Λοιπόν δεν είμαι σίγουρος τι να γράψω για αυτή τη συναυλία. Είχα λίγες σχετικά προσδοκίες όπως είχα γράψει - κυρίως ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο "Is This Hyperreal?". Δεν ήξερα πώς και τι θα βγει από τον πιο καλοφτιαγμένο ήχο του τελευταίου, καθώς τα βιντεάκια που είχα δει δεν με είχαν πολυπείσει, μου είχαν φανεί κάπως αποστειρωμένα και λίγο "εύκολα".
Όσον αφορά το support, δεν θα αναφερθώ εκτενώς - η επιλογή σύμφωνα με το δελτίο τύπου έγινε από τους ίδιους τους ATR, βέβαια δεν ξέρω ανάμεσα σε τι άλλα συγκροτήματα.
Αρχικά οι Bella Fuzz, οι οποίοι μου άφησαν ένα πολύ χλιαρό συναίσθημα. Τριμελές συγκρότημα με φωνή, κιθάρα και samples, drum machine κτλ. κτλ. χειριζόμενα από ένα άτομο. Η αποτυχία τους είναι κατ' εμέ όχι τόσο επειδή δεν απέδωσαν αλλά επειδή πρώτα απ' όλα ο ήχος τους ήταν Mad TV - τα φωνητικά καραμπροστά, η κιθάρα ακουγόταν μόνο όταν σταματούσαν οι ρυθμοί και οι λοιποί ήχοι από το laptop. Κατά δεύτερον, παρ' όλο που γενικά τους συμπάθησα πραγματικά ήταν μακράν λάθος επιλογή για support στους ATR.
Όχι βέβαια οτι ήταν πολύ καλύτερη ο The Boy. Τις δουλειές του τις γνωρίζω και τις συμπαθώ αρκετά, κυρίως τους τελευταίους δίσκους αλλά πάνω απ' όλα τα Mary & The Boy σκηνικά, που είχα την τύχη να προλάβω και ζωντανά. Ωστόσο και αυτός απλά ήταν εκτός κλίματος και αποτέλεσε στην καλύτερη περίπτωση ένα διαλειμματάκι πριν το επίκεντρο της ημέρας.
Βγαίνει λοιπόν ο Empire, και αφού η πρώτη μου σκέψη είναι οτι ο τύπος είναι βαμπίρ (αφού φαίνεται ακόμα στην χειρότερη 30 ξέρω γω) αφήνει για λίγη ώρα να παίζει το Activate μόνο του για να μας σπάσει τα νεύρα αφού φεύγει από τη σκηνή. Τέλος πάντων ξαναβγαίνουν και οι τρεις και εκεί αφού βλέπω και την Endo βεβαιώνομαι - ναι, είναι όλοι τους σίγουρα βαμπίρ. Φαίνεται το να ουρλιάζεις αντιφασιστικά και αναρχικά σλόγκαν στα digital hardcore κομμάτια σου είναι το μυστικό της νεότητας.
Αφού σκέφτομαι τέτοιες και άλλες βλακείες οι τύποι μπαίνουν. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βιώνω ηχητική έκρηξη από ακραία breakbeat, γενναίες δόσεις λευκού θορύβου και distortion συνοδευόμενα από προπαγανδιστικά συνθήματα με φόρα και τσαντίλα που δεν βλέπεις σε μπάντες, σίγουρα όχι για συνεχόμενη 1 ή πόση παίξανε ώρα συν ένα απολαυστικότατο encore.
Ήταν αδύνατο να μείνω ακίνητος - πολύ περισσότερο όταν έχω τον Alec να σκάει κάθε τόσο στην άκρη της σκηνής και να ουρλιάζει "is this all you've fucking got?" και ηλεκτρονικά drum 'n' bass ρυθμικά να παίζουν στα 250bpm. Εντάξει, ο άνθρωπος είναι μεγάλος performer, ακόμα και αν σε εκείνη τη φάση κάποια πράγματα σου φαινόντουσαν γραφικά (όπως έχω πει π.χ. για την όλη "στιχουργική" των ATR) ξύπναγε από μέσα σου το ένστικτο του 17χρονου που θέλει να τα σπάσει όλα και πραγματικά, το δυστυχώς και πάρα πολύ ατυχώς μισοάδειο Gagarin 205 προς το τέλος πια του λάηβ είχε δαιμονιστεί - οκ, σίγουρα βοήθησε και το οτι για το τέλος άφησαν μαζεμένα από Start the Riot μέχρι No Remorse (I Wanna Die) όπου και πραγματικά έγινε πανικός. Συμπέρασμα: αν θέλεις να προκαλέσεις πανικό σε διαδήλωση βάλε σε τεράστια ηχεία Atari Teenage Riot και παρακολούθησε ένα πλήθος να τα διαλύει όλα υπό τις κραυγές του Alec Empire και της πολεμικής ιαχής GO!!!
Δεν κατάφερα καν να μετρήσω πόσες φορές άκουσα το amen break στην όλη φάση. Ήταν μια συλλογή από ακραίους drum 'n' bass ρυθμούς πού χρειαζόμουν εδώ και καιρό να ακούσω, μαζί με τα επιθετικά μπλιμπλίκια και samples από κιθάρες για να τους συμπληρώσουν. Τα καινούρια, δε, κομμάτια τελικά μου ακούστηκαν εντελώς διαφορετικά. Είχαν επίθεση, είχαν φόρα και ήταν πολύ, πολύ πιο "επικίνδυνα" απ' όσο στην καλογυαλισμένη παραγωγή του δίσκου. Όσο για τα παλιά, είχαν κρατήσει το τσαγανό τους ενώ η πρωτόλεια παραγωγή είχε αντικατασταθεί από την εμπειρία του Empire και της Endo, και αναβαθμισμένα είχαν έναν εντελώς σύγχρονο ήχο χωρίς να χάνει την παλιά τους αίσθηση, ίσα ίσα που κατεδάφιζαν πολύ περισσότερο. Και δεν μπορώ καν να περιγράψω πόσο ικανοποιητικά και γαμάτα ήταν τα noise τελειώματα που κατέστρωνε ο Alec.
Τέλος πάντων. Με συγκίνησαν οι άτιμοι. Και ξεπέρασαν τις πιο πολλές αν όχι όλες τις προσδοκίες μου. Μακάρι να ήμουν πιο καλά προετοιμασμένος ψυχολογικά για όλα αυτά και να είχε παραπάνω κόσμο, τόσο που χτυπιέται όσο και γενικά σε αριθμό. Τότε πραγματικά θα μιλούσαμε για υπέροχο συναυλιακό όλεθρο. Και γραφικότητα-ξεγραφικότητα δεν ξέρω πολλά συγκροτήματα που μπορούν να ξεσηκώσουν όπως το κάνουν οι ATR, ακόμα και 20 χρόνια μετά τη δημιουργία τους και 14 χρόνια πάνω κάτω από την κορύφωση της καριέρας τους. Στην τελική χρειάζεται και κάποιος να μεταφέρει ένα τόσο ωμό κλίμα ενέργειας αντί της συζήτησης και ιντελέξουαλ διανόησης - απλούστατα γιατί χρειάζεται και ένα τέτοιο άκρο για την αναγκαία εξισορρόπηση.
Η φωτογραφία είναι παρμένη από εδώ.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου