Έχω στο repeat τον δίσκο των Uzala εδώ και αρκετές μέρες και κάθε φορά που λέω πως θα ήθελαν να πω δυό τρία πράγματα για αυτούς δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Ας κάνω την αρχή από τα βασικά λοιπόν, μας έρχονται από μία πόλη του Idaho, κάπου ανάμεσα στο τίποτα, αποτελούνται από 4 μέλη και πολύ γενικά θα μπορούσαμε να πούμε πως μουσικά κινούνται στα πλαίσια του doom ήχου με αρκετά ξεσπάσματα προς πολλές άλλες κατευθύνσεις. Αυτή η περιγραφή θα ήταν άδικη όμως, όπως και για πολλά άλλα συγκροτήματα, και σίγουρα λέει πολύ λιγότερα από την μισή αλήθεια για αυτούς.Εδώ μιλάμε για ένα άλμπουμ που στο μυαλό μου μοιάζει με έναν γερασμένο πρακτικό της μαγείας, αργό στο βήμα και με χαρακτήρα οξύθυμο, όπου η μυρωδιά του χωμάτος τον περιβάλει. Σπίτι του είναι εκείνο το μέρος του δάσους όπου πάντα είχες την απορία τι μπορεί να συμβαίνει την νύχτα. Οι Uzala έχουν μαζέψει σαν κοράκια στην φωλιά τους ό,τι τους τράβηξε την προσοχή, αλλά δεν νομίζω πως έχει κανείς την διάθεση να το ζητήσει πίσω. Όταν τις επιρροές σου δεν τις χρησιμοποιείς απλά για να γράψεις μουσική στο ανάλογο ύφος αλλά τις έχεις κάνει βίωμα και σε εκφράζουν απόλυτα τότε δημιουργείς δίσκους σαν το ντεμπούτο αυτό.
Ξεκινώντας από το Batholith σε ρίχνουν κατευθείαν στα βαθιά νερά του ήχου τους, σε γκρεμούς από ξυράφια και σωτήρια αέρινα φωνητικά. Μια στάση στο old-school Fracture, εισπνοή από γνώριμο χαρμάνι πριν την επαναφορά στο πένθιμο μοτίβο στο οποίο θα μείνουν πιστοί ως το τέλος. Και για σφραγίδα κλείνουν με διασκευή στο Gloomy Sunday, τραγούδι με ομιχλώδη παρελθόν, γατρειά στην terminal spirit αρρώστεια.
Και αν γίνομαι λίγο γραφικός στις περιγραφές μου, δεν φταίω εγώ αλλά ούτε και οι Uzala. Φταίει ο Lovecraft, o Howard, οι Celtic Frost, τα Βαρδούσια και οι Earth.
Eko Eko Azarak.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου