος ηλεκτρικής κιθάρας και τυμπάνων, η βάση της ενορχήστρωσης είναι η εκτέλεση των κομματιών απλά με μια ακουστική κιθάρα και φωνή, άσχετα αν υπάρχει πλήθος άλλων οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων που ολοκληρώνουν το σύνολο. ΟΚ, όχι η πιο χαρούμενη πρόταση του καλοκαιριού αν αναλογιστεί κανείς στίχους από κομμάτια (Αφού λοιπόν ξεχάστηκα, Χαζοπούλι, Δεν υπάρχεις, ο Κηπουρός κτλ.). Ωστόσο μέσα του ζει ακριβώς η εικόνα του να κάθεσαι σε ένα μπαλκόνι εξοχικού σε ένα ακούνητο, αμίλητο μεσημέρι, ακούγοντας τα τζιτζίκια και κοιτώντας ορίζοντα και θάλασσα.

---

Αφού σκέφτηκα κατ' ευθείαν το προηγούμενο άλμπουμ, όσο και αν πέρασα με το μυαλό μου δισκογραφίες επί δισκογραφιών και συγκροτήματα επί συγκροτημάτων, δεν κατάφερα να βρω δεύτερο δίσκο που να ήταν απόλυτα ολόκληρος "καλοκαιριάτικος", χωρίς να το κάνω βεβιασμένα. Ωστόσο, ανακάλυψα γρήγορα οτι έβρισκα πάρα πολλά μεμονωμένα κομμάτια για αυτό. Η τσάτσικη λοιπόν λύση μου κρύβεται στη μαγική λέξη ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ MIXTAPE. Κατεβάστε, κάψτε, απολαύστε. (link για κατέβασμα παρακάτω)

1. Dire Straits - Down to the Waterline

Τα γενικά σχόλια περί Knopfler είναι περιττά. Αν ακούσει κάποιος μια στοιχειώδη δισκογραφία, είτε Straits είτε σαν Knopfler είναι αρκετό για να το καταλάβει. Και το κομμάτι πέραν της ιστορικότητάς του, είναι απαλό, γεμάτο ψυχή - είναι η φάση που είτε βρίσκεσαι σπίτι σου και απολαμβάνεις την ηρεμία του καλοκαιριού, είτε είσαι στο δρόμο για ταξίδι με το αμάξι και το αεράκι να σφυρίζει απ' τα παράθυρα. Με μια λέξη, καλοκαίρι.

2. Earth - Rise to Glory

Μονολιθικότητα. Ερημικά τοπία, ήλιος που καίει ανελέητα, τα πόδια θάβονται στην άμμο και η αργή, σταθερή πορεία προς κάπου που δεν ξέρεις πού είναι και πώς θα σε βγάλει. Ανύπαρκτο.

3. Queens of the Stone Age - Go With The Flow

Ε, έπρεπε.

4. Fennesz - Circassian

Μέσα στο χάος των ηχοχρωμάτων που δημιουργεί από την κιθάρα του, λευκού θορύβου και μελωδιών που χάνονται απλώνεται μια απίστευτη ηρεμία - είναι κάτι που πετυχαίνει ανέκαθεν πολύ όμορφα, με το συγκεκριμένο ίσως το συνθετικό αποκορύφωμα του Venice.

5. New Order - 60 Miles an Hour

Όταν από το βρώμικο post punk των Joy Division καταλήγεις να παίζεις pop, συνήθως κάτι δεν πάει καλά. Όχι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί οι τύποι συνέχισαν να γράφουν κομματάρες ακόμα και όταν απέβαλλαν σχεδόν αποκλειστικά τη σκοταδίλα. ΟΚ, δεν είναι κανένα έπος το συγκεκριμένο, αλλά είναι υπέροχα catchy, ξέγνοιαστο, φωτεινό και εν τέλει, ώριμο.

6. Τα Ξύλινα Σπαθιά - Πάρε με μαζί σου

Ο λόγος που βάζω και εδώ Παυλίδη είναι νομίζω κατανοητός - όπως είπα, μάλλον πάνε μαζί με αυτή την εποχή - για να μην πω πόσες φορές την αναφέρει σε στίχους του. Ε και είναι και τέλειο κομμάτι.

7. The Shins - New Slang

Λατρεύω εισαγωγή - με κάνει να σκάω χαμόγελο και να κλείνω μάτια.

8. Διάφανα Κρίνα - Η καρδιά κυνηγάει μονάχη

Τα Κρίνα στον 4ο δίσκο τους επιλέγουν να φτιάξουν έναν ολοκληρωτικά ορχηστρικό δίσκο, αφαιρώντας αυτό που για κάποιους ήταν το πιο δυνατό τους σημείο - τα φωνητικά και η στιχουργική. Το αποτέλεσμα είναι με λίγα λόγια εκπληκτικό. Ο μόνος λόγος που δεν έβαλα αυτό για καλοκαιρινό δίσκο είναι επειδή έρχεται μαζί με βιβλίο - νομίζω οφείλει να ακουστεί με συνοδεία ανάγνωσης.

9. Astronautalis - Short Term Memory Loss

Για Astronautalis και ειδικά για τον συγκεκριμένο δίσκο μπορεί κανείς να διαβάσει σε παλαιότερη ανάρτηση.

10. Mogwai - Summer

Όχι μόνο για τον προφανή λόγο του ονόματος, αλλά και επειδή πραγματικά, αυτό το κομμάτι με κάνει να αιωρούμαι. Όπως και γενικά οι μελωδίες των Mogwai. Η στιγμή στην οποία το μεταλλόφωνο παίζει ταυτόχρονα με κιθάρα είναι απλά απαράδεκτα καλό.

11. Arcade Fire - No Cars Go.

Απίστευτο κομμάτι, από την αγαπημένη μπάντα των απανταχού hipsters. Και πέραν της πλάκας, δεν υπάρχει η χαρμολύπη που βγάζει. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ - κολλάει γιατί έχει αυτή τη φόρα του να φύγεις μακριά και την άγρια χαρά του να βρεις μακρινούς τόπους ξεφεύγοντας από μια πιο σάπια πραγματικότητα (Αθηναϊκό καλοκαίρι).

12 - 13. John Frusciante - Failure 33 Object / Song to Sing When I'm Lonely

Πρώτο μέρος, ο Frusciante παρατά τα πάντα και λιώνει στο analog synth - υπέροχο κομμάτι ειδικά η αλλαγή στο 1.10 με έχει κάνει να το βάλω στο repeat άπειρες φορές. Song to Sing, πιο κλασσικός Γιαννάκης, αγαπάμε και αγναντεύουμε ακούγοντας.

14. Fuck Buttons - Surf Solar

Βλ. το αντίστοιχο post. Το μόνο που μου λείπει από αυτό το κομμάτι είναι τα πολυχρησιμοποιημένα και αγαπημένα lo - fi/black φωνητικά τους.

15. My Bloody Valentine - You Made Me Realise

Dissonant, φάλτσο, ποπ, αιθέριο, sonic youth-άτο. Shoegaze στα καλύτερά του. Με αυτό κλείνουν τις συναυλίες τους, με το ενδιάμεσο breakdown θορύβου να το κρατάνε 15λεπτο χαλαρά.

16. Kristin Hersh - Your Ghost

Αυτό το κομμάτι είναι απλά εθισμός. Είχα χτυπήσει στάνταρ τριψήφιο αριθμό ακροάσεων όταν το 'χα πρωτοακούσει. Και γενικά η τύπισσα έχει εξαιρετική δισκογραφία, τόσο solo όσο με Throwing Muses/50 Foot Wave.

17. Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες - Επισκέπτες

Δεν είναι το πιο βαθύ κομμάτι που έχουν γράψει, δεν είναι το πιο γνωστό ή το καλύτερο καν, είναι όμως κουλ. Ναι, είπα κουλ. Ναι, δεν ήξερα τι να γράψω.

18. Autechre - Bike

Οι Autechre πριν ακόμα γίνουν το mindfuck πειραματικό IDM που έγιναν. Κομματάρα (δισκάρα) πρώιμου ambient - μελωδικού techno.

19. Φανταστικοί Ήχοι - 3000 Άστρα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Batman.

20. Porcupine Tree - Trains

Το τέλος του καλοκαιριού και η μοναξιά του, η ηρεμία του, η μελαγχολία του, το τέλος γενικά μιας εποχής και όλα τα άλλα τετριμμένα αλλά αληθινά επίθετα - συναισθήματα σε ένα κομμάτι. Έπος.


Ambertroll's Über Epic Summer Mixtape:
https://pithos.grnet.gr/pithos/rest/ee05629@teiath.gr/files/Muzik+gkiesss/Ambertroll%27s+Summer+Mixtape.zip


Keyser

Yob - Atma (2011)

Πάνω που γυρίζω λοιπόν από τη θάλασσα, με τα αλάτια να έχουν σχηματίσει κρούστα πάνω στο ηλιοκαμένο και μαυρισμένο ωσάν βραζιλιάνου χορευτή, δέρμα μου και όντας γυμνός μπροστά από τον καθρέφτη, δυναμώνω την ένταση και πατάω "play".
Οι Yob ήταν ανέκαθεν μάστορες στο doom και ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν μας έχουν προσφέρει δισκάρες (στην πραγματικότητα ακόμα δεν έχουν βγάλει ούτε καν μέτριο δίσκο ακόμα) και το ίδιο συμβαίνει και φέτος με εξωφρενική συνέπεια.
To Prepare The Ground, δίνει έναυσμα για ένα ανελέητο headbanging μπροστά τον καθρέφτη, πιτσιλώντας τον με θάλασσα που δεν έχει προλάβει να στεγνώσει ακόμα από τα μαλλιά μου. Ο ήχος είναι κλασσικός Yob με μονολιθικές ριφάρες, τσιριχτά φωνητικά και έναν όγκο να τρίζει το σπίτι. Το περίεργο είναι, ότι παρ' όλο που το κομμάτι κάνει μπαμ ότι είναι Yob βγάζει μια πρωτόγνωρη φρεσκάδα και γενικά φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει. Και αυτό συμβαίνει γιατί αυτό είναι η εξέλιξη του Yob ήχου. Πιο καθαρή παραγωγή, λιγότερη ακρότητα χωρίς όμως να στερείται επιθετικότητας με την κλασσική συνταγή των μεγάλων κομματιών.
Το ομότιτλο κομμάτι είναι ένας οδοστρωτήρας που θα φέρει αυθόρμητους παραλληλισμούς με παλιότερες ανάλογες in your face κομματάρες τους, το ίδιο και το μεθεπόμενο Upon the Sight of the Other Shore που όμως είναι αρκετά κατώτερο και μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή του άλμουμ
Στο 16λεπτο Before We Dreamed of Two υπάρχει το πρώτο σοκ. Πιάνω τη σκούπα και αρχίζω να επιδίδομαι σε doom/psychedelic air-guitar με το ανάλογο ύφος, ενώ παράλληλα το κεφάλι μου ακουμπάει το πάτωμα από συνεχές κοπάνημα. Στην ουσία, το κομμάτι χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο 1ο έχουμε ένα Yob έπος πωρωτικό σαν το διάολο, ενώ στο 2ο και μετά από ένα μικρό στοιχειωτικό ιντερλούδιο που ακούμε την ανατριχιαστική γνώριμη βραχνάδα του Scott Kelly (Neurosis), το κομμάτι απογειώνεται με τον Kelly να μεγαλουργεί στο μικρόφωνο ενώ οι Yob πάνε με τα νερά του και επιτέλους ακούμε κάτι που φέρνει σε Neurosis (εν αναμονή και του νέου τους άλμπουμ) αλλά και ταυτόχρονα είναι doom. Ατμοσφαιρικό και μεγαλοπρεπές με εκπληκτικές μινιμαλιστικές ριφάρες και εν πάσει περιπτώσει, έχουμε να κάνουμε με την τελειότητα την ίδια.
Εδώ είναι που φτάνουμε σε κορύφωση: Το Adrift in the Ocean είναι ήδη τοπ-5 τραγουδιών 2011. Έχει εκπληκτική δομή με το ψαρωτικό, ανατολίτικο, τέρμα ψυχεδελικό αρχικό λιντ που κάπου στα 2:30 μπαίνουν μπάσο και ντραμς και εξελίσσεται σε ντουμ θρίαμβο όταν σκάει η κιθάρα όπως πρέπει κάπου στο 4ο λεπτό. Μετά το κομμάτι είναι αλλού απλά. Και εκεί που σκέφτομαι ότι πιο επικό δεν γίνεται, είναι που έρχεται μια τρισμέγιστη ΣΟΛΑΡΑ και με σωριάζει στο έδαφος. Η μία σαγιονάρα/στρινγκ κρέμεται από το ένα ηχείο και η άλλη στο πολύφωτο, εγώ ξαπλωμένος στο έδαφος με το μαγιό να έχει γίνει ένα κουρέλι από άμμο/ιδρώτα/θάλασσα και εγώ να προσπαθώ να βρω ανάσες ενώ η ζέστη πυκνώνει και αρχίζει να δυσκολεύει τα πράγματα.
Και απο εκεί, καρφωτός, στήνομαι πάνω και τρέχω για μπάνιο. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι πραγματικά απολαυστικές. Μετά από ενα 55λεπτο πωρωτικό, ψυχεδελικό doom ταξίδι γεμάτο ένταση, επιτέλους χαλαρώνω...

Sungrazer - Mirador (2011)

...και πιάνω μια μπύρα. Έχω κάνω το μπανάκι μου, έχω φτιάξει το μαλλί, έχω βάλει το πόλο μπλουζάκι, την ξεφτισμένη βερμούδα και την παντόφλα και χαλαρωωωωωωωώνω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει καλύτερο ποτό από τη μπύρα. Ακόμα και από το νερό, μερικές φορές την προτιμώ. Και το χειμώνα την πίνω κατά κόρον, αλλά το καλοκαίρι είναι το απόλυτο must. Το ίδιο και το stoner rock. Απόλυτο must του καλοκαιριού. Το τιμάμε και το χειμώνα αλλά το καλοκαίρι ακούγεται αλλιώς. Το Mirador επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό. Ο δίσκος στ' αυτιά μου ακούγεται σαν το τελειότερο soundtrack του καλοκαιριού. Χαλαρωτικό, sexy, up-tempo, χορευτικό... Σαν ένα αφροδισιακό που σερβίρεται μόνο εν μέσω πολλής ζέστης και με απαραίτητο συνοδευτικό μια παγωμένη μπύρα, ενώ λιώνει κανείς στον καναπέ με ένα φτηνιάρικο ανέμιστηρα να δροσίζει τις ερεθισμένες πατούσες από την καυτερή μεσημεριανή άμμο.
Οι Sungrazer είναι ότι πιο φρέσκο έχω ακούσει τελευταία. Πέρσι κυκλοφόρησαν ένα υπέροχο ep από την Electrohasch Records του Stefan Koglek των Colour Haze. Οπότε όποιος αρέσκεται στους καταπληκτικούς Colour Haze ξέρει ότι αυτό πρέπει να το ακούσει. Αν και το ep ήταν αρκετά πιο γκαζάτο, στο Mirador φαίνεται τα γκάζια να έχουν υποχωρήσει για χάρη της ψυχεδέλειας και της μελωδίας, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους πολύ συχνά πολλά space τριπαρίσματα. Εδώ δεν υπάρχουν ατέλειωτα τζαμαρίσματα τύπου Wo Fat ή Earthless, αλλά μόνο αγνά μελαγχολικά riffs πιο κοντά στο ύφος των Asteroid, με πολλές συχνές αναφορές στον ήχο των Colour Haze (κυρίως), Queens of the Stone Age και άλλων stoner rock αρχόντων.
Ο δίσκος είναι μια ομορφιά. Είναι δροσερός σαν μπύρα και χαλαρωτικός σαν μια ομπρέλα με μια ξαπλώστρα από κάτω. Ονειρεύομαι να τον ακούω ενώ είμαι ξάπλα σε ένα ένα στρώμα καταμεσής της θάλασσας με μπύρα και τσιγάρο και να αφήνω τις μέρες να περνάνε αβίαστα. Λυτρωτικό.

Azarak

Colour Haze – Colour Haze

Αρχικά ήθελα να γράψω κάτι πολύ παρόμοιο με ότι έγραψε και ο Keyser για τους Sungrazer , σχετικό με μπυρόνια, θάλασσα, παραλία κτλ αλλά μετά σκέφτικα πως κάποιοι από εμάς δεν είναι μεγαλωμένοι σε νησί ή δίπλα στην θάλασσα. Οπότε για τα παιδιά της πόλης σαν εμένα, οι μουσικάρες των Colour Haze λειτουργουν δροσιστικά όταν φουντώνουν τα τσιμέντα. Περπάτα στο λιοπύρι ενός κεντρικού δρόμου της Αθήνας στους +40 και άκου αυτό τον δίσκο. Πλεόν δεν χρειάζεσαι ούτε παραλία, ούτε δροσέρο αεράκι ούτε σαγιονάρες. Αντε ίσως μία μπυρίτσα...

Hawkwind – Space Ritual

Δίσκος που θα έπρεπε να κυκλοφορεί με αντενδείξεις όπως τα φάρμακα : ‘Προσοχή! Παρατεταμένη ακρόαση μπορεί να οδηγήσει σε παραισθήσεις, απώλεια αίσθησης του χρόνου και χώρου. Αλλα συχνά συμπτώματα: Έμμονο βλέμμα προς τα άστρα και ρητορικές ερωτήσεις σχετικά με το πόσο μικροί έιμαστε, πόσο άπειρο είναι το άπειρο, και αν είμαστε μόνοι. Αν τα άστρα σας απαντήσουν σήμαινει πως κάνατε κάτι παραπάνω από το να ακούτε μόνο τον δίσκο. Τρόποι περίθαλψης: Κανένας, ποιός δεν τα γουστάρει τέτοια σκηνικά;

Space is cold and so relentless

Batman

Running Wild-Port Royale

Δηλαδη τι?Επειδη ειναι αφιερωμα καλοκαιρινων albums περιμενες το Rastaman Vibration του Marley?Οσο οι φαντασιωσεις του θεοτρελου Rock n Rolf ειναι εμπνευσμενες θετουν οποιοδηποτε πλοιο σε παει στον καλοκαιρινο προορισμο σου υπο πειρατικη κατοχη με εσενα Ναυαρχο.Φερε στο μυαλο σου την μπασογραμμη του Final Gates οταν ψαχνεις το βυθο με μασκα και θα δεις μπροστα σου το σεντουκι του θησαυρου.Αnn and Marry more Rum in my cup!

Santana-Santana

Tο πρωτο Santana album ειναι ενα Mojito.Τα φυλα μεντας ειναι η επαρχιακη φυσικη ομορφια.Ο παγος ειναι η δροσια του μπατη.Το lime ειναι η καλα κρυμμενη μαγκια των τραγουδιων πισω απο τις γλυκες μελωδιες.Οι φυσαλιδες της σοδας ειναι ο αφρος του κυματος και η μαυρη ζαχαρη η μελαχρινη(ή ξανθια με μαυρη ψυχη) κοπελα που δε μπορεις να παρεις τα ματια σου απο πανω της.Και η ζαλη μετα το δευτερο-τριτο Mojito ειναι σαν τις αφυσικα τραβηγμενες νοτες στην ταστιερα του Carlos.Repeat/Refill κανεις?