My life in the bush of Post - με αφορμή Afformance & Papertigerr @ ΤΩΡΑ (Κ44)

Υπάρχουν διάφορα πράγματα με τα οποία νιώθω χαρά. Μερικά δε απο αυτά, με κάνουν να αισθάνομαι μια βαθειά κάθαρση. Μπορώ σε εκείνες τις στιγμές να αναπνεύσω πιο εύκολα -για την ακρίβεια θέλω να παίρνω μεγάλες ανάσες- να νιώθω οτι ο κόσμος με τυλίγει σε μια τεράστια σπείρα ή σφαίρα ή κύμα και μπαίνει απο πόρους δέρματος, μάτια, με τον αέρα. Είναι η αίσθηση οτι άσχετα με οποιαδήποτε αντίσταση και σκατίλα που μπορεί να ξετυλίγεται, η ύπαρξή μου είναι έκδηλη. Μέσα μου. Γύρω μου. Σε δονήσεις που κάνουν γκέλ σε τοίχους ανθρώπους και ψυχές. Η συναισθησία του να ακολουθάς ροές γεγονότων και να σχηματίζεται μπροστά σου σε εικόνες όλη σου η ζωή.

Δεν ήταν μόνο οι Afformance, που για άλλη μια φορά ήταν πολύ καλοί ή το εξαιρετικό support act,  που δεν είχα ξαναπετύχει. Ούτε το θετικό decadence του πρώην Κ44. Λιγότερο ίσως απ' όλα το γεγονός οτι είχα γενέθλια. Ήταν πάνω απο όλα η αίσθηση του να έχω ανθρώπους γύρω μου, είτε άγνωστους με αγάπη σε ένα είδος που είναι σχετικά πρόσφατο, που βιώνει άνθηση ακροατών στην Ελλάδα, με τα καλά του και με τα κακά του (τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να περάσουν πάνω απο 10 χρόνια για να ξεκινήσουν άνθρωποι να ακούνε Godspeed You! Black Emperor και ακόμα περισσότερο να φέρνουν ονόματα όπως Do Make Say Think, Mogwai ή 65daysofstatic όπως έγινε με άλλα μουσικά είδη), είτε γνωστούς.

Είναι η ίδια η αίσθηση που η post rock έχει όταν παίζεται που με κάνει να βουτάω σε βίωση της ύπαρξής μου, όχι μόνο οι συνθέσεις. Πολύ περισσότερο όταν παίζεται σε έναν χώρο που είναι γεμάτος με ανθρώπους που αποτελούν μέρος της ζωής μου. Είτε κοντινούς, είτε μακρινούς είτε απο παραλίγο ξεχασμένες συμπτώσεις είτε μπλεγμένους με αλυσίδες γεγονότων μπερδεμένων και συσχετίσεων στις οποίες αγαπάω να χάνω την μπάλα. Κάπως έτσι: http://www.youtube.com/watch?v=yC_3alnTE9g. Με αυτό το soundtrack, πάντα.

Όσοι ήταν εκεί, σας ευχαριστώ. Δεν έχει σημασία αν με ξέρετε ή αν είμαστε κοντινοί ή αν νιώθετε με εμένα κοντά. Αλλά αγαπάω να βλέπω τις γνωστές-άγνωστες ή γνωστές σκέτο φάτσες σας.

Τα λέμε αύριο μουρμουρίζοντας ατελείωτα μεγάλους, post και υπέροχους τίτλους.

(η εικόνα παρμένη απο flickr έπειτα απο search στο google "He has left us alone...")