Nadja, Aidan Baker & Horsnah live @ Six D.O.G.S., Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Δε νομίζω να υπάρχουν πολλές συμβατικές ασχολίες πέραν της Τέχνης στις οποίες να φεύγεις με αληθινό αίσθημα κάθαρσης. Συμβατικές εννοώντας δηλαδή τα απλά προσβάσιμα πράγματα που εμπίπτουν στην κατηγορία "καθημερινά". Μια τετάρτη όπως άλλες, σε ένα μαγαζί όπως όλα, μια συναυλία όπως γίνονται τόσες άλλες. Συνεχίζει όμως όταν μου συμβαίνει να βγαίνω από συναυλία όπως χθες, παραπατώντας και παραμιλώντας, να συμβαίνει σαν να έγινε πρώτη φορά.

Rewind. Μια μέρα καλοκαιριού, μια συζήτηση με μια φίλη μου περί drone, πέφτει από αυτή αναφορά στους Nadja που δεν είχε κανείς από τους δύο ακούσει ιδιαίτερα τότε. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ίδια περίοδο του καλοκαιριού κλείνεται, μη ανακοινωμένη ακόμα η συναυλία τους. Τι σου είναι η συγχρονικότητα. Και αφού περνάει μια από τις σπανιότατες πια προσμονές πατάω στο Six D.O.G.S. περιμένοντας πολλά από αυτό που πρόκειται να δω. Και έκανα σωστά που τα περίμενα.

Θα παραλείψω σκόπιμα τους Horsnah, που αντικατέστησαν τελευταία στιγμή την εμφάνιση των Yassa. Άλλη στιγμή και ίσως σε άλλο μέρος.

Baker. Παρ' όλο που ήμουν υποψιασμένος για το τι θα αντικρύσω, έπρεπε να δω μπροστά μου αυτό για να συνειδητοποιήσω οτι όλοι οι ήχοι ανεξαιρέτως είναι μια κιθάρα. Και πάλι όμως, παρατηρώντας το σκηνικό, ήταν δύσκολο κανείς να πιστέψει πόσο ομαλά, πόσο απαλά διαδεχόντουσαν τα layers το ένα το άλλο. Ακόμα και ο μπαμπάς Robert Fripp, ο άνθρωπος που εγκαθίδρυσε με τον πλέον ιδιοφυή τρόπο το layering από μια κιθάρα με τη βοήθεια ατελείωτων effects έχει μια ποιότητα πολύ πιο άμεση, θα έλεγα πιο απότομη - τα δικά του space drones χτυπάνε άμεσα στο αυτί για να ανέβουν σκαλοπάτια. Ο Baker όμως δημιουργεί ποτάμι και όχι σκαλιά, η ρευστότητα των νοτών που διαδεχόντουσαν η μια την άλλη για να μπερδευτούν οι αρμονικές τους και εν τέλει να πλέξουν ένα περίπλοκο σύνολο ήχων και μουσικών φράσεων ήταν σαν μια τέλεια ορχήστρα στην οποία το μόνο που πρόδιδε τη λέξη "λούπα" ήταν ενίοτε το απαλό "κλικ" από κάποιο layer που ηχογραφήθηκε απότομα. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να χειρίζεται τόσο εύθραυστα και διακριτικά τα effects που έχει. Ήταν σαν να μπαίνεις σε ένα ποτάμι και αυτό να σε πάει, αρμονικά και φυσικά και να βλέπεις γύρω τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, αποκαλύπτοντας μέσα από τη διαδοχή τους patterns και λεπτομέρειες που αλλιώς δεν φανερώνονται. Το σετ του το τελείωσε ανακοινώνοντας "see you in 5 minutes". The best is yet to come.

Και έτσι και έγινε. Συνοδεία μπάσου πλέον, ως Nadja, αρχίζουν να στρώνουν drones. Να ελέγχουν. Να οδηγούν αναπόφευκτα, υπνωτικά και μονολιθικά αυτή τη μάζα ήχου, μουσκεύοντας τον αέρα με λευκό θόρυβο και μια θάλασσα από στρώσεις κιθάρας που φωνάζει, πενθεί, ουρλιάζει αιωρείται σε δεκάδες μορφές της γύρω στον χώρο. Όλα αυτά οδηγούμενα από το σάπιο drum machine (για κάποιους ενοχλητικό σε σημείο ξενερώματος),  για να υποχωρήσουν σε ambient περάσματα που άλλοτε λειτουργούσαν σαν οντότητες ξεχωριστές, που από μόνες τους ήταν ένα μικρό κομμάτι μέσα στο κομμάτι και άλλοτε αποτελούσαν πάτημα για τον επόμενο βρυχυθμό του μπάσου, το ξέσπασμα του drum machine και των αναθυμιάσεων. Όταν δε μπήκε το τελευταίο crescendo του The Bungled & The Botched, ένιωσα σαν να ξαναπήρα ανάσα μετά από χρόνια. Σαν να βγήκα από καιρό έξω από νερό που με έπνιγε και με πίεζε. Αυτό, κύριοι, λέγεται κάθαρση.

Και έτσι κόπασαν τα layers, το delay έκανε την τελευταία επανάληψη και οι τελευταίοι απόηχοι κατευνάστηκαν. Και εγώ έμεινα κόκκαλο για κανά λεπτό ακόμα. Δεν ήταν φυσικά μόνο οι Nadja. Ήταν και ο κόσμος, οι καταστάσεις, το πού οδηγούν οι σκέψεις, η κατάσταση στην οποία βλέπεις το λάηβ που θα οδηγήσει σε τέτοια συναισθήματα. Αλλά αυτά εν τέλει είναι που συνδυάζονται σε ένα, και αποτελούν ένα από τα πιo σημαντικά πράγματα που έχω ακούσει από τον Azarak: Το γεγονός οτι ένας κύριος λόγος που πηγαίνουμε σε συναυλίες δεν είναι μόνο η μουσική και η ψυχαγωγία/διασκέδαση που αυτή φέρνει (και σε αυτό βρίσκεται  μια βασική τομή με πολλούς ακροατές), είναι και η αναμονή και προσμονή "αυτής της μίας" στις πολλές συναυλίες που θα κάνει την υπέρβαση, θα περάσει απέναντι και θα σε φέρει σε επαφή με κάτι υπερβατικό, με το κομμάτι της μουσικής που δεν είναι απλώς ακρόαση ή απόλαυση αλλά κάτι που αγγίζει άλλα εσωτερικά και εξωτερικά όρια. Και αν αυτό για κάποιον ακούγεται γραφικά μεταφυσικό ή υπερβολικό τότε απλά δεν το καταλαβαίνει, ας είναι.

Για πιο τεχνικές λεπτομέρειες, αφήνω το προαιρετικό ριβιού του Keyser εφόσον το γράψει. Εγώ αυτά είχα να πω.


(τη φωτογραφία την παρέθεσα από τον ιστότοπο http://www.songkick.com/artists/532730-nadja/images/163211, γιατί δεν μπήκα στη διαδικασία να βγάλω φωτογραφία. ξέρω, χαζό.)