Σημαντική σημείωση για όποιον μπεί στην διαδικασία να διαβάσει το κείμενο που αφορά το De Vermis Mysteriis: ο συγκεκριμένος δίσκος έβαλε την παρέα σε πολύωρες συζητήσεις για τον ήχο, το εξώφυλλο, τις αλλαγές, τον Kurt Ballou και τις διαφορές με τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Στον έναν το Snakes for the Divine είναι Maiden, στον άλλο το όνομα πίσω από την κονσόλα είναι εγγύηση ποιότητας, αφορισμοί για το Death is this Communion, αμερικάνικο doom, μπύρες και μασχαλίλα. Αδιαπραγμάτευτα πολύτιμες ώρες κουβέντας μεταξύ nerds δηλαδή. Τα παρακάτω απότελούν την άποψη μου, με την οποία δεν έχω βρεί κανέναν να συμφωνεί απόλυτα
Πρώτα απ'όλα μιλάμε για την 6ή δισκογραφική δουλειά των High on Fire και του πολέμαρχου Matt Pike, αυτό και μόνο του αποτελεί γεγονός. Η μπάντα μέσα από αυτα τα άλμπουμ έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πιστό ακροατήριο, και το όνομα High on Fire να γίνει συνώνυμο με έναν συγκεκριμένο ήχο, τον οποιό έχουν προπαθήσει και άλλοι να τον κοποιάρουν και να τον προσαρμόσουν. Αμα τύχει και ακούσεις οποιοδήποτε κομμάτι τους σε ανύποπτο χρόνο, ξέρεις σίγουρα ότι είναι HoF ακόμα και αν δεν μπορείς να ονομάσεις τον τίτλο. Αυτό ισχύει και για το De Vermis Mysteriis. Ο ίδιος ο Matt έχει αναδειχθεί σε ήρωα του ακραίου ήχου, τόσο για τα γαλόνια που φοράει, όσο για τον ξεχωριστό τρόπο που ταλαιπωρεί την κιθάρα του. Και οι έξι δίσκοι λοιπόν, πληρούν κάποια στάνταρ καφρίλας, επικούρας, αδυσώπητης ριφολογίας και ανηλεούς drumming. Αυτά είναι τα γεγονότα. Από εδώ και πέρα περνάμε στις λεπτομέρειες.
Καλό το εξώφυλλο, ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να έχω την δυνατότητα να ακούσω τον δίσκο χαζέυοντας το εξώφυλλο για όσο διαρκεί το De Vermis, αλλά... αλλά δεν είναι Ropper. Μπορεί να ο Arik Roper να είναι το στανταράκι για σχεδιασμό εξωφύλλου μιας ολόκληρης σκηνής, αλλά στο μυαλό μου High on Fire με εξώφυλλο δια χειρός Roper είναι σαν ψωμί με μερέντα ( με εξαίρεση το εξώφυλλο των Buzzov-En για το Welcome to Violence που είναι από τα καλύτερα που έχω δεί). Βγάζοντας αυτο το παράπονο για το φαίνεσθαι από μέσα μου, που δεν είναι μόνο δικό μου παράπονο, προχωράω στην ουσία των πραγμάτων που είναι το ακούγεσθαι.
Το De Vermis Mysteriis δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Με εξαίρεση το εναρκτήριο Serums of Liao και το τρομερο Madness of an Archtect δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποια άλλη σπουδαία στιγμή. Μη με παρεξηγήσεις, όλος ο δίσκος ακούγεται νεράκι αλλά πιστευώ πως ο καθένας, ανάλογα και με το προσωπικό του γούστο, δεν θα βρεί πάνω από τρία κομμάτια να ακούσει στο repeat. Φτάνοντας στο θέμα του ήχου, εδώ και πάλι παίζει σημαντικό λόγο το αυτί του εκάστοτε ακροατή. Δεν θα μπώ στην διαδικασία να πω αν εμένα μου άρεσε ή όχι αυτό που άκουσα -που δεν τρελάθηκα κιόλας να πω την αλήθεια-, άλλωστε, ποιός χέστηκε για την γνώμη μου, την στιγμή που το να αποκτήσει ο καθένας την δική του είναι μόλις 3 κλικ και ένα captcha μακρία. Ο Kurt Ballou που έχει αναλάβει την παραγωγή έχει φροντίσει ώστε να δώσει μια διαφορετική αισθητική στο δίσκο, μία πιο πριμαριστή και μονολιθική χροιά στο όλο εγχείρημα, μία πιο thrash προσέγγιση στην μουσική των High on Fire. Κατά κάποιο τρόπο μπορώ να καταλάβω γιατί επιλέχθηκε να γίνει αυτό, μπορώ να κάνω μόνο εικασίες βέβαια.
Οι High on Fire έχουν περισσότερους οπάδους από τον γενικότερο Soner/Sludge/Doom χώρο παρά το γεγονός πως παίζουν heavy και metal. Εχουν το στίγμα πως είναι χασικλίδες αμερικάνοι με χαμηλοκουρδισμένες βαριές κιθάρες -που είναι, αλλά δεν αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της έμπνευσης τους-. Ο Matt έπαιζε στους Sleep εν πάσι περιπτώση, και οι τύποι έχουν δίσκο ονόματι Dopesmoker. Και επειδή το φαίνεσθαι αποτελεί παγίδα και για τον πιο ψιλιασμένο ακροατή, πόσο μάλλον για τον επιφανειακό μουσικόφιλο (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνίας) οι High on Fire ίσως έχουν μείνει στην απ'έξω απο ένα ευρύτερο κοινό. Εξού και ίσως ο πιο 'παραδοσικος' metal ήχος στο τελευταίο δίσκο να αποτελεί μια στροφή για αυτούς. Και δεν θέλω να μπερδέψει κανείς το παραδοσιακό με το έυπεπτο. Ο δίσκος είναι γαμημένα heavy και,ως συνήθως, καλό είναι να αποφέυγεται η ακρόαση του υπό την επήρεια αγχούς και γενικότερων γαμώτηνκενωνία συναισθημάτων, όπως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ή περιμένοντας στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Διαφορετικά τα δόντια σας μπορεί να βρεθούν επικύνδυνα κοντά στην καρωτίδα της απέναντι γριάς ή του ξενέρωτου μεσήλικα με γραβάτα που εδώ και τόση ώρα κάνει ότι δεν σας βλέπει γιατί μιλάει στο τηλέφωνο.
Πρώτα απ'όλα μιλάμε για την 6ή δισκογραφική δουλειά των High on Fire και του πολέμαρχου Matt Pike, αυτό και μόνο του αποτελεί γεγονός. Η μπάντα μέσα από αυτα τα άλμπουμ έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πιστό ακροατήριο, και το όνομα High on Fire να γίνει συνώνυμο με έναν συγκεκριμένο ήχο, τον οποιό έχουν προπαθήσει και άλλοι να τον κοποιάρουν και να τον προσαρμόσουν. Αμα τύχει και ακούσεις οποιοδήποτε κομμάτι τους σε ανύποπτο χρόνο, ξέρεις σίγουρα ότι είναι HoF ακόμα και αν δεν μπορείς να ονομάσεις τον τίτλο. Αυτό ισχύει και για το De Vermis Mysteriis. Ο ίδιος ο Matt έχει αναδειχθεί σε ήρωα του ακραίου ήχου, τόσο για τα γαλόνια που φοράει, όσο για τον ξεχωριστό τρόπο που ταλαιπωρεί την κιθάρα του. Και οι έξι δίσκοι λοιπόν, πληρούν κάποια στάνταρ καφρίλας, επικούρας, αδυσώπητης ριφολογίας και ανηλεούς drumming. Αυτά είναι τα γεγονότα. Από εδώ και πέρα περνάμε στις λεπτομέρειες.Καλό το εξώφυλλο, ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να έχω την δυνατότητα να ακούσω τον δίσκο χαζέυοντας το εξώφυλλο για όσο διαρκεί το De Vermis, αλλά... αλλά δεν είναι Ropper. Μπορεί να ο Arik Roper να είναι το στανταράκι για σχεδιασμό εξωφύλλου μιας ολόκληρης σκηνής, αλλά στο μυαλό μου High on Fire με εξώφυλλο δια χειρός Roper είναι σαν ψωμί με μερέντα ( με εξαίρεση το εξώφυλλο των Buzzov-En για το Welcome to Violence που είναι από τα καλύτερα που έχω δεί). Βγάζοντας αυτο το παράπονο για το φαίνεσθαι από μέσα μου, που δεν είναι μόνο δικό μου παράπονο, προχωράω στην ουσία των πραγμάτων που είναι το ακούγεσθαι.
Το De Vermis Mysteriis δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Με εξαίρεση το εναρκτήριο Serums of Liao και το τρομερο Madness of an Archtect δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποια άλλη σπουδαία στιγμή. Μη με παρεξηγήσεις, όλος ο δίσκος ακούγεται νεράκι αλλά πιστευώ πως ο καθένας, ανάλογα και με το προσωπικό του γούστο, δεν θα βρεί πάνω από τρία κομμάτια να ακούσει στο repeat. Φτάνοντας στο θέμα του ήχου, εδώ και πάλι παίζει σημαντικό λόγο το αυτί του εκάστοτε ακροατή. Δεν θα μπώ στην διαδικασία να πω αν εμένα μου άρεσε ή όχι αυτό που άκουσα -που δεν τρελάθηκα κιόλας να πω την αλήθεια-, άλλωστε, ποιός χέστηκε για την γνώμη μου, την στιγμή που το να αποκτήσει ο καθένας την δική του είναι μόλις 3 κλικ και ένα captcha μακρία. Ο Kurt Ballou που έχει αναλάβει την παραγωγή έχει φροντίσει ώστε να δώσει μια διαφορετική αισθητική στο δίσκο, μία πιο πριμαριστή και μονολιθική χροιά στο όλο εγχείρημα, μία πιο thrash προσέγγιση στην μουσική των High on Fire. Κατά κάποιο τρόπο μπορώ να καταλάβω γιατί επιλέχθηκε να γίνει αυτό, μπορώ να κάνω μόνο εικασίες βέβαια.
Οι High on Fire έχουν περισσότερους οπάδους από τον γενικότερο Soner/Sludge/Doom χώρο παρά το γεγονός πως παίζουν heavy και metal. Εχουν το στίγμα πως είναι χασικλίδες αμερικάνοι με χαμηλοκουρδισμένες βαριές κιθάρες -που είναι, αλλά δεν αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της έμπνευσης τους-. Ο Matt έπαιζε στους Sleep εν πάσι περιπτώση, και οι τύποι έχουν δίσκο ονόματι Dopesmoker. Και επειδή το φαίνεσθαι αποτελεί παγίδα και για τον πιο ψιλιασμένο ακροατή, πόσο μάλλον για τον επιφανειακό μουσικόφιλο (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνίας) οι High on Fire ίσως έχουν μείνει στην απ'έξω απο ένα ευρύτερο κοινό. Εξού και ίσως ο πιο 'παραδοσικος' metal ήχος στο τελευταίο δίσκο να αποτελεί μια στροφή για αυτούς. Και δεν θέλω να μπερδέψει κανείς το παραδοσιακό με το έυπεπτο. Ο δίσκος είναι γαμημένα heavy και,ως συνήθως, καλό είναι να αποφέυγεται η ακρόαση του υπό την επήρεια αγχούς και γενικότερων γαμώτηνκενωνία συναισθημάτων, όπως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ή περιμένοντας στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Διαφορετικά τα δόντια σας μπορεί να βρεθούν επικύνδυνα κοντά στην καρωτίδα της απέναντι γριάς ή του ξενέρωτου μεσήλικα με γραβάτα που εδώ και τόση ώρα κάνει ότι δεν σας βλέπει γιατί μιλάει στο τηλέφωνο.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου