April Doom's day

Αφού λοιπόν κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας ο κόσμος βυθίστηκε σε χάος με 8μπιτο google maps, γάτες αντί για διαφημίσεις στο adblock, monocle για σκύλους, διάσημους να πεθαίνουν ή να φεύγουν από συγκροτήματα γιατί είχαν θρησκευτικό όραμα και ανώριμες φάρσες εις βάρος αθώων συμπολιτών, το Cornucopia κάνει ένα μοναδικό πρωταπριλιάτικο (σε doom έκδοση 24ωρης καθυστέρησης) αφιέρωμα σε σαρδάμ και σκηνικά συναυλιών που έχουμε ζήσει κατά καιρούς. Μπορεί πολλά από τα "θρυλικά" που έχουν καταγραφεί να είναι κορυφαία, αλλά ουκ ολίγες φορές έχω κρατήσει την κοιλιά μου από τα γέλια με τα μικροπεριστατικά που έχω ακούσει να διηγούνται διάφοροι - έχουν άλλη χάρη και πιθανότατα να μην τα ξανάκουγες πουθενά αλλού. Τα ακόλουθα είναι επιβεβαιωμένα, 100% τρού και κάλτ. Απολαύστε.

Batman

1-Up the Hammers Festival στο Αν club με headliners τους Titan Force. Ένα από τα προηγούμενα συγκροτήματα είναι οι τότε μόλις επανασυνδεδεμένοι Έλληνες Crush με το μόλις επανακυκλοφορημένο album τους, Kingdom of the Kings. Η μπάντα κάνει μικρό διάλειμμα για τεχνικούς λόγους. Από κάτω, κλασική φωνακλάδικη μορφάρα ουρλιάζει "Παίξε όλο το Kingdom of the Kings.....ANAΠΟΔΑΑΑΑΑΑ!!!". Η μπάντα όντως, αφού ρυθμίσει τα τεχνικά προβλήματα, ξεκινάει να παίζει το ομώνυμο τραγούδι. Πάνω στη σκηνή ανεβαίνουν αμούστακοι μεταλλάδες που γονατίζουν και κάνουν air guitar-επίκληση στην Asgard και από την άλλη μεριά της σκηνής, γνωστός μεταλλοπατέρας ξεσπαθώνει και τραγουδάει τους στίχους κουνώντας το σπαθί πέρα δώθε, το οποίο στη λαβή διακοσμείται από ένα σχέδιο παρόμοιο με το "W" της Warlord γραμματοσειράς. Λένε για τους Thrashers ότι είναι ενθουσιώδες κοινό, αλλά αυτό που έζησα με τους τρου επικομέταλλους δεν έγινε ούτε στο Big 4!

2-Εxodus/Entombed/Sabbat στο Gagarin. Πριν ξεκινήσουν οι Sabbat, παρέα (επίσης αμούστακων) thrashάδων με εμφάνιση Bay Area 1985, μου ζητάνε φωτιά. Αφού τους δίνω, ο ένας μου δείχνει το πακέτο και μου λέει:"Pall Mall φίλε, τα τσιγάρα των Thrashάδων, να κοίτα, λένε Los Angeles πάνω." Τραγούδια όπως California Dreamin', Going to California, Californication, San Francisco δε γράφτηκαν τυχαία παίδες.

3-Jennifer Lopez/Kώστας Μαρτάκης στο ΟΑΚΑ. Όποιος γελάει να βάλει να δει το βίντεο του My Love Don't Cost a Thing. Τέλος. Το πρόγραμμα έχει πάει πίσω και πρέπει να ανεχτώ τα σκέρτσα του Μαρτάκη. Να σημειωθεί ότι είχα πάρει το φτηνό εισιτήριο που μου εξασφάλιζε θέση σε έναν εξώστη τέρμα Θεού αρχές Αλλάχ, οπότε επωφελήθηκα της κατάστασης και επιστράτευσα της άγνωστες για το κοινό συναυλιακές Heavy Metal πουστιές ώστε να πάω μπροστά. Βρέθηκα τελικά σε ζώνη θέσεων ακριβότερη από τη δικιά μου, όπου και έπιασα κουβέντα με δύο trendy ρουβίτσες, προσπαθώντας να τις ψήσω να κατέβουμε μαζί κάτω στην αρένα. Μου απάντησαν ότι στην αρένα πρέπει να κάθεται κανείς όρθιος και θα κουραστούν. Επιπλέον στην αρένα ο κόσμος, λέει, ιδρώνει και το να βρίσκεσαι εκεί είναι δυσάρεστο..... Αφού λοιπόν αναγούλιασα με τον τρόπο σκέψης τους και αφού ήμουν πολύ μακριά από τις καμπύλες της Jennifer, συνέχισα να αλλάζω ζώνες θέσεων από τη φτηνότερη στην ακριβότερη. Και εκεί που είχα φτάσει ένα σάλτο μακριά από την αρένα, να σου μια κυράτσα που πήρε πρέφα τι ήθελα να κάνω και άρχισε να μου λέει "όοοοοχι νεαρέ εγώ έχω πληρώσει εισιτήριο Securityyyyyyyyyyyyy (υπερηχητική τσιρίδα Τατιάνας Στεφανίδου και λίγα λέω). Τελικά με μάζεψαν και για λίγη ώρα έπαιζα κρυφτό με τους securitάδες μέχρι που βαρέθηκα και γύρισα στις ρουβίτσες. Συναυλιακή παιδεία μηδέν! Σε ποιά σταδιακή rock/metal συναυλία θα το κάνεις αυτό και δε θα σου κάνουν μέχρι και ποδαράκι για να κατέβεις από την κερκίδα στην αρένα ευκολότερα! Για την ιστορία, η Lopez έπαιξε 45 λεπτά μόλις, χωρίς κανένα show, και ήταν απαράδεκτα αδυνατισμένη. Ούστ όλοι σας.

4-Carlos Santana στο OAKA. Έχω εξασφαλίσει πρόσκληση και είμαι με έναν φίλο μου, ο οποίος ήρθε μήπως καταφέρει να μπει τσάμπα. Κάτσαμε σε ένα πεζούλι και κάτι πάτησα. Ήταν μια σακούλα με κρύα κουτάκια μπύρας. Αφού αρχίσαμε να πίνουμε και να καταστρώνουμε το σχέδιο για να μπει και εκείνος, περνάει ένας τύπος γύρω στα 50.
-Έχεις εισιτήριο?
-Όχι.
-Πάρε.
Και έφυγε τρέχοντας. Έτσι, βρεθήκαμε και οι δύο καβατζωμένοι. Μια ωραία μέρα συναυλιακής οικονομικής χορηγίας.

5-Mayhem και κάποιες άλλες ελληνικές black metal μπάντες που δε θυμάμαι στο Gagarin. Μία από τις ελληνικές μπάντες βγαίνει στη σκηνή με τον τραγουδιστή ζωσμένο με αλυσίδες. Όλοι φοράνε corpsepaint και wristbands.Το προφίλ της μπάντας είναι άκρως αντικοινωνικό και σατανιάρικο. Δε μιλάνε καθόλου στον κόσμο, μόνο μας λιβανίζουν με κάτι θυμιατά. Τελειώνοντας την εμφάνισή τους φεύγουν και ο τραγουδιστής, αν θυμάμαι καλά, ξαναβγαίνει για δευτερόλεπτα στη σκηνή για να πει "Ave Satanas". Βlack Metal σε όλη τη σκατόψυχη μεγαλοπρέπειά του δηλαδή. Και μετά βγαίνουν οι πρωτομάστορες blacksters Μayhem. Kάποιος φωνάζει στον μπασίστα "εεεεε Necrobutcheeeeeeer!" (το ψευδώνυμό του για όσους δεν το ξέρουν). Ο οποίος απαντάει στην προσφώνηση με χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά και thumbs up. Από τη μία οι μεσογειακοί νέοι που είχαν μια ψυχρή στάση λόγω concept της μουσικής τους και από την άλλη, οι πάλιουρες Νορβηγοί που παρ' ότι διαμόρφωσαν το είδος, δε φαίνεται να πολυπαίρνουν στα σοβαρά τον early 90's εαυτό τους κι ας είναι το όνομα Mayhem τόσο ανακατεμένο στα εγκλήματα της εποχής. Για την ιστορία, πολλοί παραπονέθηκαν για το setlist, αλλά η ερμηνεία και σκηνική παρουσία του Attila μου προκάλεσε εφιάλτες.

6- Φρέσκο φρέσκο αυτό. Χθες στη συναυλία των Universe 217/Sun of Nothing και συγκεκριμένα την ώρα που έπαιζαν οι Sun of Nothing. Η μουσική τους είναι ένα βάναυσο ακραίο doom και τα φωνητικά είναι τόσο μα τόσο Pig Squealed που θαρρείς ότι είσαι σε σφαγείο γουρουνιών. Πέφτει λοιπόν σύρμα για ένα τύπο πίσω μου, ο οποίος καθόταν κάτω και απολάμβανε ένα... μήλο. Η νωχελικότητα και η γαλήνη στα μάτια του και στο βρεγμένο με ζουμιά σαγόνι του έκανε τέτοια αντίθεση με τα όσα λάμβαναν χώρα γύρω του που δύσκολα αποτυπώνεται σε λέξεις. Ελπίζω μόνο να μην ήταν vegan που έκανε καθιστική διαμαρτυρία υπέρ των γουρουνιών και κατά των σφαγείων γενικότερα με αφορμή το άγιο Πάσχα.


Keyser
Το περσινό live των Weedeater στο 7Sins, θα μπορούσε να αποτελεί από μόνο του σημείο αναφοράς και για τα δυσθεώρητα επίπεδα cult-ίλας αλλά και για τον ατέλειωτο χαβαλέ που έβγαζε εντελώς αβίαστα η μπάντα. Όταν ηγέτης, τραγουδιστής και μπασίστας της μπάντας είναι ο μόνιμα μαστουρωμένος, κλασμένος και πιωμένος Dixie, που αποτελεί μια από τις θρυλικότερες μορφές του επονομαζόμενου "Weed Metal", τότε ο χαβαλές είναι φυσικό επακόλουθο και όχι απλά κάτι το επιτηδευμένο. Καταρχάς και μόνο που τον βλέπεις, γελάς. Ειδικά όταν χοροπηδάει πάνω-κάτω, κλωτσώντας ταυτόχρονα κάποιο αποκύημα των παραισθήσεων του ή όταν κατεβάζει ανά 2 τραγούδια ένα μπουκάλι Ιάκωβο Ντάνιελς μαζί με μπύρα. Η αποθέωση ήρθε όταν μετά από 45 λεπτά παράστασης, έκαψε τον ενισχυτή του μπάσου του και μέχρι να τον αντικαταστήσουν, επιδόθηκε σε κάθε είδους καφριλίκι που μπορεί να φανταστεί κανείς. Όπως π.χ. το να χώνει το καλώδιο του ενισχυτή στα αχαμνά του, στον κώλο του και στο στόμα του, δημιουργώντας αυτόν τον εκκωφαντικό ήχο και να γυρνάει μες στην μαστούρα προς τον κόσμο και να λέει: "Αυτό το κανω επίτηδες... Είμαι τρελά κλασμένος και δεν ξέρω τι σκατά κάνω". Επική βραδιά κι ας κράτησε όλο το νταβαντούρι για κάνα 50λεπτο μόλις.

Μια άλλη μορφάρα που ασυναίσθητα προσέφερε απλόχερα μπόλικο γέλιο (αλλά και συγκινήσεις), είναι η θρυλική κωλόγρια Bobby Liebling, όταν μας επισκέφθηκε πέρσι με τους Pentagram. Πρώτη κουβέντα που λέει στο κοινό: "Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ αφού είναι η πρώτη φορά που παίζουμε στην Ιταλία". Φανταστείτε τώρα ένα τιγκαρισμένο AN να τον κοιτάζει με poker face. Φήμες λένε ότι σε δημοσιογράφο που του έπαιρνε συνέντευξη, έλεγε πόσο χαρούμενος και πόσο καλύτερα είναι που έκοψε τα ναρκωτικά ενώ ανα 2 λέπτα τον έπαιρνε ο ύπνος και έπεφτε στο πάτωμα, ενώ μια άλλη φήμη λέει ότι πήρε ταξί για να πάει από το "Εξάρχεια Hotel" στην πλατεία για να πάρει τσιγάρα.

Αρκετό γέλιο είχα ρίξει με τους Slipknot to 2005, όταν έβλεπα τον τραγουδιστή Κόρεϊ Τέιλορ να κράζει αρχικά τους τζαμπατζήδες στα βραχάκια, αλλά κυρίως όταν λόγω του ότι έτρεχε πέρα-δώθε, να τρώει ανά 5 λεπτά σαβούρα. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο κάγκουρας/μαϊμού dj τους, ανέβηκε στα μεγάλα ηχεία δίπλα από τη σκηνή και άρχισε να χοροπηδάει με αποτέλεσμα να πέσει από κάτω από 5 μέτρα ύψος και να σηκώνεται με τα χίλια ζόρια κρατώντας τα πλευρά του. Μετά το live έμαθα ότι έσπασε 2-3 πλευρά.

Το τέταρτο και τελευταίο περιστατικό που θυμάμαι έχει να κάνει με μένα. Sonisphere 2010 και ενώ παίζουν οι Slayer, δημιουργείται ένα τεράστιο mosh pit, στο οποίο αποφασίζω να συμμετάσχω. Ε, όπως μπήκα, βγήκα. Ούτε 2 δεύτερόλεπτα δεν έκλεισα όταν και μια κινητή ντουλάπα έσκασε πάνω μου για να με πετάξει έξω με εξάρθρωση ώμου. Δύο γαμημένα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα με πονάει το ρημάδι. Εμ, που πας ρε γέρο με τα πιτσιρίκια;



Azarak
Watain, κάποια χρόνια πριν, στο τότε ονομαζόμενο Underworld με 50 νοματαίους από κάτω. Πρώτα απ’όλα, όποιος δεν ήξερε πως μπορεί να μυρίζει ξεραμένο αίμα κατσίκας, το οποίο έχεις αφήσει τρείς μέρες να ‘κάτσει’ σε ένα πλαστικό μπουκάλι νερό, το έμαθε λόγω του δεύτερου support της βραδυάς. To highlight όμως ήταν τύπος, ο οποίος κατα την διάρκεια της ζωντανής εμφάνισης των Σουηδών, φορώντας μπλούζα Misfits αμάνικη, ξεκινάει mosh μόνος του βάζοντας το χέρι του πάνω από το κεφάλι, εν είδη μοϊκάνας φωνάζοντας ‘Aντε ρε μουνιά! Πάμε ρε φλώροι!’ σε όλους τους υπόλοιπους που με black metal κατάνυξη παρακολουθούσαν. Το χειρότερο όμως ήρθε όταν αποφάσισε να βγάλει την αμάνικη μπλούζα, αποκαλύπτοντας την φυσική του θερμομόνωση. Ιδρωμένος λοιπόν και με τρίχα ζιβάγγο παίρνει την κατάσταση στα χέρια του αρχίζοντας να πέφτει πάνω στους γύρω θεατές. Η φάση είναι πως κανείς δεν εκνευρίστηκε αλλά και κανείς δεν του έδινε σημασία.

Στο ίδιο μαγαζί, δεν θυμάμαι πλεόν αν ήταν πριν ή μετά τους Watain, έχω βρεθεί για να δω Live τους Burst στην δεύτερη εμφάνιση του στην Ελλάδα. Ψιλογεμάτο το μαγαζί λοιπόν και κάπου ανάμεσα στο τέταρτο με πέμπτο κομμάτι γυρνάει ο τραγουδιστής και κάνει την εξής ερώτηση στο κοινό: ‘Πόσοι από εσάς ήσασταν στην προηγούμενη συναυλία μας εδώ;’. Το μισό μαγαζί σηκώνει το χέρι. ‘Τι λέτε ρε! Αφού είχαν έρθει γύρω στα 20 άτομα!’ Troll.

Δύο σκηνικά από Om, το ένα το έζησα το άλλο μου το είπανε. Για αρχή να διευκρινήσω πως ο Al Cisneros (Sleep, Om, Shrinebuilder) είναι περιβόητος 'περίεργος' τύπος που θέλει να γίνονται τα πράγματα όπως θέλει αυτός επί σκηνής, χωρίς την μικρότερη αλλαγή. Ενώ παίζανε λοιπόν στο An, ο Emil Amos (Grails, Om, Solo) που κάθεται στα ντραμς, θέλει να χαμηλώσει ένα τσακ το volume του ενισχυτη του μπάσου, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα του. Με τεχνική που θα ζήλευε ο κάθε ερωτοχτυπημένος 14χρονος που έχει βγεί ραντεβού με το αίσθημα, κάνει πως τεντώνεται και στην ζούλα χαμηλώνει την ένταση. Ποιός ξέρει τι έχει ακούσει ο άνθρωπος στο παρελθόν... Το άλλο σκηνικό είναι κατα την διάρκεια soundcheck που έχει παρουσιαστεί το εξής θέμα: η κεφαλή του ενισχυτή και η καμπίνα είναι διαφορετική μάρκα με αποτέλεσμα να μην χωράει ακριβώς το ένα πάνω στο άλλο. Εχει σκαλώσει λοιπόν o Al και φανερά εκνευρισμένος δεν μπορεί να αποφασίσει άμα πρέπει η κεφαλή να εξέχει προς τα δεξιά ή τα αριστερά την καμπίνας. Τον νιώθω...

Colour Haze, στην τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Πριν ξεκινήσουν να παίζουν, ο μπασίστας φτιάχνει τον ήχο του. Ο τύπος λοιπόν είναι ένας ψηλός ξερακιανός Γερμανός, με στρογγυλά γυαλάκια, και είναι μόνος του επί σκηνής για κανά 20λεπτό κάνοντας την τελευταίες μικροδιορθώσεις στον ήχο του, σε σημείο που πιθανότατα μόνο αυτός θα άκουγε την διαφορά απο τον ενισχυτή του. Σε κάποια φάση ακούγεται τύπος απο κάτω να φωνάζει ‘ΑΝΤΕ ΡΕ ΠΡΟΦΕΣΟΡΑ!’. Άμα ήξερε ελληνικά πιθανότατα θα γέλαγε και ο ίδιος.

Οι Iron Maiden έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα ως συγκρότημα να έχουν μια μόνιμη εισροή νέων ακροατών στις συναυλίες τους. Κάθε φορά που θα εμφανιστούν οπουδήποτε, θα υπάρξει μεγάλο κομμάτι των θεατών που θα τους βλέπει πρώτη φορά, πολύ απλά γιατί γνωρίστηκε με το συγκρότημα το τελυταίο δίχρονο. Το αποτέλεσμα είναι κάθε Live των βρετανών να έχει πλήθος πιτσιρικάδων που αδημονούν για αυτό που πιθανότατα να είναι και η πρώτη συναυλιακή εμπειρία τους, και για το να εφοδιάζονται με το απαραίτητο merch. Είμαι με τον Amberclock λοιπόν στο Sonisphere, και έχοντας σχολιάσει τα άνωθεν βλέπουμε πιτσιρικά να βγάζει την μπλούζα Maiden που φοράει, αποκαλύπτοντας άλλη μπλούζα Maiden από κάτω. Η ατάκα, εμπνευσμένη από Μπομπ Σφουγγαράκη, είναι πως ο τύπος είναι το Maiden που φοράει μπλουζα Maiden κάτω από την μπλούζα Maiden. Να σημειώσω επιπλέον πως η μια από τηις δύο μπλούζες έγραφε στην πλάτη : IRON MAIDEN – ‘THE WORLD TOUR’ TOUR. Οι maiden γαμάνε τόσο που κάνουνε tour μέσα στο tour τους.



Amberclock
Θα ξεκινήσω με ένα που δεν έζησα, αλλά μου φαίνεται υπερβολικά αστείο για να μην αναφέρω, δια στόματος του Γιώτη Κιουρτζόγλου. Ο Κιουρτζόγλου αναφορικά είναι από τους σημαντικότερους τεχνικά μπασίστες της Ελλάδας σήμερα. Επίσης είναι από τους πιό φιλικούς και σαχλούς (με την καλή έννοια) ανθρώπους που ξέρω. Μιλάμε λοιπόν και αφού μου κάνει ένα λογοπαίγνιο με κρέπες και κραιπάλη που ούτε εγώ δεν θα έκανα, μου διηγείται το εξης περιστατικό: Παίζει σε μια συναυλία με τους Human Touch στα Γιάννενα και φίλος του βρίσκεται στο κοινό, πίσω από δύο γέρους. Ο Κιουρτζόγλου παραδοσιακά αρχίζει ένα από τα ακραία percussion solo του όπου στο αποκορύφωμα με τα γρήγορα slap (βλ. 10.35) γυρνάει ο ένας γέρος και κάνει "άντε ρε, δεν βλέπεις? αφού στην τύχη τα παίζει!" - οπότε πετάγεται από πίσω ο γνωστός και κάνει "ναι, αλλά είναι πολύ τυχερός..."

Πολυτεχνείο κάπου πέρυσι - σε μία από τις πολυάριθμες DIY punk συναυλίες έχει βγει η τελευταία μπάντα (αν δεν απατώμαι Jagernaut) με πλήθος μεθυσμένων και μη να σπρώχνονται και να χτυπιούνται σε moshpit, άλλους να αράζουν, σκόρπιοι να μιλάνε στα διάφορα πεζούλια γύρω - το γνωστό ευχάριστο μικροχάος τέτοιων σκηνικών τέλος πάντων κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες.
Αφού έχουν παίξει για κάμποση ώρα ξεκινάει κάπου στο πλήθος ένας τσακωμός ο οποίος σύντομα αρχίζει να τραβάει το ενδιαφέρον όσο και την αγωνία του κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι αφού χώνονται και μερικοί άλλοι στον καυγά (μέχρι εκείνη την ώρα λεκτικό) όλο και περισσότεροι να μαζεύονται στο επίκεντρο των φωνών. Όπως είναι λογικό το όλο πράγμα καταλήγει σε ξύλο μεταξύ των δύο ατόμων - και κάπου εδώ, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων όλο το πλήθος που έβλεπε τη συναυλία υποχωρεί προς τον καυγά γυρνώντας πλάτη στην μπάντα που τελείωνε το λάηβ με διαφορά δευτερολέπτων. Το αποτέλεσμα είναι ένας τραγουδιστής να καληνυχτίζει ένα μπουλούκι που κοιτάει αλλού, 3 - 4 σκόρπιους που στεκόντουσαν παρακολουθώντας ακόμα το λάηβ και 5 άτομα στη μέση της άδειας "αρένας", κρατώντας στον αέρα ένα παλικάρι που είχε το κακό τάημινγκ να κάνει stage diving εκείνη τη στιγμή, οπότε απλά ξέμεινε στα σηκωμένα χέρια των απορημένων-για-το-πού-πήγαν-όλοι τύπων.


Helloween - 2003, στο ξεχασμένο πλέον Ark No. 6. Το (epic) σκήπτρο του support το αποκτούν οι φρέσκοι τότε Innerwish. Δεν έχω και πολλές αναμνήσεις από τη συναυλία - θυμάμαι ωστόσο οτι υπήρχε τουλάχιστον μία ώρα καθυστέρηση πριν το support, ο ήχος ήταν αρκετά τραγικός, ενώ δεν βοηθούσε και το γεγονός οτι πρακτικά κανείς δεν είχε ακούσει και ούτε είχε όρεξη να ακούσει εκείνη τη στιγμή Innerwish. Η εικόνα λοιπόν είναι οτι κάποιοι έχουν λιώσει στα κάγκελα μισοκοιμισμένοι, άλλοι προσπαθούν να διακρίνουν τι ακριβώς ακούγεται ανάμεσα στη λάσπη των δίκασων και του μπάσου και άλλοι απλά προσεύχονται να τελειώσει το μαρτύριο και να βγεί το main act. 2 -3 κομμάτια μετά, ο τραγουδιστής γυρνάει "τώρα θα παίξουμε το τάδε" (κάτι του στυλ The Great Sword of the 17 Kings of the Metal Kingdom of Iron, όμως με δύο λέξεις) όπου ανάμεσα στην απόλυτη μισοκοιμισμένη ησυχία/αδιαφορία σκίζει το πλήθος ένας δίμετρος, ιδρωμένος mid-30s τύπος με πέτσινο αμάνικο μπουφάν και δερμάτινα wristbands ουρλιάζοντας ΕΕΕΕΕΠΟΟΟΟΟΟΟΣ, ΕΕΕΕΕΕΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ και σπρώχνοντας κεφάλια από τρομαγμένους 16 χρονους power μεταλλάδες στην πωρωμένη εισβολή του μπροστά. Πώς είναι τα παγοθραυστικά πλοία που διεισδύουν στον πάγο? Κάπως έτσι! Αυτός ήταν και ο μόνος που είδα να κάνει headbanging σε όλη τη διάρκεια του support.

Saxon - Την επόμενη των Helloween ακριβώς πήγα να δω Saxon με Circle II Circle και Doro στο Gagarin 205. Αφού λιώσαμε σε ένα 3ωρο σχεδόν sold-out σετ όπου έπαιξαν ό,τι είχαν και δεν είχαν να παίξουν και ό,τι μπορεί να ζήταγε κανείς από τη δισκογραφία τους, βγαίνουμε ανάμεσα σε ένα ιδρωμένο πλήθος από μεταλλάδες που μιλούσαν, περίμεναν τις παρέες τους, προσανατολιζόντουσαν, τρώγανε ντόνατς από απέναντι κτλ. φυσικά κλείνοντας εξ' ολοκλήρου και τις δύο λωρίδες κυκλοφορίας της Λιοσίων.  Ξάφνου, τσουπ ένα αμάξι με νέον φωτάκια, κωλοφτιαγμένο, να κορνάρει για να περάσει ανάμεσα στους άνιωθους μαλλιάδες. Αφού κορνάρει, κορνάρει και ξανακορνάρει για κάμποση ώρα, ένας τσαντισμένος μεταλλάς πηγαίνει, του ανοίγει την πόρτα και του χώνει μια μποτιά διαολοστέλνοντας την ώρα και την στιγμή που του έσπασε το ζεν με την καγκουριά και τη φασαρία του και έπειτα φεύγοντας, αφήνοντας έτσι με μια κατατρομαγμένη έκφραση-κάγκελο τον καημένο τρέντυ περιστεριώτη.
Το σκηνικό όμως δεν τελειώνει εδώ: Αφού ο εν λόγω οδηγός μούλωξε στο τιμόνι και συνέχισε την πορεία του χωρίς να ξαναδιαμαρτυρηθεί, καταφθάνει άλλος ένας (φαντάζομαι συνέβαινε κάποιο γκαλά κωλοφτιαξίματος κάπου γύρω) ο οποίος αφού προσπαθεί να χωθεί στον κόσμο με λίγο μεγαλύτερη επιτυχία και θεωρώντας πώς τόσοι μεταλλάδες μπορούν να θεωρηθούν αναλώσιμη φάρα, δίνει γκάζι λίγο πριν προλάβει να φύγει άνθρωπος από μπροστά του με αποτέλεσμα ένα χολυγουντιανό γλίστρημα στο παρμπρίζ του. (Αμάν!) Το παιδί σηκώθηκε ΟΚ αφού χτυπήθηκε εξ' επαφής και χωρίς σοβαρή ταχύτητα, ενώ το αμάξι έφευγε σπινταριστό με 100. Ταυτόχρονα κάποιοι άρχισαν να κυνηγούν με τα πόδια το όχημα... το οποίο κόλλησε στην κίνηση 50 μέτρα πιο κάτω (f-a-i-l).
Αυτό που ακολουθεί όπως κανείς μπορεί να φανταστεί είναι 4 - 5 άτομα να φτάνουν το αμάξι, να βγάζουν τον κάφρο από μέσα και να τον φέρνουν σηκωτό στο πλήθος, όπου ανάμεσα σε χριστοπαναγίες, ιαχές και τύπους που προσπαθούσαν να του βγάλουν τα ρούχα ώστε να απολαύσει το χειμωνιάτικο κρύο ακούστηκαν διαμάντια όπως "Γδύστε τον ρεεεε", "Και το σώβρακοοο", "Βάλτε του την ανάρτηση στον κώλο" και φυσικά το all time classic "Κατουρήστε τοοοον". Κάπου εκεί πήραμε ταξί, παρακολουθώντας τον παραλίγο χωρίς ρούχα τύπο να βρίζει περιμένοντας με όσους κάτσαν την τροχαία. Η συνέχεια στη φαντασία του αναγνώστη ή από όσους τυχόν το ζήσαν.


Θα κλείσω με κάτι που δεν είναι ακριβώς "περιστατικό σε συναυλία" - θα έλεγα ΟΛΗ η παράσταση ήταν το περιστατικό. Κάπου στο 2010 ανακοινώνεται η παράσταση Tomorrow, in a Year της οποίας τη μουσική έχουν συνθέσει οι κορυφαίοι The Knife. Δυστυχώς παρ' όλες τις ελπίδες δεν επρόκειτο να εμφανιστούν οι ίδιοι, το έργο απλά θα παιζόταν με τα κομμάτια από πίσω και τα φωνητικά live από τους διάφορους, χμ, ηθοποιούς. Για να εξηγήσω λίγο παραπάνω: Το concept είναι ένα tribute στην Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης και της σημασίας της σε ένα σύγχρονο οπερατικό-χορευτικό avant garde σύνολο. Πριν με κοροϊδέψετε που πήγα σε κάτι τέτοιο σημειώνω πως πέραν της συμπάθειάς μου για ο,τιδήποτε πειραματικό και avant garde, έχω μάθει κατ' αρχάς να μην κρίνω από το περιτύλιγμα (κάτι που ουκ ολίγες φορές μου έχει βγει σε πολύ καλό) και κατά δεύτερον είχα ακούσει τον δίσκο ο οποίος μου φαίνεται τουλάχιστον καταπληκτικός και στοιχειωτικός σε σημεία. Λέω δεν γίνεται, κάτι καλό θα βγει.
Κλείνουν λοιπόν τα φώτα, βγαίνει η σοπράνο να τραγουδήσει το πρώτο κομμάτι σε συνδυασμό με υπέρτιτλους στα ελληνικά. Αφού ήδη τα πράγματα είχαν αποκτήσει μια γελοιότητα λόγω της καλής αλλά ανούσιας μετάφρασης, αρχίζουν και βγαίνουν οι πρώτοι χορευτές. Εντάξει. "Χορευτές". Οι οποίοι περπατάνε με βηματάκια ακολουθώντας με σπαστικές κινήσεις τους μπλιμπλικοήχους πιο αστεία απ' ό,τι αν ο Fenriz έκανε robot dance την ώρα του Under a Funeral Moon. Πριν προλάβω να συνέλθω από την πρώτη φρίκη βγαίνει ένας τύπος περπατώντας με μια σανίδα του σερφ από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη. Ύστερα έρχεται και αφήνει έναν κουβά με καπνό στη μέση της σκηνής. Αφού κάποιοι από τους χορευτές όντως αρχίζουν και κάνουν κάποιες πιο "έντεχνες" φιγούρες, σκάει μύτη ένας τύπος με άσπρο αντιανεμικό και κουκούλα και μπυροκοιλίτσα ο οποίος φέρνει την πειραματική αποτυχία στην κορύφωση με τις διάφορες πόζες και θέσεις που έπαιρνε κατά τη διάρκεια της παράστασης. Εκεί όμως που το πράγμα για μένα πήγε up to eleven και μου έφερε νευρικό γέλιο είναι η στιγμή στην οποία αντίκρισα στην οθόνη με τους υπέρτιτλους τον θαυματουργό στίχο "ο κύριος Πίκοκ και ο Καπετάν Μποφώρ". Βγήκα τελικά από την παράσταση προσπαθώντας ανάμεσα σε αναφιλητά γέλιου να εξηγήσω στο τηλέφωνο τι μόλις αντίκρυσα - φυσικά απέτυχα γιατί η φωνή μου έσπαγε κάθε φορά που έφερνα στο μυαλό μου τις σκηνές. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το πόνημα δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD και έτσι δεν υπάρχει εκτός από τα διαφημιστικά ολόκληρη η παράσταση. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι οτι έχουν καταφέρει να κάνουν στο trailer τις σκηνές να φαίνονται πολύ καλύτερες και συνδεδεμένες απ' ό,τι πραγματικά είναι. Και εις ανώτερα παιδιά, θέλω και άλλο τέτοιο για όταν έχω τις μαύρες μου.