Kαρακλάσσικ Μάης 2012: Αerosmith – Get a Grip (1993)

Όχι, δε θα ασχοληθούμε ούτε με το Rocks ούτε με το Toys in the Attic αλλά με κάτι πιο πρόσφατο. Η δεκαετία του ’80 δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο για τη μεγαλύτερη αμερικάνικη μπάντα όλων των εποχών. Οι εξωγήινες καταχρήσεις και οι συνεχείς τσακωμοί μεταξύ τους οδήγησαν στην αποχώρηση του Joe Perry και έπειτα του Brad Whitford. To 1984 υπογράφουν στη Geffen και ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν το Done With Mirrors με τους Perry και Whitford να έχουν επιστρέψει. Οι Aerosmith μέχρι το 1987 ήταν εντελώς καμένοι από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά (Η Rock n' Roll Μυθολογία έχει καταγράψει ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό: Οι Aerosmith συνήθιζαν να κλείνουν το show τους με ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Μιά φορά αποφάσισαν να το παίξουν πρώτο, αλλά, όντες τόσο μαστουρωμένοι, νόμιζαν ότι είχαν φτάσει στο τέλος του set και τελικά αποχώρησαν!!! Δυστυχώς το τραγούδι μου διαφέυγει.). Βγαίνοντας από την αποτοξίνωση και ξεκινώντας με το Permanent Vacation του 1987 κυκλοφόρησαν μια σειρά δίσκων που όχι μόνο τους ξαναέφερε στο προσκήνιο, αλλά σημείωσαν τέτοια επιτυχία που ξεπέρναγε ακόμα και τις ένδοξες μέρες τους κατά τη δεκαετία του 1970! Για να καταλάβεις πόσο παραγωγική περίοδος ήταν το ’87 - ’93 για τη μπάντα, απλά αναλογίσου ότι η best of συλλογή “Big Ones” περιέχει τραγούδια αποκλειστικά από την περίοδο αυτή και στέκεται επάξια ως best of.


Σωτήριον έτος 1993 λοιπόν και το ενδέκατο album της μπάντας κυκλοφορεί. Έχοντας κόψει τις καταχρήσεις, οι Aerosmith σαν σωστοί rock superstars, εστιάζονται στο σεξ και φροντίζουν αυτό να περάσει και στη μουσική τους, άμεσα και έμμεσα (ρίξε μια ματιά και στο εξώφυλλο του Pump). To cd είναι φιλοτεχνημένο με θηλές από γυναικεία στήθη και στο video clip για το “Crazy” πρωταγωνιστούσαν τα «κακά κορίτσια» Liv Tyler (κόρη του Steven, μετέπειτα «miss – Μέση Γη» στην κινηματογραφική τριλογία Lord of the Rings, ευτυχώς δε μοιάζει στο μπαμπά) και Alicia Silverstone. Παραφράζοντας γνωστό ρητό για τα 80s και τη Lita Ford, είναι βέβαιο ότι όποιος rocker στα 90s, ειδικά οι τότε πιο μικροί, δεν είχε υγρά όνειρα με το video του “Crazy”, ήταν gay.

 Τα τραγούδια είναι βουτηγμένα στη βρωμιά, όπως αρμόζει σε μια μπάντα σαν τους Aerosmith, μην έχοντας τίποτα να ζηλέψουν από την ασύδοτη περίοδό τους και ας διαφωνεί επ αυτού πολύς κόσμος. Άλλη μια περίπτωση που το στερεότυπο του μουσικού με έμπνευση βασισμένη στις ουσίες καταρρίπτεται. Από το Intro (με πέρασμα από το riff του "Walk This Way") και το "Eat The Rich" που ακολουθεί, μέχρι το που κλείνει το δίσκο τα τραγούδια είναι ένα κι ένα, αντιπροσωπευτικότατα του αλητήριου, streetwise Aerosmith ύφους, με το συναισθηματικό "Amazing" να κρατάει τις ισορροπίες.

 Το Get a Grip είναι το πιο μοσχοπουλημένο album της μπάντας, ίσως και το καλύτερο της δεύτερης περιόδου τους. Η τεράστια επιτυχία των τραγουδιών αλλά και των video clips του δίσκου(εφτά singles και έξι video clips), εκτός του ότι σημάδεψαν μια για πάντα τα αυτιά και τις καρδιές μας, ανήγαγαν τους Aerosmith από μια κορυφαία μπάντα σε φιγούρες της pop κουλτούρας του εικοστού αιώνα. Σκιαγραφεί μια μπάντα στο ζενίθ της, που τότε διένυε το εικοστό τρίτο έτος παρουσίας της στη μουσική σκηνή και τον ενδέκατο δίσκο της και είχε τα κότσια να πολεμήσει τους δαίμονές της και να ξεπεράσει τα ήδη τιτάνια κατορθώματά της. Βοηθήθηκαν απίστευτα από το Mtv αλλά και άλλους παράγοντες εκτός των τάξεων της μπάντας; Δεκτό. Βάζοντας όμως το δίσκο να παίξει, καταλαβαίνεις ότι αν οι ίδιοι δεν «το είχαν», δεν θα έβρισκε ποτέ τη θέση του σε αφιερώματα όπως τούτο εδώ, γραμμένα και διαβασμένα από ανθρώπους που παραμιλάνε ακόμα, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την κυκλοφορία του.