Reflection

And in my darkest moment, feeble and weeping
The moon tells me a secret, a confidant
As full and bright as I am
This light is not my own and
A million light reflections pass over me
Its source is bright and endless
She resuscitates the hopeless
Without her, we are lifeless satellites drifting

Πες μου πως είναι δυνάτον όλα για άλλη μία φορά να καταλήγουν εδώ, σε αυτό το συγκρότημα, σε αυτό το δίσκο, σε αυτό το τραγούδι? Πως έχουν χαράξει οι στίχοι και η μουσική το συλλογισμό μου σε σημείο τέτοιο που, όπως το νερό χαράζει τη γη από τις πηγές των ποταμών ως τους απέραντους ωκεανούς, η σκέψη μου να μην έχει άλλο δρόμο να ακολουθήσει παρά μόνον αυτόν? Δεσμώτες για άλλη μια φορά να βλέπουμε την σκία μας πάνω στο τοίχο της ματαιοδοξίας μας, ένα τυχαίο γεγονός η ύπαρξη μας, με πιθανότητες επανάληψης απειροελάχιστες σε σημείο που μπορούμε εμείς οι ίδιοι να θεωρηθούμε θάυμα, ή έχουμε δύναμη, κρυμμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο, να σπάσουμε τα δεσμά όπως ποτέ άλλοτε? Προφανώς οι σκέψεις αυτές δεν με κρατάνε άγρυπνο τα βράδυα αλλά λίγες τέτοιες στιγμές περισυλλογής είναι ό,τι πιό κοντινό σε προσευχή ή διαλογισμό μπορώ να κάνω.
Καλό ξημέρωμα.