....for sexy bats and stinky cats

Αξιωμα.Μονο ενας ανθρωπος στον κοσμο μπορει να φοραει σανδαλια με καλτσες και να δειχνει διαβολεμενα sexy.

Νοσταλγία για το μέλλον...

Από την πρώτη στιγμή που είδα το εξώφυλλο, αλλά και το γενικό εικαστικό concept, του καινούργιου δίσκου των The Sword, αυτομάτος το μυαλό μου πήγε σε ένα μόνο πράγμα:
Το έπος των Μεταβαρώνων.

Ισως το όνομα ακούγεται αστείο για όποιον το ακούει για πρώτη φορά, αλλά πιστέψτε με, αν έπρεπε με κάποιον τρόπο να αποτυπωθεί το σταυροδρόμι του επικού με τον space sci-fi καί του αρχαίου δράματος με την σαπουνόπερα, τότε δεν νομίζω οτι υπάρχει καλύτερη επιλογή.

Ποντάρω πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η τεχνοτροπία του Dan McPharlin για το Warp Riders, concept δίσκος που θα μπορούσες να ονομάσεις και space opera, θυμίζει κάτι απο το πενάκι του Juan Gimenez...

Οπως μάλλον δεν είναι τυχαίο και το γεγονός οτι για δεύτερη φορά, και σε μικρότερο χρονικό διάστημα των 15 ημερών, το blog αυτό κάνει αναφορά σε διαστημόπλοια και μακρινούς πλανήτες.Geeks.

Who the Hell is Mike Portnoy?

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν τώρα τελευταία.Σαν να μην έφταναν τα όσα παρέθεσε ο batman στο ακριβώς προηγούμενο ποστ, την ίδια μέρα έπεσε στα χέρια μου το Αγγλικό Metal Hammer, τεύχος Ιουλίου 2010, και κατά την ανάγνωση του (στην τουαλέτα που είναι το βέλτιστο και το πιο συνήθες για περιοδικό τύπο) το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο πιο περίεργο κείμενο.

Για να πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή, το συγκεκριμενο τέυχος φιλοξενούσε μια εκτενή συνέντευξη των Avenged Sevenfold, A7X όπως χαιδευτικά τους ονόμασε ο δημοσιογράφος (κάπου εκεί έπρεπε να είχα ήδη αναρωτηθεί τη μαλακίες διαβάζω, αλλά όχι! ήθελα κι΄άλλο ο βλαξ) οι οποίοι πρόσφατα έχασαν τον φίλο τους. και ντράμμερ του συγκροτήματος,James Sullivan απο την νόσο των rockstars. Οι τύποι λοιπόν αποφάσισαν να κυκλοφορίσουν κανονικά τον δίσκο που είχαν ήδη στα σκαριά, με την προσθήκη του Mike Portnoy για να ηχογραφήσει τα τύμπανα, όπως ακριβώς όμως τα είχε συνθέσει ο Sullivan. Ως εδώ καλά και τυπικά, ότι ακριβώς δηλαδή θα έκανε ή έχει ήδη κάνει το 99% των συγκροτημάτων, που έχουν βρεθεί σε αυτη την δύσκολη στιγμή.

Στην τελευταία σελίδα της συνέντευξης υπήρχε ένα μικρό έξτρα κείμενο, με τίτλο Who the hell is Mike Portnoy?, το όποιο είχε σαν σκοπό να ενημερώσει για τα έργα και ημέρες του ντράμμερ.Συμφωνώ οτι μπορεί κάποιος να μην τον γνωρίζει, ή να τον έχει ακουστά αλλά να μην ξέρει τι ακριβώς έχει κάνει, αλλά όταν το κείμενο έχει ύφος, σαν να σου λέει: μην ανησυχείς, η θεόσταλτη μπαντάρα είναι σε καλά χέρια, και ότι πιάνουν τα χέρια του Mike, τότε είναι που βγαίνεις τρέχοντας απο την τουαλέτα για να βεβαιωθείς οτι ο αρμαγγεδών δεν έχει έρθει και οτι ο ήλιος είναι ακόμα πάνω απο τα κεφάλια μας.

Στο σημείο αυτο να προσθέσω δυο έξτρα πληροφορίες.Δεν είμαι φαν εν γένη του Τεχνοκρατικού Metal, οπότε αν και έχω μια γενική άποψη για την δισκογραφία των Dream Theater, μπορώ να πω ότι η σχέση μου μαζί τους είναι love to hate.Παρ΄όλα αυτά, δεν μηδενίζω το επίπεδο κανενός.Ο Portnoy ξέρει ντράμς και εκεί τελειώνει το θέμα.Επίσης , για όποιον δεν έχει τύχει να ξεφυλλίσει το βρετανικό Hammer, να πώ απλά οτι πρόκειται για τον παράδεισο του false, και πως η μαλακία πέφτει σύννεφο.Ροζ αγγελίες, στήλες που δίνουν συμβουλές σε μοναχικές καρδιές, συνεντεύξεις απο όποιον βάζει παραμόρφωση στην κιθάρα, και απο όλα έχει ο μπαχτσές, το αφεντικό τρελάθηκε.Σαν να διαβάζεις το Ciao ή το Λοιπόν αλλά με denim and leather.Σαν να βλέπω το μέλλον μπροστά στα μάτια μου: Τεύχος Ιανουαρίου 2011, επετειακή δεκασέλιδη συνέντευξη James Blunt και Lemmy: Motorwhat?

.....αρκει οι Ιron Μaiden μου να ειναι λιανικης

Πριν λιγες μερες ημουν με τον Αzarak σε ενα παραθαλασσιο θερετρο.Ψωνιζοντας σε συνοικιακο παντοπωλειο ειδαμε να φιγουραρει ο νεος δισκος των Ιron Μaiden σαν δωρο σε περιοδικο.Αυτο ειναι οντως το final frontier τους παρατηρησε ο αρχηγος.Η πρωτη εντυπωση ηταν ενα σοκ.Tο χειροτερο κατα τη γνωμη μου εξωφυλλο στην ιστορια της μπαντας(μαζι με το virtual xi βεβαιως βεβαιως) βρισκοταν κατω απο περιοδικο με τον Gummy Bear και ολα αυτα σε φοντο αποτελουμενο απο πατατακια και κρουασαν.Τελικα δεν ξερω που να καταληξω.Προφανως το trick ειναι να πωλειται ο δισκος σαν δωρο σε "περιδικο" ωστε ο φορος να ειναι λιγοτερος.Η τιμη ειναι στανταρ δωδεκα ευρω και ενενηντα λεπτα.Απο τη μια,ειναι δυνατον να μετατοπιζεται η αγορα δισκων απο το δισκαδικα σε super markets?Και δεν εννοω τοσο τα μεγαλα κεντρικα δισκαδικα τα οποια δυστυχως μεταλασσονται σε πολυχωρους τυπου fnak,αλλα τα μικροτερα και πιο εξειδικευμενα.Η βολτα στα δισκαδικα (θα επρεπε να)ειναι μια μυσταγωγικη διαδικασια ερευνας αγορας,εξερευνησης,ανακαλυψης αλλα και κοινωνικοποιησης.Ρωτας για παραδειγμα αν ειναι καλος ο ταδε δισκος την ωρα που ο φιλος σου διπλα σου κανει καζουρα για τα γουστα σου τσεκαρωντας στο διπλανο ραφι κατι πιο ακραιο.Και αν τον πετυχεις σε καλη μερα,ο τυπος στο δισκαδικο θα σου βαλει να το ακουσεις και θα σου πει και ενα trivia για τοτε το 83 που το ακουγε συνεχεια στο walkman.Τωρα τι θα γινεται φιλοι μου?Η φραση "ενα ζευγαρι βατραχοπεδιλα νουμερο 43,ενα κεφαλι μυτζηθρα και το καινουριο maiden σε παρακαλω" ακουγεται πιο ψυχεδελικη και απο συναυλια των Ηawkwind.Αν το μελλον της πωλησης δισκων ειναι αυτο στην Ελλαδα τι θα γινει με τα δισκαδικα που τοσοα χρονια με μερακι στηριζαν ολοκληρη τη σκηνη?Βεβαια το ενα δε θα ακυρωσει το αλλο,αλλα με ποια παιδεια οι νεοι ακροατες θα νιωσουν την αναγκη της βολτας που λεγαμε πριν?Απο την αλλη τωρα,η πωληση αυθεντικων albums εχει συρικνωθει ακομα και απο εμας,το rock και metal κοινο που κατα κανονα εχει μια φετιχιστικη σχεση με τη δισκοθηκη του.Αφενος οι τιμες εχουν εκτοξευτει,αφ εταιρου τα πραγματα οικονομικα πανε κατα διαολου,και ας μην ξεχναμε την ελευθερη διακινηση δεδομενων στο internet.Αυτο το νεο trick μπορει να προσεγγισει με νεο τροπο το αγοραστικο κοινο.Τρεις μερες μετα το συμβαν με τον Αzarak ξαναπηγα στο παντωπωλειο και ολες οι κοπιες ειχαν κανει φτερα(ναι τη μια την τσιμπησα εγω,προσθεστε στα θετικα το πελωριο booklet σε μεγεθος...τι αλλο,περιοδικου!)!Οπως και να εχει τα σημαδια των καιρων εχουν αρχιζει να αλλαζουν τα δεδομενα δραστικα και ο καθενας πρεπει να προσαρμοστει και να κανει τις επιλογες του.Ας ελπισουμε η ποιοτητα τουλαχιστον των metal κυκλοφοριων να παραμεινει εξαιρετικα παρθενα οπως το ελαιολαδο με μακροχρονια ημερομηνια ληξης.Αλλα οπως και να εχει,παντα ελοχευει ο κινδυνος των συντηρητικων......

Σκουπιζing in the σπιτι,you know i'm looking for a fight

Οι εννοιες "οικιακη καθαριοτητα" και "μουσικη" ηταν παντα αλληλενδετες.Η μια επηρεαζει την αλλη και το αντιθετο.Θυμαστε εκεινο το κλασικο ελληνικο film με τη Δεσποινα Στυλιανοπουλου να κανει την καθαριστρια και να φοραει το μαντηλι δεμενο αναποδα?Καποιες δεκαετιες μετα ο TuPac Shakur υιοθετησε αυτο το στυλ και το εκανε συνωνυμο της gangsta' rap κουλτουρας.Αλλη μια τετοια διαπιστωση εκανα σημερα,που ηρθε να στηριξει σθεναρα την παραπανω θεωρια μου.Υπαρχουν σκουπες που ειναι ντυμενες σα να ετοιμαζονται να πανε σε γνωστο ποζερομαγαζο των Αθηνων και να ταιριαζουν με τη βιντεοκασετα Nightsongs των Cinderella στον προτζεκτορα.Δυστυχως η λεοπαρδαλε σκουπα ειχε αγοραστει οταν τραβηξα τη φωτογραφια.Θα αναρωτιεμαι για καιρο αν οι τριχες ειναι διακριτικα αρωματισμενες με hair spray....

Steeling the nocturnal light?

Εδω εχουμε να κανουμε οχι με ενα αλλα με δυο δισκους.Χρονια πριν ειχα πετυχει ενα δισκακι και μου ειχε κανει εντυπωση το εξωφυλλο.Δε συγκρατησα το ονομα του συγκροτηματος αλλα η επιθετικη φυση του σχεδιου,η πενταλφα και η αισθητικη του λογοτυπου δεν αφηναν αμφιβολια για την ακροτητα του ηχου.Ποτε δε το ακουσα τελικα αλλα το εξωφυλλο μου εμεινε στο μυαλο.Καποια χρονια αργοτερα ανακαλυψα τους Q5.Σταθηκα αρκετα τυχερος ωστε να βρω το album σε ενα ενημερωμενο δισκαδικο.Το αγορασα λοιπον και αποδειχτηκε διαμαντακι.Μετα λοιπον τις πρωτες ακροασεις παρατηρωντας το εξωφυλλο του,μου θυμισε πολυ εκεινο το προαναφερθεν.Οσο και αν ζορισα το μοντεμ και το ποντικι μου δεν καταφερα να βγαλω ακρη για εκεινο το συγκροτημα με το παρομοιο εξωφυλλο του Steel The Light.Ηταν και οι πληροφοριες μου ασαφεις.Πριν λιγες μερες για καλη μου τυχη το πετυχα σε σταμπα στο μπλουζακι ενος φιλου thrasher.Αυτες οι στιγμες που ανακαλυπτεις κατι που για χρονια ψαχνεις,και ειδικα οταν μιλαμε για μουσικη ειναι ανεκτιμητες.

Q5-Steel The Light

Δεν ειχα την ευκαιρια να ακουσω τη δευτερη δουλεια τους,αλλα αυτο εδω το ντεπουτο του 1984 σκιζει.US metal των 80's στα καλυτερα του.Τα διακριτικα ψιγματα μελωδικου hard rock γενικοτερα και ψυχεδελικων space samples στο ομοτιτλο τραγουδι κανει τον ηχο ιδιεταιρο.Οι συνθεσεις κουβαλανε το γνωστο 80's συναισθημα αλλα ειναι τοσο ευστοχες που αποτυπωνονται στο μυαλο ξεγλιστρωντας περιτεχνα απο το σωρο των παρομοιων heavy metal fillers που σωρηδον συνοδευαν κορυφαια(αλλα μοναδικα) τραγουδια σε πολλα full length εκεινης την εποχης.Ξεχνα καθε φοβο οτι προκειται για album του ενος single.Στροφαρει στο cd player του αυτοκινητου αναλογα με τις στροφες της ροδας,ειναι το κρυφο χαρτι του dj στο παρτυ που διοργανωνει η κοπελα που θες να ριξεις και αν ενα απο τα καλυτερα τραγουδια του ακουστει σε μεταλαδικο το Σαββατοβραδο,ειναι αυτο που θα σε κανει να παραγγειλεις αλλο ενα και να γυρισεις σπιτι σκνιπα.Πολυ πριν το Seatle γινει γνωστο για τα καρω πουκαμισα του,φοραγε φανατικα δερματινα.

Nocturnus-Thresholds

Eυτυχως που υπαρχει το internet μερικες φορες και μαθαινουμε καποια παραπανω πραγματα για συγκροτηματαρες καλα κρυμμενες οπως αυτη.Οι Νοcturnus λοιπον σχηματιστηκαν στα ιερα(?) Death Metal χωματα της Florida και σε αντιθεση με τη γνωστη αγια(??) πενταδα των συντοπιτων deathsters που ηταν καθολα καφροι,αντιλαμβανονταν το "θανατο" προοδευτικοτερα.Η χρηση keybords και η sci-fi θεματολογια,στοιχεια που κανουν μπαμ στο Thresholds album,τους κανουν να ξεχωριζουν δινοντας τους ιδιεταιρο ηχο.Δυσκολα πιστευει κανεις οτι ο δισκος κυκλοφορησε το 1992,τα παιδια ειχαν οραμα μπροστα απο την εποχη τους.Αλλα περα απο ημερολογιακο ενδιαφερον η μουσικη του album προτεινεται ανεπιφυλακτα,το εχω ακουσει μολις πεντε φορες και θα συνεχισω για πολυ καιρο ακομα οπως βλεπω τα πραγματα.Αν εισαι οπαδος των Atheist και των Death της post-Human περιοδου θα σε αρπαξουν απο το λαιμο.Και αν παλι ολα αυτα ακουγονται ωραια αλλα χανουν λιγο απο την truίλα που το παραδοσιακο death υποβαθρο σου αναζητα,μαθε οτι στην ιστορια της μπαντας ανακατευονται ονοματα οπως Kam Lee,Trey Azagthoth και Εarache Records.





Με τα εξωφυλλα τωρα....το Steel The Light προφανως προηγηθηκε 8 χρονια.Το διαστημοπλοιο ειναι ομορφο και φαινεται να περιπλανιεται σε τροχια γυρω απο τη Γη την ωρα που ξημερωνει στο εικονιζομενο ημισφαιριο,αγναντευοντας ενα ειδηλιακο διαστημα.Στο Τhresholds απο την αλλη,που κοβω το κεφαλι μου οτι ειναι επιρεασμενο απο το Steel The Light, το διαστημοπλοιο ειναι σχεδιασμενο να μοιαζει πολεμικο.Η γη κατω καιγεται,υπονοοντας ισως τη ski-fi/οικολογικη θεματολογια.Ενας αλλος πλανητης που φαινεται πιο πισω ειναι το ιδιο βλοσυρος με τον πλανητη του "κακου" στην παιδικη σειρα silver hawks.H απιστευτη ομοιτητα των artworks καθως,η αντιθεση σκοταδι/φως καθως και το γεγονος οτι το ενα διαστημοπλοι υπταται απο τα δεξια και το αλλο επιτιθεται απο τα αριστερα(καλο,κακο) μου θυμιζουν το Future Tense των Sanctuary.H μεταβαση δηλαδη απο τα ανεμελα 80's στα σκληροτερα 90's.Η καλυτερη βεβαια συμπτωση αναμεσα στα δυο albums ειναι οτι και τα δυο ειναι δεκαρια ολοστρογγυλα!

Diabolical Fullmoon Mysticism

Οκ, όπως και να το κάνουμε, ζούμε στην Ελλάδα, όποτε τα χιονισμένα τοπία και οι κρυστάλλινες λίμνες, πηγή έμπνευσεως για ωδές προς την Βαλχάλα, δεν ανήκουν στην καθημερινότητα μας...Απο την άλλη βέβαια, με μεγάλο ποσοστό ασυννέφιαστου ουράνου, ένα γεμάτο φεγγάρι είναι πιο οικείο απο οτιδήποτε άλλο απο τα παραπάνω.Και ειδικότερα η αυγουστιάτικη πανσέληνος έχει συνδεθεί με τις καλύτερες μας αναμνήσεις.Κατί το ποτάκι ανα χείρας, ο καλός καιρός, η καλή παρέα και κάπως έτσι συμπληρώνεται η ειδυλιακή σκηνή. Κάτι λείπει όμως: Η καλή μουσική. Οτιδήποτε είναι καλό, αλλά εiδικές περιπτώσεις χρίζουν και είδικης μουσικής επένδυσης.

Με αυτή την ιδέα στο μυαλό, κάλεσα τον batman στο bat-phone. Το 'που είσαι ρε μαλάκα?' που άκουσα απο την άλλη άκρη της γράμμης, έκανε τον ειρμό των σκέψεων μου να σταματήσει για λίγο, καθώς συνήθως τέτοιου είδους ερωτήσεις απαντιούνται με εξίσου άκυρες ατάκες, αλλά κρατήθηκα απο τον πειρασμό.Μετά απο σύντομη κουβέντα δημιουργήθηκε η ιδέα ενώς μίνι compilation κατάληλο για την παραπάνω περίσταση, δηλαδή μια επιλογή τραγουδιών, ένα άτυπο soundtrack αν θέλεται, με αφορμή την πανσέληνο στις 24 Aυγούστου.
Ιδού λοιπόν οι επιλογές του καθενός μας:

Azarak:

1. Tool - Reflection
2. Isis - So did we
3. Om - Thebes Pt.1 Pt.2
   
4. Candlemass - A sorcerer's pledge
5. Shrinebuilder - Pyramid of the moon
6. Bauhaus - In the flat field
7. Pink Floyd - The great gig in the sky
8. Hawkwind - Down Through The Night
   

Batman:

1. Ostrogoth - The Full Moon's Eyes
2. Dire Straits - Down To The Waterline
3. Krokus - Screaming In The Night
4. Skyclad - The Sky Beneath My Feet
5. Judas Priest - Living Bad Dreams
6. The Cult - Electric Ocean
7. David Coverdale and Whitesnake - Crying
8. Creedence Clearwater Revival - Born On The Bayou

Μπόνους δωράκι για το τέλος, εκτός λίστας:



Καμιά άλλη πρόταση?

Rollin' wheels,rollin' vinyl discs

H περιοδος 2002-2003 ηταν σημειο τομης για την ιστορια των πατινιων.Η εξελιξη ηταν αποτομη σε σχεση με τις προηγουμενες χρονιες.Η τεχνολογια των πατινιων βελτιωθηκε ραγδαια και αυτο φανηκε στα μοντελα των περισσοτερων εταιριων.Πλεον οι νεοι rollers που επροκειτο να ηγηθουν της σκηνης ειχαν τα καταλληλα συνεργα για να αποτυπωσουν τη μεταμοντερνα τεχνοτροπια και φαντασια τους επανω στον καμβα απο rails,curbs,skateparks και στην φιλοξενη σε τετοιες "τεχνες" αρχιτεκτονικη της California γενικα.Καινουριοι ηρωες ξεπεταχτηκαν και μας εκαναν να παραμιλαμε.Τεχνικα,προοδευτικα κολπα και τεραστια stunts αποτυπωθηκαν στην καμερα και εν συνεχεια στη συνειδηση μας σπρωχνωντας τα ορια για αλλη μια φορα.Σφραγιδα γνησιοτητας σε οσα λεω εβαλε το section του chris haffey στo εικοστο τευχος του videogroove video magazine του 2002.Και η εξελιξη δεν παρατηρειται μονο στην καινουρια προοδευτικη φιλοσοφια βαση της οποιας αρχισε ο κοσμος να τσουλαει.Απο τοτε και στο εξης η προσωπικοτητα καθε roller και videographer βγαινει προς τα εξω και σε μουσικο επιπεδο,αφηνοντας στην ακρη το παλιο ατυπο στερεοτυπο του skating soundtrack που κυμαινοταν αυστηρα απο Punk εως Ηip Ηop/Rap.Παντα τα skating videos διαμορφωναν μουσικα γουστα.Απο τοτε και στο εξης ομως η γκαμα διευρΥνθηκε.Και ευτυχως υπαρχουν τυπακια σα τον Jeff Stockwell που εκτος απο φοβερο και τρομερο στυλ και ικανοτητες,εχουν καλογουστο αυτι.στο ενα απο τα δυο sections του στην κορυφαια Film του 2003 η σχεση μουσικης,μονταζ και skating ειναι θεατρικη.Kυριες και κυριοι,το φοβερο Οne Beat των Sleater Kinney το οποιο δεν ξερω αν θα ειχα ανακαλυψει αν δεν εκανα πατινια!

Once a μαλλιαουρι,always a μαλλιαουρι....

Mα αυτος ο Abbath τελικα ειναι μεγαλη μορφη,περισσοτερο ισως απ οτι νομιζει κανεις.Δειτε το βιντεο στο οποιο παραδιδει μαθηματα κιθαρας.Ο θεος λοιπον που ευθυνεται για τη μιση αιγλη απο τη μια και μιση καλτιλα απο την αλλη των Immortal δειχνει ξεκαθαρα οτι ειναι ακομα ενας ανεμελος χεβυμεταλος κατω απο το μεγαλοπρεπες προσωπειο του corpsepaint του.Χαρακτηριστικα λοιπον αναφερει οτι μπορει να δειχνει οτι ξερει να παιζει φοβερη lead κιθαρα αλλα στην ουσια επαναλαμβανει τα ιδια θεματα.Και η αποκορυφωση ειναι οτι για για συγκεκριμενα solos τα οποια δε μπορει με τιποτα να τα αποδωσει live με ακριβεια...."Ι just say fuck it you know?Venom!"και παιζει ενα γηπεδικο και κουλο solo.Ναι,δε μπορουν ολοι να ειναι Malmsteen αλλα καποιοι δινουν πραγματικα σωστο νοημα στην κοπανα απο το ωδειο.Μetal!

Enforcer-Diamonds

Στα 00's to metal ανεκαμψε.Η αξια του φανηκε,οι μετοχες σημειωσαν ανοδο,ελαμψε και εδειξε και παλι τα δοντια του.Ποια μελει να ειναι η συνεχεια στην τρεχουσα δεκαετια?Θα δουμε περισσοτερη προοδο?Και αν ναι σε ποιο επιπεδο?Παρθενογενεση δεν υπαρχει πλεον.Θα υπαρξει αραγε καποιο καινουριο ειδος metal που η προσωπικοτητα του θα υπερσκελιζει αυτη των επιμερους πρωτων υλων απο των οποιων τη συζευξη προηλθε?Θα παραμεινει το format της μουσικης το ιδιο?Και αν οχι θα στραφει προς τα πισω με την επανακαθιερωση του βινυλιου ή ψυχρα ψηφιακα δεδομενα τυπου i tunes θα αδειασουν δισκοθηκες και συνεπως καρδιες?Στην προηγουμενη δεκαετια πολλοι θρυλοι εφυγαν και αλλοι τοσοι ανημποροι να κοιταξουν στα ματια την αιγλη του 20 και βαλε χρονια νεοτερου ευατου τους εγιναν φαντασματα ή στην καλυτερη των περιπτωσεων ακροβατουν στο λεπτο νημα της χρυσης μετριοτητας.Θα υπαρξουν reunions albums που θα στεκονται ισαξια διπλα σε ενα Monotheist?Θα μπορουν ακομα αγαπημενες μπαντες-αποθυμενα να στιγματησουν τη ζωη μας με μια συναυλια τους?Και αν ναι ποσες τετοιες μας εχουν μεινει που δεν εχουμε δει?Την εποχη που ο μεσος νεος οπαδος που θρηνει διαδικτυακα για το θανατο του Ronnie Dio δεν ξερει πως μυριζει το booklet του Richie Blackmore's Rainbow καποιοι που στο τσακ προλαβαν και εμαθαν να ακουν μουσικη προσεγγιζοντας την πιο ρομαντικα,συχνα πυκνα προβληματιζονται με σκεψεις οπως οι παραπανω.Δεν ξερω για τους αλλους αλλα ενας τροπος να ηρεμισω απο τετοιες σκεψεις αυτο τον καιρο ειναι ο καινουριος δισκος των Enforcer.O τυπος παντου εχει λησαξει μαζι τους και δεν εχουν αδικο.Λες να ειναι υποκινουμενο απο εταιριες που πανε να τα πιασουν χοντρα με το New Wave Of Traditional Metal trend?Προσωπικα χεστηκα,ειναι τοσο ενδιαφερουσα η περιπτωση τους που και ετσι να ειναι χαιρομαι.Τι και αν το ημερολογιο με το που πατας play ξαναγραφει 1982 και μεχρι να τελειωσει ο δισκος παει με τα βιας στο 1986?Οι Enforcer ειναι μπαντα με εμπνευση και τσαμπουκα και οπισθοδρομουν με τροπο τοσο ευστοχο ωστε αντι να γινουν μια παρεα γλαφυρων κλασικομεταλων παρουσιαζουν εργο που παιζει στα ισα μνημεια του παρελθοντος.Η μουσικη προοδος ειναι θεμιτη μονο οταν το αποτελεσμα ειναι επιτυχημενο,γι αυτο πριν τολμησει κανεις να τους χλευασει ως παρωχυμενους ας σκεφτει ποσα μοντερνα συγκροτηματα ειναι τελικα εντελως αδιαφορα και απο την αλλη πλευρα ποσες αποπειρες αποτυχημενης vintage metal τραγουδοποιιας εχουν καταντησει κοσμο να παρακολουθει εκ του ασφαλους μονο δισκους των 80's και να απορριπτει αδικως μουσικη που βγηκε μετα το 1990,αλαλαζοντας καθως τρεχει μακρια απο μπλουζακια των Μastodon οπως ο Superman μακρια απο τον κρυπτονιτη.Αγαλιαζω και μονο στη σκεψη να δω συναυλια των Σουηδων και να εχω να λεω οτι ειδα γκρουπαρα στα νιατα της με υλικο συγχρονο αλλα ταυτοχρονα μεστο,σαν νεο μοντελο κουβανεζικου πουρου μετα απο διαδικασια πεπαλαιωσης.Ο,τι ειναι οι Witchcraft για τον occult 70's οπαδο,αντιστοιχα ειναι οι Enforcer για τον mr Denim and Leather με την αφισα Tokyo Blade πανω απο το προσκεφαλο.Kαποιοι θα ηγηθουν της προοδου της μουσικης και πολυ καλα θα κανουν.Αλλα πιστευω τετοιες δουλειες που προσεγγιζουν το παρελθον με σεβασμο και παραγουν απο την καλλιεργεια του καρπους....διαμαντια ειναι εξισου σημαντικες και αναγκαιες.

Grand Magus - Hammer of the North

Οι Grand Magus ήδη από τον προηγούμενο δίσκο τους (Iron Will) έδειξαν τα δόντια τους, και πως το ΄έχουν΄για να ανέβουν στα μεγάλα σαλόνια.Το αποτέλεσμα ήταν η μεταγραφή τους απο την Rise Above στην Roadrunner και όπως ήταν φυσικό οι προσδοκίες ανέβηκαν.Εγω προσωπικά ξίνισα την φάτσα μου διαβάζοντας το νέο, αλλά όπως φαίνεται, τύπους σαν εμένα έφτυσαν στα μούτρα οι Magus με αυτή την κυκλοφορία...
Προσπαθώ γενικά να μην γράφω στο blog για τέτοιου επιπέδου κυκλοφορίες, διότι απλά ακούς τόσες πολλές γνώμες που η δικιά μου μάλλον περρισεύει, αλλά πραγματικά μοιάζει να μου έχει γίνει νέα μανία το Hammer of the North.

Mετά την τρίτη ακρόαση προσπάθησα να βάλω στην άκρη το γνωστό παιχνίδι, τι μου θυμίζει το κάθε σημείο των τραγουδίων, και πραγματικά απο εκεί και πέρα ξεκινάει η διασκέδαση:Doom και heavy όσο πρέπει, μελωδικό στα ρεφραίν με σκοπό να τραγουδιώνται, με δυνατά μπασίματα τύπου ΄βγαίνω και παίρνω κεφάλια κουφάλες΄, αλλά πάνω απο όλα, με ψηλά το λάβαρο του power trio, που θέλει κάθε αραιοκατοικημένη μπάντα να παίζει πιο heavy από οποιαδήποτε άλλη μόνο και μόνο γιατί μπορεί. Respect.

Στα συν πρέπει να συμπεριληφθεί και το εξώφυλλο σχεδιασμένο απο τον Necrolord, που μπορεί να πείς οτι πλέον είναι ψιλοκλασσικό αλλά μετά απο τόσα χρόνια, τέτοια είδους απεικόνηση για τους metalheads είναι ασύγκριτης όμορφιας, σαν να βλέπεις απο μακριά το χωριό σου μετά απο πολλά χρόνια, π.χ. 1,2,3.



Ενα σπαθί και ένα άλογο...

Colour Haze - All

Silent
Moon
Turns
Lights
If
Stars
All
Fall
One
Remains

• Αλήθεια πόσο καλά πέρασες σε εκείνο το poser club?
• Αλήθεια πόσο πολυ έχει σιχαθεί η ψυχή σου το να περιμένεις άφραγκος το 11 βραδυάτικα?
• Αλήθεια με ποιά σταθμά μετριέται η βαρύτητα της κουβέντας που αντάλλαξες με τον φίλο σου λίγη 'ωρα πιο πριν?
• Αλήθεια μπορείς τελικά να αριθμίσεις πόσα southern ούζα και μπύρες ήπιες?
• Αλήθεια τελικά, αυτή την πόλη με τις κιτρινωπές λάμπες, που δείχνει να μολύνει ότι φωτίζει, την γουστάρεις ή την βαρέθηκε το είναι σου?
• Αλήθεια, πόσο τυχαία το χέρι μου έπεσε πάνω σε αυτό τον δίσκο στο mp3 μού?
  

Επεστρεψάου

Επιστρέψαμε, αν και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν φύγαμε.Απλά όπως έχουμε πει, στα Cornucopia Headquarters κινούμαστε σε αργόσυρτους, Doom ρυθμούς.Βάλε λίγο την ζέστη, λίγο το γεγονός πως και οι δυο μας χαιρόμασταν την ανεργία μας, λίγο από άλλες υποχρεώσεις, και έχεις ένα μίγμα το οποίο αν το πιείς τότε δύσκολα μπορείς να καθήσεις μπροστά σε υπολογιστή.Παρόλα αυτά, έχουμε πολλά πράγματα να πούμε ακόμα, και πραγματικά θα θέλαμε την συμμετοχή σας.Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημανθεί πως λόγω (κυρίως δικιάς μου) ασχετοσύνης είχα απενεργοποιήσει την επιλογή όπου ο καθένας μπορούσε να αφήσει σχόλιο.Πλεόν the gates are open και όλοι μπορούν να κάνουν comment.