Celtic Frost - Monotheist (2006)

...Ή αλλιώς, η μεγαλύτερη ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ έβερ, ή αλλιώς, πως ένας δίσκος που είχε πεταχτεί στα σκουπίδια αναδεικνύεται σε Άγιο Δισκοπότηρο.

Το 2006 άκουγα αρκετή μουσική. Το ίντερνετ όπως υφίσταται τώρα, δεν υπήρχε. Αγνές εποχές (πόσα πολλά άλλαξαν μέσα σε 5 χρόνια, ε;). Το Metal Hammer ήταν το ευαγγέλιό μου και κάθε μήνα το περίμενα πως και πως για να δω τι δίσκους θα παρουσιάσει, ποιο άλμπουμ θα είναι "δίσκος του μήνα" και τέτοια για να κάνω τα σχετικά κουμάντα στο χαρτζιλίκι μου να δω τι θα πάω να τσιμπήσω από τα δισκάδικα.

Μάιος 2006: Στις αρχές του εν λόγω μήνα, κάνω την καθιερωμένη μου βόλτα από το περίπτερο για να πάρω το Metal Hammer. Εξώφυλλο Tool. "Εδώ είμαστε". Στο περιοδικό περιλαμβάνεται συνέντευξη από τον αγαπημένο Maynard James Keenan που μιλάει για όλα σε ότι αφορά το νέο άλμπουμ των Tool που κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο, 10,000 Days. Αφού την ξεκοκκαλίζω τη συνέντευξη, πηγαίνω γρήγορα στις κριτικές να δω τι παίζει από νέες κυκλοφορίες.
Δίσκος του μήνα, λέει, το Monotheist από Celtic Frost. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποιοι είναι αυτοί οι Celtic Frost, αλλά η γλαφυρή κριτική του Τόλη Γιοβανίτη με το 10άρι στο τέλος, με βάζει στο τρυπάκι να τους ψάξω ξεκινώντας από αυτό το άλμπουμ.
Περιχαρής κατεβαίνω στο κέντρο, το αγοράζω και κατευθείαν το βάζω να παίζει στο discman.
Αρχή με το Progeny... Στα 2 λεπτά πατάω στοπ, βγάζω το cd το ξαναβάζω στη θήκη του και όταν γύρισα σπίτι κάπου το καταχώνιασα. Απελπισία. Δεν θυμάμαι πως ήταν τα γούστα μου, αλλά αυτό για μένα τότε, δεν ήταν μουσική. Τρομερά ακραίο για τα γούστα μου, μάλλον. Δεν ξέρω.
Τον δίσκο δεν τον ξανάκουσα ποτέ και αφόρισα και τους Celtic Frost για πάντα.

Ιούνιος 2011: Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και ενώ τα γούστα μου έχουν αλλάξει άρδην και έχοντας ακούσει αρκετά περισσότερη μουσική από πολλά είδη (μεταξύ αυτών και πολλά ακραία), τις προάλλες έφαγα φλασιά να ξανακούσω εκείνο το δίσκο που είχα αφορίσει τότε το 2006, έχοντας ακούσει μισό κομμάτι.
Ανυποψίαστος δεν ήμουν, μιας και πέρσι άκουσα αρκετά τον δίσκο των Triptykon που μου άρεσε αρκετά κιόλας.
Οπότε, "κατέβασα" το Monotheist (πλέον ακούω μουσική μόνο από το pc και, κυρίως, από το mp3 player), να του δώσω άλλη μια ευκαιρία, χωρίς όμως να περιμένω και πολλά πράγματα.
Το περνάω στο mp3 μου και πάω δουλειά.
Μετά από 15 μέρες και πάνω από 50 -οι περισσότερες συνεχείς- ακροάσεις, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτός δεν είναι ένας δίσκος metal μουσικής. Είναι μια Βίβλος. Μια αδυσώπητη κατάβαση στην κόλαση. Είναι Θάνατος. Είναι Ποίηση. Είναι Τέχνη στην πιο ακραία της μορφή.

Από την εναρκτήρια αφηνιασμένη επίθεση του Progeny, οι αισθήσεις παραδίδονται άνευ όρων. Ο ήχος είναι εκκωφαντικός. Οι λυσσασμένες, μινιμαλιστικές ριφάρες χτυπάνε κατευθείαν στο στήθος.
Τα επαναλαμβανόμενα στοιχειωτικά φωνητικά του Fischer στο Ground, "God, why have you forsaken me?", έρχονται από την άβυσσο και ακούγονται μέχρι τον θεό καταστρέφοντας συθέμελα ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, διαμελίζοντας τελικά το πρόσωπο του θεού σε χίλια κομμάτια.
Στο A Dying God Coming Into Human Flesh, αναλαμβάνει τα ηνία ο Ain που μοιάζει να ψέλνει με τον πιο παρανοϊκό τρόπο που μπορεί να υπάρξει. Ξεκινώντας ύπουλα με μια αιθέρια μελωδία, ανυποψίαστα ένα μπετόν-ριφ σπάει την ομορφιά και Τρόμος έρχεται να κυριαρχήσει. Τα φωνητικά διογκώνουν τον Τρόμο και οδηγούν εκ νέου στην Κόλαση.
Και κάπου εδώ όλα ηρεμούν. Το Drown In Ashes είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει στην ακραία μουσική. Η ένταση εντείνεται, χωρίς όμως τα ακραία ξεσπάσματα. Εδώ ό βομβαρδισμός, στοχεύει την ψυχή.
Στο Os Abysmi Vel Daath, έχει αρχίσει ήδη η κατάβαση στην κόλαση. Το κάθε ριφ είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Κάθε φορά που επαναλαμβάνει ο Fischer "I deny my own desire", το σκοτάδι πυκνώνει, σχεδόν το αγγίζεις.
Και μέσα στο σκοτάδι, βρίσκεις ηρεμία, με το Obscured. Η μουσική δεν βομβαρδίζει, αλλά οι στίχοι μαυρίζουν την ψυχή ακόμα περισσότερο. Οι εναλλαγές στα φωνητικά είναι αποθεωτικές. Ψυχεδέλειες κάνουν την εμφάνισή τους. Οι κιθάρες είναι λιγότερο επιθετικές αλλά περισσότερο θριαμβευτικές. Τα ηχοτοπία που δημιουργούνται προς το φινάλε του κομματιού είναι πανέμορφα, ανατριχιαστικά και σοκαριστικά ταυτόχρονα. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές μερικές φορές.
Η ακρότητες κάνουν την επανεμφάνιση τους στο Domain Of Decay. Τα ντραμς θερίζουν. Τα ριφς σκίζουν ολόκληρο το σύμπαν και το κάνουν κομμάτια.
Συνέχεια στο ίδιο απάνθρωπο ύφος με το Ein Elohim. "Tetragrammaton" ουρλιάζει ο Fischer και η γη τρίζει. Οι ριφάρες με το τιγκαρισμένο reverb οδηγούν σε παροξυσμό.
Όλα οδηγούν στην τελική τελετουργία που θα δώσει τέλος στα πάντα.
Το Triptych είναι ο πιο θριαμβευτικός και σκοτεινός τρόπος για να έρθεις σε επαφή με τον ίδιο τον Θάνατο. Είναι μια τελετουργία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει ξαναυπάρξει.
Από τα σχιζοφρενικά φωνητικά του Ain και το ατμοσφαιρικό έρεβος που στήνεται στο Totengott, πάμε στο θεϊκά σατανικό, απάνθρωπο και μεγαλοφυές Synagoga Satanae.
Εδώ είναι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους χειρότερους και πιο τροματικούς φόβους μας. Εδώ είναι που όλα πλέον είναι θεοσκότεινα και διαφυγή δεν υπάρχει. Εδώ είναι το τέλος.
Και το οργανικό Winter, είναι ο επιθανάτιος ρόγχος.

Το πιο απίστευτο με το Monotheist είναι το ότι είναι εξωφρενικά ακραίο αλλά και εκπληκτικά άμεσο την ίδια στιγμή. Αυτό είναι επικίνδυνο. Το σοκ που προκαλεί είναι τρομακτικό. Το δέος, ακόμα περισσότερο. Είναι doom στα καλύτερα του. Είναι δίσκος-μνημείο που προκαλεί εφιάλτες αλλά ταυτόχρονα είναι εθιστικό σαν ναρκωτικό. Είναι το Άγιο Δισκοπότηρο μου και ας μου πήρε 5 χρόνια για να το πάρω χαμπάρι.
Ανυπέρβλητη ευτυχία να ανασύρεις ένα σπάνιας "ομορφιάς" διαμάντι μέσα από τα σκουπίδια.
Ανυπέρβλητη ευτυχία που ακούω αυτή τη μουσική.

ΥΓ. Περιττό να αναφέρω ότι πλέον λιώνω δισκογραφία από Hellhammer/Celtic Frost (μετά και από προτροπή του Azarak).