Sinucidal / Post blizzard

Απάντηση, τραγουδιστική (απάντηση)

Εφορμώμενος απο το post του Azarak για τα 00's, το Lateralus και τους δίσκους που άλλαξαν μουσικές αντιλήψεις, απο τη μια συνεχίζω τα Sinucidal (1 2), απο την άλλη λειτουργεί και σαν απάντηση στο ποστ.

Πράγματι, δεν είχα σκεφτεί οτι τα 00's συμπληρώνουν περίπου δεκαετία που ξεκίνησα να ακούω λίγο πιο προσεκτικά μουσική. Νομίζω η πρώτη μου μεγάλη επαφή με λιώσιμο (πιο σοβαρής) μουσικής έγινε απο το 2003, όπου αφού κάποιον καιρό (και για λίγο μετά) είχα μπει στα κλασσικά μονοπάτια του χαρντ ροκ (ξερή προφορά) και του μελωδικού μέτσαλ, άκουσα για πρώτη φορά Massive Attack - το Mezzanine, (τότε όντας αλλεργικός με ο,τιδήποτε περιείχε ραπάρισμα δεν νομίζω να την πάλευα με κάποιο άλλο άλμπουμ τους) που ένιωσα πάρα πολύ έντονα αυτή την αναθυμιαστική ατμόσφαιρα που βγάζει το Man Next Door, το Angel ή το Inertia Creeps. Επόμενο αμέσως πράγμα στα μπαμ ήταν η αγορά mp3 δισκογραφίας των Tool έπειτα απο έντονη ενθάρρυνση. Και το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Το ενδιαφέρον είναι οτι δεν με είχαν σημαδέψει τόσο καθαρά μουσικά, όσο συλλογικά. Η γενικότερή τους αισθητική, το think for yourself κλίμα και πάνω απ' όλα οι πνευματικές προεκτάσεις του Lateralus με είχαν ρουφήξει τόσο ώστε να μου μείνει ως ένα απο τα σημαντικότερα ακούσματα που είχα ως τώρα, ίσως και το σημαντικότερο.

Ο καιρός περνούσε, και η ενασχόληση με τη μουσική μου έγινε κάτι που έχω ανάγκη. Κάμποσα χρόνια λοιπόν αργότερα, γίνεται αφενός η γνωριμία μου με την post rock (απο τις μεγαλύτερες "ανακαλύψεις" μου) και κατόπιν χρόνιου καψίματος με αυτή, με την sludge/stoner σκηνή. Ωστόσο, παρ' όλο που γενικά υπήρξαν πάρα πολλά συγκροτήματα που με ταρακούνησαν και με πώρωσαν και με ακολουθούν μέχρι σήμερα στα playlists μου, ίσως και κανένας δίσκος (Raise Your Skinny Fists? Third? The Fall of Math?) να μην είχε το αποτέλεσμα που είχε το άκουσμα του The Grimmrobe Demos.

---

 Sinucidal: Sunn O))) - The Grimmrobe Demos

Ανέφερα σε ένα προηγούμενο κείμενο μια συζήτηση που είχαμε κάνει με τον Azarak για το οτι υπάρχουν συγκροτήματα που δεν είναι απλά το οτι φέρνουν κάτι ανανεωτικό. Είναι οτι σου αλλάζουν το αυτί. Σε αναγκάζουν να βρείς έναν καινούριο τρόπο να ακούς μουσική. Το σύνηθες παράδειγμα - δεν μπορείς να δεις κωμωδία πηγαίνοντας με την λογική να δεις θρίλερ. Κατ' αντιστοιχία, δεν μπορείς να δεις μια εξπρεσσιονιστική έκθεση ζωγραφικής με τη λογική να δεις τεχνική ή ρεαλιστικές απεικονίσεις. Δεν μπορείς να ακούσεις Sodom με την λογική που θα ακούσεις Bind Guardian. Θα πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτή την αλλαγή.

Παρ' όλο λοιπόν που οι Sunn O))) είναι άκουσμα μου πρόσφατο (κάτι περισσότερο απο χρόνο, νομίζω) και άργησα αρκετά να ανακαλύψω την αντίστοιχη σκηνή, τους θεωρώ απο τα πιο σημαντικά μου ακούσματα. Είναι ό,τι πιο πρόσφατο κατάφερε να με σοκάρει τόσο, παρ΄όλο που θεωρώ οτι έχω πλέον αρκετά ανεπτυγμένη αίσθηση του ακραίου. Οι Converge με δυσκόλεψαν. Οι Naked City με πώρωσαν. Το Kid A με αρρώστησε. Οι Sunn O))) με άφησαν όμως εμβρόνητο. Και ήταν σαν να με περίμενε πάντα να το ανακαλύψω. Με το που μπήκε για πρώτη φορά στα αυτιά μου το Black Wedding, τα πάντα έκαναν κλίκ μέσα μου.

Όταν η πρώτη αλλαγή συγχορδίας στη μουσική σου έρχεται στο 4ο λεπτό, και οι αποστάσεις των strokes της κιθάρας μετριούνται σε πολλά δευτερόλεπτα και όχι μέτρα, έχεις καταφέρει να προσεγγίσεις την μουσική με έναν ηχητικό τρόπο που αποδομεί και σπρώχνει όρια. Γιατί ενώ είχε ξαναγίνει (προσεχώς ανάλυση) δεν είχε αποκτήσει μέχρι τότε ουσιαστική υπόσταση, εξερεύνηση και πολύ περισσότερο συναισθηματική δύναμη.

Κατάλαβα μονομιάς οτι αυτό έπρεπε να ακουστεί όσο δυνατά γίνεται, σε σημείο που θα σταματήσει να είναι ακουστική εμπειρία και θα μετατραπεί σε σωματική - ένα είδος τελετουργίας, ένα ενιαίο υπνωτικό τείχος ήχου που μέσα του βυθίζεσαι, απλώνεσαι, διαλογίζεσαι. Άλλωστε, η εμφάνισή τους το επιβεβαιώνει. Αυτό είναι και το εκπληκτικό με το drone. Πώς καταργώντας μουσική δομή, απελευθερώνει. Απλά ρέεις μαζί με το κομμάτι και το αφήνεις να σε κουβαλήσει και να σε τυλίξει.

Το πιο σημαντικό είναι οτι αυτή η πρώτη επαφή με το drone μου άνοιξε καινούριους εντελώς δρόμους, είτε στο να παίζω, είτε στο να ακούω - απο επιδερμικό άκουσμα, συγκροτήματα όπως Ufomammut, Neurosis, Om, Amenra κοκ. απέκτησαν βαθμό ιεροτελεστίας.

Κλείστε παράθυρα, φώτα, απομακρύνετε αντικείμενα για να μην τρίζουν, βάλτε τα πιο δυνατά ηχεία που έχετε όσο δυνατά αντέχετε και αντέχουν οι ιδιοσυχνότητες του σπιτιού ("if you're listening this on laptop speakers, you're doing it WRONG"), αφήστε το στέρνο σας και τα αυτιά σας να γεμίσουν με την μπασίλα και βυθιστείτε όσο βαθιά θέλετε.