thefuture

Εδώ και λίγο καιρό ήθελα να το γράψω αυτό το post. Νομίζω αυτή τη στιγμή και οι 4 βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ίδιο συναίσθημα για τους επόμενους μήνες: Καταιγισμός από πολλά υποσχόμενες έως σίγουρες επικές συναυλίες. Τόσο, που έχοντας γράψει το δικό μου take συνειδητοποιώ οτι έχω γράψει ολόκληρη γαμημένη έκθεση. Σχωρέστε με λοιπόν για τον ενθουσιασμό μου, έχω βάλει σε bold τα συγκροτήματα που γαμάνε για να όσους κουράζεστε να τα διαβάζετε όλα:

Μάρτιος
Κατ' αρχάς ιδιαίτερα μεγάλη αγάπη τελευταία τρέφω στους Still Corners (Σάββατο, 3 Μαρτίου στο Six Dogs). Πέραν του οτι αποτελούν ολοκαίνουριο συγκροτηματάκι, με το ντεμπούτο να κυκλοφόρησε πέρυσι, ικανοποιούν ακριβώς την ανάγκη μου αυτόν τον καιρό της dream pop. Ακολουθώντας λογικές M83 με αιθέρια φωνητικά και προσθέτοντας λίγο από lo-fi αισθητική και αρκετά μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις οι Corners ακούγονται υπέροχα και πάρα πολύ ζεστά στον ίσως πιο χειμωνιάτικο δίσκο που άκουσα φέτος. Βάσει του οτι είναι κανονικό συγκρότημα και όχι προτζεκτάκι που στα λάηβ έχει sessionάδες, περιμένω κάτι καλό.

Μια δύσκολη απόφαση θα είναι να πάω ή όχι dEUS. Κυρίως χρηματικά. Αν πλέον τα 16€ για Still Corners φαίνονται λίγο παραπάνω από το κανονικό, τα 30€ των Βέλγων φαίνονται τεράστιο ποσό που φέρνει σε άλλες χρονιές και καταστάσεις. Τους σέβομαι απεριόριστα και γίνομαι επικίνδυνος από την πώρωση όταν βάζουν σε μαγαζί να παίζει το Suds & Soda - ωστόσο αμφιβάλλω αν θα καταφέρω να ανταπεξέλθω οικονομικά. Ωστόσο όποιος δύναται, τον παροτρύνω να πάει χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη γιατί οι τύποι απλώς τα ΣΠΑΝΕ. Όσοι ενδιαφέρεστε, ακούστε για αρχή τον δίσκο Worst Case Scenario.

Αν με ρωτούσατε πριν 1.5 βδομάδα για τις τελευταίες δύο συναυλίες του Μαρτίου (30 & 31) θα σας απαντούσα ΟΛΕΘΡΟΣ και ντροπή να τις χάσει κανείς. Ο λόγος για τους Atari Teenage Riot και καπάκια την επόμενη 65daysofstatic. Όσον αφορά τους ATR, μετά από όλο το κλίμα του ενθουσιασμού, άκουσα τον τελευταίο δίσκο, είδα 1 - 2 βιντεάκια από λάηβ και ομολογώ οτι ψιλοαπογοητεύτηκα. Ο δίσκος μου φάνηκε να είναι μια σχεδόν παιδική, εκφυλισμένη εκδοχή της αντιδραστικής καταστροφής που ήτο οι ΑΤR. Δεν ισχυρίζομαι οτι άσκησαν ποτέ κάποια βαθιά φιλοσοφία, αλλά η οργή και το μανιφέστο του Destroy 2000 years of Culture απέχει από το Codebreaker ή το Black Flags όσο απέχει μια μολότωβ από ένα κωλοδάχτυλο. Όσο για τα live που είδα από περυσινές και φετινές εμφανίσεις ενώ είναι ωραία, δεν φαίνεται να έχουν το βαθιά ανατρεπτικό στοιχείο που είχαν πιο παλιά. Μιλάμε για τον Alec Empire. Και μιλάμε για το συγκρότημα που κυκλοφόρησε επίσημο live δίσκο (Live at Brixton Academy) ο οποίος αντί να έχει κομμάτια έχει ένα ολόκληρο 30λεπτο track από harsh white noise. Δεν το επικροτώ απαραίτητα, αλλά όταν ξαφνικά βλέπω τα σετ να είναι στάνταρ και καλουπιασμένα, ακόμα και πάθος να έχουν δεν μου αρκεί. Παρ' όλα αυτά θα ήθελα να έχω μια γνώμη και προσωπικά και στην τελική ποτέ δεν ξέρεις.

Όσο για τους 65dos, αν αρχίσω να μιλάω δεν θα μου αρκεί το ποστ. Είναι δηλαδή από τις σίγουρες μπάντες για αφιέρωμα που ήθελα εδώ και καιρό να κάνω. Όταν είχα ακούσει τους δίσκους το 2009, νόμιζα οτι ήταν κατά βάσει μια τρομερή, αλλά στουντιακή μπάντα. Όταν τους είδα λαήβ στο Gagarin την ίδια χρονιά μάζευα τα καμμένα μου εγκεφαλικά κύτταρα από την πώρωση και τα σαγόνια μου από το πάτωμα. Ήταν συγκλονιστικό και παραμένει στις κορυφαίες συναυλίες που έχω δει, ποτέ. Και ενώ χαίρομαι απεριόριστα γιατί θα έχω τη δυνατότητα επιτέλους να ακούσω κομμάτια από το We Were Exploding Anyway έχοντάς τα μάθει και λατρέψει, από τη μια η επιλογή του χώρου με προβληματίζει (An Club), καθώς και η διοργανώτρια εταιρεία (όσοι ξέρουν, ξέρουν). Δύσκολα όμως με βλέπω να το χάνω, πάρα πολύ δύσκολα. Και ομολογουμένως, το συνιστώ τρέχοντας, πετώντας και κάνοντας τάμα στην παναγιά της τήνου οτι αν δεν πεθάνουμε εκεί πέρα από την προσέλευση και έχουμε έναν έστω ικανοποιητικό ήχο θα παρακολουθήσουμε ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν κατ' εμέ live, για να το θέσω χωρίς βρισίδι. Ακόμα δεν πειστήκατε?. Αν είναι να τσεκάρετε δισκογραφία, συνιστώ αυστηρά με χρονολογική σειρά ξεκινώντας από το πρώτο, Fall of Math.

1, 3, 4 - Κάπως έτσι έκανα όταν άκουσα για το reunion-συνεργασία της Βίσσης με τον Καρβέλα. Κάπως
έτσι επίσης θα με φαντάζεστε ενώ fanboyζομαι με τους 65dos
2 - Ο manager του Johnny Winter δέχεται επίθεση από τον Batman για την ακύρωση της συναυλίας
5 - ο Azarak στην ουρά για τα καινούρια βινύλια του Σάκη και των Mars Red Sky
6 - ο Keyser χαίρεται για την ανακοίνωση των Sleep

Απρίλιος
Όσον αφορά τον Απρίλιο, θα γράψω αναφορικά πιο πολύ γιατί το έχω χέσει με την πολυλογία για This Will Destroy You, Get Well Soon και Sic Alps. τα οποία για τους πρώτους ξέρω οτι θα είναι μια πάρα, πάρα πολύ καλή κλασσική post-rock συναυλία, ενώ για τους δεύτερους έχοντας ακούσει με πολύ ενδιαφέρον τους δίσκους τους, περιμένω καλά πράγματα. Οι τρίτοι προτείνονται για όσους θέλουν και τους αρέσουν εγκεφαλικά καμμένα και επομένως γαμάτα πράγματα. Τα κομμάτια τους κινούνται από 60's lo-fi garage μέχρι noise και pop rock, είναι από αυτά που ακούω για να το παίζω ψαγμένος και να με κοροϊδεύει ο Azarak.

Μάιος
Χωρίς να σχολιάσω καν Sleep αφού το έχει φροντίσει ο Keyser, φτάνω στα του Μαΐου τα οποία θα αναλύσω χωρίς άγχος, αφού είμαι σίγουρος οτι πλέον κανείς δεν μπορεί να έχει φτάσει να διαβάζει μέχρι εδώ και μιλάω μόνος μου. Τέλεια. Θα τα πάω ανάποδα:

19 Μαΐου, Moon Duo. Όσοι έχετε ακούσει Wooden Shjips, έχετε φαντάζομαι καταλάβει την εμμονή του Ripley Johnson με την επανάληψη. Τα ίδια ισχύουν και εδώ, αλλά από άλλη οπτική γωνία. Δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω. Πιο 70's? Πιο Suicide (τι μπαντάρα ΚΑΙ αυτή)? Πιο ίσως ανθρώπινο και όχι τόοοσο spacey. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, έπειτα από παρότρυνση του Δημήτρη κόλλησα και εγώ με το Mazes. Και καταχάρηκα με την ανακοίνωση του λάηβ. Εγώ θα είμαι εκεί.

12 Μαΐου, Plisskën Festival... και η παναγιά μαζί μας. 20 ονόματα σε μια μέρα, μερικά εκ των οποίων εξοντωτικά ακόμα και μόνα τους. Λοιπόν αυτό θα είναι για μένα ή το φεστιβάλ της χρνιάς, ή η υπεραισιόδοξη ούμπερ συναυλιακή αποτυχία της χρονιάς. Πάντως μέχρι τώρα οι διοργανωτές μας έχουν βγάλει ασπροπρόσωπους οπότε ψηφίζω το πρώτο. Για να πάρετε μια ιδέα για τα ονόματα: Peaches, We Were Promised Jetpacks (!), Kid 606 (!), Acid Baby Jesus, Bong-Ra (!!!!!!!). Απ' ό,τι καταλαβαίνω θα ξεκινήσει πρωί - μεσημέρι και θα διαρκέσει μέχρι ένας θεός ξέρει πότε. Ακούω από τώρα κράξιμο. "Είσαι καμμένος ρε μαλάκα, σιγά μην κάτσεις να δεις 20 συγκροτήματα σερί χωρίς να λαλήσεις". Challenge accepted. We 'll need τάπερ. Lots of τάπερς.

6 Μαΐου, Esmerine. Όσοι έχετε καεί με την Constellation Records (Godspeed You! Black Emperor, A Silver Mt. Zion, Set Fire To Flames, Do Make Say Think, Tindersticks) είναι σχεδόν σίγουρο οτι θα έχετε έστω δει το όνομά τους. Αυτοπεριγράφονται σαν contemporary chamber music, και ειλικρινά, είναι ιδιαίτερα πετυχημένος χαρακτηρισμός. Αυτό που τους χωρίζει έντονα από τα πιο πολλά άλλα συγκροτήματα του label και του ύφους τους είναι η απουσία κιθάρων. Και πραγματικά από σημεία στα οποία μπορείς να πεις οτι είναι εκκεντρική μουσική δωματίου φτάνουν με τρόπο ανατριχιαστικό σε κορυφώσεις που παρ' όλη την απουσία παραμόρφωσης ή περίπλοκων εφέ και ενορχηστρώσεων προσωπικά μου φέρνουν την ίδια αίσθηση που μου φέρνουν τα "μεγάλα αδέρφια" της δισκογραφικής. Προτείνονται ανεπιφύλακτα, και οι τρεις δίσκοι, με προσωπική έμφαση στον δεύτερο, If Only A Sweet Surrender to the Nights to Come Be True: http://www.youtube.com/watch?v=B76SU1WW3Xc.


Για τα περί Amenra λέω να τα αφήσω για εντελώς ξεχωριστό post, κάποια άλλη στιγμή που θα είναι και πιο κοντά στην ημερομηνία. Συγχαρητήρια σε όσους το διάβασαν όλο και χαρά στην υπομονή σας. Δεν έχω λεφτά για να σας μοιράσω σοκολάτες σαν δώρο, αλλά αφήστε comment και κάτι μπορεί να γίνει. Είμαι περίεργος πάντως να δω τι άλλο θα ανακοινώσουν για λάηβ, ανάμεσα στις ομαδικές μας συναυλιακές ιαχές και το γενικότερο χάος των ημερών.