Είμαι της άποψης ότι ένα λάιβ αρκεί για να σε κάνει φαν ενός καλλιτέχνη, χωρίς να είναι απαραίτητο να κάτσεις να λιώσεις στη δισκογραφία του.Όταν, πριν από μερικούς μήνες, η Venerate ανακοίνωσε -αρχικά- ότι έρχονται οι Soilent Green και οι TITD, δύο γίγαντες, δηλαδή, του ακραίου ήχου που έθεσαν στοιβαρά θεμέλια στις αρχές του '90, ενθουσιάστηκα, παρ' όλο που δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα καμία από τις δύο.
Όταν πριν κάνα μήνα, προστέθηκαν και οι Voivod στην εξευτελιστική τιμή των 20 ευρώ (discount e-ticket), τότε το λάιβ απέκτησε ιστορικές διαστάσεις, δημιουργώντας την πεποίθηση ότι αυτό το λάιβ, θα μνημονεύεται για πολύ καιρό.
Σχετικά ανυποψίαστος λοιπόν, αλλά με την ελπίδα ότι θα περάσω πολύ καλά, πήγα στο Αν.
Οι TITD, ανέβηκαν στο σανίδι, κατά τις 8:30.
Για όσους δεν ξέρουν τι εστί TITD, απλά να ενημερώσω ότι ο Στιβ Όστιν, τραγουδιστής/κιθαρίστας/συνθέτης/στιχουργός/απόλυτος γκουρού του αμερικάνικου underground ήχου, έχει κάνει άντρες τους Κελίχερ και Τέιλορ των Mastodon και γενικά έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκι.
Αυτό που παίζουν οι TITD είναι ακραίο χαρντκορ με πολλά noise και grind περάσματα και γενικά αποτέλουν δύσκολο άκουσμα. Πάνω στη σκηνή τα έδωσαν όλα και αν και ξεκίνησαν με σχετικά λίγο κόσμο, στη συνέχεια μαζεύτηκε αρκετός γιατί εδώ υπήρχε κατάθεση ψυχής. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, αν και κάποιες φορές όταν ο Όστιν τραγούδαγε χαμηλά δεν πολυακουγόταν. Προσωπικά έπαθα μεγάλο σοκ. Απίστευτη ένταση, κομματάρες και σοκ και δέος. Μάλλον οι αγαπημένοι μου της βραδιάς, αφού ουκ ολίγες φορές ένιωσα να με διαπερνάει ρίγος. Στο φινάλε, ο Όστιν παράτησε την κιθάρα και με ηχητική υπόκρουση μόνο μπάσο/ντραμς, τραγούδησε παρέα με κάποιους σκληροπυρηνικούς φαν που βρίσκονταν στο κάγκελο ένα παλιό κομμάτι (δυστυχώς τίτλους δεν ξέρω), αποχαιρετώντας μας μετά από περίπου 50 λεπτά οργασμικής παράστασης.
Συνέχεια με Soilent Green. Οι SG στην ουσία είναι πρότζεκτ μπάντα, που δημιουργήθηκε στα τέλη του '80 από τους, Μπράιαν Πάτον (κιθάρα - Eyehategod), Τόμι Μπάκλεϊ (ντραμς - Crowbar) και Μπεν Φέιλγκουστ (φωνητικά - Goatwhore), με τον Σκοτ Κρόσετ (μπάσο) να παίρνει τη θέση του Σκοτ Γουίλιαμς, το 2003, όταν και δολοφόνησαν τον τελευταίο (μπρρρ...). Αυτό που παίζουν είναι μια μίξη death/grind/sludge, που ξεχαρβαλώνει σβέρκους και αυτό ακριβώς πέτυχαν με την ισοπεδωτική εμφάνισή τους. Ο πανύψηλος Φέιλγκουστ χοροπήδαγε πέρα-δώθε, μοίραζε χάι φάιβς, έκανε χαβαλέ με τον κόσμο και την υπόλοιπη μπάντα και, γενικά, έβγαλε τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή, με την φωνή του να τσακίζει κόκκαλα. Ο Πάτον θεούλης, οι ριφάρες του μας διέλυσαν, όπως επίσης και ο Μπάκλεϊ στα ντραμς που έπαιζε απίστευτους παπάδες. Μάλλον οι SG, ήταν η πιο "συναυλιακή" μπάντα της βραδιάς. Όλος ο κόσμος έκανε χεντμπάνγκιν και πέρναγε καλά. 60 λεπτά πραγματικής ισοπέδωσης που πέρασαν νεράκι.
Κάνα μισάωρο πριν βγουν οι χέντλαινερς, Voivod, το Αν άρχιζε να γεμίζει επικίνδυνα από μπουκλωτούς θρασάδες (τα κομμωτήρια πρέπει να έκαναν χρυσές δουλειές με τόσες περμανάντ). Γενικά δεν είμαι του θρας, αλλά γούσταρα που θα έβλεπα μια τόσο ιστορική μπάντα όπως οι Voivod, από τους οποίους μέχρι τότε, είχα ακούσει μετά βίας 1,5 φορά τον -κατά γενική ομολογία- πιο γνωστό τους δίσκο, Dimension Hatross (1988). Οπότε μιας και δεν είμαι φαν ούτε των Voivod αλλά ούτε και του θρας, έπιασα μια γωνίτσα και μαζί με μπύρα και τσιγάρο (που δεν είχα προλάβει να κάνω μέχρι εκείνο το σημείο, λόγω ανελέητου χεντμπάνγκιν), απλά απολάμβανα τη συναυλία. Εντάξει, πρέπει να παραδεχτώ ότι και αυτοί ήταν εξαιρετικοί, προκάλεσαν παροξυσμό στο σχεδόν γεμάτο Αν, ατέλειωτα stage diving και τέτοια. Μορφάρες όλοι τους, ο Snake τρομερός περφόρμερ, ο Away διέλυσε το ντράμκιτ του, ο Blacky, ενώ είναι 50 χρονών, μοιάζει με 20 και έπαιζε μπάσο σαν καυλωμένος έφηβος, ενώ και ο Chewy (νεοσύστατο μέλος από το 2008, που αντικατέστησε τον Piggy που πέθανε το 2005), τα έδωσε όλα με την custom made ξύλινη κιθάρα του. Φανταστική εμφάνιση γενικά, έπαιξαν και το Tribal Conviction από το Dimension Hatross (το μοναδικό κομμάτι που ήξερα ουσιαστικά), έπαιξαν και ένα καινούριο, ενώ και 4-5 κομμάτια ακόμα με ξετίναξαν. Για encore, έπαιξαν 3 κομμάτια ακόμα, αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος: Υπερεπική διασκευή στο Astronomy Domine των Pink Floyd. Δεν ήξερα καν ότι ευπήρχε αυτό και εκ των υστέρων έμαθα ότι περιλαμβάνεται στο Nothingface (1989). Μιλάμε, έπαθα κοκομπλόκο. Με 2 βήματα βρέθηκα κι εγώ στο κάγκελο με όλους μαλλιάδες να χτυπιέμαι. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Απλή και ξάστερη θεΐλα!! Μετά από 90 λεπτά εξωπραγματικής εμφάνισης μας άφησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.
Τρία στα τρία λοιπόν, όλες οι μπάντες φανταστικές, ο ήχος κρύσταλλο, αρκετός κόσμος (αν ο κόσμος, βέβαια, αντιλαμβανόταν το ειδικό βάρος και των 3 μπαντών, θα έπρεπε η συναυλία να γινόταν στο ΟΑΚΑ και να το τίγκαρε αλλά τέλος πάντων) και όλα τέλεια και αποθεωτικά.
Αναμφίβολα πρόκειται για λάιβ, που όπως είπα στην αρχή, θα μνημονεύεται για πολύ καιρό ακόμα με γραφικές εκφράσεις τύπου "ήμουν κι εγώ εκεί". Χίλια μπράβο στην Venerate για την εξαιρετική διοργάνωση και πάντα τέτοια.
Εγώ μπορώ να δηλώσω με περισσή ειλικρίνεια, ότι αν και δεν είχα ακούσει πολύ καμία από τις 3 μπάντες, ήδη απέκτησαν και οι 3 έναν καινούριο, ενθουσιασμένο φαν. Σας αγαπάω όλους!
1 Say something...:
«Ήμουν κι εγώ εκεί», το τραγούδι στο οποίο αναφέρεσαι είναι το Pinnacle· δυστυχώς αν δεν είναι κάπου καταγεγραμμένη η εμφάνιση των πρώτων δεν νομίζω πως θα γίνει ποτέ γνωστό τι παίχτηκε (σέτλιστ/μακελειό).
Ο βασικός λόγος που οι Βόιβοντ έχουν συνδεθεί τόσο με το θρας έχει μάλλον να κάνει με ορισμένους γραφιάδες με στενές, συγκεκριμένες οπτικές γωνίες. Ναι μεν έπαιξαν καλό θρας, αλλά όταν δοκίμασαν ροκιές (Angel Rat) ή groovy σκηνικά με κάφρο στο μικρόφωνο (Phobos) ήταν το ίδιο ευχάριστοι. Εν ολίγοις, ψάξτο όπως το ψάχνω κι εγώ τώρα με ό,τι δεν έχω ακούσει και πιστεύω πως θα εκπλαγείς ευχάριστα. Πάντα τέτοια.
Δημοσίευση σχολίου