Ναι ξέρω, έπαιξαν και οι Witchcurse, Gae Bolga, Sorrows Path, Dark Forest, Holy Martyr, Pagan Altar, Shock Paris, Lethal Saint, Serpent Saints, Axevyper, Valr, Metal Inquisitor, Remember Lizzy. Αλλά τι να κάνω που ο χρόνος δε με έπαιρνε με τίποτα για να τους παρακολουθήσω όλους. Αναφορικά να πω μόνο ότι άκουσα τα καλύτερα για τους Metal Inquisitor ενώ για τους Sock Paris οι ψίθυροι έλεγαν ότι κούρασαν με τα πολλά καινούρια τραγούδια που παρουσίασαν. Επειδή έχω ξαναδεί τους Remember Lizzy αρκετά χρόνια πριν και ήταν μια απολαυστική και δοσμένη tribute μπάντα, υποθέτω ότι χθες έκλεισαν το φεστιβάλ με ωραίο τρόπο αλλά και πάλι εκεί δεν ήμουν...Sorry στα συγκροτήματα που δεν είδα και δε μπορώ να εκφέρω άποψη αλλά μερικές φορές λόγω κάποιων παραμέτρων διαλέγεις να δεις αυτά που σε ενδιαφέρουν περισσότερο....
Cloven Hoof δηλαδή! Ένα από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα της New Wave of British Ηeavy Metal περιόδου, που μπορεί στο τσακ να ανέβηκε με τo ένα πόδι στο τραίνο του ΝWOBHM αλλά έχει βγάλει τρεις δίσκους διαμάντια και συνεχίζει πεισματάρικο. Κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες του Aν με το εναρκτήριο, πιο-μέταλ-πεθαίνεις "Rising Up" να έχει μόλις ξεκινήσει. Ο πρόσφατα επιστρέψας στις τάξεις της μπάντας, Russ North ερμήνευσε με την ίδια συγκλονιστική φωνάρα που είχε το 2008 και το τωρινό line up απέδιδε τα μέγιστα. Ο αρχηγός Lee Payne στο μπάσο δύσκολα έκρυβε τη χαρά του. Όσο για το setlist? Αποκλειστικά από το "Cloven Hoof" και το "Dominator" με εξαίρεση το "Inquisitor", το οποίο με το που το έπιασε στο στόμα του ο North συνειδητοποίησαν και οι τοίχοι ποιος είναι ο μοναδικός που μπορεί να φροντάρει τους Hoof και ποια φωνή είχε στο μυαλό ο Payne όταν το ηχογραφούσαν με το, άξιο κατά τα άλλα, "παιδαρέλι". Φάουλ βέβαια το να αποτρρέψεις το κοινό από το stage diving με τη λογική ότι αυτό είναι "αμερικάνικο κόλπο" αλλά ποιος παραπονιέται? Μην ξεχνάς ότι τα αμερικανάκια White Wizzard ντεμπούταραν διασκευάζντας το "Gates of Gehenna". To "Sultan's Ransom" album έλαμψε δια της απουσίας του, υποσχέθηκαν όμως να επιστρέψουν το καλοκαίρι και να το παίξουν ολόκληρο!
Συνέχεια με τους λατρεμένους του ελληνικού κοινού Skyclad. Το "έμπα" τους με βρήκε μακριά της σκηνής να τσεκάρω δίσκους και πραγματικά δεν πίστευα στα αυτιά μου! Τα πρώτα δευτερόλεπτα έχασαν το μέτρο εντελώς σε βαθμό που πίστευα ότι έχουν να κάνουν πρόβα μήνες. Η συνέχεια ευτυχώς ήταν πολύ αξιόλογη και άρτια ηχητικά. Για να είμαι ειλικρινής, όσον αφορά τους Skyclad είμαι πρωτοδισκάκιας και αθεράπευτα Walkyier-ικός. Και από αυτή την άποψη δεν ήταν και το καλύτερο Live που έχω δει. Ανοίγοντας όμως μυαλό και αυτιά, η μπάντα έκανε καλά τη δουλειά της. Το κοινό εξτασιάστηκε/ξελαρυγγιάστηκε και οι Skyclad ήταν συνεχώς με το χαμόγελο στο στόμα. Εγώ από την άλλη, δίχως τον Martin τους βρίσκω σαν μια πιο metal εκδοχή των Floggy Molly (των οποίων ο τραγουδιστής βέβαια έχει βαρύτατη προυπηρεσία σε κάποιους Fastway δίπλα σε κάποιον "Fast" Eddie Clarke..). Aπό το αγαπημένο μου "Wayward Songs of Mother Earth" ακούστηκε μόνο το "Widdeshins Jig" αλλά δε θα γκρινιάξω άλλο γιατί η τίμια εμφάνισή τους ήταν παράδειγμα λατρείας κοινού και μπάντας. Ξεχώρισαν η διασκευή στο "Emerald" των Thin Lizzy που μας πήρε και μας σήκωσε, το "Inequallity Street", η Georgina Biddle ως συμπαθέστατη folk πολυοργανήστρια αλλά και εγώ με τα δάχτυλα σταυρωμένα ώστε "το επόμενο να είναι το Sky Beneath my Feet". O Martin ου είχε πει μετά το live των Sabbat ότι σκεφτόταν να αρχίσει μια μπάντα με την οποία θα παίζει Skyclad. Μακάρι να το κάνει τελικά!
Καθ' όλη τη διάρκεια του διημέρου τα Εξάρχεια φιλοξένησαν μια γιορτή. Από νωρίς το μεσημέρι παντού στο δρόμο, στις καφετέριες, στα τυροπιτάδικα και στα γύρω ξενοδοχεία έβλεπες οπαδούς και μέλη συγκροτημάτων. Παρέες να πιάνουν μουσικές κουβέντες, κουτάκια μπύρας να γεμίζουν κάδους και να κατρακυλάνε στο δρόμο. Κορίτσια ντυμένα πιο eighties και από την Ελένη Φιλίνη σε υπερπαραγωγή Γιάννη Δαλιανίδη, στην εμπροσθοφυλακή της σκηνής να κοπανιούνται και αγόρια με "Battle Vests" που ψάχνεις με το μικροσκόπιο για να βρεις τζιν ύφασμα. Κούτες με βινύλια και cd στο συναυλιακό χώρο. Κοινό που μιλάει όλες τις γλώσσες των Βαλκανίων. Μπάντες της δεύτερης μέρας να παρακολουθούν συναυλία την πρώτης αλλά και το αντίθετο. Ανθρώπους που δεν είχαν να πληρώσουν εισιτήριο αλλά αποφάσισαν η έξοδός τους να μην είναι σε μαγαζί αλλά στο πεζοδρόμιο του Aν. Άσημους και μη μουσικούς να σε πιάνουν ξαφνικά και να σου εξομολογούνται ότι η Ελλάδα είναι Metal πρωτεύουσα στο διεθνή χάρτη. Μπράβο σε όλους σας! Όλους! Και όσοι intellectual από εσάς τα θεωρείτε αυτά παρωχημένα, κάντε μας τη χάρη.....
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου