Grá- Helfärd EP (2010)

Αυτό εδώ το δισκάκι από τους Σουηδούς Grá παρουσιάζει ενδιαφέρον. Περιέχει τέσσερα τραγούδια, σε γλώσσα που δε γνωρίζω, τα οποία παραπέμπουν στις βάσεις του black metal, όπως αυτό παιζόταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Κάτι τέτοιο αυτόματα τους καθιστά μη πρωτοπόρους, ίσως και μπάντα που πέφτει στη λούμπα της επανάληψης. Από την άλλη όμως, ήμουν πάντα της λογικής ότι αν η μουσική πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί καλή, ποιος νοιάζεται για το αν ανήκει σε παλιότερες εποχές? Η κλασική φράση μουσικών δημοσιογράφων «αν είχε βγει τότε θα μιλάγαμε για διαμάντι» πάντα με αηδίαζε. Άξιοι οι Blut Aus Nord που πάνε το θέμα μπροστά, οφείλουν όμως όλες οι black μπάντες να παίζουν έτσι σήμερα? Αυτά ως προς τις χρονολογικές παρωπίδες.

Στο Helfärd λοιπόν θα βρει κανείς την καλοδεχούμενη χύμα παραγωγή που θάβει drums και θολώνει τα όμορφα σκισμένα φωνητικά συμβάλλοντας στη δημιουργία της απαραίτητης ατμόσφαιρας που προάγουν ένα δίσκο του ιδιώματος από μαύρο σε άραχνο. Αν εκτεθείς στη μουσική του βρισκόμενος σε βαριά ψυχολογική κατάσταση, σίγουρα αυτή θα αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Και όταν μιλάμε για old school black metal αυτό είναι θεμιτό.

Ιδιαίτερη προσοχή απαιτεί το εξώφυλλο, μια θολή μαυρόασπρη φωτογραφία ενός κτηρίου γοτθικού τύπου με gargoyles. Η γωνία λήψης είναι τέτοια που σου δίνει την εντύπωση ότι πέφτεις από αυτό, ή ότι είσαι τέζα στην άσφαλτο και είναι το τελευταίο, άσχημο μα επιβλητικό πράγμα που θα δεις ποτέ. Φοβερά πιο επιτυχημένο από κάθε στέπα, φέρετρο και λοιπές corpsepaint ομορφιές.

Δεν κρατιέμαι να μην αναφέρω ότι ο εμετός που ακούγεται στο intro μου θύμισε το κατούρημα στο εναρκτήριο άσμα “Nattefrost Takes a Piss” του προσωπικού album “Blood and Vomit” του μπροστάρη των Carpathian Forest και την "True primitive narrow-minded black metal" λογική του. Κάτι τέτοιο τους αδικεί βέβαια, αφού από πίσω ακούγεται γραμμόφωνο και κάτι σαν Edith Piaf. Επίσης. Tο “Klagan och Längtan” θυμίζει κάτι από τις ατμόσφαιρες των Immortal του “At the Heart of Winter”.

Συνολικά το Helfärd κρίνεται αξιόλογο τόσο για τον back to ‘90’s ήχο του, όσο και για την ιδιαίτερη αισθητική του προσέγγιση, στοιχεία που δένουν και τα δύο άψογα μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν σας έπεσαν βαριά όλα αυτά, εμένα σίγουρα ναι παρόλη την αξία του δίσκου. Oπότε αφού το ευχαριστήθηκα, θα βάλω να ακούσω Mötley Crüe να έρθω στα ίσα μου.